บทที่ 27 ปล่อยฉันไปเถอะ

ไม่มีใครสามารถรับประกันได้ว่าเรื่องคืนนี้จะเกิดขึ้น อีกไหม ยิ่งไปกว่านั้นรพีภัทรเป็นแค่คนแปลกหน้า เขาจะ สามารถปกป้องเธอได้ยังไง?

ญาดาไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าไม่มีใครปกป้องใครได้ตลอด

เวลาหรอก

บางทีเธออาจะมีประโยชน์กับเขา แต่มันไม่มากพอ

ญาดาเดินเร็วขึ้น ดีที่คนขับรถยังมีน้ำใจ เขารีบเปิด ประตูแล้วให้ญาดาเข้าไปนั่งในรถ จนเกือบลืมว่าหน้าที่ของ เขานั้นคือการเปิดประตูรถให้คีริน

คีรินเองก็ไม่ได้โมโห

คนขับรถประจําที่ของตน จากนั้นปรับแอร์รถยนต์ให้อุ่น ที่สุด ญาดาไม่รู้ว่าเพราะในรถยังไม่อุ่นพอหรือเพราะอะไร แต่เธอหนาวมาก ขาทั้งสองข้างของเธอสั่นไปหมด มือของ เธอกอดอกเอาไว้ ตอนนี้เธอสั่นไปทั้งตัว

เธอสั่นหนักขึ้น

จนคีรินทนดูไม่ได้อีก

เขาบอกกับคนขับรถ “อากาศข้างนอกหนาว นายช่วย ปรับแอร่ให้หน่อย”

“ผมปรับให้อุ่นที่สุดแล้วครับ”

ญาดาเม้มปากแน่นไม่ให้ตนเองสั่น ตอนนี้เธอเริ่มดีขึ้น แต่ขาทั้งสองข้างของเธอยังคงแข็งทื่อด้วยความหนาวเย็น

ในรถเงียบสนิท จนได้ยินเสียงหายใจของทั้งสามคน

ญาดาไม่สนใจว่าคีรินจะคิดอะไรทั้งนั้น เธอมองไปนอก หน้าต่างตลอดทาง

ผ่านไปนานกว่ายี่สิบนาที จู่ๆคีรินก็หัวเราะในลำคอ

เธอไม่รู้ว่าเขาหัวเราะอะไร และเธอก็ไม่อยากยุ่งกับเขา

“น้องสาว หึๆ…ฉันว่าคู่ขามากกว่า! ” เขาพูดขึ้น ญาดาเงียบ ปล่อยให้เขาพูดในสิ่งที่ต้องการ

เธอพิงไปที่หน้าต่าง แล้วมองด้านนอก น้ำตาเจ้ากรรม ของเธอไหลออกมาไม่หยุด

เธอรู้ว่าตนเองไม่ควรร้องไห้ต่อหน้าคีริน เพราะความ อ่อนแอของเธอ มีแต่จะทำให้คีรินสะใจ

ร้องไห้ไปสักพัก เธอก็เริ่มน้ำมูกไหล แต่เธอไม่มีทิชชู่ จึง ดึงเสื้อขึ้นมาเช็ด

คนขับรถคงทนดูไม่ได้ เขาจึงยื่นทิชชู่ให้กับญาดา

“ขอบคุณนะคะ”

ด้วย ญาดาพูดด้วยเสียงที่แหบพร่า

คนขับรถมองดูแวบหนึ่งสลับกับมองหน้าคีรินแล้วพูด

เสียงเบา “ไม่เป็นไรครับ”

ญาดาเห็นมือของคีรินกำหมัดแน่น เธอคิดว่าเขาคงโกรธ

ที่เธอไม่ยอมนอนกับไอ้เฒ่าหัวงูนั่น ทำให้เขาต้องเสียโอกาส ได้ที่ดินผืนนั้นไป ตอนนี้เขาคงอยากชกเธอสินะ!

ญาดามองดูทางที่ไป นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านของเธอ “น้า

คะ รบกวนส่งญาไปที่บ้านได้ไหมคะ?”

