รถจอดลงตรงบ้านหรูใจกลางเมือง คุณ หญิงศิรินดายืนรออยู่หน้าบ้าน เมื่อเห็นคีริน ณ หญิงก็ดีใจมาก เพราะเธอรักและคิดถึงหลาน คนโตเสียเหลือเกิน

คีรินไม่ได้รักและเคารพพ่อของเขาเท่าไหร่ แต่เขารักและเคารพคุณย่าของเขามาก

คุณหญิงศิรินดาและมาร์วินคือคนที่สำคัญ

ที่สุดในชีวิตของเขา

แม่ของญาดาเดินออกมาก็ส่งยิ้มให้กับเธอ พร้อมทำสายตาบอกให้เธอไปสวัสดีคุณหญิง และคุณลุงสุชาติ

ญาดาจึงไปกล่าวทักทาย แล้วถามสาร ทุกข์สุขดิบเล็กน้อยตามมารยาท

คุณลุงสุชาติยิ้มให้เธอ แต่รอยยิ้มนั้นดูไม่ จริงใจเลยสักนิด ส่วนคุณหญิงศิรินดานั้นแทบ ไม่อยากมองหน้าญาดา
หลังจากที่กล่าวทักทายทุกคนแล้วนั้น ญา ดา ลากกระเป๋าเดินทางไปที่ห้องของตนเอง ในบ้านหลังนี้ทุกห้องนอนล้วนมีแอร์แม้แต่ห้อง คนรับใช้ก็เหมือนกัน

แต่ห้องของญาดานั้นไม่มี

ญาดาเดินเข้ามาด้วยความแปลกใจ เธอนั่ง ลงบนเตียงเล็กๆของตนเองแล้วครุ่นคิด ตอนนี้ ลูกของมาร์วินน่าจะเดือนกว่าแล้ว แต่ทำไมเธอ ถึงไม่เจอถึงพิมพิชาและลูกของมาร์วินน้ะ?

ตามหลักแล้ว ควรจะมีงานเลี้ยงอายุครบ หนึ่งเดือนของหลานคนแรกในตระกูลสิ แต่ญา ดากลับไม่ได้ยินเรื่องนี้เลย

เสียงเคาะประตูดังขึ้น คนที่เดินเข้ามาคือ แม่ของเธอ “ทำไมไม่ออกไปข้างนอกละลูก ทุกคนอยู่ข้างนอกกัน มานอนอยู่ให้ห้องทำไม เดี๋ยวคุณหญิงจะคิดว่าลูกขี้เกียจ ท่านจะไม่ ชอบใจเอานะ”
ญาดาเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นแม่ของตนเอง เธอยังสวยเหมือนเดิม แต่น่าเสียดายที่เริ่มมีริ้ว รอยแล้วเพราะอายุที่สูงขึ้น

“แม่ไม่ต้องมาสนใจญาหรอกค่ะ สนใจชีวิต ตัวเองก็พอแล้ว”

แม่โกรธแล้วตะคอกใส่เธอ “พูดแบบนี้กับ แม่ได้ยังไง”

เธอหัวเราะด้วยความเจ็บปวด “คนที่ไม่รู้ เขาคงคิดว่าแม่เป็นแม่เลี้ยงของหนูสักอีก”

“เพียะ! ”

คนเป็นแม่ตบหน้าของเธออย่างแรง

“ญาดา ต่อให้แกไม่มีความสุขแค่ไหน แต่ ฉันก็เป็นคนคลอดและเลี้ยงแกมา ถ้าไม่ใช่ เพราะฉันตอนนี้แกคงหิวตายไปตั้งนานแล้ว ”
ญาดามองหน้าคนเป็นแม่ จากนั้นก็ดันตัว คนเป็นแม่ออกจากห้อง “ออกไปค่ะ!

เสียงของมาร์วินดังขึ้น “ญาดาพูดแบบนี้ กับคุณน้าได้ยังไง”

แม่ของเธอเมื่อเห็นมาร์วินก็ยิ้มแล้วเดินออก

มาร์วินส่งยิ้มกลับให้แม่ของญาดา “คุณ น้าไปทำงานก่อนเถอะครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุ ยกับญาดา”

คนเป็นแม่ยิ้มแล้วหันมามองหน้าญาดา “ญาดา คุยกับพี่เขาดีๆนะลูก เดี๋ยวแม่ลงไปทำ อาหารอร่อยๆให้”

พอแม่เดินออกไป มาร์วินก็ปิดประตูลง เขา เดินมานั่งบนเตียงของเธอ จากนั้นก็เอามือจับที่ หน้าของญาดาอย่างทะนุถนอม

ญาดาหันหน้าหนี
ญาดามองหน้าคนเป็นแม่ จากนั้นก็ดันตัว คนเป็นแม่ออกจากห้อง “ออกไปค่ะ!

