บทที่ 163 ฆ่าทั้งคุณและเขา

“คุณบอกฉันหน่อยสิ คนที่ไม่มีเงินไม่มีพาสป็อต แล้วจะหนีไปไหนได้? คิดว่าจะไม่ทันได้ไปถึงสนามบิน คนของคุณก็คงจะมาจับตัวฉันแล้ว คุณอยากจะจำกัดความ เป็นอิสระของฉัน อยากจะควบคุมตัวฉัน ไม่ต้องหาข้ออ้าง เพื่อตัวเองหรอก!”

คำพูดแต่ละคำของเธอแทงใจของเขามาก พูดมาตั้ง นาน คีรินกลับไม่ตอบกลับใดๆ

“ดังนั้นวันนี้คุณอยากจะขอความอิสระจากผมใช่ ไหม?” คีรินขมวดคิ้วพลางถามขึ้น

“พูดคำว่าขอไม่ได้หรอก ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า อนาคตฉันอยากทําอะไร และได้โปรดอย่ามาขัดขวางฉัน ฉันอยากไปที่ไหนก็อย่าให้บอร์ดี้การ์ดจับตามองฉัน”

“ผมให้บอร์ดี้การ์ดตามคุณไม่ได้คิดจะจับตามองคุณ แค่อยากจะปกป้องให้คุณปลอดภัย คุณก็รู้ว่าริษาจ้องจะ ทําร้ายคุณตลอดเวลา ผมแค่อยากจะดูแลความปลอดภัย ของคุณ!!

คีรินอธิบายขึ้น

“แค่อยากจะปกป้องฉันงั้นหรอ? ทุกวันที่ฉันทำอะไร ไป? ฉันจะไปไหน บอร์ดี้การ์ของคุณก็ต้องรายงานคุณใช่ ไหม นี่หรอที่เรียกว่าไม่ได้จับตามอง?”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วถามอย่างเกรงใจ

“เหอะ……ถ้าคุณคิดว่าแบบนี้เขาเรียกว่าจับตามอง ผมจะบอกคุณไว้นะ คนอย่างคุณไม่มีวันได้รับความเป็น อิสระ”

“ฉัน……”

“พอเถอะ อย่าพูดอะไรอีกเลย ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณ ออกมาก็เพื่อจะหาใครสักคนแน่นอน และได้คุยอะไรกับ คุณไป ไม่งั้นคุณก็คงไม่ทำตัวผิดปกติแบบนี้ ถ้ายังอยาก จะขอความเป็นอิสระจากผม ดังนั้นผมเลยบอกว่าคนอย่าง คุณไม่ควรได้เป็นอิสระ ผมควรให้ลูกน้องผมติดตามคุณ ตลอดเวลา และไม่ให้คาดสายตา”

คีรินจึงพูดแทรกเธออย่างทนไม่ไหว

เขาพูดจบก็ควักมือถือออกมา และไม่รู้ว่าโทรหาใคร เธอได้ยินเสียงในสาย “รบกวนเช็คให้ผมหน่อย ตอน เวลาสักประมาณบ่ายสองถึงบ่ายสาม ผู้หญิงที่ใส่ชุดเดรส รัดรูปสีดำ อายุราวๆยี่สิบกว่าๆ ทำอะไรอยู่ที่ชั้นสองและชั้น สาม?”
“คีริน คุณมันหน้าไม่อาย!” เธอตำหนิขึ้นเสียงสูง

คีรินจึงจับข้อมือของเธอไว้แน่นๆ “บอกว่าผมหน้า ไม่อาย หรือว่าคุณแม่งชอบทำตัวให้ผมระแวง! ญา ความ อดทนของเขามันใกล้จะถูกคุณทําลายทีละนิดจนหมดตัว แล้ว!”

“แล้วทำไมล่ะ?” เธอมองเขาด้วยสายตาที่โกรธ

เกรี้ยว

“ไม่ทำไมหรอก ผมแค่อยากจะรู้ว่าความอดทนของ ผมเหลืออยู่เท่าไหร่ ญา ไม่เชื่อคุณก็ลองมาล้ำเส้นผมดู สิ!”

