บทที่ 233 เขาสองคนอยู่ด้วยกันไม่ได้จริงๆ

ตอนญาดาตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตีสามแล้ว เธอตื่นขึ้นมา ป่านนี้เพราะว่าหิว

ตอนนี้ทั้งสองคนท้องร้องไม่หยุด เธอเป็นคนที่กลัว หิวที่สุด เพราะแต่ก่อนมักจะได้หิวข้าวบ่อยๆ เธอเลย สะกิดให้คีรินลุกขึ้น แล้วจะไปทำกับข้าว

คีรินกลัวหนาวเลยไม่ได้ลุกขึ้น “อดทนอีกหน่อย นะ เดี๋ยวฟ้าสว่างผมจะขับรถพาคุณไปกินข้าวในเมือง”

เขาทนหิวได้แต่เธอทนไม่ได้ เธอเลยลุกขึ้นจาก เตียงแล้วดึงผ้าห่มของเขาเพื่อแกล้งเขา

“คุณทำอะไรของคุณ?” เขาขมวดคิ้วเป็นปม

เธอเลยใส่เสื้อกันหนาว “ลุกขึ้นไปทำกับข้าว ฉัน กลัวหิวที่สุดแล้ว”

คีรินจึงได้แต่ใส่เสื้อกันหนาวแล้วโมโหเล็กน้อย “ดึกป่านนี้ ใครที่ไหนเขาจะทำกับข้าวกินกัน อดหิว หน่อยไม่ได้หรือไง พรุ่งนี้เช้าผมจะพาคุณไปกินข้าวใน เมือง”

เธอใส่รองเท้าแล้วเงยหน้ามองเขา “อดทนไม่ไหว ฉันเคยได้อดข้าวมาสองวัน ฉันไม่อยากทนกับความ ทรมานแบบนั้นอีก”
“ใครปิดปากคุณไว้ไม่ให้กินข้าวล่ะ?” เขาก็สวม ใส่รองเท้าไปแล้วก็พูดไป

“ใครล่ะ??? ก็คุณไงที่ทำให้ฉันได้หิวข้าวอยู่บ่อยๆ เพราะคำๆเดียวของคุณ ทำให้คนใช้ไม่เอาข้าวให้ฉัน กิน” เธอเลยพูดขึ้นอย่างโมโห

คีรินจึงทำหน้าที่ดูเกร็งไปหมด จากนั้นก็ก้มหน้าลง “ผมจะไปทำเอง คุณกลับไปนอนไป ทำเสร็จผมจะยก มาให้กิน”

เธอไม่อยากพูดถึงอดีต แต่สถานการณ์มันบังคับ

ให้เธอพูด

คีรินจึงรีบเดินไปที่ห้องครัว

เขาจะทำอะไรเป็น แม้แต่ก่อฟืนยังก่อไม่เป็น

“ฉันไปทำดีกว่า คุณกลับไปนอนเถอะ ยังไงคุณ ก็ไม่ได้อยากตื่นตั้งแต่แรกอยู่แล้ว” เธอพูดไปก็เดิน แทรกคีรินไป เธอได้ยินเสียงกระดูกหักตรงมือของเขา เธอคิดอยู่ว่าเขาจะชกหน้าเธอไหม ยังไงเขาก็ไม่ใช่ว่า จะไม่เคยชกหน้าเธอ

ตอนที่พวกเขาอารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ เธอจึงรู้สึกว่า มีหลายๆด้านที่พวกเขาไม่เหมาะสมกันจริงๆ ต่อให้พวก เขาบอกว่าจะไม่พูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แต่พอพูดจากันไม่รู้เรื่องก็มักจะพูดเรื่องพวกนั้นขึ้นอย่างง่ายดาย

นี่ไม่ใช่สิ่งที่สามารถควบคุมได้ เธอรู้สึกเหนื่อยใจ

จริงๆ

ตอนเวลากลางดึก เธอก็ทำกับข้าวอะไรไม่ได้ เลย เอาหมูแดดเดียวที่เหลือตอนเที่ยงมาผัดแล้วตักข้าว ถ้วยใหญ่ให้เขา จากนั้นก็เทน้ำอุ่นสองแก้ว พวกเขาทั้ง สองจึงนั่งกินข้าวตรงโต๊ะเตี้ยในห้องครัว

เขาไม่พูดอะไรใดๆ เธอก็ไม่พูดไม่จา หลังจากนั้น ก็กินข้าวเสร็จกันอย่างเงียบๆ เธอที่กำลังจะเอาถ้วยไป ล้าง คีรินจึงเอาถ้วยเธอไปก่อน “ผมล่างเอง คุณล้างมือ แล้วไปนอนเถอะ!

สีหน้าของเขาที่ดูแย่กำลังมองเธออยู่ เธอเลยพูด ขึ้น “งั้นคุณล้างเถอะ!” เธอเลยเทน้ำร้อนใส่ในกาลามัง ล้างหน้า และแปรงฟันเสร็จก็เข้าไปในห้องนอน จู่ๆเสียง ของคีรินก็ดังขึ้นเบาๆ เธอเลยหันไปถามเขา “เป็นอะไร ไป?”

เขาส่ายหัว “ไม่มีอะไร ไปนอนเถอะ!”

เธอรู้สึกไม่สบายใจเลยเดินไปดู นิ้วของเขาโดน กระทะบาด กระทะแบบนี้ขอบของมันจะคมมากๆ คิด ว่าคีรินล้างถ้วยเลยไม่ทันได้ระวัง เธอเลยรีบเอาน้ำเย็น มาล้างมือของเธอ อากาศหนาวขนาดนี้ เลือดก็ยังไหลออกมาไม่หยุด พอเห็นบาดเจ็บของเขาที่ดูลึกเธอก็รู้สึก เจ็บปวดใจ

“ถ้ารู้แบบนี้ ฉันมาล้างเองดีกว่า” ตอนนี้เธอรู้สึก เสียใจมาก ถ้าเธอมาล้าง ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้

เขาจึงก้มหัวลงแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอา รมณ์ใดๆ “คุณรู้สึกว่าแม้แต่เรื่องเล็กๆผมยังทำไม่ได้ใช่ ไหม? ญา จริงๆในใจของคุณยังคงเกลียดผมอยู่ ผมไม่ เข้าใจ ทำไมคุณต้องยอมรับผมด้วย คุณคิดแผนอะไร อยู่”

เธอจึงเบิ่งตากว้างแล้วมองเขา เธอนึกไม่ถึงว่าเขา จะคิดแบบนี้ ตอนนี้เธอไม่ได้รักเขา แค่ชอบเขาหน่อยๆ บางครั้งก็ยังรู้สึกเกลียดเขาบ้าง แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะ คิดว่าตัวเองจะใช้ความรักในการแก้แค้นเขา?

ถ้าเขาคิดว่าเธอคิดแบบนี้ งั้นพวกเขาคงไม่จำเป็น ต้องอยู่ด้วยกันอีก

นี่พึ่งผ่านมาได้แค่วันเดียว พวกเขาก็เกิดปัญหากัน

แล้ว

“ญา คุณทำไมไม่พูดอะไรเลย?” เขาเห็นเธอหยุด ชะงักไปนานเลยถามขึ้น

เธอจึงแสยะยิ้มขึ้น”คุณอยากให้ฉันพูดอะไรล่ะพูดว่า ใช่ ฉันวางแผนแก้แค้นคุณ เลยแกล้งยอมรับคุณ ยังไงฉันก็เกลียดคุณและอยากจะให้คุณตายทั้งเป็น ถ้า คุณคิดแบบนี้ งั้นตอนนี้คุณไปจากฉันได้เลย

เธอพูดไปก็เอาทิชชู่พันแผลของเขาไว้ จากนั้นก็ ทิ้งอยู่อย่างนั้น ไม่ไปสนใจเขาอีก แล้วเดินกลับไปใน ห้องนอน เธอกำลังบอกตัวเองว่าถ้าเขาไปจริงๆ เธอก็คง ไม่รั้งเขาไว้ ต่อให้ชีวิตข้างหน้าของเธอจะโดดเดี่ยวอีก ครั้งก็ตาม

ตอนนี้พอมานึกดูว่า พวกเขาไม่ควรอยู่ด้วยกัน จริงๆ เพราะยังไงต่างคนก็ต่างระแวงกันอยู่ดี

ความแค้นที่ไม่อาจเลือนรางได้ การกลับมาอยู่ ด้วยกันอีกครั้ง คนที่ต้องระแวงเป็นเธอ แต่ไม่ใช่เขา

ถ้าเขาระแวงว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีพิรุธหรือไม่ งั้น พวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันจะมีความสุขหรอ?