บทที่ 229 ผมแค่อยากทำกับข้าวให้คุณกิน

“ในห้องครัวมีหม้อใหญ่แค่สองอันเองใช่ไหม?” คี รินถามขึ้น

เธอพยักหน้า “อืม แล้วใช้หม้ออันนี้หุงข้าว ข้าวก้น หม้อจะอร่อยมากๆ เพื่อนบ้านให้หมูแดดเดียวฉัน เอามา นิ่งกับเขา หอมสุดๆไปเลย

คีรินต้องไม่เคยกินข้าวพวกนี้ เลยถามขึ้นอย่างน่า สนใจ “หมูแดดเดียวคืออะไร?

เขาเป็นคนโง่ในการใช้ชีวิตจริงๆ แม้แต่หมูแดด เดียวยังไม่รู้ เธอเลยอมยิ้มเบาๆ “เดี๋ยวคุณลองกินดู แล้วยังมีไส้ถั่ว หมู่บ้านที่อยู่ในชนบท มักจะทำของพวก นี้กินเอง แต่ว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่หลายปี ฉันเลยทำไม่เป็น แต่ฉันฝึกทำให้คุณกินได้นะ”

คีรินจึงยิ้มขึ้นอย่างเบิกบาน “คุณจะทำให้ผม

กิน?”

ญาดาตอบกลับ “ใช่”

“พอฟังที่คุณพูดว่าคุณจะฝึกแล้วทำให้ผมกิน ผม รู้สึกซาบซึ้งจริงๆ ” คีรินจึงกอดเธอจากข้างหลัง จริงๆ เธอก็แค่พูดไปงั้นๆ เธอคงไม่ไปฝึกทำจริงๆหรอก

พอเห็นสีหน้าที่ดูซาบซึ้งของเขา เธอคงต้องฝึก แล้วล่ะ ตอนนี้เหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่พึ่งมีความรักอยากทำทุกอย่างเพื่อเอาใจและทำให้แฟนมีความสุข

เวลาผ่านไปเร็วมาก ตอนนี้ใกล้เวลาทำกับข้าวแล้ว พอเธอพาเขาเดินไปตรงบ้านเก่า เธอก็ไม่กล้าเข้าไป เพราะมันไม่มีคนอยู่นานแล้ว เธอเลยพูดขึ้น “คุณ เข้าไปเอาปืนออกมาหน่อย”

คีรินมองเธอ “คุณไม่เข้าไปหรอ?”

เธอส่ายหน้า “ข้างนอกมืดเกินไป ฉันกลัว คุณ บอกว่าคุณเป็นผู้ชาย งั้นคุณก็เข้าไปสิ” เธอพยายาม ยกย่องความเป็นชายของเขา

เขาจึงเข้าไปอย่างเชื่อฟัง “งั้นคุณรออยู่ที่นี่นะ”

คีรินเข้าไปนานมากจนตอนนี้ยังไม่ออกมา เธอ กลัวว่าในบ้านจะมีงูเข้าไปอยู่ เพราะมันชอบไปอยู่ใน ที่เปียกชื้นและไม่มีคนอาศัยเป็นเวลานาน ถ้าเขาถูกงู พิษกัดจริงๆ ก็คงจะตายถ้าไม่มีคนช่วยถอนพิษ เธอเลย เปิดประตูแล้วตะโกนเสียงดังขึ้น “คีริน คุณทำไรอยู่? ทำไมยังไม่ออกมา

“ใกล้แล้ว ผมแค่จะมัดฟืนก่อน จะได้ถือง่ายๆ

จากนั้นเขาก็ออกมาทันที และยังอุ้มฟืนไว้สองกอง ใหญ่ๆ ท่าทางของคุณตลกมาก เธอเลยหัวเราะออกมา งทนไม่ไหว เสียดายจังที่ไม่ อย่างทนไม่ไหว “เสียดายจังที่ไม่ได้เอามือถือมา คุณรู้ไหม? ตอนนี้คุณดูหล่อและมีเสน่ห์มาก”

แต่รอยยิ้มของเธอไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีเลย สีหน้า ของเขาเลยดูไม่ดีมากนัก เธอลืมว่าเขาเป็นรักหน้าตา

“หัวเราะอะไร ตลกอะไร คุณตั้งใจแกล้งผมใช่ ไหม ” เขาจึงสาวเท้าก้าวใหญ่แล้วเดินไปข้างหน้า

เธอเดินตามเขาไป พอเธอมองไปยังแผ่นหลังที่ดู แข็งแรงของเขา คิดๆดูแล้ว ถ้ามีผู้ชายที่สามารถทำให้ ที่แสนลำบากอยู่ข้างกายเธอคือมันดีจริงๆ

พอเดินถึงที่บ้าน เธอบอกให้คีรินอย่าขยับ คีรินจึง พูดขึ้นอย่างหงุดหงิด “คุณจะทำอะไร?”

