บทที่ 159 อย่าทําให้ฉันหวั่นไหว

ญาดากลัวจนเหงื่อแตก ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอคิด ไปคิดมาจึงรีบลบอีเมลล์นั้นทิ้งไป

อย่างน้อยคีรินก็คงไม่รู้ตัวในเร็วๆนี้

มือของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว ญาดาพยายามสุด ลมหายใจเข้า เพื่อที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

เธอวางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิม แล้วแกล้งนอน แต่ สมองของเธอในตอนนี้กลับตื่น เธอพึ่งรู้ความลับของเขา และเธอก็รู้ดีว่าคงจะทำอะไรเขามากไม่ได้

เธอไม่คิดว่าพวกคนรวยจะหนีภาษีและเอาเงินมา

ฟอก

ถ้าเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกไป คีรินคงโดนหมายศาลไม่

น้อย

แต่ว่าคีรินเคยบอกกับเธอ ว่าเขาบริจาคเงินจํานวน มหาศาลให้กับมูลนิธิและหน่วยงานต่างๆ ทางรัฐบาลจึง ทำอะไรเขาไม่ได้ ตรงกันข้ามพวกเขากลับเกรงใจเขาด้วย ซ้ำไป

ธุรกิจของเขาในต่างประเทศหนีภาษี แต่เขาบริจาค เงินให้ประเทศ ไม่แปลกที่เขาจะมีอิทธิพลในประเทศ
ถ้าคิดอยากจะจัดการเขา เธอต้องล่อให้เขาออกนอก ประเทศ และเปิดโปงความผิดนี้ที่ต่างประเทศ

นี่คือวิธีเดียวที่เธอทำได้

แต่เธอจะวู่วามไม่ได้เด็ดขาดและข้อมูลที่เธอรู้ใน ตอนนี้ยังไม่มากพอ

คีรินกว่าจะตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงแล้ว ญาดาแกล้งทำ เป็นตื่นเพราะเขา เธอพูดเสียงงัวเงีย “เหนื่อยจังเลยค่ะ”

คีรินหัวเราะในลำคอ “ยังมีแรงมากพอที่จะสวมเขา ให้ผมอีกไหม”

ญาดาแกล้งอ้อนเขา “ไม่แล้ว แค่คุณคนเดียวฉันก็ไม่

ไหวแล้ว”

ญาดาลุกขึ้นใส่เสื้อ แล้วบอกให้เขาสั่งอาหารมาให้ เธอ แต่เขาดันบอกว่าจะพาเธอออกไปกินข้างนอก

ญาดาชี้ไปที่รอยแดงตรงคอ “คุณกลัวคนอื่นไม่รู้หรือ ไงคะ ว่าเราพึ่งทำอะไรกันมา?”

คีรินมองตามแล้วจับมาที่คอของเธอ “ทำไมแดงจัง ผมไม่ได้ นแรงกับคุณเลยสักนิด”
สิ่งที่เขาทำนะหรอ ที่เรียกว่าไม่รุนแรง

“ถ้าจะออกไปกิน คุณก็ออกไปคนเดียวเถอะค่ะ กิน เสร็จแล้วซื้อกลับมาให้ฉันด้วยกล่องหนึ่ง” ญาดาพูดจบ แล้วนั่งเล่นโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเขา

เขากดโทรหาใครบางคน “สั่งอาหารให้ผมสองชุด เอาเนื้อย่างผัดพริก”

ญาดาหันไปมองคีริน “คุณจะให้ฉันกินแค่นี้?”

คีรินหันมามองเธอ “ทำไม หรือคุณอยากจะกินแบบ จัดเต็ม?”

ญาดาพูดขึ้น “ฉันคิดว่าคนอย่างคุณจะกินอาหาร ง่ายๆธรรมดาๆไม่เป็นสักอีก”

ไม่นานเลขาที่อยู่หน้าห้อง ก็ยกอาหารเข้ามา คีรินรับ มันแล้วกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท “ขอบคุณครับ ! ” เขาดีกับพนักงานทุกคนจริงๆ

เพราะมื้อเช้าเธอกินไม่เยอะ และยังมาออกกำลังกาย บนที่นอนกับเขาแต่เช้า ญาดาจึงหิวมาก

เธอลุกขึ้นไปกินข้าว แต่คีรินกลับไม่กิน จึงถามด้วยความแปลกใจ “คุณไม่กินหรอคะ?”

