บทที่ 63 ความไว้ใจที่เพิ่มมากขน

หลังจากที่ญาดาพูดจบ คีรินเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขา แค่มองหน้าเธอนิ่งๆ เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะมองหน้าเธอ แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ทำได้แค่รอ

เขายกมือขึ้น แล้วจับที่หน้าของเล็กๆของเธออย่าง แผ่วเบา “สบายใจได้ ผมจะไม่บังคับอะไรคุณอีก”

ญาดานึกถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้น “คุณก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง แต่สุดท้ายคุณก็…….

“ผมบอกว่าผมจะไม่ทำอีกไง ทำไมคุณต้องพูดแบบนี้ ด้วย !”

คีรินจู่ๆก็โมโหขึ้นมา

ญาดาจึงเลือกที่จะเงียบ

หลังจากที่ทางเจ้าหน้าตำรวจได้ตรวจสอบแล้วนั้น เรื่องแบบนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆในยุโรป เวลาทะเลาะกัน แล้วชักปืนออกมานั้น ถือเป็นเรื่องธรรมดา

ถึงแม้ว่าเธอจะได้รับบาดเจ็ฐ แต่ก็ไม่ได้สาหัสอะไร เธอพักรักษาตัวอยู่ไม่กี่วันก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ระหว่างที่เธอพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนั้น คีริน ก็กลับไปที่เมืองไทยคนเดียว เพื่อจัดการธระขาบขา
ถึงแม้ว่าญาดาจะอยู่อังกฤษ แต่ก็ติดตามข่าวสารใน

ประเทศอยู่ตลอดเวลา

ถ้าคีรินทำงานสำเร็จ แสดงว่าแผนธุรกิจที่เธอเห็นนั้น เป็นของปลอม

หรือคีรินตั้งใจเอาของปลอมไว้ที่บ้าน เพื่อรอให้เธอ ไปแอบดู?

ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ แสดงว่าเขารู้ตัวตั้งนานแล้วว่าเธอ แอบทําอะไรบ้าง

ทั้งๆที่เขารู้จุดประสงค์ของเธอ แต่กลับไม่ยอมทำ

อะไร แสดงว่าเขาใจดีกับเธอมากแล้วใช่ไหม

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ญาดารู้สึกขนรุกไปทั้งตัว ถ้าเขา แอบติดตั้งกล้องเอาไว้ในห้อง ก็สามารถแจ้งความจับเธอ ข้อหาขโมยข้อมูลในทางธุรกิจได้เลย นี่มันไม่ใช่โทษ น้อยๆ มันสามารถทำให้เธอติดคุกไปตลอดชีวิต

ตอนที่รพีภัทรโทรมานั้นเธอยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ฝ่ายนั้นโทรมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดีนัก “ญาดา ตัวเลขที่คุณ ให้ผมมานั้นมันปลอมทั้งหมด ไม่เหมือนกับตัวเลขของคี รินแม้แต่น้อย”
เธอเองก็ค่อยๆอธิบายให้รพีภัทรฟัง “คุณคีรินเขา ไม่ใช่คนธรรมดานะคะ เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะเห็นตัวเลข จริงๆที่ใช้ในงานแถลงการประมูลของเขา คุณรพีภัทรเอง ก็น่าจะคิดแบบนี้เหมือนกัน แล้วตอนนี้คุณจะมาถามฉัน ทําไมคะ?”

“ฉันเองก็เอาตัวเลขที่ได้ส่งให้คุณแล้ว และไม่ได้ บอกกับคุณว่าฉันมั่นใจเต็มร้อย ฉันบอกให้คุณเอาตัวเลข พวกนี้ไปวิเคราะห์อีกที”

รพีภัทรเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้น “คุณพูดถูก ผม เองก็ไม่ได้เชื่อคุณร้อยเปอร์เซ็นต์เหมือนกัน แต่ว่าตัวเลข ที่คุณส่งให้ผมกับตัวเลขที่ใช้ในการประมูลของเขามันต่าง กันเยอะมาก ตัวเลขสองกลุ่มนี้มันคนละทิศคนละทางเลย ก็ว่าได้ ตอนนี้จึงส่งผมให้บริษัทของผมประเมินตัวเลข ผิด”

“ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณคีรินคุณน่าจะรู้ดีที่สุด คุณคิดว่าคนอย่างเขาจะให้ฉันมีโอกาสได้เห็นตัวเลขจริงๆ ที่ใช่ในแถลงในงานประมูลหรอคะ? ฉันขอโทษจริงๆที่ ทําให้คุณเสียผลประโยชน์ แต่ฉันก็ยังคงยืนกรานว่าความ ผิดไม่ได้อยู่ที่ฉัน !