เธอพูดขึ้น “ฉันไปเอามือถือมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึก หน่อย คุณในสภาพแบบนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลย”

คีรินจึงขึ้นเสียงสูง “เดี๋ยวนี้คุณยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่กลัว ผมแล้วนะ” คีรินขมวดคิ้วแล้วทำสีหน้าที่โหดเหี้ยม

เธอแกล้งทำหน้าขมวดคิ้ว เพื่อทำสีหน้าที่ไม่พอใจ

“ความหมายของคุณคือหวังว่าฉันจะเป็นเหมือนหนูที่ เห็นแมวแล้วกลัวจนสั่นงันงักใช่ไหม?”

คีรินเลยเบะปากใส่เธอ “งั้นก็รีบเอามือถือมาถ่าย สิ ผมอุ้มอยู่แบบนี้ มันหนักนะ อีกอย่างฟืนก็สกปรกมากด้วย”

เธอจึงยิ้มอย่างเบิกบาน “จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอ พูดจบก็เดินเข้าไปเอามือถือ คีรินยังคงอุ้มฟืนแล้วรอ เธออยู่ เธอออกมาแล้วเอามือถือถ่ายรัวๆ “พอหรือ ยัง?”

เธอพยักหน้า “พอแล้ว ” เธอจึงสั่งให้เขาอุ้มฟืนไป

ในห้องครัว

เธอไล่ดูรูปในมือถือ เขาทำท่าทางที่ตลกมากๆ ตอนนี้ผู้ชายที่ร่ำรวยและส่งสูง กลับต้องกลายเป็นคน ธรรมดา

ไม่รู้ว่าคีรินมาอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ “รูป ของผมทุเรศขนาดนี้ คุณกลับอารมณ์ดีมากๆนะ ดูท่า คุณจะชอบที่ผมทำท่าทางอับอายแบบนี้จริงๆ

เธอสะดุ้งตกใจ และรีบจับมือถือไว้ กลัวว่าเขาจะ แย่งมือถือไป แล้วลบรูปที่ถ่ายเมื่อกี้ออก ไม่ง่ายเลยที่ จะได้ถ่ายรูปแบบนี้ เธอจะเอาไปล้างแล้วแปะตรงหัว เตียง

“จับไว้ทำไม ไหนๆคุณชอบขนาดนั้น ต่อให้ผมไม่ ชอบขนาดไหนก็ไม่ลบหรอก มันยากมากที่ผมจะทำให้ คุณหัวเราะอย่างเบิกบานขนาดนี้”
ตายแล้วตายแล้ว คีรินพูดจาดีๆทีไร มักจะกระตุ้น ต่อมน้ำตาของเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกซึ้งใจมากๆ

“ไปๆๆ ทำกับข้าวได้แล้ว ” เธอจูงมือเขาเข้าห้อง ครัว กระทะเหล็กไม่ได้ใช้จนขึ้นสนิมแล้ว ตอนนั้นเธอ ต้องใช้น้ำร้อนล้างมันก่อนถึงกล้าใช้งาน

คีรินทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น มื้อใหญ่ๆที่เขาจะ ทำให้กิน เธอคงไม่ได้กินหรอก ฉะนั้นเธอเลยจะลงครัว เอง แต่ว่าคีรินกลับบอกว่าตัวเองเป็นเทพที่มากความ สามารถ อะไรที่ยังไม่เคยทำ เขามองแค่ครั้งเดียวก็เป็น แล้ว เขาเลยค้นหาสูตรอาหารและวิธีทำอาหารในยูทูป เขาจะทำกับข้าว

จริงๆเธอคิดว่าเขาคงรักสะอาดจนไม่อยากจะเอา ฟืนมาเผาไฟ เพราะว่ามันสกปรก เขาเลยจะทำกับข้าว แล้วให้เธอเผาไฟให้เขา

ยังบอกว่ารักเธออีก ก็แค่ไม่อยากจะจับของ สกปรก เหอะๆ…..

“ญา ไฟของคุณแรงเกินไปแล้ว ปลาของผมไหม้ หมดแล้ว” เขาขมวดคิ้วทำท่าทางไม่พอใจ

เธอก็ได้กลิ่นไหม้เหมือนกันแล้วจึงอธิบายขึ้นอย่าง ทนไม่ไหว “นี่เราเผาฟืนนะ มันก็ต้องแรงเป็นธรรมดา ชาวบ้านคนอื่นๆเขายังทํากับข้าวได้เลย ทําไมคุณไม่โทษว่าตัวเองทำกับข้าวไม่เป็นล่ะ คีรินคุณหาเงินเก่งไม่ ได้แปลว่าคุณจะทำกับข้าวเก่งนะ คุณมาเผาไฟ เดี่ยว ฉันทำกับข้าวกับ ไม่งั้นไม่ได้กินแน่ๆ”

พูดจบ เขาจึงโยนตะหลิวไปในกระทะ “ผมแค่ อยากทำกับข้าวให้คุณกิน กระทะนี้มันไม่ดี รอกลับ กรุงเทพผมจะทำให้คุณกินนะ ผมไม่ได้โง่ ทำกับข้าวก็ คงไม่อยากเกินความสามารถ”

คีรินพูดไปก็ดึงเธอขึ้นมาจะเผาผิง จากนั้นก็ลงไป เผาไฟ เธอรู้สึกซาบซึ้งอีกแล้ว ที่แท้ เขาแค่อยากจะทำ กับข้าวให้ตัวเองกิน ไม่ได้เป็นเพราะไม่อยากจับฟืน