บทที่ 23 ผู้หญิงชั้นต่ำ

ออกจากวิลล่าของสุขสำราญ เธอก็รีบไปโรงพยาบาล หาแม่เธอทันที แต่ตอนนี้ไปถึงในห้องผู้ป่วย กลับไม่ได้เข้าไป เพราะจู่ๆก็ไม่อยากเจอหน้าแม่เธอ

จู่ๆก็รู้สึกว่าเธอไม่เหลือเยื่อใยใดๆให้แม่เธออีกต่อไป มี แค่ภาระหน้าที่ที่จะต้องดูแลแม่เธอเท่านั้น!

หลังจากนั้นเธอก็พักอยู่ในโรงแรมไปหลายๆวัน จนกว่า คีรินจะส่งข่าวมาหาเธอ พยาบาลที่ดูและแม่ของเธอก็บอกว่า แม่เธอโวยวาย ไม่ยอมพักฟื้นตัวดีๆ

เธอรู้ว่าแม่เธอต้องน้อยอกน้อยใจที่ลงสุชาติไม่ได้รับเธอ กลับบ้าน เลยตั้งใจจะโวยวาย และโวยวายให้เธอดูด้วย จะได้ สร้างแรงกดดันให้เธอ

ตอนกลางคืน เธอเลยโทรหาคีริน เขารับสายและพูดขึ้น ด้วยน้าเสียงต่า “มีอะไร?”

เธอครุ่นคิดไปสักพักแล้วพูด “เรื่องของแม่ฉัน คุณบอก ลุงหรือยัง? ไม่กี่วันมานี้แม่ฉันร้องโวยวายทั้งวันทั้งคืน ไหนๆ คุณตกลงกับฉันแล้ว งั้นก็รีบจัดการสิ!”

คีรินได้ยินจึงหัวเราะเสียงเรียบ “ผู้เฒ่าที่เป็นพ่อผมหัว ดื้อขนาดนี้ คุณก็รู้ ผมก็ต้องใช้เวลาหน่อยสิ! พรุ่งนี้คุณรับ แม่คุณกลับบ้านที่วิลล่า แล้วให้แม่คุณอยู่ที่นี่ต่อ คุณบอก เธอไปเลย ยังไงพ่อฉันก็จะเอาผู้หญิงคนนั้น เรื่องนี้ก็ไม่ต้อง พูดถึงอีก ให้เธออยู่ที่บ้านและอดทนไปก่อน ทำได้แค่เท่านี้ แหละ”

หลังจากนั้นเขาก็วางสายลง เธอก็รู้เรื่องทันที ก็คือให้แม่ของเธออยู่ในวิลล่า ข สำราญและคงความเป็นคุณผู้หญิงในบ้านต่อไป แต่เรื่องที่ สุชาติมีเมียน้อยก็ปล่อยให้อยู่ข้างนอก จะไม่ให้เขาแต่งเข้า บ้านก็พอ

ตอนนี้คีรินเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่เขาก็ยุ่งเรื่องของพ่อ

ที่มีผู้หญิงคนนี้ไม่ได้

หลังจากตื่นมาก็รีบไปโรงพยาบาล เธอบอกเรื่องนี้กับ แม่ของเธอ พอแม่ของเธอรู้ว่าเธอไม่ต้องออกจากบ้านสุข สําราญ และยังได้เป็นคุณผู้หญิง เธอก็พอใจแล้ว เธอบอกว่า ต่อให้ผู้ชายออกไปเที่ยวสาวข้างนอก ยังไงก็ต้องกลับบ้าน แค่เธอได้เป็นคุณผู้หญิงต่อก็พอ

แม่ของเธอพูดขึ้นอย่างมั่นอกมั่นใจ เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทําไมแม่เธอถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคุณผู้หญิงของตระกูลสุข สําราญ ใครให้ตำแหน่งนั้นกับแม่เธอ!

เธอก็บอกแม่เธออย่างชัดเจนว่าแค่ส่งถึงหน้าบ้าน เธอไม่ อยากเข้าไปเหยียบที่บ้านนั้นจริงๆ และแม่อย่างเธอ เธอก็ไม่ อยากได้อีกต่อไป

คนเราก็เห็นแก่ตัวกันทุกคน งั้นครั้งนี้เธอขอเห็นแก่ตัว

บ้าง!

ตอนที่เธอกําลังจะไปจากวิลล่าสุขสําราญ คีรินก็จอดรถ ตรงหน้าเธอ แล้วมองเธอ “ไหนๆก็มาถึงตรงหน้าประตูแล้ว ทำไมไม่เข้าไป!” แม่เธอเห็นคีริน จึงเอ่ยปากขึ้นอย่างดีใจ “คุณชายใหญ่

กลับมาแล้ว”

สีหน้าที่เบิกบานแบบนี้ ทำให้เธอที่เป็นลูกสาวรู้สึกรังเกีย

จมากๆ

ทั้งสามคนเข้าไปในห้องรับแขก แล้วเห็นสุชาตินั่งอยู่ตรง โซฟา จากนั้นก็เงยหน้ามองพวกเขา เหมือนรู้ว่าเราจะกลับมา วันนี้

แม่ของเธอรีบเดินไปหาสุชาติ แล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อน “ชาติ ฉันกลับมาแล้ว”

สุชาติไม่มองเธอแม้แต่นิดเดียว แค่ตอบคำว่าลืมอย่างไม่ เฉยชา แล้วเธอก็ยืนอยู่ข้างหลังเขา แค่พูดขึ้นว่า เธอไม่อยู่ บ้านแค่ไม่กี่วัน ทำไมคนใช้ถึงดูแลเขาไม่ดีเลย ดูสิ เขาผอม ลงขนาดนี้ วันข้างหน้า เธอจะไม่จากเขาไปไหนอีก

และยังพูดขึ้นว่า ชาติหิวหรือยัง เดี๋ยวเธอจะรีบไปทำ กับข้าวตอนนี้เลย

เธอทนดูไม่ไหวในสภาพแบบนี้ของแม่เธออีกต่อไป จึง เข้าไปห้ามปราม เธอเลยทักทายสุชาติขึ้น “ลุงสุชาติ ช่วงนี้ คุณลุงเป็นยังไงบ้างค่ะ? แข็งแรงดีนะคะ!”

ลุงสุชาติเงยหน้าขึ้นด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา “ดี ดีมาก”

จากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบน แม่เธอเลยรีบตามไป เธอมองสภาพแบบนี้ของแม่เธอ แล้วดูด้วยนัยน์ตาที่ดูถูก

เธอ

คีรินจึงเดินเข้ามากระซิบข้างหู “ตอนที่แม่คุณเป็นสาว ก็คงจะตกต่ำและน่ารังเกียจกว่าคุณ ดังนั้น ญาดา แต่ก่อน ผมบอกว่าแม่คุณเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ คุณยังไม่เชื่อ ยังจะเอา กรรไกรแทงผมให้ตาย คุณมันจิตใจอำมหิต

ต่อให้แม่เธอไม่ดีแค่ไหน ยังไงก็ยังเป็นแม่ มีคนด่าแม่เธอ ก็ถือว่าด่าเธอไม่ใช่หรอ?

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้ขัดแค้นในคำพูดของเขาเลย

เธอคิดว่าทำไมเขาถึงเรียกเธอเข้ามา ก็เพื่อที่จะให้เธอ มาเห็นในความตกต่ำของแม่เธอ!

วันนี้ คีรินจึงพาเธอกลับเชียงใหม่