เสียงของมาร์วินดังขึ้น “ญาดาพูดแบบนี้ กับคุณน้าได้ยังไง”

แม่ของเธอเมื่อเห็นมาร์วินก็ยิ้มแล้วเดินออก

มาร์วินส่งยิ้มกลับให้แม่ของญาดา “คุณ น้าไปทำงานก่อนเถอะครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุ ยกับญาดา”

คนเป็นแม่ยิ้มแล้วหันมามองหน้าญาดา “ญาดา คุยกับพี่เขาดีๆนะลูก เดี๋ยวแม่ลงไปทำ อาหารอร่อยๆให้”

พอแม่เดินออกไป มาร์วินก็ปิดประตูลง เขา เดินมานั่งบนเตียงของเธอ จากนั้นก็เอามือจับที่ หน้าของญาดาอย่างทะนุถนอม

ญาดาหันหน้าหนีแต่สุดท้ายเธอกลับไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

ญาดามองหน้ามาร์วิน เธอก้าวถอยหลังจน

ชนกับขอบโต๊ะ

มาร์วินจับหัวไหล่ของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้ เธอถอยหนี เขามองนิ่งที่ดวงตาของเธอ เหมือน ตัดสินใจบางอย่างแล้ว จากนั้นกำลังรวบรวมคำ พูดเพื่ออธิบายให้เธอฟัง “ญาดา ผมหย่าแล้ว ผมรู้ว่าไม่ควรบอกเรื่องนี้กับคุณ แต่ผมก็อยาก จะอธิบายให้คุณฟัง ที่จริงแล้วเด็กในท้องไม่ใช่ ลูกของผม ผมกับพิมไม่ได้มีอะไรกัน ทุกอย่างพิ มกุเรื่องขึ้นมาหลอกผม วันนั้นพิมนอนกับผู้ชาย หลายคน เธอไม่ได้ว่าใครเป็นพ่อของเด็กด้วย

“ญาไม่อยากฟัง” ญาดาไม่อยากได้ยิน อะไรทั้งนั้น

“ญาฟังสิ่งที่วินพูดนะ ญาก็รู้ว่าวินเป็นหมอ วินไม่มีวันทำลายชีวิตเด็กคนหนึ่งได้หรอก ดัง นั้นวินจึงรับผิดชอบพิม เพราะคิดว่าเด็กในท้องคือลูกของตัวเอง แต่หลังจากที่กลับไปอเมริกา วันที่พิมคลอดลูกออกมานั้น เด็กคนนั้นผมบ ลอนต์หยิก ตาสีฟ้า ภาพทุกอย่างมันฟ้องว่า เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของวิน ผมจึงกล้าบอกความ จริงทุกอย่าง ว่าคืนนั้นเธอไม่ได้มีอะไรกับวิน แต่เห็นวินนอนเมาอยู่เธอเลยมานอนข้างๆก็ เท่านั้น”

ผู้ชายที่เมาเหล้าแล้ว จะมีอารมณ์ทางเพศ ได้ยังไง!

น้ำตาของญาดาไหลลงมาเรื่อยๆ เธอ ร้องไห้ไม่หยุด

ตอนนี้เธออยากจะร้องไห้ออกมา ร้องออก มาให้หมด เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมพระเจ้า ถึงใจร้ายกับเธอนัก

พระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับชีวิตของเธอ

ญาดากัดปากของตนเองเอาไว้แน่น เพราะ ไม่อยากร้องไห้ แต่เธอใช้แรงกัดจนทำให้เลือดออก

มาร้านเห็นเลือดที่ไหลออกมานั้น จึงพูด ด้วยความเป็นห่วง “ญา อย่าทำร้ายตัวเองแบบ นี้ ผมเสียใจ”

“ทําไม! ทําไมต้องบอกทุกอย่างกับญาใน ตอนนี้ คุณจะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพิมพิชา หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับญา เด็กในท้องเป็นของคุณ หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับญา ทำไมต้องบอกเรื่องพวก นี้ให้ญาฟังด้วย ญาไม่อยากรู้ ไม่อยากรู้อะไรทั้ง นั้น ออกไป ออกไปให้พ้น!

เธอผลักเขาออกไป ตอนนี้ญาดาไม่ สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว มาร์วินกอดเธอ เอาไว้แน่น “ไม่ ญาด ผมจะไม่ไปไหน ทุกอย่าง เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรทำให้คุณ เสียใจ ผมผิดเองญา ผมขอโทษที่ปล่อยให้เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้น”

ผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตพูดกับเธอ ซ้ำๆว่าเขาผิดไปแล้ว เขาผิดไปแล้ว โดยที่เขา