บทที่ 254 คีรินป่วย

ญาดาไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้มานานเท่าไหร่แล้ว เธอ ร้องไห้จนไม่มีน้ำตา

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ญาดารีบลุกขึ้น เธอนึกว่า เป็นคีรินจึงลังเลใจว่าควรเปิดประตูหรือไม่ ขณะที่เธอ กำลังลังเลใจอยู่นั้น

“ญาดา เฌอเอมเองนะเปิดประตูหน่อยสิ ทำไมถึง ร้องไห้หนักแบบนี้ฉันอยู่บนห้องยังได้ยินเสียงของเธอ”

คนที่มาไม่ใช่คีริน ญาดารู้สึกผิดหวังอย่างบอก ไม่ถูก รีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วสูดลมหายใจเข้า “เฌอเอมฟังกลับมาหรอ?”

“ใช่ ฉันพึ่งกลับมา เธอกลับมาจากบ้านเกิดแล้ว หรอ? แล้วร้องไห้ทำไม ดึกดื่นแบบนี้ทำฉันตกใจหมด”

ญาดาเปิดประตูออก ให้เฌอเอมเดินเข้ามา

“ตาของเธอทั้งแดงทั้งบวม ไปเจอเรื่องอะไรมา ทำไมร้องไห้หนักแบบนี้”

ญาดาส่ายหน้า “เปล่า ฉันแค่นึกถึงเรื่องแย่ๆ ก็เลย อยากร้องไห้”

เฌอเอมตบบ่าญาดาเบาๆ “อย่าคิดมากนะ บนโลก ใบนี้ยังมีอะไรมากมายที่เราต้องพบเจอ เราต้องสู้และเดินต่อไป”

“อื้ม ฉันจะพยายามนะ ขอบคุณเธอมากนะ เฌอเอม ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วเธอรีบไปพักผ่อนเถอะ”

เฌอเอมเดินออกไป แต่ไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับญา ดา “ฉันเห็นรถไมบัคจอดอยู่ชั้นล่าง ราคาน่าจะเกือบห้า สิบล้าน เธอเห็นไหม?”

“เธอเห็นตั้งแต่ตอนกลับมาแล้วหรอ?”

“อย่าบอกนะ ว่าเจ้าของรถคันนั้นมาหาเธอ ?” เฌอเอมถามขึ้น

รถไมบัคมีเพียงไม่กี่คันในประเทศ โดยเฉพาะรุ่น เดียวกับที่คีรินขับนั้นน่าจะมีเพียงแค่คันเดียว เขาสั่งทำ รถคันนั้นพิเศษขึ้นมา

“ฉันขอตัวก่อนนะ” พูดจบญาดาก็รีบวิ่งลงไป

เสียงของเฌอเอมดังขึ้นมาจากด้านหลัง “มาหา เธอจริงๆด้วย คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะรู้จักคนรวยระดับนี้ ด้วย”

ญาดาเดินลงไปข้างล่าง แล้วแอบมองเขา เธอเห็น คีรินยืนอยู่ตรงหน้ารถ เขากำลังสูบบุหรี่ด้วยสีหน้าเศร้า ญาดารู้ดีว่าเขาจะสบบหรี่เฉพาะเวลาที่เขาเครียดๆเท่านั้น

ญาดาอยากรู้จริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่ คงเสียดาย ไม่อยากจะหย่ากับเธอมั้ง เพราะเขาทำทุกอย่างตั้ง มากมายเพื่อให้ได้แต่งงานกับเธอ

“ญาดา ผู้ชายคนี้หน้าตาคุ้นๆนะ น่าเสียดายที่ไฟ ใต้คอนโดมืดไปหน่อย ก็เลยเห็นหน้าไม่ชัด แต่ดูจาก หุ่นแล้วน่าจะเป็นผู้ชายที่หล่อมาก แม้แต่ท่าสูบบุหรี่ยัง กระชากใจเลย”

เฌอเอมที่เดินลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พูดขึ้น

“ญาดา เธอเดินไปคุยกับเขาหน่อยไหม อากาศ หนาวแบบนี้ เขาใส่เสื้อผ้าบางๆ เดี๋ยวจะป่วยเอาหรอก

ญาดาพึ่งสังเกตุเห็นว่าวันนี้เขาใส่เสื้อผ้าบางๆ ไม่ ใส่แม้แต่เสื้อคลุมตัวนอก เขาไม่หนาวหรือไง?

ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายที่ขี้หนาวแท้ๆ

ญาดาอยากจะเดินเข้าไปด่าเขาจริง อยากจะถาม เขาว่าจงใจทำแบบนี้หรอ

ทำไมต้องทำให้ตัวเองทรมานด้วย เขาไม่รู้หรือไง

ว่าเธอเป็นห่วง
ในเมื่อเขาไม่อยากจะหย่ากับเธอ แล้วทำไมตอนที่ เธอพูดคำว่าหย่านั้น เขาถึงไม่รั้งเธอเอาไว้

ญาดาหวนนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในหลายวันนี้ คงเป็น เพราะเธอแสดงออกถึงความเป็นห่วงเขามากเกินไป เขาก็เลยกล้ารังแกเธอแบบนี้

ญาดาบอกกับตนเอง ถ้าผู้หญิงไม่ใจเด็ดก็ต้อง เสียใจ เธอต้องให้บทเรียนกับผู้ชายอย่างคีริน

“เขาอยากจะหนาวตายก็เรื่องของเขา! ญาดาก็เดินขึ้นห้อง พูดจบ

“เธอไม่สงสารเขาหน่อยหรอ ผู้ชายดีๆระดับนี้หา ได้ยากมากเลยนะ” เฌอเอมบอกกับญาดา

สงสารงั้นหรอ? เธอไม่ได้แค่สงสาร แต่เธอเป็นห่วง เขามากๆเลยต่างหาก

แต่เธอรู้ดีว่าถ้าเธอยอมใจอ่อนให้เขานั้น เขาก็จะ ได้คืบเอาศอก ชีวิตของเธอหลังจากนี้ก็ต้องอยู่ในกำมือ เขาอีกครั้ง

“ญาดา บอกฉันหน่อยสิว่าผู้ชายคนนี้คือใคร แล้ว เธอรู้จักเขาได้ยังไง เขาดูรักเธอมากเลยนะ ใส่เสื้อผ้า แค่นั้นแล้วยืนรออยู่นอกรถอีก ผู้ชายที่รักเธอแบบนี้จะ ไปหาที่ไหนได้อีก”
“ฉันไม่ได้ไปหามาจากไหนหรอก เขาต่างหากที่ ตามจีบฉันไม่หยุด”

“ตามจีบหรอ??”

ญาดาพยักหน้า “ใช่ เขาตามจีบฉันมาโดยตลอด และสุดท้ายฉันก็ยอมใจอ่อนให้เขา แต่คืนนี้เรากลับ ทะเลาะกัน”

“มองดูผู้ชายคนนั้นแล้ว คนที่จีบเธอในผับนั้นดู ธรรมดาไปเลยจริงๆ”

ญาดาบอกให้เฌอเอมขึ้นไปนอนก่อน เพราะเธอ เองก็จะขึ้นห้องไปนอนแล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้เธอจะเหนื่อย มาก แต่เธอกลับนอนไม่หลับ เพราะเป็นห่วงผู้ชายที่อยู่ ชั้นล่าง

ญาดาอยากจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอยู่หลายครั้ง แต่ เธอก็อดทนเอาไว้

เพราะคนขี้หนาวอย่างคีริน ถ้าเขาหนาวจริงๆก็แค่

ไปนั่งในรถก็พอแล้ว

คีรินไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย