ญาตายังคงนั่งอยู่ที่เดิม

แม่ของญาดาเดินเข้ามา แล้วตบหน้า เธอ “ลูกไม่รักดี แกรู้ไหมว่าการที่แกทำแบบ นี้ จะทำให้เราสองแม่ลูกอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ได้ อีก แกกล้าผลักคุณหญิงได้ยังไง บ้าไปแล้ว หรอ?! ”

ญาดาไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนที่เลี้ยงเธอมา อย่างแม่ ก็ยังเชื่อว่าเธอผลักคุณหญิง

สติของเธอค่อยๆเลือนลาง จากนั้นทุก

อย่างก็มืดไปหมด

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมานั้น ตำรวจก็มาถึงที่

บ้าน

“สวัสดีครับคุณญาดา คุณทําผิดฐาน เจตนาฆ่า รบกวนไปกับพวกเราด้วยครับ!

ญาดารู้ดีว่าการไปครั้งนี้ เธออาจจะไม่ได้ กลับมาแล้ว…..
เธอเดินไปกับที่เจ้าหน้าที่ตำรวจ คีรินเองก็ ยืนอยู่ตรงนั้น ญาดาคว้ามือของคีรินมาจับแล้ว พยายามอธิบาย “ฉันไม่ได้ทำจริงๆ ฉันไม่ได้ ผลักคุณหญิงตกบันได ฉันแค่อยากไปช่วยพยุง ท่าน คุณเชื่อฉันนะคะ”

คีรินยังคงทำหน้านิ่ง ญาดาห้ามน้ำตาของ ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ เธอแทบจะคุกเข่าขอร้องเขา “คุณเชื่อฉันได้ไหมคะ ได้โปรดเชื่อฉันด้วย”

คีรินสะบัดมือของญาดาทิ้ง เขาพูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชา “คุณย่าฟื้นแล้ว ท่านบอกว่าคุณ เป็นคนผลักท่านลงมา ภาพจากกล้องวงจรปิด ก็เห็นว่าคุณยืนอยู่ด้านหลังคุณย่าจริงๆ คุณยัง อยากจะปฏิเสธอะไรอีก”

ญาดาทรุดตัวลงบนพื้น ทั้งพยานและหลัก ฐาน เธอไม่สามารถอธิบายอะไรได้

เจ้าหน้าที่ตำรวจเดินเข้ามาใส่กุญแจมือ แล้วพาญาดาเดินไป
ญาดาหันกลับมาบอกกับคีรินอีกครั้งด้วย น้ำตา “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่ฉันไม่ได้เป็น คนผลักคุณหญิงจริงๆ”

ญาดาไม่เห็นมาร์วิน เธอเดาว่าเขาคงจะ เชื่อภาพจากกล้องวงจรปิดและคำพูดของ คุณย่า ญาดารู้สึกมืดแปดด้าน

ณ สถานีตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจสอบปากคำเธอนานหลาย ชั่วโมง แต่เธอก็ยังไม่ยอมรับ แต่เพราะพยาน บุคคลและหลักฐาน ทำให้ญาดาต้องติดคุก

ญาดามองดูกุญแจมือที่ล็อกมือของเธอเอา

ไว้

เธอไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ เธอต้องตกอยู่ใน สภาพนี้อีกครั้ง ตอนอายุสิบสอง เจ้าหน้าที่ ตำรวจก็ใส่กุญแจมือเธอแบบนี้เหมือนกัน
เพราะญาดาเคยทําผิดมาก่อน ทำให้ตอนนี้ ทุกคนเชื่อว่าเธอเป็นคนผิด

ทุกอย่างผลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ

ทั้งที่ตอนเช้า คีรินพึ่งจูบเธอ แต่พอตกเย็น เขากลับแจ้งความให้ตำรวจมาจับเธอ

แต่อย่างน้อยในเรื่องโชคร้าย เธอก็มีโชคดี อย่างหนึ่ง

คุณหญิงศิรินดาแค่หมดสติ แต่ไม่ถึงกับ ตาย ทำให้ญาดาโดนข้อหาเจตนาฆ่า เธออาจ จะต้องติดคุกอย่างน้อยหนึ่งปี

ญาดาทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เธอยอมแพ้กับโชคชะตาแล้วจริงๆ เธอจะ อดทนเพื่อผ่านหนึ่งปีนี้ไปให้ได้

ก่อนเข้าห้องขัง ญาดาขอร้องให้ทางเจ้า หน้าที่ตำรวจติดต่อมาร์วินให้หน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่ามันมีความเป็นไปได้น้อยที่เขาจะมา เจอเธอ ตอนนี้มาร์วินคงจะเกลียดเธอมาก!