รองเท้าก็ไม่ได้ซื้อ คีรินจึงจับแขนของเธอแล้วลาก เธอไปที่ลิฟต์

ในลิฟต์ไม่มีใครคนอื่น มีเพียงพวกเขาสองคน คีริน ล็อคตัวเธอ ดผนังไว้

“คุณจะทำอะไร?” คีรินตอนนี้เหมือนคีรินที่ผ่านมา เป็นคนที่มักจะทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว!

“ญา ที่แท้คุณกลัวเป็นด้วยหรอ คุณคิดว่าผมจะไม่ทำ อะไรคุณอีกใช่ไหม ฉะนั้นคุณเลยคิดจะล้ำเส้นผมแบบนี้บอกว่าลงมาซื้อรองเท้า บอกว่าผู้หญิงแต่งสวยให้คนที่รัก ดู คุณผิดว่าผมโง่หรือไง คุณรู้ไหมตอนนี้คุณดูเสแสร้ง มาก ถ้าคุณยังทําแบบนี้อีก ผมคงจะต้องกลับไปเป็นคีริน คนเก่า และคุณก็จะได้กลับไปเป็นญาดาคนเก่า”

คีรินจับคางเธอไว้แน่นๆ จนเหมือนกรามกำลังจะหลุด

“คุณอยากจะกลับไปเป็นคีรินคนเก่าใช่ไหม งั้นก็แล้ว แต่คุณ แต่ฉันจะไม่มีวันกลับไปเป็นญาดาคนเก่าเด็ดขาด”

มือของคีรินออกแรงมากขึ้น

“คุณไปเจอใครมา ไปคุยอะไรกันมา พูดมาตรงๆ ผม อาจจะอภัยให้คุณได้อีกครั้ง ไม่งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เหลือ เยื่อใยให้กับคุณ!”

คีรินพยายามจะจี้ถามเธอ

“คุณไม่ใช่ว่าสั่งให้คนไปเช็คกล้องวงจรปิดแล้วหรือ ไง? เดี๋ยวก็จะได้รู้แล้วหนิ ไม่จำเป็นต้องมาถามฉันหรอก”

“ก็ผมอยากจะให้คุณบอกผม!” คีรินจับหัวของเธอไว้ นิ้วของเขากระชากผมของเธอไว้จนเธอรู้สึกเจ็บหนังหัว

และในเวลานี้ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น คีรินเลยสะบัดเธอออกอย่างรุนแรง และไม่รู้ว่าใครคุยอะไรกับเขา ในสาย สีหน้าของเขาดูแย่มาก คิดว่าวินาทีต่อไป เขา คงจะกลืนกินเธอ ไหนๆก็ฆ่าเธอไม่ได้ งั้นเขาก็ต้องทรมาน เธออย่างแน่นอน

เขาเหมือนไม่ได้ทำอย่างที่เธอคิด พอตอนที่ประตู ลิฟต์เปิดออก เขาก็สาวเท้าก้าวใหญ่และเดินออกจาก ลิฟต์ และได้กระชากตัวเธอเดินไปเขาไปด้วย จากนั้นก็ยัง เธอเข้าไปในรถ แล้วสั่งให้คนขับลงจากรถ เขาจึงไปขับรถ เอง ตลอดเวลาเขาแทบจะเหยียบคันเร่งให้สุด

จากนั้นก็พาเธอกลับวิลล่า แล้วลากตัวเธอไปในห้อง จากนั้นก็ทิ้งตัวเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรง เธอนึกว่าเขาจะ ทําแบบนั้นกับเธออีก

เธอเลยไม่อยากจะดิ้นรนอะไร เพราะยังไงมันก็ไม่ จำเป็นอย่างแล้ว การถูกเขาข่มเหงแบบนั้น เธอโดนมา ประจํา

จากนั้นเขาก็ได้ปลดเข็มขัดตัวเองออก แล้วสะพัด เข็มขัดตัวเองบนอากาศอย่างแรง เธอเลยรู้ว่าเขาต้อง เข็มขัดฟาดตัวเธอแน่นอน

“คีริน คุณ……คุณกล้าทำแบบนี้กับ…….
“เพี้ยะ!” ยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็ได้เอาเข็มขัดฟาด ลงบนหัวเตียง เธอรู้สึกสะดุ้งตกใจ เหมือนเข็มขัดของเขา ฟาดลงบนตัวของเธอ

“เหอะ……คุณว่าผมกล้าไหมล่ะ แม่งยังกล้าไปเจอ ผู้ชายคนอื่นลับหลังผม ญาดา ผมจะตักเตือนคุณไปหลาย ครั้งแล้ว แต่คุณกลับเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา และไม่เคยเชื่อ ฟังผม วันนี้ถ้าผมไม่สั่งสอนคุณหน่อย คุณก็คงไม่ยำเกรง ในตัวผม”

คีรินเหมือนจะพูดจริงทำจริง และอยากจะโบยตีตัว เธอ พอตอนที่เธอเตรียมใจที่รอให้เขาฟาดเธอ แค่ไม่ดีให้ เธอตายไป ไม่งั้นถ้าปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ต่อ เธอคงไม่ ยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน

ระหว่างเธอกับเขามีแค่คำว่าฉันอยู่คุณตาย ครั้งนี้เธอ จะไม่เลือกที่จะยอมเขาอีกต่อไป

“เหอะ! มาสิ ถ้าคุณแน่จริงก็ฆ่าฉันให้ตายแม่งเลย แค่วันไหนที่ฉันยังไม่ตาย ฉันก็จะไม่ยอมก้มหัวให้คุณอีก”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ คีรินก็สะบัดเข็มขัดของตัวเอง ขึ้นบนอากาศ แล้วกำลังจะเขวี้ยงมาบนใบหน้าของเธอ ครั้งนี้ที่เธอถูกฟาดหน้า หน้าไม่เสียโฉม ก็คงต้องบวมไป หลายวัน
“นางผู้หญิงชั้นต่ำ! คุณคิดว่าผมไม่กล้าหรือไง?”

เธอหลับตาลงแล้วรอให้คีรินฟาดหน้าเธอ

แค่ผ่านไปสองนาที เธอก็ยังไม่รู้สึกเจ็บปวดบน ใบหน้า เธอลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าคีรินแค่ยกเข็มขัดไว้สูงๆ แต่ ไม่ได้เขวี้ยงลงมา

คีรินเห็นเธอลืมตาขึ้น เขาก็โยนเข็มขัดลงทันที จาก นั้นก็กระชากผมของเธอและดึงเธอไปห้องน้ำ

เขาเลยชี้หน้าเธอที่กระจกพลางพูดขึ้นอย่างโหด เหี้ยม “คุณดูตัวเองในกระจกดีๆ คุณสารรูปของตัวเอง ว่าต่ำแค่ไหน ผู้หญิงที่มีลูกแล้วยังคิดไปยั่วผู้ชายคนอื่น ทำไมคุณถึงต่ำได้ขนาดนี้ ! ยั่วผมยั่วมาร์วิน แล้วยังไม่ พอใจ ยังไปยั่วผู้ชายคนอื่นอีก ญาดา คุณรู้ไหมมีกี่ครั้งที่ ผมคิดจะฆ่าคุณ ถ้าไม่มีใส่ใจอยู่ ผมคงไม่เก็บคุณไว้จนถึง ตอนนี้หรอก!”

คีรินคิดในใจ “แค่ผมนึกถึงเวลาที่คุณกับเส้นชัยจู๋จี๋ กันตรงร้านกาแฟ ไม่รู้ว่าคุยอะไรกันอยู่ ทำไมถึงหัวเราะ อย่างมีความสุขขนาดนั้น ผมก็อยากจะฆ่าทั้งคุณและเขา เพื่อได้ระบายความเกลียดชังในใจของผม!