บทที่ 64 หรือเขาจะเริ่มรักเธอแล้ว

ญาดารีบส่ายหน้าปฏิเสธ “เปล่าค่ะ คุณเข้าใจผิด แล้ว ฉันอยากให้งานของคุณไปได้สวย แต่ฉันแค่แปลกใจ เท่านั้นว่าโปรเจคใหญ่แบบนี้ ทำไมการแข่งขันไม่ดุเดือด เหมือนที่ฉันคิดเอาไว้ อีกอย่างคุณก็ได้โปรเจคนี้มาอย่าง ง่ายดายด้วย? ฉันแค่รู้สึกแปลกใจก็เท่านั้น !

คีรินบีบจมูกของเธอเบาๆ “การแข่งขันไม่ดุเดือด หรอก งานนี้ขึ้นอยู่กับว่าราคาของใครดีและแผนธุรกิจของ ใครดี คนนั้นก็จะได้โปรเจคนี้ไป

“แต่ว่าผมรู้สึกแปลกใจอยู่อย่างหนึ่ง ทำไมแผนธุรกิจ และตัวเลขของบริษัทรพีภัทร์ ผมถึงรู้สึกคันมาก เหมือน เคยเห็นที่ไหนมาก่อน !

จู่ๆคีรินก็จ้องหน้าของเธอ เธออยากจะหลบสายตา แต่ก็ทำไม่ได้ จึงพูดขึ้น “จริงหรอคะ? พวกคุณทำธุรกิจ อสังหาริมทรัพย์เหมือนกัน ก็คงต้องคิดแผนธุรกิจเอาไว้ มากมาย บางทีแผนธุรกิจของเขา อาจจะเป็นแผนธุรกิจที่ คุณเคยคิดเอาไว้ก็ได้นะคะ !

คีรินพยักหน้า “ก็จริง แผนธุรกิจของพวกเขาผมก็ เคยคิดเหมือนกัน เพราะสามารถประหยัดเงินได้จำนวน มหาศาล แต่ตอนนั้นผมลืมคิดในส่วนของเรื่องสิ่งแวดล้อม ทําให้ตัวเลขมันห่างกันมาก และบริษัทของรพีภัทรกลับ ลืมคิดถึงเรื่องสิ่งแวดล้อม ตอนนี้สิ่งที่ประเทศให้ความสำคัญคือเรื่องนี้ การทำแผนธุรกิจแล้วไม่ได้ให้ความ สำคัญกับสิ่งแวดล้อม รัฐบาลก็เลยไม่ยอมยกสัมปทานให้ จริงไหม?”

ญาดาจึงพูดขึ้น “โปรเจคใหญ่ขนาดนี้ ถ้าเอาตัวเลข ของการใส่ใจสิ่งแวดล้อมเข้ามาคำนวนแล้ว ก็จะเป็น ตัวเลขที่สูงมาก”

“คุณฉลาดมาก ไม่ว่าผมจะพูดเรื่องอะไรคุณก็เข้าใจ หมด ไม่เหมือนมาร์วินเลย ที่ไม่มีหัวธุรกิจแม้แต่น้อย”

คีรินกล่าวชมเธอพร้อมกับพูดถึงน้องชายตนเอง เธอ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาก็พูดถึงมาร์วิน

ญาดาเลือกที่จะเงียบ เพราะถ้าพูดถึงมาร์วิน เขาก็ คงจะโมโห

“การคำนวนด้านสิ่งแวดล้อมนั้น ห้ามมากและน้อย เกินไป เพราะถ้ามากเกินจะส่งผลกับกำไรของบริษัท และ หากถึงขั้นร้ายแรงก็จะส่งผลให้เงินไหลเวียนในบริษัทมี ไม่มากพอ” คีรินบอกกับญาดา

ที่ดินผืนนั้นเธอเคยเห็นมาก่อน เธอรู้ว่ามีบริษัทหนึ่ง วิกฤตเพราะคำนวนตัวเลขในการก่อสร้างผิด ส่งผลให้ ตอนนี้พื้นที่ตรงนั้นทิ้งร้างเอาไว้
ทดนผนนนเธอเคยเห็นมาก่อน เธอรูวามบริษัทหนึ่ง วิกฤตเพราะคำนวนตัวเลขในการก่อสร้างผิด ส่งผลให้ ตอนนี้พื้นที่ตรงนั้นทิ้งร้างเอาไว้

