บทที่ 203 ห้องลับ

“ญาดา มากินอาหารเช้าด้วยกันสิครับ อาหารเช้า คือมื้อที่สําคัญที่สุดนะ”

เส้นชัยบอกกับเธอ

ตอนนี้เขาดูไม่ต่างจากคนปกติ และไม่ได้มองเธอ

เป็นภรรยาของเขาด้วย

ญาดาสูดลมหายใจเข้า จากนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามเขา เธอคลายิ้มบางๆ “อรุณสวัสค่ะ”

เส้นชัยส่งยิ้มให้เธอ แล้วถามขึ้น “เมื่อคืนฝันดีไหม ครับ? ฝันถึงอะไรแปลกๆรึเปล่า?”

คำพูดของเส้นชัยทำให้ญาดาหัวใจเต้นแรง เธอ เสียวสันหลังวาบ

แต่สิ่งที่เขาถาม มันทำให้เธอสั่นเทาไปทั้งตัว

ญาดาฝันว่าตัวเองไม่มีหัว ไม่มีขา ไม่มีแขน ร่างกายของเธอลอยอยู่บนอากาศ

มันเป็นฝันที่น่ากลัวมาก

ญาดาไม่แม้แต่อยากจะคิดถึงฝันนั้น

“หลับสบายดีค่ะ”
ญาดามองไปที่เขา คนอย่างเส้นชัย ญาดาเดาไม่ ได้จริงๆว่าเขาจะทำยังไงกับชีวิตเธอ

“หลับสบายดีหรอ?” ญาดาพยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันหลับสบายดีต่อ”

เส้นชัยหันมาถามเธอด้วยความสงสัย

ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องโกหกเขา ใครจะกล้าบอกว่า เธอฝันร้ายละ

เส้นชัยคลายยิ้ม “คุณฝันดีจริงๆหรอ?”

ญาดารีบกินอาหารบนโต๊ะ แล้วไม่พูดอะไร

หลังจากที่กินเสร็จ ญาดาเตรียมลุกขึ้น เพื่อจะเดิน กลับไปที่ห้อง แต่เส้นชัยกลับพูดขึ้น “อย่าพึ่งไป อยากพาคุณไปที่หนึ่ง” ผม

ญาดาถามขึ้นด้วยความหวาดกลัว “ไปที่ไหน

คะ?”

“เดี๋ยวคุณก็รู้เอง ว่าแต่ทําไมมีอคุณถึงเย็นจัง คุณ กลัวว่าผมจะทำอะไรคุณรึเปล่า?”

เขาพูดแล้วลูบไล้มาที่ตัวของเธอ
“คุณจะพาฉันไปที่ไหนคะ?”

เส้นชัยจับมือของเธอเอาไว้ “ไปถึงก็รู้ ไม่ต้องถาม มากเข้าใจไหม?”

ยิ่งเขาพูดแบบนี้ ญาดาก็ยิ่งรู้สึกกลัว

แต่เธอทําอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเดินตามเขาไป

เส้นชัยพาเธอเดินเข้ามาในป่าสน ญาดากำลังคิด ว่าเขาจะทำอะไรเธอ หวังว่าเขาคงไม่ฆ่าเธอทิ้งที่นี่

ญาดาที่พึ่งเดินเข้าไป ก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่วังเวง เธอเหยียบโดนอะไรบางอย่าง ก้มลงมอง ก็ร้อง

เสียงหลง

เพราะมันคือ….โครงกระดูกสีขาว ของมนุษย์? ญาดาตั้งคำถาม

“กรี๊ดอะไรครับ นี่มันแค่กระดูกของสัตว์!

กระดูกของสัตว์? ญาดารวบรวมความกล้าแล้ว มองลงไป มองดูดีๆไม่ใช่กระดูกของสัตว์จริงๆด้วย

“ทำไมที่นี่ถึงมีกระดูกเยอะจังคะ?”
เส้นชัยจับมือของเธอเอาไว้แน่น เขาแสยะยิ้ม ร้ายกาจแล้วพูดขึ้น “พวกโครงกระดูกสัตว์ที่ผมเลี้ยง เอาไว้ ถ้าพวกมันตัวไหนไม่เชื่อฟัง ผมก็จะโยนมันทิ้ง เอาไว้ที่นี่ พอเวลาผ่านไปก็เลยเหลือแค่กระดูก”

เส้นชัยพูดเสียงเรียบ หัวใจของญาดาแทบจะหยุด

เธอหวังว่าจะไม่เจอโครงกระดูกของมนุษย์นะ

ไม่อย่างนั้นเธอคงตกใจมากแน่ๆ

เส้นชัยเดินไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง เขากดปุ่มบางอย่าง ทำให้มีทางเดินลงไปด้านล่าง เส้นชัยพาเธอเดินลงไป

ด้านล่างนี้มีอะไร แล้วเขาจะพาเธอลงไปทำไม คำถามมากมายพรั่งพรูออกมา

หรือว่าเส้นชัยคิดจะฆ่าเธอ??

“ฉันไม่อยากลงไป คุณเส้นชัยเราไม่ได้มีความ แค้นอะไรต่อกัน ทําไมคุณต้องทําแบบนี้กับฉันด้วย คะ?”

ญาดาไม่ยอมเดินลงไป สุดท้ายเส้นชัยจึงช้อนตัว เธอขึ้น แล้วอุ้มเธอลงไป
“อย่าพูดมากให้เสียเวลา ช่วยไม่ได้ เพราะคุณ มีหน้าตาที่คล้ายกับนานามาก”

ตอนนี้เส้นชัยเริ่มเหมือนโรคจิตอีกครั้ง ญาดาจึงพูดขึ้น “คุณคิดจะทำอะไรคะ?” ญาดานึกถึงหนังโรคจิตของฝรั่ง แค่คิดเธอก็กลัว

“ทำไม คุณกลัวหรอ?”

เสียงของเส้นชัยช่างเยือกเย็น น้ำเสียงนั้นทำให้ ญาดาสะท้านไปทั้งตัว