บทที่ 258 มีความเป็นไปได้ที่จะท้อง (1)

“เกิดอะไรขึ้น คุณกับป้าแม่บ้านทะเลาะอะไร กัน?” คีรินเดินออกมาจากห้องทำงาน

ป้าแม่บ้านรีบพูดอธิบายให้คีรินฟัง “หนูญาดาบอก ว่าเธอหิว ให้ป้าต้มบะหมี่ให้กินแล้วยกไปบนห้องทำงาน แต่ป้ากลัวว่าจะรบกวนการทำงานของคุณผู้ชาย หนู ญาดาก็พูดขึ้นว่าตัวเองเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ อยากจะกินข้าวที่ไหนไม่จำเป็นต้องให้คนรับใช้อย่าง ปากมาสั่งสอนค่ะ”

ป้าแม่บ้านพูดไม่ผิด แต่น้ำเสียงและความหมายที่ เธอพูดนั้นเหมือนจงใจทำให้ญาดาดูแย่

แต่ญาดาไม่เคยบอกว่าเธอเป็นแค่คนรับใช้

เธอแค่ต้องการจะบอกให้ป้าแม่บ้านรู้ว่าเธอเป็น คุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ดังนั้นช่วยเกรงใจและให้ เกียรติเธอด้วย

คีรินเดินลงมาจากชั้นบน เขาจับมือของเธอไว้แล้ว พูดบอกกับป้าแม่บ้าน “ผมกับญาดาพึ่งแต่งงานกัน เธอ ก็เลยอยากจะอยู่ใกล้ผม หลังจากนี้ป้าจะทำอะไรก็ ถามความคิดเห็นของเธอด้วยนะครับ ไม่ต้องมาถามผม หรอก”

คีรินพูดจบ แล้วเดินพาญาดาขึ้นไป
เขาไม่ลืมที่จะหันมาพูด “ป๋ารีบไปต้มบะหมี่เถอะ ครับ ตอนนี้บ่ายสามกว่าแล้ว ญาดาคงหิวแย่”

สีหน้าของป้าแม่บ้านดูไม่ดีเท่าไหร่ แต่เธอก็รีบเดิน ไปทำบะหมี่ที่ห้องครัว

เมื่อไปถึงห้องทำงาน คีรินกอดเธอเอาไว้แล้วพูด ขึ้น “ถ้าคุณไม่ชอบแม่บ้านคนนี้จริงๆ ผมให้ป้าแม่บ้าน กลับไปที่บ้านใหญ่ก็ได้นะครับ”

ถึงแม้ว่าคีรินจะพูดแบบนี้ แต่เธอก็รู้ดีว่าคีรินชอบ ฝีมือการทําอาหารของป้าคนนี้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ป้าคนนี้ทำอาหารอร่อย คุณ เองก็ท้องไส้ไม่ดี กินอาหารยาก ให้ป้าเขาอยู่ที่นี่คอย ทำอาหารให้เรากินดีกว่าค่ะ ส่วนเรื่องอื่นก็ปล่อยให้แม่ บ้านคนอื่นๆจัดการ”

“ครับ ผมยอมตามใจคุณทุกอย่าง”

ญาดาคลายยิ้มแล้วกอดตอบเขา

ไม่นาน ป้าแม่บ้านก็ยกบะหมี่ขึ้นมา บะหมี่ที่ป้าคน นี้ทำนั้นถือเป็นบะหมี่ที่อร่อยที่สุดเท่าที่ญาดาเคยกินมา

ญาดาไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมคีรินถึงชอบฝีมือ การทำอาหารของป้าคนนี้
หลังจากที่กินเสร็จแล้วนั้น คีรินก็ยื่นรูปในไอแพด ให้ญาดาดู “ญาดา คุณลองดูชุดพวกนี้สิว่าชอบตัวไหน เดี๋ยวผมให้ทางร้านเขาเอามาให้คุณลอง ผมวางธีม แต่งงานเป็นแบบเรียบง่ายแต่อบอุ่น ผมอยากจะจัดงาน แต่งให้ออกมาดีที่สุด เพราะมันเป็นวันสำคัญที่สุดใน ชีวิตของคุณและผม”

ญาดารับไอแพดมาดู “ใช่สิคะ พอเป็นงานแต่งงาน ของฉัน คุณก็ทำให้มันเรียบง่าย ไม่เหมือนกับตอนที่ คุณแต่งงานเมื่อครั้งที่แล้ว งานแต่งงานแบบนั้นเป็น ที่พูดถึงอยู่นานว่าเป็นงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใน ประวัติศาสตร์”

สีหน้าของคีรินดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย เขาดีดที่ หน้าผากของญาดาเบาๆ “ถ้าคุณไม่พูดประชดผมสัก วัน คุณคงจะไม่มีความสุขใช่ไหมครับ?”

