บทที่ 240 เรื่องน่าอายที่คีรินไม่เคยทํามาก่อน

ญาดาหันไปมองเขาด้วยความสงสัย “คุณจะพูด อะไรหรอคะ?”

ญาดากลัวว่าเขาจะพูดในสิ่งที่เธอไม่อยากฟัง กลัว

ว่าตัวเองจะอารมณ์เสีย แต่คีรินก็ส่งสายตามา ซึ่งสายตาของเขาบอกให้

เธอสบายใจได้

“คุณพ่อของญาดาครับ อีกไม่นานผมคงต้องเรียก ท่านว่าพ่อตาแล้ว ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยเจอคุณพ่อมา ก่อน แต่ญาดาบอกกับผมว่าคุณพ่อดีกับเธอมาก ผม ต้องขอบคุณจริงๆนะครับ ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะได้เลี้ยง ดูญาดาแค่ห้าปี แต่ห้าปีนั้นเป็นห้าปีที่มีค่าที่สุดในชีวิต ของญาดา หลังจากนี้ผมจะดีกับญาดาให้มากๆ คุณพ่อ อย่าห่วงเลยนะครับ”

คีรินจับมือของเธอเอาไว้

“น้าวรรณครับ ทั้งแม่ของผมและน้าเองต่างก็จาก โลกนี้ไปแล้ว ความแค้นต่างๆที่เรามีต่อกันก็ได้จบลง แล้ว ต้องขอบคุณคุณน้ามากๆที่ทำให้มีญาดา ผมจะรัก และดูแลเธออย่างดีนะครับ”

ญาดาแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง คีรินเรียกแม่เธอ ว่าน้าวรรณ ไม่ได้เรียกว่าผู้หญิงไร้ยางอายหรือเมีย น้อยอีก อีกทั้งเขายังกล่าวขอบคุณแม่ด้วยความจริงใจ
ญาดาคิดว่า คงเป็นเพราะเธอ ทำให้สุดท้ายคีริน เลือกที่จะให้อภัยแม่ของเธอ

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ขอเพียงใจเราไม่มีความแค้น ชีวิตก็จะมีความสุข

หลังจากที่กลับมาจากสุสาน คีรินก็ชวนเธอกลับ ไปที่กรุงเทพ เพราะบ้านเกิดของญาดาห่างไกลความ เจริญ อินเตอร์เน็ตเองก็ไม่ค่อยมีสัญญาน

คีรินไม่ได้ทำงานมาหลายวันแล้ว ญาดาจึงตัดสิน ใจกลับไปกับเขา

เธอกลับไปที่บ้านเก็บข้าวของทุกอย่างแล้วใช้ผ้า คลุมเอาไว้

ญาดาตัดสินใจว่าจะกลับมาที่นี่ทุกปี อีกทั้งคีริน เองก็บอกกับเธอว่าเขาจะกลับมาเป็นเพื่อนตนทุกปีด้วย

ตอนนี้ทั้งเธอและเขาต่างก็กำลังวางแผนอนาคต ด้วยกัน

เธอกับคีรินขับรถกลับกรุงเทพด้วยกัน

แต่เพราะมื้อเช้าญาดาทำอาหารเค็มไป ทำให้คีริน ดื่มน้ำไปไม่น้อย ระหว่างทางกลับนั้นเขาจอดรถในปั๊ม น้ำมันเพื่อไปฉี่อยู่เรื่อยๆ
แต่เมื่อขับไปถึงทางที่ไม่มีบ้านเรือนนั้น คีรินกลับ ปวดฉี่ขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณคีรินคะ คุณลงไปยืนฉี่ริมทางก็ได้นะคะ ถ้า กลั้นฉี่ไว้ไม่ได้เร็วจริงๆ” ญาดาคิดแบบนั้น เพราะตอนนี้ สีหน้าของเขาดูไม่ดีเท่าไหร่ คงกลั้นฉี่จนแทบจะกลั้นไม่ ไหวแล้ว

“ไม่เอาหรอก อีกครึ่งชั่วโมงก็มีปั๊มน้ำมันข้างหน้า แล้ว ผมทนได้”

ญาดามองไปข้างหน้าที่รถติดยาว คงเพราะช่วงนี้ เป็นช่วงปีใหม่ ทำให้มีรถติดตามทางเข้าเมือง

