บทที่ 289 ทําตัวเป็นคนธรรมดา

ญาดาคิดไปสักพักพลางพูดขึ้น “ถ้าเรามีลูกสาว จริงๆ คุณอยากทำแบบนี้ ฉันเข้าใจได้ แต่เด็กที่คุณ บอกว่าเราจะรับเลี้ยงน่ะ เดี๋ยวถ้าโรคมันเป็นพันธุกรรม ล่ะ คุณส่งเด็กไปรักษาโรคที่ต่างประเทศได้ ยังไงคุณ ก็มีเงินเยอะอยู่แล้ว จากนั้นก็ส่งเงินช่วยเลี้ยงดูเด็กคนนี้ ได้ แต่อย่ารับมาเลี้ยงเลย ถ้าจะเลี้ยงก็ให้หาเด็กชายที่มี สุขภาพที่แข็งแรงสมบูรณ์ จะได้ป้องกันไว้ก่อน”

“ผมถามมาแล้วโรคแบบนี้ไม่ใช่โรคพันธุกรรม แต่ ว่าคุณบอกว่าต้องป้องกันตัวไว้ก่อน ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ เลย อีกไม่กี่วันก็จะส่งเด็กไปเข้ารักษาตัวที่ต่างประเทศ แล้ว งั้นผมจะส่งเงินเลี้ยงดูเด็กคนนี้ แต่ไม่เอามาเลี้ยง อย่างที่คุณว่าก็ดี จะได้ทำความดีหน่อย

วันที่สองมีบริษัทจะสัมภาษณ์เธอ เธอจึงบอกให้คี รินด้วยความดีใจ คีรินไดยินจึงรู้สึกไม่ค่อยไว้วางใจเธอ เลยไม่ไปทำงานอีก แล้วก็ขับรถไปส่งเธอสัมภาษณ์

พอถึงบริษัทนั้น เขาจึงพูดขึ้น “ผมจะรอคุณที่รถ นะ บริษัทนี้ผมดูมาแล้ว ถือว่าโอเคร บริษัทไม่ได้ใหญ่ มากและไม่ได้เล็กมาก”

ญาดารู้แล้วว่ายังไงคีรินก็ไม่มีทางให้เธอมา สัมภาษณ์หรอก ถ้าเกิดเขาไม่ได้ลืมหาข้อมูลและ ประวัติของบริษัทก่อน

เธอขึ้นไปสัมภาษณ์ คีรินรอเธอที่ชั้นล่าง คนที่สัมภาษณ์เธอเป็นบอส ที่เป็นผู้ชายวัยกลางคนราวๆ 40 ปี เป็นผู้ชายที่ดูมีเสน่ห์ และได้ให้เงื่อนไขที่ไม่เลว กับญาดา และดูๆแล้วสภาพแวดล้อมของบริษัทก็ยังพอ โอเค

ตอนที่กลับมา เธอก็ได้บอกเล่าถึงทุกอย่างที่เธอ เจอ เธอรู้สึกบริษัทนี้ก็ไม่เลว

คีรินถามขึ้น “คุณแน่ใจแล้วหรอ?”

“อื้ม บอสดูประวัติการทำงานของฉันแล้ว ให้เงิน ฐานเงินเดือนฉัน 25,000แล้ว นี่ยังไม่รวมค่าคอมนะ”

เขาได้ยินกลับพูดขึ้น “ไปบริษัทลูกของผมยังได้ดี กว่านี้เลย”

เธอเลยนึกถึงครั้งก่อนที่ไปสัมภาษณ์กลับถูกคีริน ปฏิเสธ เธอเลยรู้สึกโมโหขึ้นมา

“เหอะ ผู้หญิงแต่งงานที่อายุเยอะแต่ยังไม่มีลูก บริษัทคุณจะรับเข้าทำงานหรอ!”

คีรินจึงหัวเราะขึ้น “แหม่ เจ้าเคียดเจ้าแค้นจริงๆ!”

