บทที่ 218 ถูกไล่ออก

ขณะที่เธอนั่งร้องไห้อยู่นั้น รถคันเดิมที่แสนจะคุ้น เคยก็ขับผ่านหน้าเธอไป

ญาดารู้ดีว่านั่นคือรถยนต์ของใคร

เป็นของคีริน ผู้ชายที่ทำร้ายเธอและเคยบอกว่ารัก เธอ ญาดามองดูเขาและผู้หญิงที่นั่งอยู่ในรถ

สภาพของเธอในตอนนี้ดูแย่มาก แต่ญาดากลับไม่ อยากจะสนใจอะไรอีกแล้ว

หลังจากที่นั่งร้องไห้แบบนั้นจนเริ่มเหนื่อยแล้ว เธอ ก็โบกรถแท็กซี่กลับบ้าน

เมื่อกลับไปถึงญาดาก็อาบน้ำทันที โดยเธอหวังว่า น้ำเย็นๆนั้นจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดในใจของเธอ

ได้

เธอจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

เช้าวันที่สอง เมื่อไปถึงบริษัทเธอก็ทักทายดนัย เหมือนปกติ “สวัสดีค่ะ บอส”

ดนัยดูประหม่า “อรุณสวัสดิ์ครับ” พูดจบเขาก็เดิน ไป ญาดาเดินไปตรงหน้าเขาแล้วพูดขึ้น “บอสคะ ฉัน ขอเวลาสองนาทีได้ไหมคะ?”
ดนัยทำหน้านิ่งๆ “พูดมาสิครับ”

“บอสคิดว่าฉันยังมีความสามารถในการทำงาน

ไหมคะ?”

ดนัยพยักหน้า “คุณมีความสามารถในการทำงาน แต่พฤติกรรมการใช้ชีวิตของคุณนั้นทำให้ผมไม่อาจ รับได้ อีกอย่างยังมีคนอีกมากที่มีความสามารถในการ ทำงานเหมือนกับคุณหรือดีกว่าด้วยซ้ำ”

ญาดาเข้าใจในคำพูดของเขา “แบบนี้ดีไหมคะ ตอนนี้ก็ใกล้จะสิ้นปีแล้ว ฉันขอจบงานนี้ก่อนเพราะฉัน ทำมามากกว่าครึ่งแล้ว ถ้าจะให้ฉันลาออกตอนนี้ คงจะ ไม่ดีเท่าไหร่”

“เรื่องนั้นผมจัดการเอง ผมชอบคุณแต่ผมไม่ ต้องการคุณแล้ว ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก ส่วนเรื่อง โบนัสผมจะให้คุณเต็มจำนวน คุณไปรับเงินเดินได้เลย รับเสร็จก็กลับไปสะ ผมเป็นคนเด็ดขาด คุณอยากจะว่า อะไรผมก็เชิญ แต่ผมแค่ไม่อยากทำอะไรฝืนใจตัวเอง”

พูดจบเขาก็เดินไป

ญาดานั่งค้าง เธอไม่รู้ว่าควรจะร้องไห้หรือควรจะ

หัวเราะดี

แต่สุดท้าย ญาดาก็ได้แต่ไปรับเงินเดินและโบนัสพร้อมกับค่าชดเชยที่เขาไล่เธออก ซึ่งรวมเป็นเงิน ประมาณแสนกว่าบาท เงินก้อนนี้ถือเป็นเงินจำนวนมาก สําหรับเธอ

เพื่อนร่วมงานเมื่อเห็นเธอเก็บของก็ไม่ลืมที่จะถาม ขึ้น “พี่ญาดาคะ ทำไมอยู่ดีๆถึงออกละคะ?”

ญาดาคลายยิ้ม “มีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย ไว้เจอกัน

เธอเก็บข้าวของตนเองเสร็จ ก็กลับไปที่ห้อง

ครุ่นคิดยอดเงินในบัญชีและเงินที่ได้มาในวันนี้ ตอนนี้เธอมีเงินประมาณสองแสนกว่าบาทซึ่งเงินจํานวน นี้เธอสามารถใช้ไปได้อีกระยะใหญ่ๆ

เหลือเวลาอีกไม่ถึงเดือนก็สิ้นปีแล้ว เธอเองก็ไม่ อยากไปหางานใหม่ ไว้จะเริ่มหางานหลังปีใหม่แล้วกัน เธอบอกกับตัวเอง

ญาดาเริ่มใช้ชีวิตอย่างคนว่างงาน นอนจนอิ่ม หิว ก็กิน อยากเล่นเกมส์ก็เล่น อยากดูซีรีย์ก็ดู เธอใช้ชีวิต แบบนี้ประมาณหนึ่งอาทิตย์จนเริ่มเบื่อ

