บทที่ 26 โชคชะตา

คีรินมองเธอเป็นสิ่งของแล้วส่งให้ผู้ชายคนอื่นจริงๆ

วินาทีนี้ ญาดาสับสนไปหมด เธอรู้สึเหมือนมีมีดนับพัน กําลังกรีดแทงเข้ามา แทงช้าๆแต่ลึกสุดขั้วหัวใจ

ญาดาไม่เข้าใจว่าทําไมตนเองถึงอยากจะหนีไปจากที่นี้ ทั้งๆที่ขายตัวให้ใครก็เหมือนกัน เพราะการขายตัวนั้นเธอเป็น คนเลือกเอง นอนกับคีรินหรือนอนกับอธิบการบดีกรมที่ดิน นั่นก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก?

แต่แค่มือหยาบๆเหี่ยวนั้นจับมาที่ต้นขาของญาดา เธอ ก็รู้สึกรังเกียจ เธอรับไม่ได้ถ้าจะต้องนอนกับคนที่แก่กว่าพ่อ ของตนเอง

ญาดาพยายามดีดดิ้น ทำให้เธอถูกเขาตบหน้าอีกครั้ง

เขาใช้ลิ้นที่สกปรกมาเลียที่หน้าของญาดา ญาดา รังเกียจจนรู้สึกแทบบ้า

“คนสวย อย่าพยายามหนีเลย ถ้าหนูดูแลพี่ดีๆ พี่ก็พร้อม 11 จะทำตามความต้องการของประธานคีริน เด็กดี ยอมพี่เถอะ”

คีริน ชื่อนี้ดังก้องอยู่ในหัวของเธอ เธอสัญญากับตนเอง ว่าจะเอาคืนเขาอย่างสาสม

ขณะที่ญาดากำลังดีดดิ้นนั้น เธอก็เห็นโคมไฟตรงหัว เตียง จึงคว้ามันมาแล้วฟาดไปที่หัวของเฒ่าหัวงูอย่างเต็มแรง

เลือดไหลลงมาจากหัวของเขา ญาดาตกใจรีบผลักเขา ทิ้ง จากนั้นก็วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต เธอวิ่งไปโดยไม่ทัน แม้แต่จะใส่ร้องเท้า

เวลานี้ญาดาไม่รู้ว่าตนเองควรไปที่ไหนดี ขอแค่หนีไป จากที่นี่ได้ เธอต้องการเพียงแค่นี้ เธอจะไปหาที่ซ่อนแล้วจะ ไม่ให้คีรินตามหาตัวเธอได้อีก เธอจะไม่ยอมเป็นสินค้าของคี รินเด็ดขาด

“อีเด็กนี่ กลับมาเดี๋ยวนี้ วันนี้ฉันไม่ปล่อยแกไปง่าย” เฒ่าหัวงูนั่นตะโกนไล่หลัง

ซาดาตกใจ แล้วรีบวิ่งไป

“ปั๋ง ! ” เธอชนเข้ากับใครบางคน พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่า

เขาคือคุณรพีภัทร”

ญาดาคว้าเสื้อของเขาเอาไว้แล้วขอร้องให้ช่วย “คุณรพี ภัทร ช่วยฉันด้วยนะคะ”

รพีภัทรมองสลับไปมาระหว่างญาดา กับอธิการบดีกรม ที่ดิน เขาเป็นคนฉลาด จึงรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“ท่านครับ การกระทำแบบนี้มันไม่ถูกรึเปล่าครับ?”

รพีภัทรเอ่ยถาม จากนั้นก็เอามือตบไหล่ของญาดาเบาๆ เป็นการปลอบใจ

ดูแล้วรพีภัทรไม่ได้กลัวเฒ่าหัวงูตรงหน้าแม้แต่น้อย

นั่นคงเป็นเพราะที่นี่คือถิ่นของเขา ครอบครัวเขาสนิทกับ ข้าราชการระดับสูง ตำรวจและทหารชั้นผู้ใหญ่ เพราะได้ผล ประโยชน์ร่วมกัน เขาจึงไม่กลัวคนพวกนี้

แต่ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของคีริน ทําให้เขาต้องเข้าหาคนพวกนี้ เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

“คุณรพีภัทรนี่เอง ช่วงนี้คุณตาสบายดีไหมครับ?” เฒ่า หัวงูนั่นถามขึ้น

เขาตั้งใจไม่พูดถึงเรื่องที่รพีภัทรถาม จึงถามถึงคุณตา ของรพีภัทรแทน

“ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของผม วันนี้ผมจะพาเธอกลับ ถ้า คุณเจอเธออีกให้จําเอาไว้นะครับ ว่าคนบางคนคุณก็ไม่มีสิทธิ จะแตะต้อง”

