บทที่ 251 หย่าก็หย่าสิ

ตอนที่กินข้าว มาร์วินก็ไม่ได้มาร่วมโต๊ะอาหารด้วย พ่อบ้านพูดขึ้น “คุณชายสองขับรถออกไปแล้วครับ บอกว่าไม่กินข้าวที่บ้าน”

น้าของคีรินเลยพูดขึ้น “วินนี่ทำเกินไปจริงๆ นานๆ ทีวีจะพาญากลับมากินข้าว เขากลับออกไปข้างนอก มี ธุระอะไรเก็บไว้ทำพรุ่งนี้ไม่ได้หรือไง?”

“หึ! ลูกชายคนเล็กของฉันจะกินข้าวลงได้ยัง ไง?” พ่อของคีรินพูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

อาและน้าของเขากลัวเขา แต่พ่อเขาไม่เคยกลัว

เขาเลย

คีรินจึงวางช้อนซ้อมลงอย่างแรง “อยากกินก็กิน ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกิน นิสัยเอาแต่ใจแบบนี้ ใครเป็น คนทําให้เขาเป็นแบบนี้”

อาของคีรินพูดขึ้นเสียงเบา “ก็แกเองน่ะสิ”

คีรินจึงเหลือบตามองเขา อาของเขาก็ไม่กล้าพูด อะไรขึ้นอีก จากนั้นคีรินก็ตักซุปให้เธอ “นี่เป็นซุปที่แม่ บ้านสุขสำราญทำได้อร่อยที่สุด คุณลองกินดู!”

คีรินพูดกับเธออย่างอ่อนโยน เธอจับซ้อนขึ้นแล้ว ดื่มหนึ่งคำ อาหารมื้อนี้เธอต้องอดทนและฝืนกินจนกิน เสร็จ
ย่าของคีรินไม่ค่อยพอใจในตัวเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ ได้ ในเมื่อหลานตัวเองชอบเธอ ก่อนที่จะออกจากบ้าน ก็ได้เอากําไลหยกให้เธอหนึ่งอัน ก่อนที่คีรินจะไปก็บอก ให้ป้าที่ทำกับข้าวในวันนี้ “ซุปของป้าอร่อยดี พรุ่งนี้ไป ทำให้ญาทานหน่อย

ฝีมือทํากับข้าวของป้าคนนี้อร่อย แต่เธอไม่ค่อย ชอบเธอ เพราะแต่ก่อนเธอชอบช่วยคีรินรังแกตัวเองไม่ น้อย คิดๆดูแล้วศัตรูที่เธอเกลียดที่สุด ตอนนี้เธอกลับ ตกหลุมรัก งั้นเธอไม่มีสิทธิ์ป้าคนนี้

พ่อของคีรินเลยพูดขึ้นอย่างดูถูก “คุณชายใหญ่ บอกให้ป้าไปรับใช้เขาก็ต้องไปสิ ถ้าเขาบอกให้คนใน ครอบครัวไปรับใช้ภรรยาของเขา เราก็ต้องไปเหมือน กัน”

คีรินจึงมองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา “อย่ามา ประชดประชันผมให้มาก ทีพ่อยังเปย์เมียน้อยเลย ถ้า วันไหนพ่อพาเมียน้อยกลับบ้านมา พ่อเชื่อไหม แม้แต่ พ่อผมก็จะไล่ออกจากบ้าน”

‘คีริน ฉันเป็นพ่อแกนะ แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบ นี้?” เขาตะคอกเสียงดังใส่คีริน

คีรินไม่ชอบพ่อของเขา เรื่องนี้เธอรู้ตั้งนานแล้ว เพราะว่าพ่อเขาทำให้แม่ของเขาตายไวมากขึ้น เขาเลย อยากที่จะให้อภัยพ่อของตัวเอง
หลายปีมานี้ คีรินเลยไม่มีท่าทีที่ดีต่อพ่อตัวเอง

