บทที่ 141 ฉันกลัวตาย แต่ฉันไม่อยากให้คุณดายมากกว่า

หลังจากที่คีรินออกไป ไม่นานญาดาก็บอกให้บอร์ดี้ การ์ดของเขาส่งเธอไปที่คอนโด ซึ่งก่อนหน้านี้ญาดาได้ บอกกับคีรินแล้ว ว่าเธอจะเข้าไปเก็บของใช้ของตัวเองที่ คอนโด

หลังจากที่มาถึง บอร์ดี้การ์ดของเขาก็ยืนรอเธอที่ชั้น

ล่าง

ญาดาส่งไลน์ไปหารพีภัทร เพื่อให้เขาคิดหาวิธีล่อ บอร์ดี้การ์ดออกไป จากนั้นส่งข้อความไปให้มาร์วิน

เธอบอกให้เขามาหาเธอที่คอนโด เพราะเธอมีบาง อย่างอยากจะให้เขา

แต่เขากลับตอบมาว่า “มีอะไรอยากจะให้ก็ฝากบอร์ดี้ การ์ดของพี่คีรินมาเลย เดี๋ยวพวกเขาจะเอามาให้ผมเอง”

ญาดาคิดไม่ถึงว่ามาร์วินจะหลบหน้าเธอถึงขั้นนี้ อย่างน้อยระหว่างเธอกับเขาก็เคยมีความรู้สึกที่ดีๆต่อกัน แต่เขากลับเย็นชากับเธอ

ญาดาจึงกดโทรไปหาเขา แต่มาร์วินไม่ยอมรับสาย

เธอไม่ยอมหยุด แล้วโทรไปอีกสามสี่รอบ จนในที่ สุดมาร์วินก็รับสาย
ญาดาพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูด “คุณมาร์ วิน ทำไมคุณต้องหลบหน้าญาด้วย ญาเป็นแค่ผู้หญิงตัว เล็กๆจะไปทำอะไรคุณได้ ญามีของอยากจะคืนให้คุณ เป็น ของของคุณที่ญาเก็บเอาไว้ ญาก็แค่อยากจบเรื่องของเรา อย่างชัดเจนและอยากบอกลาของพวกนั้น คุณมาให้ได้นะ ญาจะรอคุณที่นี่ ! ”

พูดจบเธอก็ตัดสายทันที

ญาดารู้จักคนอย่างมาร์วินดี ไม่ว่าอย่างไงเขาก็ต้อง มาอย่างแน่นอน

ญาดามองดูเวลาที่เดินผ่านไปแต่ละนาที แต่มาร์วิน ยังคงไม่มา

ตอนนี้บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ชั้นล่างไม่อยู่แล้ว ญาดารู้ดีว่า รพีภัทรใช้วีธีไหนในการล่อพวกเขาไป

และอีกไม่นาน พวกบอร์ดี้การ์ดก็ต้องกลับมาอย่าง

แน่นอน

ขณะที่เธอกำลังคิดว่ามาร์วินจะไม่มาแล้วนั้น เสียง เคาะประตูก็ดังขึ้น ญาดารีบวิ่งไปเปิดประตู

“มาร์วิน ญารู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมา”
ใบหน้าของเธอแต้มไปด้วยรอยยิ้ม นําเสียงที่พูดกับ เขาก็แสนจะอ่อนโยน

สีหน้าของมาร์วินดูกระอักกระอ่วน ญาดารู้ว่าเขาไม่ อยากมาเจอเธอหรอก เพราะกลัวว่าคีรินจะไม่พอใจ

“คุณมาร์วิน ฉันแค่อยากจะเอาของพวกนี้ให้คุณ มัน อยู่กับฉันมานานแล้ว ตอนนี้ฉันเองก็กำลังจะแต่งงานกับพี่ ขายคุณ ฉันอยากจะบอกลาอย่างเป็นทางการ

พูดจบญาดาก็เดินเข้าห้องไปหยิบกล่องออกมา แล้ว วางเอาไว้ เธอหยิบเสื้อออกมา “คุณมาร์วิน คุณยังจําเสื้อ ตัวนี้ได้ไหมคะ?”

เป็นเสื้อไหมพรมสีแดง ถึงแม้ว่ามันจะเก่ามากแล้ว แต่เธอก็ยังทะนุถนอมมันเหมือนสิ่งล้ำค่า “นี่คือเสื้อที่คุณ เคยให้ญายืมตอนเด็กๆ แต่พอคุณคีรินรู้เข้าเลยบังคับให้ ญาถอดออก คุณอาจจะจำเรื่องนี้ไม่ได้ แต่ฉันจำได้ดี คุณ คีรินสั่งให้แม่บ้านเอาไปทิ้ง เพราะรังเกียจญา แต่สุดท้าย ญาก็แอบไปเก็บมาจากถังขยะ”

พูดจบเธอก็ก้มหน้าลงไปดมกลิ่นเสื้อตัวนั้น

เธอสังเกตุมองสีหน้าของมาร์วิน เขาเองก็เหมือนจะ คิดถึงความหลังเหมือนเธอ
จากนั้นญาดาก็หยิบผ้าพนคอขึ้นมา “ยังจำผ้าพันคอ ผืนนี้ได้ไหมคะ ตอนนั้นญาไม่มีเงินก็เลยถักผ้าพันคอด้วย ตัวเองเพื่อให้เป็นของขวัญวันเกิด แต่คุณบอกว่าสีมันแดง เกินไป เลยคืนให้ญา ตอนนั้นญาแอบเสียใจอยู่นานเลย”

“ส่วนนี้คือลูกฟุตบอลที่คุณเตะจนเสีย ป้าแม่บ้านเอา มันไปทิ้ง แต่ญาไปแอบเก็บกลับมา คุณดูสิคะ มีชื่อของ คุณเขียนเอาไว้ด้วย”

ญาดายิ้ม แต่น้ำตากลับไหลลงมาไม่หยุด ไม่รู้ว่ามา จากความรู้สึกด้านในหรือเป็นเพียงการแสดงของเธอ ญา ดาเกือบลืมไปว่าตัวเองกำลังแสดงละครตบตาก็เท่านั้น

ญาดาสูดลมหายใจเข้า แล้วเช็ดน้ำตา “ดูสิ จู่ๆน้ำตา ก็ไหลลงมาแบบนี้ ญาจะจดจำความทรงจำดีๆทั้งหมดเอา ไว้นะคะ”

ญาดาเก็บผ้าพันคอสีแดงที่เธอถักด้วยตนเองเอาไว้ ส่วนของอื่นๆเธอวางมันเอาไว้ในกล่อง “ทั้งหมดนี้คือของ ของคุณค่ะ คุณเอามันกลับไปเถอะ ถ้าไม่อยากได้ก็ทิ้งมัน หลังจากที่เดินออกไปจากห้องก็ได้ค่ะ”

คีรินรับของทั้งหมดเอาไว้ จากนั้นลุกขึ้นยืนแล้วเดิน ออกไป โดยไม่พูดอะไรกับเธอ บางทีเขาอาจจะหวั่นไหว แต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น เพราะเขาไม่เคยรักเธอเลยสักครั้ง…

ตอนที่มาร์วินเดินไปถึงหน้าประตู กำลังจะออกไปนั้น ญาดาวิ่งเข้าไปกอดเขาจากด้านหลัง เธอร้องไห้แล้วพูด ออกมา “ญาเคยคิดมาก่อนว่าสิ่งที่ทรมานที่สุดบนโลกใบ นี้คือการถูกคุณคีรินทรมาน แต่ความเป็นจริงนั้น มันไม่ใช่ เลย สิ่งที่เจ็บปวดและทรมานที่สุดนั้น คือการที่คนที่เรารัก เขาไม่เคยรักเรา…”

ญาดาพูดมันออกมาจากใจ

มาร์วินตัวสั่นเทา แต่เขายังคงไม่พูดไม่จา เขาปล่อย ให้เธอกอดเอาไว้แบบนั้น

“ญาเอาแต่คิดฝัน ว่าคุณคงจะเป็นอัศวินขี่ม้าขาว พา ญาออกไปจากการถูกกักขังของซาตาน แต่ทำไมคุณกลับ ไม่เคยมาเลยสักครั้ง ทำไมคุณถึงไม่ยอมที่จะเอื้อมมือมา ดึงญาออกไปจากความมืดนี้? คุณคือแสงอาทิตย์ในใจ ของญา…คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตญา…”

ตอนนี้ญาดาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่คือการแสดงหรือความรู้ สึกจริงๆของเธอ

นานครู่หนึ่ง คีรินพูดขึ้น “ขอโทษนะ…..ญาดา คน เราต่างก็อยากปกป้องคนที่ตัวเองรัก ผมเองก็เหมือนกันผมขอโทษที่ผมเห็นแก่ตัว”

พูดจบ เขาก็เดินออกไป

ญาดามองดูเขาที่ค่อยๆเดินไป น่าเสียดายที่คนที่เขา รักไม่ใช่เธอ และไม่เคยเป็นเธอมาก่อน

แต่เป็นคีริน

ไม่ว่าคีรินจะทำยังไงกับเธอ ขอแค่คีรินมีความสุข มาร์วินก็เลือกที่จะเงียบ

ตอนที่มาร์วินเดินลงไปนั้น ญาดาส่งข้อความหาร

ภัทร “เริ่มได้”

ญาดาตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อดึงสติ

ญาดาเดินตามมาร์วินลงไปชั้นล่าง มาร์วินดูใจลอย จนเดินชนกำแพงอยู่หลายครั้ง

มาร์วินเดินไปที่รถอย่างเหม่อลอย

เวลานี้เอง มีรถแล่นด้วยความเร็วสูงขับมา โดยที่มาร์ วินไม่ทันรู้ตัว

ญาดาตะโกนเสียงดัง “คุณมาร์วิน ระวัง !
ญาดาผลักเขาออกอย่างเต็มแรง

“ป้ง !

ตัวของเธอปลิวขึ้นตามแรงกระแทกแล้วตกลงบนพื้น

เลือดไหลลงมาไม่หยุด ญาดานอนอยู่บนพื้นด้วยสติ ที่เหลือน้อย

มาร์วินมองมาที่เธอด้วยสายตาที่ตกใจ เธอไม่เคย เห็นเขาตกใจขนาดนี้มาก่อน

เขาวิ่งมาหาเธอ มองดูญาดาที่มีเลือดไหลออกมาจน พูดไม่เป็นคำ

เสียงของเขาสั่นเทา “ญา คุณ….คุณ….”

ญาดารวบรวมแรงของตัวเองขึ้นมา เธอต้องใช้ โอกาสนี้ในการบอกเขา

มาร์วินร้องไห้แล้วถามเธอ “ทำไมญาถึงทำโง่ๆแบบ

นี้ ฮึกๆ”

ญาดาจับที่หน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ” ฉันกลัวตาย แต่ฉันไม่อยากให้คุณตายมากกว่า…”