บทที่ 193 ยอมตายดีกว่าอยู่กับคุณ

วันที่สองที่ญาดาอดข้าวอดน้ำ คีรินก็ยังไม่ได้กลับ มา แม่บ้านรู้สึกกระวนกระวาย เพราะกลัวเธอจะหิวตาย

แม่บ้านจึงได้โทรหาคีรินครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มี

ใครรับสาย

เธอหิวจนหายใจยังลำบาก เธอคิดว่าคีรินยอมที่จะ ทำให้ตายไป ต่อให้เธอตายและเหลือไว้แค่กระดูก เขา ก็คงไม่ยอมปล่อยเธอไป

จนเธอเป็นลมไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอยังไม่รู้ตัว พอ รู้ตัวอีกที เธอก็ได้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล และคีรินเองก็ นั่งอยู่ข้างๆเธอ

เขาผอมลงเยอะมาก ในเวลาที่ผ่านไปเพียงไม่กี่วัน เธอซูบผอมจนเหลือแต่กระดูก

มือของเธอกำลังมีน้ำเกลือและสารอาหารฉีด เข้าไปในเส้นเลือดอยู่ เธอเลยอดคิดไม่ได้ว่า ชีวิตนี้ เธอต้องอยู่อย่างนี้โดยที่ตัวเองไม่ยอมกินข้าว แต่ก็ยัง สามารถใช้วิธีที่ฉีดสารอาหารเข้าสู่ร่างกาย

คีรินทำไมไม่ปล่อยเธอไป เธอน่าสงสารขนาดนี้ ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยเธอไปมีชีวิตที่ดี

เธออยากจะพูดอะไรออกมา แต่ว่าตอนนี้กลับไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับปาก

คีรินมองหน้าเธอ แล้วใช้สำลีแท่งจุ่มน้ำและหยด ลงตรงริมฝีปากของเธอ

พอป้อนน้ำเธอเสร็จ สองมือของเขาก็ได้จับมือของ เธอไว้แน่นๆ เธอรู้ว่าเขาต้องมีคำพูดมากมายที่อยาก บอกเธอแน่นอน

“คำบางคำผมได้เก็บไว้ในใจมานานมากแล้ว อยากจะบอกคุณ แต่ว่าไม่รู้ว่าเอ่ยปากพูดยังไง ผม ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบแสดงออก และไม่ใช่ผู้ชายที่พูด มาก ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม คุณอยากจะออกจากชีวิต ผมอยู่ตลอดเวลา เวลาที่คุณมองผม คุณทั้งเกลียดชัง ทั้งรำคาญผม เรื่องพวกนี้ผมรู้ดี แต่ว่าผมก็ยังจะโกหก ตัวเอง และได้แต่บอกตัวเองว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่าง เปลี่ยนไปเองและก็จะทำให้คุณรักผมเอง”

เขาหยุดชะงักไปและพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น “จนถึงตอนที่คุณนอนอยู่บนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง ผมถึงจะรู้ว่าคุณยอมตาย ดีกว่าได้อยู่กับผม ผมมีอายุ มาสามสิบกว่าปี กลับสังเกตเห็นตัวเองว่าตัวเองเป็น คนที่อับจน ไม่มีทั้งลูกและไม่มีทั้งเมีย ผมไม่มีอะไรสัก อย่าง คุณจากไปแล้ว ชาตนี้ผมคงต้องใช้ชีวิตอยู่แบบ นี้ ชีวิตที่แสนโดดเดี่ยว ไม่มีทั้งลูกและเมียอยู่เคียงข้าง จนถึงตาย”
จู่ๆเขาก็ฝืนยิ้มออกมา เป็นยิ้มที่แสนเจ็บปวด

“ญา คุณอยากรู้ไหม ทำไมจู่ๆท่าทีที่ผมมีต่อคุณ ถึงเปลี่ยนไป แต่ก่อนแค่ได้เจอหน้าคุณ ผมไม่มีทางเข้า ใกล้คุณเด็ดขาด แต่ก่อนผมรังเกียจคุณมาก แต่หลังๆ มา ผมกลับอยากจะอยู่กับคุณทั้งวันทั้งคืน เหอะๆ คุณต้องไม่รู้แน่ๆว่าทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปเยอะขนาด นี้!”