ญาหาหัวเราะ “ฉันพูดความจริงหนิคะ งานแต่งงาน ของคุณในครั้งที่แล้วยิ่งใหญ่มาก แค่ชุดแต่งงานของ เจ้าสาวก็ไม่รู้ว่าปาไปกี่ล้านแล้ว”

ตอนนั้น ญาดาอ่านข่าวในโทรศัพท์ สิ่งที่ดึงดูด สายตาเธอที่สุดคือชุดแต่งงานของเจ้าสาว ชุดนั้นปักเพ รชเอาไว้ ราคาหลายหล้าน

ทุกคนว่ากันว่าชุดเจ้าสาวชุดนั้นราคากว่ายี่สิบห้า ล้าน ชดแค่เพียงชดเดียว สามารถซื้อบ้านดีๆได้เลย
คีรินครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น “ผมจำไม่ค่อยได้แล้วว่า งานแต่งงานในตอนนั้นเป็นยังไง แต่ผมจำได้ว่าชุดเจ้า สาวไม่ได้สวยเท่าไหร่ ชุดแต่งงานที่ดีต้องเป็นชุดที่ เหมาะสมกับเจ้าสาว ไม่ได้ขึ้นอยู่กับราคานะครับ อีก อย่างงานแต่งงานในครั้งนั้นทางบริษัทเป็นฝ่ายจัดการ ผมไม่ได้มีส่วนในงานแต่งแม้แต่น้อย เพราะเราก็แค่ แต่งงานกันเพื่อผลประโยชน์ก็เท่านั้น ไม่ว่าคุณจะเชื่อ หรือเปล่า แต่สิ่งที่ผมพูดนั้นคือความจริง”

ญาดารู้ดีว่าคีรินไม่ได้โกหก

เพราะเขาไม่มีความจำเป็นอะไรต้องโกหกเธอ

ญาดาเบ้ปาก “แล้วงานแต่งงานของเราในครั้งนี้ละ คะ คุณเองก็จะให้บริษัทเป็นคนจัดการเหมือนกันหรอ คะ?”

“ใครบอกครับว่าผมจะให้บริษัทเป็นฝ่ายจัดการ ผมจะเป็นคนนำทีมจัดการด้วยตนเอง ชุดเจ้าสาวของ คุณผมคิดไว้แล้วว่าจะให้ดีไซเนอร์ที่ผมชอบเป็นคน ออกแบบ ทั้งชุดเจ้าสาวและรองเท้าเจ้าสาวมันต้องเป็น ไปในทางเดียวกัน ทรงผมของคุณผมก็ลองปรึกษากับ ช่างทำผมระดับโลกแล้ว ผมได้คุยคร่าวๆแล้วว่าผม ชอบแบบไหน ส่วนเรื่องสถานที่จัดงานแต่งงานและธีม ในการจัดงานแต่งนั้น ผมจะเป็นคนดูรายละเอียดทุก อย่าง”
ญาดามองดูชุดแต่งงานและรองเท้า ทั้งหมดคล้าย กับชุดเจ้าหญิง

ซึ่งถ้าเขามาถามเธอในตอนที่เธออายุยี่สิบต้นๆ เธอคงจะชอบมันมาก

แต่ตอนนี้เธออายุยี่สิบกว่าแล้ว ชุดที่เขาดูเอาไว้นั้น มันดูเพ้อฝันเกินไป

“ทั้งชุดแต่งงานและรองเท้า ฉันเป็นคนใส่เอง ทำไมถึงต้องแต่งในแบบที่คุณชอบด้วยคะ ทำไมไม่แต่ง ในแบบที่ฉันชอบ ชุดที่คุณดูๆเอาไว้นั้น มันดูเจ้าหญิง เกินไป ตอนนี้ฉันยี่สิบกว่าแล้วนะคะ อันที่จริงฉันเองก็ เป็นคนหุ่นดี ฉันอยากได้แบบที่เซ็กซี่น้อยๆมองดูแล้วน่า ดึงดูดมากกว่าค่ะ”

คีรินมองดูชุดแต่งงานในไอแพดด้วยสีหน้าอิ่ม เอมใจ “คุณเป็นเจ้าสาวของผม ชุดของคุณก็ควรที่จะ เป็นในแบบที่ผมชอบสิครับ คุณไม่เหมาะกับแนวเซ็กซี่ หรอก ส่วนผมของคุณ ไว้รอผมหายป่วย ผมจะพาคุณ ไปย้อมกลับมาเป็นสีดำและยืดให้ตรงเหมือนเดิม ผม บอกแล้วว่าคุณไม่เหมาะกับผมดัดลอน แต่คุณก็ยัง เอาแต่คิดว่าแบบนี้สวย”

ญาดามองบนให้เขา “คุณอยากจะชวนฉันทะเลาะ หรอคะ คุณรู้ไหมคะว่าฉันเกลียดคุณเรื่องอะไรที่สุด?”
“รู้ครับ คุณไม่ชอบให้ผมยุ่งเรื่องของคุณ แต่คุณ เป็นภรรยาของผม ถ้าไม่ให้ผมยุ่งกับคุณแล้วจะให้ผม ยุ่งกับใครละครับ คุณเองก็สามารถยุ่งเรื่องการแต่งตัว เรื่องทรงผมของผมได้ ผมเองก็จะแต่งตัวตามแบบที่ คุณต้องการ”

“ไม่ค่ะ ฉันคิดว่าฉันชอบแบบไหนก็ควรจะทำแบบ นั้นมากกว่า ส่วนคุณก็เหมือนกัน คุณอยากแต่งตัวแบบ ไหนก็เรื่องของคุณ ไม่ต้องมาสนใจความคิดเห็นของฉัน หรอกค่ะ เราสามารถให้คำแนะนำกันได้ แต่เราจะสั่งให้ อีกคนทําตามใจตนไม่ได้นะคะ”

พูดจบ คีรินก็โน้มตัวลงมาจุ๊บปากของเธอ

“เข้าใจละครับ” เขาคลายยิ้มจนตาหยี

วินาทีนี้ เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก บางที ความสุขในชีวิตนั้นก็สุดแสนจะเรียบง่าย