“ไม่ คุณกินเถอะผมไม่หิว” พูดจบเขาก็นั่งทำงานต่อ

“แล้วจะสั่งมาทำไมตั้งสองกล่อง?” ญาดาพึมพำกับ ตัวเอง แต่สุดท้ายเธอก็กินไปหนึ่งกล่องกับอีกครึ่งกล่อง

คีรินหันมามองเธอ “อิ่มแล้วหรอ?”

“ค่ะ อิ่มแล้ว กินไปต้องกล่องกว่าๆ ถ้าไม่อิ่มฉันคง ต้องเป็นหมูแน่ๆ”

“ถ้าคุณไม่กิน ผมกินที่เหลือของคุณแล้วกัน ผมรู้สึก หิวขึ้นมานิดหน่อย”

ญาดาอึ้งกับภาพตรงหน้า เขากำลังจะกินอาหารที่ เธอกินเหลือ

ญาดาถามตะกุกตะกัก “ทำไมคุณถึงกินข้าวที่ฉันกิน เหลือล้ะ”

“ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนหน?”

ญาดาถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “คุณไม่รู้สึกรังเกียจ อาหารเหลือของคนอื่นหรอคะ?”
คีรินยิ้มแล้วตอบ “คนอื่นที่ไหน คุณเป็นภรรยาของ ผม ทำไมผมต้องรังเกียจด้วย”

ญาดาก้มหน้าลง หัวใจของเธอรู้สึกบางอย่าง มันเป็น

ความรู้สึกที่อธิบายยาก

เธอไม่อยากหวั่นไหวเพราะเขา

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เขาก็ไล่เปิดหน้าต่างในห้อง ทำงาน แล้วพูดขึ้น “ผมไม่เคยกินข้าวในห้องทำงานมา ก่อน ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอาหาร ทำยังไงดี?”

เขาคงอยากจะโทษเธอ ที่ทำให้ห้องทำงานเขาเหม็น

สินะ

“อ่อ…คุณไม่กินอาหารในห้องทำงาน แต่กินอย่าง อื่นแทนใช่ไหมคะ? คุณไม่เหม็นกลิ่นน้ำรักหรือไง หรือว่า คุณชอบ” ญาดาพูดประชดเขา

คีรินหันมามองหน้าเธอ “ญาดา คุณยิ่งอยู่ก็ยิ่งปาก ร้ายขึ้นทุกวันแล้วนะ ทำไมกล้าพูดแบบนี้”

“ฉันพูดผิดตรงไหนคะ?”

คีรินเดินเข้ามาหาเธอ แล้วพูดขึ้น “นั่งอยู่ที่นี่ห้ามดื้อผมเคลียร์งานก่อน”

“แล้วคุณให้ฉันมานั่งทำอะไรที่นี่? ทำไมไม่ให้ฉัน ช่วยงาน?”

คีรินนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเขา แล้วพูดขึ้น “นั่น แหละงานของคุณ นั่งมองดูผมทำงาน เวลาผมทำงาน เหนื่อยๆหันมามองหน้าคุณจะได้มีกำลังใจ”

ญาดาบ่นพึมพำ “ฉันไม่ใช่แจกันสักหน่อย ที่เอาไว้ดู อย่างเดียว แต่ไม่มีสมอง”

“ใครบอก คุณเก่งตั้งหลายเรื่อง อย่างเช่น….”

ญาดาพูดแทรกขึ้นมาก่อน “ห้ามพูดนะคะ ไม่อย่าง นั้นฉันโกรธคุณจริงๆด้วย คนบ้า”

เขาหัวเราะแล้วก้มหน้าทำงาน

ญาดานั่งเล่นโทรศัพท์ จู่ๆก็มีไลน์ของเส้นชัยเด้งขึ้น

มา