จากนั้นปลายสายจึงพูดขึ้น “คนอย่างคีรินนั้นเจ้า เล่ห์มาก คุณต้องระวังตัวให้ดี อีกอย่างผมเชื่อว่าเอกสารทุกอย่างของคีรินน่าจะอยู่ที่บ้านที่อังกฤษ ถ้าคุณสามารถ กลับไปได้อีกครั้ง คุณพยายามหามาให้ผมที ส่วนพวก คลิปวิดีโอของข้าราชการคนนั้น ที่คุณเคยให้ผมก่อนหน้า นี้มันไม่มีประโยชน์ ข้าราชการคนนั้นถูกลงโทษตั้งแต่ หนึ่งสัปดาห์ที่แล้ว คุณต้องหาหลักฐานการปลอมแปลง เอกสารหรือพวกข้อมูลที่มีน้ำหนักมากกว่านี้”

“ฉันจะพยายามนะคะ ยังไงฉันกับคุณก็ลงเรือลำ เดียวกันแล้ว เราต่างก็อยากให้คีรินชิบหาย”

คีรินเป็นคนที่เจ้าเล่ห์ เรื่องนี้ญาดารู้ดีกว่าใคร

หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับเขาแล้วนั้น ญาดาก็ลบสาย สนทนานี้ทิ้ง ไม่นานพ่อบ้านที่อังกฤษก็รับเธอออกจากโรง พยาบาล แล้วส่งเธอไปที่บ้านวิลล่าของเขา ส่วนตัวคีริน นั้นยังคงอยู่ที่ไทย พ่อบ้านบอกกับเธอว่าอีกสองวันคีรินจะ กลับมา

คืนวันที่สอง คีรินก็กลับมาถึง ญาดาแปลกใจมากที่ เขากลับมาเร็ว

ทั้งๆพึ่งได้โปรเจคบ้านกลางอากาศ หรือว่าเขาไม่มี งานอื่นให้ต้องทำแล้วหรือไง? การที่โปรเจคบ้านกลาง อากาศตกอยู่ในมือของคีริน พูดตามตรงว่าญาดาไม่พอใจ เป็นอย่างมาก
ขณะที่กำลังนอนอยู่นั้น เพราะเจ็บแผลที่แขนาดา จึงต้องนอนตะแคง คีรินจึงกอดเข้ามาจากด้านหลัง แล้ว ดันเจ้าโลกของเขาเข้ามา

การกระทำของเขานั้นเบา แต่อย่างไรก็ตามเธอถูก ปืนยิงใส่ การที่เขาทำแบบนี้มันทำให้เธอรู้สึกไม่สบาย

คีรินเห็นสีหน้าของญาดาที่ดูเจ็บนั้น เขาจึงทำเบาๆ อยู่สองที จากนั้นก็นอนอยู่ข้างๆเตียงของเธอ

ตอนนี้ญาดารู้สึกว้าวุ่นในใจ เธออยากรู้จริงๆว่าเขาติด กล้องวงจรปิดเอาไว้ในห้องนั้นหรือเปล่า

แต่ตอนนั้นเธอก็เช็คดูทุกอย่างแล้ว ไม่มีกล้อง วงจรปิดอะไรทั้งนั้น แล้วเขาจะรู้ได้ยังไงล่ะ? ญาดาสงสัย

หรือเป็นเพราะเขาไม่ไว้ใจเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่? ทำไมไม่ยอมนอน? ยังไม่ ง่วงหรอ?” คีรินถามแล้วยื่นหน้ามาหาญาดา

ญาดาตอบเสียงหวาน “งานแถลงการประมูลนั้นไป ได้สวยไหมคะ? ฉันดูข่าวในประเทศ นี่คือโปรเจคที่ใหญ่ มากๆ ฉันรู้สึกว่าคุณได้มันมาครอบครองอย่างง่ายดาย !
ดูจากสีหน้าคุณแล้ว คงไม่อยากให้งานของผมไป ได้สวยสินะ?”