บทที่ 144 ว่าที่ภรรยา

วันนี้คีรินทำตัวแปลกๆ อยู่ดีๆเขาก็บอกว่าจะช่วยแต่ง

หน้าให้เธอ

เขาเชยคางเธอขึ้น แล้วมองดูที่เขียนคิ้ว

ญาดาถามขึ้นอย่างไม่มั่นใจ เพราะคิ้วคือส่วนที่เธอ รู้สึกว่ายากที่สุดในการแต่งหน้า

“คุณเขียนคิ้วเป็นหรอ?”

“ไม่เห็นมีอะไรยากสักหน่อย”

คีรินทำหน้านิ่งๆ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา เขา เปิดดูคลิปสอนแต่งหน้า “ช่วยผมถือหน่อย ผมจะดูเขา สอน”

ญาดาทำตามอย่างว่าง่าย

เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าตัวเองคือคนที่คีริน รักอย่างสุดหัวใจ?

คีรินเป็นผู้ชายที่มีความสามารถ เขาเพียงดูคลิปสอน แต่งหน้าไม่กี่นาที ก็สามารถเขียนคิ้วได้สวยกว่าตัวญาดา เสียอีก

“แบบนี้สิ ทำให้คณดสวยและสง่ามากขึ้น”
ญาดามองดูตัวเองในกระจก วันนี้เขาเขียนคิ้วให้เธอ แตกต่างจากที่เธอเขียนนิดหน่อย แต่มันทําให้ญาดาดูเป็น คนละคน

เหมือนคีรินจะพอใจในผลงานของเขามาก เขาก้มลง ยืนข้างๆเธอ แล้วหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปคู่

เธอกับเขาไม่เคยถ่ายรูปเซลฟี่ด้วยกันมาก่อน

ญาดามองไปที่กล้อง ส่วนคีรินมองมาที่เธอ

แชะ แชะ นี่เป็นรูปคู่รูปแรกในชีวิตระหว่างเธอกับคีริน

คีรินลุกขึ้นยืน แล้วพูดพึมพำคนเดียว “พอถ่ายรูปมา แล้ว ดูดีจริงๆ”

ญาดาถือว่าเป็นผู้หญิงหน้าตาสวยและจิ้มลิ้มคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้สวยมากขนาดนั้น แต่คีรินเป็นผู้ชายที่หล่อ เขา มีตาที่คม มีจมูกเป็นสัน ริมฝีปากรูปกระจับและผิวที่ขาว

คีรินเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า จากนั้นก็เอื้อมมือ มาเตะไหล่ญาดาเบาๆ

มืออีกข้างหนึ่งก็ม้วนผมของญาดาแล้วพูดขึ้น “ถ้า ความรู้สึกควบคุมกันได้ ก็คงไม่มีคนเสียใจในความรักหรอก”

ญาดาคุ้นกับประโยคนี้ เพราะเป็นประโยคที่เธอพูด กับมาร์วินที่โรงพยาบาลในวันนั้น

วันนั้นคีรินคงจะได้ยินทุกอย่าง

เขาคงแอบฟังว่าเธอกับมาร์วินคุยอะไรกัน

ดังนั้นตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาล คีรินก็เย็นชากับ เธอ และเหมือนไม่พอใจเธอบางอย่าง

เวลาเกือบทั้งครึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาแทบจะไม่คุยกับ

เธอเลย

วันนี้ถือเป็นวันแรกที่เขาเลิกเย็นชาใส่เธอ

งานเลี้ยงเริ่มขึ้นในเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม แต่เพราะ เขาเป็นเจ้าภาพ จึงต้องไปถึงงานเร็วกว่าคนอื่นๆ

อาหารมากมายถูกจัดเรียงวางเอาไว้บนโต๊ะอาหาร

มองดูแล้วน่ากิน แต่ไม่รู้ว่าถ้ากินเข้าไปแล้วจะอร่อย เหมือนหน้าตาของมันรึเปล่า?

“ถ้าคุณหิวก็กินอะไรรองท้องไปก่อนนะ” คีรินพูดขึ้น
“แขกยังไม่มาเลย ฉันไปกินแบบนี้ จะเสียมารยาท เปล่า?”