เธอจึงพูดขึ้น “เจ้าเคียดเจ้าแค้นกับคุณเป็นเรื่องที่ สมควรอยู่แล้ว”
ตอนที่เธอจะเริ่มงาน เขาก็ถามเธอว่าจะไปซื้อชุด ทำงานหน่อยไหม เธอบอกว่าไม่ต้อง ใส่แต่ชุดเก่าก่พอ บริษัทนี้ไม่ได้เน้นเรื่องเครื่องแต่งงาน คนที่เป็นสถาปนิก ใส่ชุดลำลองไปทำงานก็ได้

คีรินจึงครุ่นคิดไปสักพัก แล้วพูดขึ้น “ยังไงก็ไปซื้อ เถอะ เสื้อผ้าของคุณไม่เหมาะกับใส่ไปทำงาน”

เธอพูดขึ้น “ทำไมถึงไม่เหมาะ ไม่ได้โป๊สักหน่อย”

เขาพูดขึ้น “ไม่ใช้ปัญหานี้ แต่เสื้อผ้าพวกนั้นที่ผม ซื้อให้คุณตัวละเป็นแสนๆ รองเท้าก็ที่ถูกสุดก็เป็นหมื่นๆ แล้วยังมีกระเป๋าที่ใบละเป็นล้านๆอีก คุณไม่รู้สึกหรอ การแต่งกายกับคุณเพราะกับเงินเดือนสองหมื่นกว่า ไหม?”

คีรินหยุดชะงักไปสักพักแล้วพูดขึ้น “คนอื่นอาจจะ ดูไม่ออกว่าคุณใช้ของแบรนด์เนม แต่บางครั้งเขาอาจ จะคิดว่าคุณมีสามีรวย แล้วไปเป็นเมียน้อยคนอื่น หรือ บางคนอาจจะคิดว่าคุณใส่ของก้อปเกรดเอ ไหนๆคุณ ก็อยากจะมีสังคมของตัวเอง ก็ต้องทำตัวธรรมดาให้ เหมือนคนอื่น”

คีรินพูดได้มีเหตุผล แต่เธอก็อยากจะแก้คำพูดบาง คำของเขา “ฉันเป็นคนธรรมดาอยู่แล้ว!”

เขาพูดขึ้น “แต่ก่อนคุณเป็นคนธรรมดา แต่ตั้งแต่แต่งงานกับผม ไม่ใช่คนธรรมดาแล้วนะ วันข้างหลังถ้า คุณจะไปทํางาน ผมจะขับรถมาส่งคุณเอง เดี๋ยวเราไป อรถยนต์ประมาณล้านกว่าๆหนึ่งคืน ถ้าคุณอยากจะ ใช้ชีวิตธรรมดาเหมือนแต่ก่อน ผมก็จะใช้ชีวิตแบบนั้น กับคุณเอง”

“คุณจะขับรถมาส่งฉันงั้นหรอ? โอ๊ย รบกวนคุณ เกินไปแล้ว เดี๋ยวถ้าคนอื่นเห็นคุณแล้วดูออกว่าคุณเป็น ใครจะทํายังไงดี คนอื่นคงจะคิดว่าคุณไม่ใช่สามีของ ฉัน แต่ฉันถูกเสี่ยเลี้ยง

เขากลับพูดขึ้น “ไม่หรอก ผมไม่ลงรถ ไม่เข้าไป รับที่บริษัทคุณ คุณมาทำงานคนเดียว ผมไม่ไว้วางใจ ไม่งั้นให้คนขับมาส่งไหม แต่ถ้าถึงเวลาเขาอาจจะนึกว่า คนขับเป็นสามีคุณก็ได้ ผมไม่เอาแบบนั้นนะ”

เขาตกลงให้เธอออกมาทำงานแล้ว งั้นเธอก็ต้อง ตกลงเงื่อนไขที่เขาเสนอด้วย

เขาเลยพักเธอไปซื้อเสื้อผ้าแบรนด์ทั่วไป จริงๆเธอ ก็รู้สึกว่าเสื้อผ้าที่ซื้อมาให้ก็ไม่ได้ถูกๆ ตัวหนึ่งก็เกือน หมื่น แต่ยังไงตัวละประมาณหลักพันถึงหลักหมื่น คน ทั่วไปก็ยอมรับได้ รองเท้าก็ราคาเท่าๆกัน