จริงๆแล้ว ท่าทีของคีรินที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปมาก จริงๆ แต่ก่อนเขาทำตัวขยักแขยงเธอมากๆ แต่เหมือน ตั้งแต่งานแต่งของมาร์วิน วันที่สองที่เธอกลับมา ท่าที ของเขาก็เหมือนเปลี่ยนไปมาก

และเขาก็ได้รังแกเธอต่อ

หลังจากนั้นพวกเขาก็พัวพันกัน เธอกลัวจนหนี แต่ เขากลับวิ่งไล่ตาม จู่ๆเขาก็ตกหลุมรักเธออย่างน่าแปลก

“หลังจากที่ผมโตเป็นวัยรุ่น ผมก็ได้ฝันจึงผู้ชาย คนหนึ่งทุกวัน ผมกับเธอกอดกันจูบกัน และบรรเลง เพลงรักที่คู่หนุ่มสาวชอบทำกัน ผมไม่เสียใบหน้าที่ ชัดเจนของเธอ แต่ผมได้เห็นปานแดงที่ตรงหน้าอกของ เธอ ฝันแบบนี้ได้ทำให้ผมต้องทุกข์ทรมานมาสิบกว่าปี
คีรินจึงหยุดพูดไปทันที ปานแดงที่อยู่ตรงกลางอก ของเธอ เพราะว่าปานแดงนั่น เลยทำให้เขาตกหลุมรัก เธอเข้า

ทำไมเขาถึงไม่โกหกให้มันสมจริงหน่อย

คีรินพูดขึ้นต่อ “หลังจากนั้น พอผมได้มีอะไรกับ คุณ ผมก็ได้เห็นปานแดงที่อยู่ตรงกลางอกของคุณ อย่างไม่ตั้งใจ ปานแดงของคุณเหมือนปานแดงที่ผมฝัน มาหลายปี และในคืนนั้น ผมก็ได้ฝันอีกแล้ว แต่ในฝัน กลับได้เห็นหน้าของคุณ ผมรู้สึกตกใจมากๆ และยิ่งไป กว่านั้นก็คือโกรธเคืองมากๆ ผู้หญิงคนไ เไหนก็ได้ที่ผมจะ ฝันถึง แต่ทำไมต้องเป็นคุณด้วย ญาผมไม่อยากรักคุณ ผมไม่สามารถรักผู้ชายที่เป็นศัตรู แต่ว่าสุดท้าย ผมก็ ไม่สามารถเอาอุปสรรคในใจของตัวเองได้ ผมคิดว่าแม่ ผมคงจะอภัยให้กับผม ถ้าท่านเห็นว่าผมมีความสุข และ หลังจากนั้น ผมก็สามารถบอกให้ตัวเองว่าอย่าไปสนใจ กับไอ้ความแค้นที่ผมมีต่อคุณ และพยายามรักคุณให้ ได้ สุดท้ายผมคิดว่าถ้าผมเอาชนะอุปสรรคที่ฝังอยู่ใน ใจ ผมก็คงมีความสุข แต่สุดท้ายแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เหอะๆ..…..…..”

คีรินกำลังยิ้มและสมน้ำหน้าตัวเองอยู่

เธอก็นึกไม่ถึงว่าเหตุผลที่เขารักเธอมันจะตลกมาก ถึงขนาดนี้
ตอนที่เขาเข้าสู่วัยรุ่น เธอยังไม่ถึงสิบขวบ ถ้าเขา รู้ว่าผู้หญิงในฝันเป็นเธอให้เร็วกว่านี้ เขาอาจจะทำดีกับ เธอขึ้นมาก็ได้ หรือเธออาจจะตกหลุมรักเขาก็ได้

แต่ว่าในโลกใบนี้ไม่มีคำว่าถ้าหาก และไม่มีคำว่า หรือว่า

ดังนั้น พวกเขาต้องทำเหมือนคนแปลกหน้าจะดี

กว่า