“คุณหิวก็กินได้เลย ไม่เสียมารยาทหรอก”

ในเมื่อคีรินพูดแบบนี้แล้ว ญาดาจึงไม่รักษาภาพพจน์ เธอไม่ชอบเวลาที่ตัวเองหิวที่สุด เธอหยิบเค้กขึ้นมากิน

กินไปสองสามชิ้น จนรู้สึกอิ่มขึ้นมา

“อร่อยไหม?” คีรินยิ้มแล้วหันมาถามเธอ

เขามองมาที่เค้กในมือของเธอ “ผมขอชิมดูหน่อยสิ” ญาดายื่นไปให้เขา เพื่อให้เขาหยิบกินด้วยตัวเอง

คีรินกลับทำหน้าบึ้ง “ไม่กินแล้ว !

พูดจบ เขาก็เดินออกไป ญาดายังไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่า ตัวเองทำอะไรให้เขาไม่พอใจ

19:30 นน.

เริ่มมีนถยอยเดินเข้ามาในงานเลี้ยง ญาดาแทบจะ ไม่รู้จักใครเลย แต่มีอยู่สองคนที่เธอรู้จัก
ซึ่งก็คือรพีภัทรและชัย และน้องชายของเขามาร์วิน แต่มาร์วินพยายามที่จะหลบหน้าเธอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะ สบตาเธอด้วยซ้ำไป

ญาดายืนอยู่ข้างๆคีริน เธอต้องแขนเขาเอาไว้ มีบาง คนที่คงจําญาดาได้ พวกเขามองมาที่เธอด้วยสายตาที่ไม่ เป็นมิตรเท่าไหร่

อันที่จริง คนที่มางานนี้ส่วนมากก็คงไม่ชอบคีรินเท่า ไหร่ เพราะเขาคือนักลงทุนจากที่อื่น ที่เข้ามาแย่งพื้นที่ ลงทุนของคนในจังหวัด

รพีภัทรเดินเข้ามา คีรินจึงส่งยิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นเป็น รอยยิ้มมิตรภาพที่ฉาบเอาไว้ภายนอก แต่ภายในนั้นกลับ ไม่เหลือแม้แต่คำว่ามิตรภาพ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับคุณรพีภัทร”

คีรินชูแก้วไวน์ขึ้นทักทายรพีภัทร

“ใช่ครับ ไม่ได้เจอกันนานเลย ตอนนี้ธุรกิจกำลังไป ได้สวยเลยนะครับ”

รพีภัทรพูดแล้วมองมาที่ญาดา “คุณญาดาเอง ก็ไม่ ได้เจอกันมาปีกว่าแล้ว สวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะครับอิจฉาคุณคีรินจัง ที่มีผู้หญิงสวยๆแบบนี้มาด้วย”

คีรินจับมือของญาดาเอาไว้ จากนั้นพูดขึ้น

“ญาดา เป็นว่าที่ภรรยาของผมครับ”

เขาพูดขึ้น จนทุกคนที่อยู่รอบๆหันมามองไปตาเดียว จากนั้นทุกคนก็เดินเข้ามาแสดงความยินดี “ยินดีด้วย

นะครับ

คีรินกล่าวขอบคุณตามมารยาท

“แล้วจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ครับ พวกผมจะได้ไปร่วม แสดงความยินดี” หนึ่งในคนที่เดินมาพูดขึ้น

ญาดามองไปทางอื่น เธอกำลังมองดูสีหน้าของมาร์ วิน เขาก้มหน้าลง ทำให้เธอไม่เห็นว่าเขามีสีหน้ายัง ไง ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองรึเปล่าแต่เธอรู้สึกว่าเขาคงกำลัง เสียใจ…”

คนอย่างเขาจะแคร์เธอได้ยังไง?

เขาไม่มีวันแคร์เธอหรอก…

เสียงของใบดังขึ้นทำให้เธอนอดจากควัด์ “เกือบหน้าครับ งานจัดขึ้นที่กรุงเทพ”