จากนั้นก็พาเธอไปเลือกรถยี่ห้อฮอนด้า แต่เขา ตกแต่งภายในให้เรียบหรูไปเยอะ
เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนพนักงานเงินเดือนทั่วไป ช่วยไม่ได้ เพราะสามีเป็นสายเปย์ไ

ตอนกลางคืนเธอกลับบ้านไปแล้วรู้สึกอารมณ์ดี มาก เลยตอบสนองความต้องการทางเพศให้คีรินอย่าง เต็มที่

พอพวกเขาบรรเลงเพลงรักกันเสร็จ คีรินจึงกอด กายที่ยังเปลือยอยู่แล้วหายใจหอบหืบ “อย่าลืมตรวจ ครรภ์ดูนะ ไม่ใช่ว่าได้รู้สึกตื่นเต้นดีใจเพราะได้ไป ทำงาน แต่กลับลืมเรื่องสำคัญไป”

“วันมะรืนแล้วกันนะ วางใจเถอะฉันไม่ลืมหรอ กน่ะ!”

เขาจึงลูบหัวเธอ “จำได้ก็ดี ญา เราเป็นคู่รักกันต้อง รู้จักเห็นใจซึ่งกันและกันเข้าใจไหม? เรื่องที่ผมตกลงกับ คุณผมก็จะพยายามทำสุดความสามารถ ส่วนเรื่องที่ คุณตกลงกับผมก็ต้องทำให้ได้”

เธอตั้งใจฟังที่เขาพูด และรู้สึกมีบางอย่างที่ไม่ ค่อยถูกต้อง “อะไรคือคุณจะพยายาม ฉันจะต้องทำให้ ได้ ????”

เขาเลยพูดขึ้น “เพราะเรื่องที่ผมจะทำให้คุณ จะ ทำหรือไม่ทำก็ได้ แต่เรื่องที่คุณตกลงกับคุณมันเป็น หน้าที่ที่คุณต้องรับผิดชอบ”
เขาชอบบ้าอำนาจแล้วเอาแต่ใจแบบนี้ประจำ

“พอเถอะ ฉันรู้ดีว่าฐานะของเราต่างกันอยู่แล้ว”

เพราะว่าต้องไปทำงาน เธอเลยตื่นขึ้นมาแต่เช้า ด้วยความตื่นเต้น ทีแรกยังอยากจะแต่งหน้าไปทำงาน แต่พอนึกถึงตัวเองกำลังเตรียมตัวตั้งครรภ์ก็ไม่ได้แต่ง หน้าอีก

จริงๆเธอกลัวว่าคีรินจะโกรธแล้วเสียอารมณ์ใส่ เธออีก เพราะว่าเธอมักจะไม่มีสิทธิ์เป็นตัวของตัวเองอยู่ แล้ว

ตอนที่เธอออกบ้านไปทำงานข้างนอก ถ้าเธอแต่ง หน้าไปแล้วไปใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น เขาต้องหาว่าเธอ แรดแล้วไม่ปล่อยเธอออกบ้านอีก ไม่งั้นเดี๋ยวก็หาว่าเธอ แต่งหน้าสวยๆออกมาแล้วไม่อยากมีลูกอีก

ยังไงสักเธอหน้าสดแล้วออกบ้านแบบนี้ ถึงแม้ หน้าตาเธอจะสวย แต่ก็รู้สึกแปลกๆที่ไม่ได้แต่งหน้า ออกบ้าน

ตอนที่เธอลงไปชั้นล่างเพื่อไปทานมื้อเช้า เขาจึง ยกมือขึ้นแล้วถูหน้าเธอ เธอจะปัดมือเขาออกแล้วถาม ขึ้น “คุณจะทำอะไร!”