ญาดาอยู่ในคุกจนถึงวันที่เจ็ด ในที่สุดเธอ

ก็ได้เจอกับมาร์วิน คนที่เธอรักมากที่สุด

ญาดาในตอนนี้ไม่เหลือความสวยแม้แต่ น้อย ใบหน้าของเธอซีดขาว ผมของเธอยุ่งเหยิง ตาของเธอเหมือนคนไม่ได้นอน ญาดาสมเพช ตัวเองในตอนนี้ เธอคิดว่าสภาพของเธอในตอน นี้ มาร์วินคงทำใจรักเธอไม่ได้แล้ว!

มาร์วินเองก็ไม่แตกต่างจากเธอเท่าไหร่ เขาดูอิดโรย แววตาของเขาที่มองมานั้นเต็มไป ด้วยความผิดหวังและเสียใจ

เธอกับเขามีกระจกใสบางๆกั้นอยู่

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากนั้นก็ถาม คําถามมากมายด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด “ญาดา ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย ผมรู้ว่าคุณย่าท่าน ทำไม่ดีกับคุณ แต่สิ่งที่คุณทํามันไม่อัมหิตไปหน่อยหรอ การทําร้ายคนอื่นสุดท้ายผลนั้นจะ กลับมาทำร้ายตัวคุณเอง เรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วยัง เป็นบทเรียนไม่พอ?”

วินาทีนี้ ญาดาเต็มไปด้วยความผิดหวังและ เสียใจ เธออยากจะอธิบาย แต่คิดดูแล้วเธอก็ ไม่มีอะไรจะพูด เพราะเธอก็บอกทุกอย่างไป แล้ว แต่เขาเลือกที่จะไม่เชื่อเธอ…….

ญาดาสูดลมหายใจเข้า จากนั้นก็ฝืนยิ้มให้ กับเขา “ขอบคุณที่มาเยี่ยมนนะคะ ขอบคุณ จริงๆ”

พูดจบญาดาก็เดินกลับเข้าไป

คําอธิบาย ความเสียใจ ความผิดหวัง ขอให้ ทุกอย่างมันจบลงที่เธอ

หลังจากที่มาร์วินกลับไป ไม่นานผลการ ตัดสินโทษของเธอก็ออกมา เธอถูกตัดสินให้ ติดคุกนานหนึ่งปีอย่างน้อย……

อย่างน้อยครอบครัวนั้นก็ไม่ได้หมดความ เป็นคน พวกเขาไม่ได้เข้ามายุ่งกับคดี ปล่อยให้ เป็นไปตามข้อกฎหมาย

ที่ญาดาคิดแบบนี้ ก็เพราะด้วยอำนาจและ ฐานะของครอบครัวนั้น มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะ ให้คนอย่างเธอติดคุกสักสิบปีหรือยี่สิบปี

ญาดาถูกส่งตัวจากห้องขังไปยังเรือนจำ

ขณะที่รถนักโทษขับไปเรือนจำ ญาดามอง ดูภาพวิวที่อยู่ด้านนอก แล้วคลายยิ้มบางๆ

ญาดานี่คงจะเป็นชีวิตของเธอ ชีวิตที่เกิด มาเพื่อถูกทำร้ายและรังแก

สิบปีที่แล้วเธอเคยถูกจับไปสถานพินิจ สิบ ปีให้หลังเธอถูกจับไปเรือนจำหญิง

ดูท่าแล้ว ชีวิตของเธอคงหนีไม่พ้นโรง