บทที่ 242 ผมมีเซอร์ไพร์ส

ญาดาคลายยิ้มหวานกับท่าทีของคีริน

เธอเดินเข้าไปในห้องครัว แล้วครุ่นคิดว่าจะทำ อะไรให้คีรินกิน

เมื่อเปิดดูตู้เย็นมีเนื้อไก่ ไข่ไก่และผักอีกไม่กี่อย่าง เธอจึงต้มโจ๊กให้เขากิน

ญาดาชอบกินโจ๊กมาก แต่ไม่รู้ว่าคีรินจะชอบหรือ

คีรินงีบหลับไปประมาณหนึ่งชั่วโมง หลังจากที่เขา

ตื่นขึ้นมานั้น โจ๊กหอมๆของญาดาก็เสร็จพอดี เธอวางมันเอาไว้บนโต๊ะ คีรินเดินเข้ามาโอบเอว

ของเธอเอาไว้

ตอนที่คีรินกินนั้น ญาดาหันไปมองเขา แล้วถามขึ้น อย่างรอคำตอบ “อร่อยไหมคะ ชอบกินหรือเปล่า?”

คีรินพยักหน้า “อั้ม อร่อยดีนะครับ คุณเองก็ทำ อาหารเก่งเหมือนกัน พอแต่งงานกันแล้วผมคงได้กินอา หารอร่อยๆแบบนี้ทุกวันแน่ๆ”

เธอทำงานตั้งแต่เด็ก จึงไม่แปลกที่เธอจะทำอาหาร

เป็น
“ชิ คุณแต่งงานกับฉันเพราะอยากให้ฉันทำอาหาร

ให้คุณกินหรอคะ?” ญาดาหยอกล้อเขา

คีรินยื่นหน้ามาใกล้ จากนั้นโน้มลงจูบเธอ ทั้งๆที่ใน ปากของเขายังมีโจ๊กอยู่ เขาดันโจ๊กที่อยู่ในปากมาให้ เธอกิน

ญาดารู้สึกว่ามันสกปรกมาก

“ถ้าคุณคายทิ้ง แสดงว่าคุณรังเกียจผม ผมจะ โกรธคุณจริงๆด้วย”

ให้ตายสิ ญาดาไม่อยากให้เขาโกรธ เธอก็เลยกลืน มันลงไป จากนั้นรีบหยิบทิชชู่มาเช็ดมาก “คุณคีริน แบบนี้มันสกปรกนะคะ”

คีรินดูอารมณ์ดีมาก เขากินโจ๊กของตนเองต่อ

พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“คุณไม่รู้สึกว่ามันโรแมนติกหรอครับ?” คีรินถาม ด้วยสีหน้าจริงจัง

ญาดาส่ายหน้า “ฉันไม่รู้สึกว่ามันโรแมนติกสักนิด ถ้าคราวหน้าคุณทำแบบนี้อีกฉันจะโกรธคุณจริงๆด้วย”

“ในเมื่อคุณไม่อยากกลืนเข้าไปขนาดนี้ ทำไมถึง ทำเพื่อผมล้ะ”
“ฉันไม่อยากพูดกับคุณแล้ว” 11

คีรินหัวเราะ “ครับ ผมรู้ว่าคุณไม่อยากให้ผม เสียใจ ตอนนี้ผมรู้สึกว่าคุณเริ่มหลงรักผมเข้าให้แล้วสิ 11

ญาดาหน้าแดง แล้วรีบเดินหนีไปอีกทาง

หลังจากที่กินข้าวเสร็จนั้น คีรินก็คอยตามตื้อเธอ เขาอยากให้เธอตามเขากลับไปที่บ้าน

ญาดาไม่อยากไป เธอจึงโอบเอวเขาเอาไว้แล้วพูด

ขึ้น

“ต้องไปวันนี้เลยหรอคะ พรุ่งนี้ไม่ได้หรอ คืนนี้คุณ ก็นอนที่นี่เลยสิ ฉันให้คุณนอนบนเตียงกับฉันเลยก็ได้”