“พ่อ ตอนนี้ที่ผมยังเรียกพ่อว่าพ่อ คนเห็นย่า คุณย่า คนเราถ้าอยากให้คนอื่นเคารพก็ต้องทำตัวน่า เคารพ ตั้งแต่วันนั้นที่พ่อเอาเมียน้อยเข้าบ้าน พ่อก็ไม่ใช่ หัวหน้าครอบครัวอีกต่อไป”

คีรินเดินไปข้างหน้าโดยเร็ว เธอได้ยินย่าของเขา พูดขึ้น “ให้ตายเถอะ ทำไมทั้งพ่อทั้งลูกหลงผู้หญิงจน หัวปักหัวป๋าแบบนี้”

พอเธอมองกำไลหยกที่ผู้เฒ่าให้ เธอก็รู้สึกเหมือน กำลังถูกเยาะเย้ย

หลังจากขึ้นรถไป เธอพยายามถอดกำไลข้อมือ ออก แต่ก็ถอดไม่ออก

“คุณไม่ชอบ?” คีรินเห็นเธอกำลังถอดกำไล

เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชา “เหอะ คุณนึกว่าฉันจะ ชอบของที่ย่าคุณให้ฉันไหม?”

คีรินพยายามสงบสติอารมณ์ “ไม่ชอบก็ถอดมัน ทิ้งแล้วเอาไปใส่ในลิ้นชัก คุณชอบอะไร พรุ่งนี้ผมจะพา คุณไปซื้อ”

“ถ้าฉันอยากที่จะให้คุณอยู่ห่างจากฉันล่ะ!”เธอรู้สึกขึ้นและโมโหตอนที่เธอนึกถึงคำพูดของเขาที่คุย กับมารวิน

“นี่พึ่งแต่งงานกันวันแรก คุณจะทะเลาะกับผม หรอ?” น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก

ที่จริงเขาเป็นคนผิด ตอนนี้กลับทำเหมือนเธอเป็น ฝ่ายผิด เธอโมโหเลยตะคอกขึ้น “แต่งงานกันวันแรก ฉันอยากจะหย่าด้วยซ้ำ

“เอี๊ยด!” คีรินเบรกกะทันหัน จนร่างกายของเธอ พุ่งไปกระแทกข้างหน้า ยังดีที่เธอรัดเข็มขัด

คีรินมองเธอด้วยความเฉยชา นัยน์ตาคู่นั้นเหมือน กำลังจะกลืนกินเธอ เขาเลยจับจ้องเธอไว้ “ญาดา คุณ รู้ไหมว่าคุณกำลังพูดไรอยู่?

ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาขอเธอแต่งงาน วันนี้ก็พาไปจด ทะเบียนสมรสแล้ว แล้วยังพามาบ้านอีก ในใจของเธอ ก็รู้สึกไม่พอใจมากแล้ว เธอก็ได้อดกลั้นมาโดยตลอด ตอนนี้ท่าทีของเขาแบบนี้ ก็ยิ่งทำให้เธออดทนไม่ไหว อีกต่อไป “ทำไมคุณต้องใช้สายตาแบบนี้มองฉัน ฉัน บอกอะไรไปฉันรู้ดี คุณเองก็พูดอะไรออกมา บอกเรื่อง ที่ฉันมีเซ็กซ์กับคุณให้มาร์วินฟัง ทำไมไม่บอกว่าตรง กลีบดอกไม้ของฉันมีไฝ เล่าให้ละเอียดกว่านี้สิ คิดจะให้เกียรติภรรยาของตัวเองบ้างไหม คุณเคย
เธอพูดไป ดวงตาก็แดงระเรื่อ “แต่ก่อนคุณก็ไม่ เคยให้เกียรติใคร มาวันนี้ไม่ใช่ว่าคุณไม่เป็น แต่คุณ ไม่เคยคิดจะฝึกมัน ก็ใช่ ผู้หญิงไร้ค่าอย่างฉัน คุณจะ เคารพฉันได้ยังไงกันล่ะ?”