คีรินมองหน้าเธอ “คุณมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้ บ้าง? ผมอยากฟัง”

“ฉันว่าเราเปลี่ยนที่ทิ้งร้างส่วนนั้นกลายเป็นแม่น้ำดี ไหมคะ โดยใช้แรงงานคนเข้ามาขุดเป็นทางยาว ถึงแม้ว่า จะไม่ได้วิวทะเล แต่วิวแม่น้ำก็สามารถทำให้ราคาสูงขึ้น อีกทั้งห่างจากแม่น้ำนั้น ก็สร้างพวกห้างหรือไม่โรงเรียน แบบนี้ก็ถือเป็นการช่วยเหลือสังคม อีกอย่างทางรัฐบาล เองก็อยากให้มีการปลูกต้นไม้ ในเมื่อมีแม่น้ำขนาดใหญ่ เราก็สามารถปลูกต้นไม้เรียงยาวแม่น้ำไป ดังนั้นที่ดินที่ ถูกทิ้งร้างเอาไว้ ฉันว่าไม่ควรที่จะถมดิน แต่ควรที่จะขุดลง ไปให้ลึก กลายเป็นแม่น้ำขึ้นมา แบบนี้บริษัทก็จะสามารถ ประหยัดเงินได้ก้อนใหญ่ และยังรักษาสิ่งแวดล้อมตามที่ รัฐบาลต้องการได้ด้วยค่ะ”

พอญาดาพูดจบ คีรินก็มองเธอด้วยความแปลกใจ

“คุณคิดได้ยังไง?” คีรินถาม

“ฉันก็ลองคิดเล่นๆเท่านั้นค่ะ คุณน่าจะมีแผนธุรกิจที่ ดีกว่านี้อยู่ในใจ ! ”
คีรินยิ้ม “ความคิดของเราตรงกัน”

“พวกคุณก็คิดแบบนี้หรอคะ?” ญาดาแปลกใจ

แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจกว่าก็คือ สายตาที่คีรินมอง เธอนั้น ดูชื่นชมเธอมาก

จู่ๆเขาก็กระชับตัวเธอเข้ามากอด เขาพาดแขนด้านที่ บาดเจ็บของเธอเอาไว้ที่หลังของตนเอง

แล้วประทับจูบลงมาอย่างอ่อนโยนและเร่าร้อน

แม้ว่าร่างกายของเธอจะไม่สามารถรองรับความร้อน แรงของเขาได้ แต่ในคืนนั้นพวกเขาก็มีอะไรกันอยู่หลาย ครั้ง จนเลือดของเธอซึมออกมาจากผ้าพันแผล คีรินถึงจะ ยอมปล่อยเธอ

ญาดารู้สึกได้เลยว่า ตั้งแต่วันที่เธอบังเอิญบังกระสุน ให้คีรินนั้น คิรินก็ดีกับเธอขึ้นมากมาก อย่างน้อยเขาก็ไม่ ทำหน้านิ่งๆใส่ และไม่พูดจาไม่ให้เกียรติเธอ

เวลาเงียบๆเขาก็มักจะชวนทาคุยตลอด

ตั้งแต่มาอังกฤษสิบกว่าวันที่ผ่านมา เขาก็คุยกับเธอ มากขึ้น
ญาดาอยู่บ้านที่อังกฤษจนแผลเกือบจะหายดี คีรินก็ พาเธอกลับ

ระยะเวลาที่อยู่ในอังกฤษ ญาดาไม่เจอหลักฐานอะไร เพิ่มเติม แต่อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่เธอทำได้ก็คือ การที่คีริน ค่อยๆเชื่อใจเธอมากขึ้น

ตอนอยู่บนเครื่องบินนั้น คีรินตั้งใจอ่านเอกสารในมือ เป็นอย่างมาก ซึ่งคือเอกสารเกี่ยวกับการออกแบบ

ญาดาไม่มีอะไรทำ เธอจึงหยิบกระดาษและปากกาที่ อยู่ข้างๆขึ้นมา จากนั้นก็วาดรูปคีรินตอนที่ตั้งใจทำงาน

จู่ๆคีรีนก็ถามขึ้น “คุณกำลังวาดอะไรอีกแล้ว?”

ญาดาตกใจ จนทำแากตก

“คุณกำลังเหม่ออะไรอยู่ ทำไมตกใจแบบนี้?” คีริน

พูด

“เปล่าค่ะ คือฉันกำลังตั้งวาดรูปคุณตอนทำงาน แต่ จู่ๆคุณก็เรียกชื่อฉัน มันทำให้ฉันตกใจ”

คีรินยื่นมือไปหาญาดา “ไหนผมขอดูหน่อยสิ”
ญาดายื่นให้เขา แต่เขากลับขมวดคิ้ว “ผมตลกมาก ขนาดนี้เลยหรอ?”

ญาดาวาดรูปเขาเป็นการ์ตูน ดังนั้นรูปที่ออกมาก็เลย น่ารักหน่อยๆ

“นี่เป็นคุณในเวอร์ชั่นการ์ตูนไงคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจำ วาดให้คุณดูตลกสักหน่อย ! ” ญาดาอธิบาย กลัวว่าเขา จะเข้าใจผิด

คีรินหยิบปากกาขึ้นมา แล้ววาดรูปการ์ตูนผู้หญิง “เหมือนคุณไหม !

ญาดาหยิบขึ้นมาดู รูปการ์ตูนที่เขาวาดนั้นเป็นการ์ตูน ผู้หญิงอ้วนๆ หน้ากลมๆ ตาเล็กๆ แล้วก็ปากใหญ่ๆ ซึ่งมัน ทุเรศมาก เธอไม่ได้ตั้งใจวาดให้เขาดูน่ารัก แต่เขากลับ วาดให้เธอดูทุเรศมาก

“ไม่เหมือนฉันเลยสักนิด ! ฉันไม่ได้ทุเรศแบบนี้สัก หน่อย ตาของฉันโตมากนะคะ อีกอย่างปากของฉันก็รูป กระจับ ไม่ใหญ่สักหน่อย ! ” ญาดาตอบ

คีรินยกมือขึ้นหยิกแก้มของเธอ การกระทำของเขา ทำให้ญาดารู้สึกเหมือนเขาหมั่นเขี้ยวเธอ ญาดาตกใจไม่ คิดว่าเขาจะเห็นความน่ารักในตัวเธอ จากนั้นเขาก็พูดขึ้น”ไม่ทุเรศจริงๆด้วย คุณออกจะน่ารัก

ญาดาได้ยินก็ยิ้มเขิน “จริงหรอคะ ! คุณรู้ไหมว่า นี่เป็นครั้งแรกที่คุณชมฉัน คุณทำให้ฉันตกใจรู้ตัวหรือ เปล่า?”

“หืม? งั้นคุณคงอยากให้ผมชมว่าคุณน่ารักบ่อยๆใช้ ไหม?” คีรินคลายยิ้มบางๆ

ญาดาพยักหน้า “มันก็ไม่มีอะไรไม่ดีหนิคะ !”

ช่วงเวลาที่อยู่บนเครื่อง เป็นช่วงเวลาที่เขาและเธอ อยู่ด้วยกันโดยไม่ทะเลาะกันเลยเป็นครั้งแรกในรอบยี่สิบปี

ตอนที่เครื่องลงจอด ชาวต่างชาติคนหนึ่งด้วย ความเร่งรีบ จึงชนใส่แขนข้างที่เธอถูกยิง ถึงแม้ว่าจะไม่ แรงมาก แต่เพราะเขาตัวใหญ่มันจึงทำให้แรงนั้นมากขึ้น ญาดาเจ็บจนน้ำตาคลอ ชาวต่างชาติรีบหันมาขอโทษเธอ

ญาดายิ้มแห้งๆให้เขา

แต่คีรินกลับทำให้เธอตกใจ เพราะเขาพูดเสียงดังแต่ น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

“เป็นอะไรรึเปล่า ! เจ็มไหม?”
ญาดายิ้ม “ไม่เจ็บค่ะ ไม่เป็นไร

คีรินเอื้อมมือมาจับมือของญาดา “เดี๋ยวกลับไปให้ คุณหมอมาดูแผลที่บ้าน”

วินาทีนั้น ญาดาอยากจะถามเขาจริงๆว่า “เป็นห่วง ฉันใช่ไหมคะ?” แต่เธอก็เลือกที่จะคิดในใจ