“ประเด็นคือคุณจะทนได้ไหมคะ รถติดขนาดนี้ ไม่รู้ว่าจะขับไปถึงเมื่อไหร่ ฉันว่าคุณลงไปฉี่ข้างทาง เถอะ ดูจากสีหน้าของคุณแล้วฉันกลัวคุณจะฉี่ราด”

หน้าของคีรินแดงระเรื่อ “มันน่าอึดอัดหนครับ แล้ว ถ้าคนอื่นเห็นเข้าจะทำยังไง”

ญาดาพูดขึ้น “ถึงแม้ว่าคุณจะหน้าตาดีแค่ไหน แต่ คุณเองก็เป็นผู้ชาย อะไรที่ผู้ชายเขามีกันคุณเองก็มี ไม่ เห็นต้องอายเลยค่ะ รีบไปเถอะค่ะ ขืนฉี่ราดในรถขึ้นมา น่าอายกว่านะคะ”

คีรินเดินลงจากรถ แล้วหันมามองหน้าเธอ เขาคงเคยทําเรื่องน่าอายแบบนี้เป็นครั้งแรก

หลังจากที่นี่เสร็จแล้วนั้น คีรินก็เดินขึ้นมาบนรถ ญาดาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ที่จริงเรื่องนี้มันก็ไม่น่าตลกเท่าไหร่ แต่พอคีรินเป็น คนทํา มันก็เลยตลกมากๆ

“หัวเราะอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่าตลกสักหน่อย” คีรินหยิบทิชชู่เปียกออกมาเช็ดมือ เขาเป็นผู้ชายรัก สะอาด ทำให้แม้แต่ในรถก็มีทิชชู่เปียกวางเอาไว้

“ค่ะๆฉันไม่หัวเราะแล้ว เป็นยังไงบ้างคะ รู้สึกดีขึ้น หรือยัง?”

“อืม” คีรินทำหน้านิ่งๆ ญาดาเดาว่าเขาคงอายมาก

แต่ญาดาก็ไม่สนใจ เธอรู้จักคนอย่างคีรินดี

ผ่านไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถด้านหน้าก็ ขยับบ้างแล้ว ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปเธอที่เริ่มปวดฉี่คง กลั้นไว้ไม่ได้

เธอไม่ใช่ผู้ชาย จะให้จอดรถข้างทางแล้วฉี่ได้ยัง

ไง ไม่เอาหรอก
“เดี๋ยวถึงปั๊มด้านหน้าคุณจอดให้หน่อย ฉันอยาก ไปเข้าห้องน้ำ”

คีรินเงียบอยู่นานแล้วพูดขึ้น “ที่จริงถ้าจะให้ผม กลั้นสักหนึ่งชั่วโมง ผมว่าผมก็กลั้นได้นะ”

ญาดาหมด จะพูด เขายังคงไม่จบจากเรื่องนี้

“ค่ะ คุณกลั้นได้ แต่คุณจะกลั้นฉี่จนเป็นโรคเอานี่

ไม่นานเขาก็ขับไปถึงปั๊มน้ำมัน คีรินเดินลงจากรถ ญาดาจึงหันไปถาม “คุณก็จะเข้าห้องน้ำเหมือนกันหรอ คะ?”

คีรินส่ายหน้า “เปล่า ผมจะไปเป็นเพื่อนคุณ ผม

เป็นห่วง”

“ฉันไปเข้าห้องน้ำผู้หญิง คุณจะตามไปทำไม คะ? คุณกลัวว่าฉันจะหนีไปรึไง ยังไงฉันก็ต้องกลับไป ทำงานที่กรุงเทพไม่หนีคุณไปไหนหรอกค่ะ”

คีรินรีบอธิบาย “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ที่นี่ คนเยอะ คุณเป็นผู้หญิงมันไม่ปลอดภัย ผมรออยู่ข้าง นอก ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาตะโกนเรียกผมได้เลย”

คำพูดของคีริน ทำให้ญาดานึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว
เธอเคยเกือบถูกริษาลักพาตัวไป ซึ่งตอนนั้นเธอก็ อยู่ที่ปั๊มน้ำมันแบบนี้แหละ

โชคดีที่คีรินเข้ามมช่วยไว้ได้ทำ ไม่อย่างนั้นเธอคง ตายไปแล้ว