บทที่ 282 ฉันยินดีที่จะรับคุณเป็นสามีค่ะ

ตอนที่ญาดาได้ฟังคีรินบอกกับเพื่อนร่วมงานว่า ตอนเด็กๆเธอน่ารักมากนั้น ญาดาก็อยากจะหัวเราะขึ้น มา

ตอนเด็กๆเธอเป็นเด็กที่มอมแมมมาก แค่ไม่โดนคน อื่นรังเกียจก็บุญแค่ไหนแล้ว

ก็คงมีแต่คีรินเท่านั้นแหละ ที่จะบอกว่าเธอสวย

“อย่าอิจฉาฉันเลยค่ะ ทุกคนต่างก็มีความสุข คนละแบบ บางครั้งตอนที่พวกคุณกำลังอิจฉาชีวิตคน อื่น ก็ยังมีใครอีกหลายคนที่อิจฉาชีวิตพวกคุณเหมือน กันก็ได้นะคะ”

ญาดาครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น

ตอนนี้ทุกคนคงอิจฉาเธอ ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ เพียบพร้อมอย่างคีริน แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าก่อนหน้านี้ ความรักของเธอกับคีรินไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

วันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอ เธอไม่อยากคิดถึง เรื่องที่ต้องทำให้เสียใจ

“พวกคุณกำลังพูดคุยอะไรกันอยู่ครับ ดูสนุกจัง” คีรินเดินเข้ามา โอบเอวเธอเอาไว้

“ใกล้ถึงฤกษ์แล้ว เราเข้าไปกันเถอะครับ”
คีรินจับมือของเธอเอาไว้ ญาดาวางมือไว้บนแขน ของเขา จากนั้นค่อยๆเดินไปพร้อมกัน

วินาทีนั้น เธอได้บอกกับตัวเองแล้วว่าจะฝากชีวิต เอาไว้ที่ผู้ชายคนนี้ หวังว่าในอนาคตเขาจะรักและดีกับ เธอเหมือนอย่างวันนี้

พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าบาทหลวง

“คุณคีริน คุณจะยอมรับผู้หญิงคนนี้เป็นภรรยา หรือไม่”

“รับครับ ผมสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยาม สุขและ ยามยาก ในยามไข้และสบายดี ผมจะรักคุณ และให้เกียรติคุณตลอดชั่วชีวิตของผม” คีรินพูดขึ้น แล้วมองมาที่เธออย่างอ่อนโยน

“คุณญาดา คุณจะยอมรับผู้ชายคนนี้เป็นสามีของ คุณหรือไม่”

“รับค่ะ ดิฉันสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยาม สุขและยามยาก ในยามไข้และสบายดี ดิฉันจะรักคุณ และให้เกียรติคุณตลอดชั่วชีวิตของดิฉัน” ญาดาคลาย ยิ้มหวานให้กับเขา

น้ำตาของคีรินไหลลงมา นี่เป็นอีกครั้งที่เขาร้องไห้ เพราะเธอ คีรินก้มหน้าลงมาประทับจุมพิตด้วยความอ่อนโยน

งานแต่งงานของพวกเธอนั้นเรียบง่าย ไม่มีนักข่าว ไม่มีแขกเรื่อเต็มงาน มีเพียงเพื่อนสนิทและญาติของคี รินเท่านั้น ส่วนฝ่ายของเธอไม่มีใคร

เพราะทั้งชีวิตของเธอมีแค่คีรินเพียงคนเดียว

หลังจากที่จบพิธีแล้วนั้น คีรินก็ช้อนตัวเธอขึ้น แล้ว พาเธอไปที่ห้องหอ

ห้องหอถูกประดับด้วยดอกกุหลาบสีแดง ตัดกับ ผ้าปูที่นอนสีขาวประกายมุก

ญาดารู้สึกราวกับทุกอย่างเป็นเพียงฝันไป นี่เธอ กับเขาแต่งงานกันแล้วจริงๆหรือ เธอได้กลายเป็น ภรรยาของเขาอย่างถูกต้อง

คืนวันเข้าหอนั้น เธอนอนกอดเขาเอาไว้ตลอดทั้ง คืน เป็นความรู้สึกที่อบอุ่นจนไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ

เช้าวันที่สอง คีรินพาเธอไปเที่ยวต่างจังหวัด ที่นี่ อากาศดีมาก คนที่นี่ใช้ชีวิตสโลไลฟ์ ถ้าเป็นไปได้เธอก็ อยากจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