รพีภัทรพูดแล้วพาญาดาเดินไปที่ลิฟท์ ตอนนี้ญาดารู้สึก โล่งใจเป็นอย่างมาก ตาของแดงก๋าอยากจะร้องไห้แต่ก็ร้อง ไม่ออก ญาดายกมือขึ้นขอบคุณเขา ถ้าไม่ใช่เพราะเจอเขาที่นี่ เธอเองก็ไม่รู้ว่าชีวิตตนเองจะ

เป็นยังไงต่อไป วินาทีนี้ญาดาไม่อยากแก้แค้นแล้ว เธออยาก จะหนีไปให้ไกลจากที่ต่ำๆและสกปรกพวกนี้ ความแค้น เรื่อง แม่ เธอไม่อยากจะนึกถึงมันอีก เธออยากจะมีชีวิตที่เรียบง่าย อยู่สักที่บนโลกใบนี้ก็พอแล้ว

รพีภัทรตบไหล่ของเธอเบาๆ “ไม่ต้องกลัวนะ ที่นี่คือถิ่น ของครอบครัวผม อยู่ที่นี่ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณ” เธอพยักหน้าแล้วพูดขอบคุณเบาๆ

รพีภัทรมองดูเท้าของญาดาที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่รองเท้า จึง อุ้มเธอขึ้น

เมื่อลิฟเปิดออก ญาดาก็เห็นคนขับรถของคีรินกำลังพยุง

เขาเอาไว้

เขามองมาที่เธอ ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของรพีภัทรด้วย

สายตาเย็นชา

เธอเองก็มองตาเขา แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวด ญาดารู้จักกับคีรินมาเกือบจะยี่สิบปี เธอไม่เคยทำร้าย เขา แต่เขากลับทำกับเธอถึงขั้นนี้

ถ้าตอนนี้ในมือของเธอมีมีดสักเล่ม เธอคงใช้มันแทงไป ที่หัวใจเขาอย่างไม่ลังเล อยากจะรู้จริงๆว่าเลือดของเขาจะ เป็นสีแดงหรือสีดำ

“ใช้ผู้หญิงเพื่อได้ที่ดินหนึ่งผืน มันใช่การทำงานของ ประธานคีรินหนิครับ! ” รพีภัทรพูดแทงใจทำเขา

“เรื่องของธุรกิจ ไม่มีใครสูงส่งกว่าใครเท่าไหร่หรอก” คื รินตอบทั้งๆที่ตอนนี้เขาก็เมามากแล้ว

พูดจบเขาก็มองไปที่ญาดา “ญาดาคุณจะลงมาเอง หรือ จะให้ผมอุ้มคุณลงมา??” ญาดากลัวว่าคีรินจะเอาตัวเธอไปส่งให้เฒ่าหัวงูนั่น

เธอกลัวมาก จึงรีบกอดรพีภัทรแน่น เธอไม่กล้าจะปล่อย มือจากเขา เพราะเธอกลัวว่าถ้าเธอยอมไปกับคีริน ชีวิตของ เธอคงจะมืดหม่น ยิ่งกว่าการตกนรกเสียอีก

ตอนนี้เธอกลัวมาก เป็นความกลัวที่ไม่เคยกลัวแบบนี้มา

ก่อน

ญาดา ผมจะพูดอีกหนึ่งรอบ ลงมาเดี๋ยวนี้” คีรินตะโคก เสียงดัง แต่เสียงของเขาดูไร้เรี่ยวแรง

ญาดาไม่อยากไปกับเขา แต่รพีภัทรกับวางเธอลง แล้วยี ผมเธอเบา “กลับไปกับเขาเถอะ อยู่เชียงใหม่ ถ้าใครกล้าทำ อะไรคุณอีก ก็บอกเขาไปว่าคุณคือน้องสองของผม แล้วเรื่อง คืนนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก”

พูดจบเขาก็มองดูนาฬิกา เหมือนมีเรื่องด่วนต้องไปทำ

ญาดาจึงไม่กล้ารบกวนเวลาของเขา ญาดายกมือขึ้น “ขอบคุณนะคะคุณรพีภัทร ขอบคุณ

จริงๆค่ะ!!

คนขับรถเมื่อเห็นว่ารพีภัทรไปแล้วก็พูดขึ้น “ไปกันเถอะ ครับ คุณญาดา”

เธอพยักหน้า

รถจอดไกลออกไปเล็กน้อย ทำให้พวกเขาต้องเดินไป ลมหนาวในฤดูหนาวพัดเข้ามา ทำให้ญาดาสั่นไปหมดทั้งตัว

จู่ๆคีรินก็หยุดเดิน แต่ญาดากลับไม่ได้หยุดเดิน เธอเดิน ผ่านตัวเขาไป แล้วเดินไปที่จอดรถโดยเท้าเปล่า ความหนาว เย็นของพื้นขึ้นมาจนทำให้เธอหนาวไปทั้งตัว

ตอนนี้ขาของเธอชาจนไม่มีความรู้สึก เธอถามตัวเองซ้ำ ในใจ “ญาดา นี่คือชีวิตของเธอจริงๆหรอ?”

นี่คือชีวิตของเธอจริงๆใช่ไหม?