คีรินส่ายหน้า “เตียงของคุณเล็กเกินไป นอนสอง

คนไม่ได้”

ญาดาพูดโดยไม่แม้แต่จะคิด “งั้นฉันก็นอนบนตัว คุณไงคะ” เมื่อพูดจบ เธอก็หน้าร้อนผ่าวไม่รู้ว่าตัวเอง พูดแบบนั้นออกไปได้ยังไง

“ไม่เอา คุณหนักเกินไป ผมรับน้ำหนักคุณไม่ได้

หรอก”

สิ่งที่ผู้หญิงรับไม่ได้ที่สุดมีอยู่สองสิ่ง หนึ่งคืออายุสองคือน้ำหนัก “คุณบอกว่าฉันอ้วนหรอคะ? ฉันสูง ขนาดนี้ น้ำหนักไม่ถึงห้าสิบจะอ้วนได้ยังไง?

คีรินที่ได้ฟัง ก็ใช้สองมือจับเอวเธอเอาไว้ แล้วอุ้ม เธอขึ้นมา “คุณทำอะไรของคุณคะ?” ญาดาถามด้วย ความตกใจ

“อยากรู้ว่าคุณอ้วนจริงไหม?” คีรินบอกแล้ววาง

เธอลง

เขากอดเธอเอาไว้ “กลับไปกับผมเถอะนะ”

“ทำไมคะ ทำไมต้องให้ฉันกลับไปคืนนี้ด้วย ประจำเดือนของฉันใกล้จะมาแล้ว ตอนนี้ก็มาช้าไปสาม วัน อีกไม่นานคงจะมาแล้ว เราคงมีอะไรกันไม่ได้หรอก

ญาดาเดาว่าการที่เขาให้เธอไปนอนกับเขาที่บ้าน นั้น คงเพราะเรื่องอย่างว่า

คีรินหยิกแก้มของเธอ “คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไง ครับ ผมไม่ได้ให้คุณกลับไปกับผมเพราะเรื่องแบบนั้น สักหน่อย’

“แล้วทำไมคณต้องให้ฉันกลับไปวันนี้ด้วยคะ?” ญาดาถามอย่างไม่เข้าใจ
“มีเซอร์ไพร์ส ดังนั้นคุณต้องกลับไปกับผม คีริน

“เซอร์ไพร์ส เซอร์ไพร์อะไรคะ?” เขาอยู่กับเธอ ตลอดเวลา แล้วจะมีเวลาไปทำเรื่องเซอร์ไพร์สได้ยังไง

กัน

เมื่อคิดดูแล้ว เขาคงสั่งให้คนของเขาจัดเตรียมให้

ญาดาเดาว่าคงจะเป็นอาหารค่ำใต้แสงจันทร์ นี่ คงจะเป็นเซอร์ไพร์สของเขา

“ไปกันเถอะครับ ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว กว่าจะไปถึง บ้านผมก็เกือบชั่วโมง” คีรินมองเธอตาปริบๆ

“งั้นฉันไปเก็บเสื้อผ้าของฉันก่อนนะคะ เพราะคุณ คงไม่ส่งฉันกลับมาที่คอนโดแน่ๆ เดี๋ยวฉันไปเตรียมชุด นอนกับเสื้อผ้าที่ต้องใส่ในวันพรุ่งนี้

“น่ารักที่สุด ภรรยาของผม ผมไปช่วยคุณเก็บ เสื้อผ้านะ” คีรินบอก แล้วจับมือเธอเอาไว้

ที่บ้านใหม่ของเรา ผมให้คนเตรียมเสื้อผ้าเอาไว้ให้ คุณในตู้แล้ว แต่แน่นอนว่าคุณก็สามารถใส่เสื้อพวกนี้ที่ คุณชอบได้