วันแรกที่เขากลับมาหาเธอ เธอเป็นคนยั่วเขาขึ้น เตียงเอง ผ่านมาไม่กี่วันก็ตกลงจะแต่งงานกับเขา วันที่ สองก็พาเธอไปจดทะเบียนสมรส เธอเลยสมกับเป็นผู้ หญิงที่ไร้ค่าจริงๆ

คีรินกำหมัดไว้แน่นๆ เหมือนกำลังจะต่อยเธอ ถ้า เขากล้าลงไม้ลงมือกับเธอ พรุ่งนี้เช้าก็คงต้องไปเจอกัน ที่นําเภอ เธอจะลากตัวเขาไปหย่า

“คุณไม่เคารพคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ญาดาคุณเสียใจ ใช่ไหมที่แต่งงานกับผม ถ้าคุณเสียใจ คุณอยากจะไป ผมก็จะไม่รั้งคุณไว้”

พอเขาพูดคำๆนี้จบ น้ำตาของเธอก็ไหลรินลงมา อย่างไม่ขาดสาย คีรินไม่เคยเห็นถึงความผิดตัวเอง ตอนนี้เธอโมโหแบบนี้ แค่เขาเข้ามากอดเธอแน่นๆแล้ว ยอมรับผิด “ขอโทษนะญา ผมพูดไม่คิดเอง อภัยให้ผม ได้ไหม?”

จริงๆเธอก็จะอภัยให้เธอ เธอแค่รู้สึกโมโห แต่ไม่ เคยจะหย่ากับเขาจริงๆ แต่ว่าคีรินกลับไม่ยอมเธอเลย แล้วจะมาเสียอารมณ์ใส่เธอ เพราะว่าเขาได้เธอเป็นเมียแล้วเลยไม่สนใจอะไรใดๆใช่ไหม เมื่อคืนยังต้มหมี่ให้ เธอกิน วันนี้ตอนเช้าพาเธอไปจดทะเบียนสมรส ตอนนี้ ก็กลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน กลับกลายเป็นผู้ชายที่ไม่ เคยปรึกษาหารือแล้วถามความเห็นของเธอ ไม่อยากให้ เธอออกไปทำงานข้างนอก พาเธอกลับไปกินข้าวที่บ้าน ที่เธอเกลียดที่สุด แล้วยังจะเรียกแม่บ้านของสุขสำราญ คนที่เธอเกลียดมาทำกับบ้านที่บ้านของเรา

ก็ใช่ บ้านนั้นเป็นของเขา เธอก็แค่ผู้หญิงที่อาศัย อยู่ข้างใน เขาอยากทำอะไร ก็คงไม่จำเป็นต้องถามเธอ พึ่งจะจดทะเบียนสมรสกันวันแรกก็ไม่เคารพเธอแล้ว

คีรินยืนอยู่ข้างๆ แล้วหันหลังให้เธอ เธอร้องไห้ยัง ไงเขาก็ไม่ยอมเกลี้ยกล่อมเธอให้ขึ้นรถไป เธอนึกถึง ตอนที่เธอร้องห่มร้องไห้ที่บ้านเกิดเธอ เขากลับมา ปลอบเธอไม่หยุด และเอาแต่โทษตัวเองครั้งแล้วครั้ง เล่าว่าจะไม่ทำอะไร แต่หลังแต่งงานกลับแตกต่างกัน ระหว่างฟ้ากับดิน

เธอเลยรู้สึกยิ่งอยู่ยิ่งโมโห เลยตะคอกออกมา อย่างเสียงดังด้วยน้ำตา “หย่าก็หย่าสิ ทีแรกฉันก็ถูก คุณบังคับให้แต่งงานอยู่แล้ว คุณนึกว่าฉันอยากจะแต่ง กับคุณหรอ?”