ญาดานึกถึงผู้หญิงที่อยู่ห้องติดกับเธอ จึงเดินออก ไปแล้วพูดคุยกับเธอ ญาดาจำได้ว่าเพื่อนข้างห้องคน นี้มักจะกลับมาดึกดื่นตลอดหรือไม่ก็เกือบสว่าง เพราะเธอมักจะได้ยินเสียงดังในตอนนั้น

เธอชื่อเฌอเอม เป็นผู้หญิงที่สวยมาก

ญาดากล่าวทักทาย แล้วถามเธอ “ชีวิตในตอน กลางคืนเป็นยังไงบ้าง? ”

“ก็ดีมากนะ บางครั้งก็เจอผู้ชายที่ทั้งหล่อและรวย พอคบกันสักพักเขาก็เลี้ยงทุกอย่าง แต่พอเบื่อเราก็แค่ เลิกกัน”

เธอพูดอย่างไม่คิดอะไร ญาดาถามขึ้นด้วยความ สงสัย “เธอใช้ชีวิตแบบนี้ไม่ยอมคบกับใครเป็นจริงเป็น จัง ไม่อยากจะแต่งงานมีลูกหรอ?”

ญาดารู้สึกว่าเฌอเอมเป็นผู้หญิงที่ใช้ชีวิตตามใจ ตัวเอง เธอไม่แคร์ว่าใครจะมองตัวเองยังไง

ตรงกันข้ามกับเธอ ที่มักจะแคร์คำพูดของคนอื่น

“เฮ้อ ผู้หญิงแบบหนูขออยู่คนเดียวแล้วกันค่ะ ไม่ อยากไปทำลายชีวิตของผู้ชายคนไหน” เฌอเอมพูด แล้วหยิบบุหรี่ออกมาสูบ “พี่อยากจะสูบสักมวลป่ะ? ”

ญาดาพยักหน้า “อั้ม”

พวกเธอสูบบุหรี่ด้วยกันตรงระเบียงห้อง
“พี่สูบบุหรี่เป็นด้วยหรอ?” เฌอเอมถามขึ้นด้วย ความสงสัย

ญาดาพยักหน้า “อั้ม เป็นนิดหน่อย แต่ไม่ถึงกับ

ติด”

เฌอเอมสูดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นออกมา จากนั้นก็ เล่าเรื่องของเธอให้ญาดาฟัง

“ปีนี้ฉันอายุยี่สิบเจ็ดแล้ว ตอนมัธยมปลายเคย คบผู้ชายคนหนึ่ง เราคบกันเจ็ดปี ฉันเคยทำแท้งสี่ครั้ง เพราะเขาบอกว่ายังไม่พร้อม หลังจากที่เรียนจบเรา ก็เลิกกัน” เธอยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้ามาก ญาดาคุ้น เคยกับรอยยิ้มแบบนี้เป็นอย่างดี “หลังจากเลิกกัน ไม่นาน ฉันก็แต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่ง เขาคือคนที่ดี มากแต่เพราะฉันเคยทำแท้งมาหลายครั้ง ทำให้ท้อง ไม่ได้ สุดท้ายเราเลยต้องหย่ากัน หลังจากนี้ฉันก็ใช้ ชีวิตตามใจตนเอง ไม่คิดจะจริงจังกับผู้ชายคนไหนอีก สำหรับฉันชีวิตในตอนนี้ถึงมันจะไม่ดีในสายตาใคร แต่ มันก็ไม่ได้แย่ในสายตาฉัน ถึงจะเหงาบ้างแต่เวลาเบื่อๆ ก็หาผู้ชายสักคนมาคุย ชีวิตแบบนี้ก็อิสระนะ”

ญาดาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะมีอดีตคล้ายๆกับ

“อื้ม ฉันเองก็รู้สึกว่าผู้หญิงอย่างเราไม่ควรที่จะ แต่งงานกับใคร” เธอเห็นด้วยกับความคิดของเพื่อนข้างห้องคนนี้

เฌอเอมหันมามองแล้วถามขึ้น ” พี่เอง ก็เคยเจอ เรื่องแบบนี้มาก่อนหรือ ”

“ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ว่าฉันไม่เคยแต่งงาน ฉัน เป็นแค่เมียน้อยของคนอื่น เคยแท้งลูกไปสองคน ฉัน เองก็ไม่อยากแต่งงานแล้ว อยากจะอยู่แบบนี้คนเดียว เหมือนกัน ถึงยังไงก็ไม่มีพ่อมีแม่ให้คอยเป็นห่วงด้วย จะ ใช้ชีวิตยังไงก็ไม่มีใครเป็นห่วงหรอก”

เฌอเอมตบไหล่เธอเบาๆ “อย่าคิดมาก ไม่มีเรื่อง อะไรใหญ่เกินไปสำหรับชีวิตหรอก”

ญาดาพยักหน้าตอบรับ