บทที่ 238 เรื่องของเรา เร็วเกินไปไหม

คีรินไม่ชอบเวลาที่เธอแต่งหน้า

ญาดาจึงหันไปพูดจาอ้อดอ้อนเขา “ฉันแต่งหน้า สวยๆให้ตัวเองมีความสุข ไม่ได้แต่งเอาไว้ให้คุณดู ดู คุณทำหน้าเขาสิ”

คีรินพูดขึ้น “ก่อนออกไปคุณอย่าลืมเตือนผม ให้ ถอดกระจกของโรงแรมออกมาด้วย”

ญาดาไม่เข้าใจ จึงถามขึ้นด้วยความงุนงง “ทำไม ต้องถอดกระจกออกด้วยคะ?”

คีรินพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “คุณแต่งหน้าสวยๆให้ ตัวเองมีความสุข คุณก็ต้องพกกระจกเอาไว้ส่องหน้าตัว เองสิ ไม่อย่างนั้นคุณจะมีความสุขเวลาเห็นหน้าตัวเอง ได้ยังไง”

“คุณคีรินอ่า” ญาดาเรียกชื่อเขา คีรินยิ้มแล้วเดิน

ออกไป

เขากลายเป็นคนมีอารมณ์ขันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

คีรินออกไปซื้อของ ไม่นานก็กลับมา

เขาหิ้วถุงเข้ามาหลายใบ ญาดามองดูโลโก้แบรนด์ ที่ติดหน้าถุง ก็รู้ทันทีว่าเป็นยี่ห้อดังและแพง

กัน
“คุณรีบๆแต่งหน้าหน่อยได้ไหม ผมหิวข้าวมาก เลย” ตอนนี้สี่โมงเย็นแล้ว แต่พวกเธอยังไม่ได้กินข้าว เที่ยง ไม่ใช่แค่คีรินที่หิวเธอเองก็หิวเหมือนกัน

ญาดารีบแต่งหน้า เธอทาลิปสีกุหลาบ ผิวของเธอ ขาว ทำให้ลิปสีกุหลาบที่เธอนั้นขับผิวเธอมาก

แน่นอน คีรินไม่ได้คิดแบบนั้น เขาชอบเธอตอน หน้าสดมากกว่า

ญาดาแต่งหน้าเสร็จก็หยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา แล้วเดินไปควงแขนคีริน ตอนนี้เธออารมณ์ดีมาก นี่ถือ เป็นเดตแรกของเขาและเธอ

คีรินก้มหน้าลงมาชุดที่เธอใส่ แล้วทำหน้าเข้ม “อากาศข้างนอกหนาว ทำไมคุณถึงใส่สั้นแบบนี้ พวกผู้ หญิงเพื่อความสวยแล้วต่อให้หนาวก็ทนได้ใช่ไหม?”

ญาดามองบนให้คีริน “ฉันไม่ใช่เด็กโง่สักหน่อย ฉันใส่ถุงน่องแบบฮีทเทคไม่ใช่แบบบางๆค่ะ”

คีรินเอื้อมมือลงมาจับ “อื้ม หนาอยู่นะ แต่ขาคุณดู

เล็กจัง”

ญาดาพูดอย่างภูมิใจ “ก็เพราะฉันหุ่นดีไงคะ”

คีรินพยักหน้า “ผมคงเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก ถึงได้มีแฟนที่ทั้งสวยและหุ่นดี”

“แล้วคืนนี้คุณอยากกินอะไรครับ อาหารอิตา เลี่ยนไหม วันนี้คุณแต่งตัวจัดเต็มแบบนี้ คงต้องกินอาหา รอิตาเลี่ยนเท่านั้นแหละ ”

ญาดายิ้มเขิน เขากำลังชมเธอทางอ้อมว่าวันนี้เธอ

สวย

“ที่นี่ไม่มีอาหารอิตาเลี่ยนหรอกค่ะ อากาศหนาวๆ แบบนี้ เราไปกินชาบูไหมคะ ฉันอยากไปกินชาบู”

คีรินหันมามองเธอ “คุณแน่ใจนะครับ ว่าจะแต่งตัว แบบนี้ไปกินชาบู?”

“ฉันแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ใส่ชุดราตรีเสียหน่อย ทำไมจะไปกินชาบูไม่ได้คะ ไปกันเถอะค่ะ ฉันหิวแล้ว ”

ญาดาเสริชหาร้านชาบูที่ได้รับความนิยม จากนั้นก็ บอกให้คีรินขับรถไปร้านนั้น

รถจอดลงตรงร้านชาบู เป็นร้านธรรมดาทั่วๆไป ไม่

ใหญ่มาก

อีกทั้งชาบูนี้ยังเป็นบุฟเฟ่ต์หัวละสองร้อยเก้าสิบ เก้า นี่คงเป็นชาบูที่ถูกที่สุดของคีริน
เมื่อเข้าไปนั่งในร้าน ญาดาตักเนื้อหมูและผักมา มากมาย ส่วนคีรินนั้นก็ตักมาแค่เนื้อผ้า เขาคิดว่าราคา นี้ต้องได้เนื้อหมูไม่สนดอย่างแน่นอน จึงกินแค่ผักเพราะ เชื่อว่าผักพวกนั้นน่าจะสด

ตรงกันข้ามกับญาดา เธอรู้สึกว่าราคานี้ไม่ถูก อาหารของทางร้านก็สดใหม่ สามารถกินได้อย่าง สบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะท้องเสีย

นี่คงเป็นความแตกต่างของเธอกับคีริน ความแตก ต่างในการใช้ชีวิตของเธอและเขา

ระหว่างกินนั้น คีรินกินแค่ผักและผลไม้นิดหน่อย ส่วนญาดานั้นกินอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากที่กินจนอิ่ม แล้วเดินออกมาจากร้านนั้น

ญาดาจับที่ท้องของตนเองแล้วบอกกับคีริน “คุณ ว่าท้องของฉันป่องจนเหมือนคนท้องสามสี่เดือนเลย ไหมคะ?”

คีรินยื่นมือมาจับ “ถ้าด้านในนี้มีลูกจริงๆก็คงจะดี”

คีรินอยากเป็นพ่อคนมาก เรื่องนี้ญาดารู้ดี ถ้าเธอ กับเขาสามารถรักกันและแต่งงานกันได้นั้น เธอเองก็ อยากมีลูกให้เขาเหมือนกัน

อย่างไรเสีย เธอก็ไม่เด็กแล้ว ก่อนหน้านี้ก็พึ่งเสียลูกไปสองคน ร่างกายของเธอไม่แข็งแรงเหมือนเดิม แล้ว

“ถ้าด้านในนี้มีลูก คุณคงไม่ตลกแน่ๆ เราพึ่งกลับ มาเจอกันในคืนวันปีใหม่ ก่อนหน้านั้นฉันไม่เคยนอนกับ คุณนะคะ”

คีรินยิ้ม แล้วขึ้นไปบนรถ

ตอนนี้เขากำลังจะพาเธอไปดูหนังที่โรงภาพยนต์ เขาถามขึ้น”กลับไปคราวนี้ คุณคิดหรือยังว่าจะทำ อะไรต่อ ”

กลับไปคราวนี้ ญาดาเองก็ยังไม่ได้คิดว่าจะทำยัง ไงต่อ รู้สึกเพียงว่าการได้อยู่กับเขาแบบนี้ก็ดีเหมือน

“ไว้ดูหนังเสร็จ เราค่อยพูดกันเถอะค่ะ ฉันกลัวว่า ความคิดของฉันจะทำให้เราเสียสมาธิในการดูหนัง

คีรินตอบกลับเสียงอ่อนโยน “ครับ กลับไปเราค่อย คุยกันก็ได้”

เรื่องที่พวกเขาดูนั้นเป็นหนังตลก ญาดาหัวเราะจน น้ำตาแทบเล็ด แต่คีรินกลับหัวเราะนิ่งๆ เหมือนไม่สนุก เท่าไหร่

หลังจากที่ดูหนังจนจบ ระหว่างที่เดินไปบนรถนั้นญาดาถามขึ้น “หนังที่ฉันเลือกไม่สนุกรึเปล่าคะ?”

คีรินตอบ “เปล่าหนิครับ ผมว่าก็สนุกดี”

เขาโกหกชัดๆ “คุณไม่ได้ตั้งใจดูหนังแม้แต่น้อย คุณเหมือนกำลังใจลอย คนที่บอกว่าอยากมาดูหนังคือ คุณแต่ทำไมคุณถึงไม่ตั้งใจดูเลยล่ะ?”

คีรินตอบกลับ “ใช่ ผมไม่ได้ตั้งใจดูหนัง ผมกำลัง ใจลอยคิดอย่างอื่น”

“คุณกำลังคิดอะไรคะ? ทำไมถึงใจลอยแบบนั้น” ญาดาไม่พอใจเท่าไหร่ เพราะนี่คือเดตแรกของเธอกับ เขา เราควรจะมีความสุขด้วกันสิ

“ผมกำลังคิดเรื่องของเราอยู่ ผมคิดว่าทุกอย่างมัน

เร็วเกินไปรึเปล่า…….”