คนขับรถมองหน้าคีริน เขาทำตามคำสั่งเธอไม่ได้ เพราะ ต้องขึ้นอยู่กับคำสั่งของเจ้านาย

โกรธ

“ไปที่วิลล่า” คีรินพูดเสียงเรียบเหมือนกำลังระงับความ

ที่นั่นคือบ้านของเขา ญาดาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องพา เธอไปที่นั่น? หรือเพราะไอ้เฒ่านั่นไม่ได้ข่มขืนเธอ เขาก็เลย จะข่มขืนเธอด้วยตนเอง?

เธอไม่อยากไป ไม่อยากเห็นหน้าเขา เธออยากกลับไปที่

บ้านของตน

“น้าคะ รบกวนจอดข้างทางให้ญาได้ไหมคะ?”

“เอ่อ…คือ คุณญาดาครับ ด้านนอกอากาศหนาวมาก แล้วคุณญาดาก็ไม่ได้ใส่รองเท้าด้วย……” คนขับรถบอ กกับญาดา แต่มองไปที่คีริน

คีรินยังคงเงียบไม่พูดไม่จา

ญาดาจึงตะโกนเสียงดัง “ปล่อยญาลงค่ะ ญาจะลงจาก

ไม่เพียงเท่านี้ เธอยังเอาหัวไปชนกับหน้าต่าง

ถ้ารถไม่ได้ล็อกเอาไว้ เธออยากจะกระโดดลงจากรถคัน นี้ให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ

ญาดาอาละวาดสักพัก เธอเอาหัวชนหน้าต่างจนแดง แต่ คนขับรถก็ไม่กล้าให้เธอลงจากรถ

คีรินมองดูสิ่งที่ญาดาทำ แล้วบอกกับคนขับรถด้วยเสียง เหนื่อยอ่อน “ส่งเธอกลับบ้าน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ญาดาก็นั่งนิ่ง

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ร้องอยู่นานจนคนขับรถ ต้องพูด “คุณญาดาครับ โทรศัพท์มาครับ”

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วตัดสายทิ้งเพราะเป็นเบอร์

แปลก

คีรินหันกลับมามองหน้าเธอ แล้วพูดเสียงเรียบ “ทำไม

ไม่รับสายล่ะ?”

รถ” เธอเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ษ แล้วไม่สนใจเขา

สักพักเสียงโทรศัพท์ก็ดีขึ้นอีกครั้ง

ญาดาจึงรับสาย เธอถามเสียงเบากับปลายสาย “สวัสดี ค่ะ ใครคะ?”

เสียงนั้นเรียกชื่อเธอ “ญาดา! ”

คำสั้นๆสองคำ กลับทำให้น้ำตาของเธอไหลลงมา

เธอตัดสายทิ้ง ทำให้คีรินหันมามองด้วยความสงสัย “ดึกดื่นแบบนี้กิ๊กโทรมารึไง?”

เธอไม่ได้สนใจเขา แล้วหันหน้าไปอีกทาง เธอไม่อยาก ให้ศัตรูเห็นน้ำตาของเธอ

“คงเป็นกิ๊กของคุณโทรมาจริงๆสินะ”

ญาดาเงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วหัวเราะ “คุณเดาสิคะ ว่าใครโทรมา คนที่โทรมาคือเฒ่าหัวงูคนนั้น พอใจรึยังคะ?

พูดจบ ญาดาก็รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

คีรินเงียบไป เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่สุดท้าย เขาก็ไม่พูด

เมื่อมาถึงหน้าคอนโด ญาดาเดินลงจากรถยนต์ แล้วเดิน เท้าเปล่าเข้าไป

“ญาดา! ” คีรินเรียกชื่อเธอ

เธอหันไปมองเขา เขาเดินลงจากรถ

เหมือนอยาจะพูดบางอย่างกับเธอ แต่เธอไม่มีอะไร

อยากจะพูดกับเขา

เธอปลายตามองเขา แล้วหันหลังกลับ

เธอเดินไปสักพัก แต่เขายังยืนอยู่ที่เดิม สุดท้ายญาดาจึง

เดินเข้าไปหาเขา

“คุณคีริน! ”

เขาถามเธอเสียงเบา “มีอะไรอยากจะพูดกับผม

เปล่า?”

ฉันพยักหน้า

เขายิ้มมุมปาก “พูดสิ”

“คุณปล่อยฉันไปได้ไหม ! “ญาดาพูด ตอนนี้เธอไม่คิด อยากจะแก้แค้นอะไรทั้งนั้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