คีรินหันมาพูดกับเธอ “ที่นี่มีแพทย์คนหนึ่งที่เก่ง มาก ผมตามหาตัวเขามานาน ได้ยินมาว่าผู้หญิงที่มีลูกยาก ถ้าได้กินยาและรักษากับเขาแล้วนั้น ก็จะมีลูกกัน ทุกคน คุณเองจะได้ไม่ต้องพึ่งพวกเทคโนโลยีพวกนั้น ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องเจ็บตัว ”

ญาดาแปลกใจอยู่นาน ว่าทำไมคีรินถึงพาเธอมา ฮันนีมูนในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยธรรมชาติ ไม่ใช่สถานที่ หรูหรา ที่แท้ก็เป็นเพราะเรื่องนี้

เขายังคงคิดถึงเรื่องมีลูก……….

เมื่อไปถึงนั้น เป็นบ้านหลังเล็กๆในหมู่บ้านคนจีน แพทย์คนนั้นเป็นชาวจีน เธอเป็นแพทย์แผนจีนอายุ ราวๆหกสิบ

ญาดากล่าวทักทาย จากนั้นแพทย์ก็ถามเธอคร่าว แล้วเริ่มจับชีพจรให้เธอ

คีรินเอาผลตรวจของญาดามาให้แพทย์แผนจีน คนนี้ดู ซึ่งแพทย์ก็บอกว่ามดลูกของเธอมีปัญหาก็จริงๆ แต่ก็พอจะรักษาได้ สามารถกินยาจีนเพื่อปรับฮอร์โมน ต่างๆ

แพทย์แนะนำให้กินยาเพื่อปรับสมดุลของร่างกาย อย่าไปพึ่งเครื่องมือทางการแพทย์ที่ทันสมัย

หลังจากนั้นก็จ่ายยาให้เธอแปดตัว บอกว่าหลัง จากที่กินครอบหนึ่งเดือนแล้ว ก็สามารถเตรียมพร้อมในการมีลูกได้เลย

แพทย์พูดเหมือนเรื่องนี้ไม่ได้รุนแรงเท่าไหร่ แตก ต่างกับแพทย์แผนปัจจุบันมาก

หลังจากที่จ่ายยารีบร้อยแล้วนั้น คีรินกับญาดาก็ กลับไป เธอเริ่มกินยาตั้งแต่วันแรกโดยทันที

แต่เป็นอย่างที่ทุกคนรู้ ยาสมุนจีนนั้นมีรสชาติขม มาก ญาดาดื่มได้เพียงแค่อึกเดียวก็ไม่ไหวแล้ว แต่เธอ ต้องพยายามและฝืนดื่มมันลงไป

ทุกครั้งที่ดื่มยาเสร็จนั้น คีรินก็จะเอาลูกอมให้เธอ อม แต่นั่นก็ไม่สามารถลดความขมที่ติดอยู่ตรงลิ้นได้ เลย

ในช่วงแรกนั้นคีรินดื่มยานี้เป็นเพื่อนเธอ ญาดารู้ที่ เขาทำแบบนี้เพราะไม่อยากให้เธอเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ เพียงลำพัง

แต่เมื่อชีวิตต้องเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ พอนานวันเข้า ญาดาก็เริ่มหงุดหงิด เธอไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นเธอ เพียงคนเดียวที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้

ทั้งๆที่เธอและเขาต่างก็อยากมีลูก แต่คีรินกลับไม่ ต้องบำรุงอะไรเลย
ญาดาอยากหาอะไรทำ เธอจึงขอคีรินไปทำงาน ด้วย แต่คีรินไม่ยอม

เขาให้เธออยู่แต่บ้านเพื่อพักผ่อน แต่นี่ไม่ใช่ชีวิตที่ เธอต้องการ เธออยากจะทำงานกับคีริน พอตกเย็นเลิก งานก็กลับบ้านมากินข้าวด้วยกัน หรือถ้าวันไหนเบื่อๆก็ ออกไปกินข้าวข้างนอก

ไปดูหนังฟังเพลงกันในบางครั้ง

เธออยากได้ชีวิตแบบนั้น ไม่ใช่ชีวิตที่เธอเอาแต่อยู่ บ้านกินยาจีน ส่วนเขานั้นต้องตื่นเช้าไปทำงานและกว่า จะกลับมาก็ดึกแล้ว

ยิ่งเธออยู่นิ่งๆไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ ญาดาก็รู้สึกว่า ตัวเองไร้ค่า