บทที่ 125 พี่รอง พาฉันออกจากที่นี่ที!

คีรินกัดมือใหญ่ๆของเขาอย่างบ้ากาม แล้วเอามือ ล้วงเข้ามาในคอเสื้อของเธอ จนนิ้วมือของเขาไปสัมผัส หน้าอกของเธอ

ร่างกายของเธอไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนเลย นอกจากเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกสะดุ้งทุกครั้งที่เขาแตะต้อง ร่างกายของเธอ

เธอจึงจับมือใหญ่ๆของเขาไว้แล้วพูดอย่างโมโห “คี ริน ถ้าคุณยังทําแบบนี้ ฉันคิดว่าฉันคงควบคุมมือของตัว เองไม่ไหว”

พอเห็นคีรินยังไม่หยุดการกระทำของเขา เธอจึง ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าเขาแรงๆ เธอรู้สึกเหมือนได้ระบาย อารมณ์และรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

หน้าของเขาหันไปยังทิศทางของแรงมือที่เธอฟาด ไป เธอผละตัวออกจากอ้อมกอดของเขา นัยน์ตาของเขา เลือดเย็นเหมือนมีดที่แหลมคม

เธอไม่กลัวและไม่สนใจ จากนั้นเธอจึงใส่เสื้อชั้นในที่ ถูกเขาปลดออก

เมื่อกี้เขาจับหน้าอกเธอจนรู้สึกเจ็บมาก ตอนนี้เธอ เลยนวดหน้าอกของตัวเองเบาๆ
“ญาดา!” เขาเรียกชื่อเธอ ไม่ได้เสียงดังมากนัก และ เต็มไปด้วยความโมโห

เธอจึงจ้องตาเขากลับอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ “ทำไม ฉันถึงรู้สึกว่าคุณเหยียดย่ำศักดิ์ศรีของฉันตลอดเวลา เหอะๆ ……. ตอนนี้คุณทำแบบนี้กับฉัน คุณไม่ได้รู้สึก เหยียดฉันอยู่หรือไง”

มือใหญ่ๆของเขากระชากผมของเธอแล้วดึงหัวของ เธอไปพิงอยู่บนโต๊ะทำงาน ลำคอของเธอยังกระแทกโดน มุมโต๊ะจนเธอรู้สึกเจ็บ

แก้มของเธอแนบชิดกับโต๊ะกระจกที่เย็นเฉียบ เขา กระชากกางเกงของเธอลงอย่างโมโห

นอกจากใช้เซ็กซ์ในการรังแกเธอ แล้วเขายังทำอะไร เป็นอีก

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกอวัยวะระหว่างขาของเธอเจ็บ เหลือกัน เธอกัดฟันตัวเองไว้แน่นๆ น้ำตาไหลพรากลงมา ไม่หยุด และเธอก็กำมือของตัวเองไว้แน่นๆ

เขายังคงจับผมของเธอไว้ แล้วดึงผมเธอให้หน้า ของเขาสบตากับเขา เขามองตาเธอและพูดขึ้นด้วยความ โมโหและได้ใจ “ทำไมไม่เชื่อฟังผมเลย ผมทำดีกับคุณมากขนาดนี้แล้ว คุณยังจะเอาอะไรอีก ทำไมคุณไม่รู้จัก ขอบคุณ ไม่รู้จักพอ”

นัยน์ตาของเธอตอนนี้เหมือนปลาที่ตายไปแล้ว

เขาหยุดการกระทำอันรุนแรงนั้นลงเมื่อไหร่เธอไม่รู้ รู้ แค่ว่าตอนที่เขาหยุดลง เธอล้มลงจากโต๊ะลงมาบนพื้นที่ เต็มไปด้วยคราบขาวเหนียวๆอย่างหมดเรี่ยวแรง

เขาดึงทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดตรงท่อนล่างของตัวเอง จากนั้นก็ดึงกางเกงขึ้น แล้วใส่เข็มขัดให้เรียบร้อย จากนั้น ก็มองลงมาที่เธอ

และตอนนี้เธอยังคงเปลือยท่อนล่างของตัวเองอยู่ และนอนอยู่บนพื้นเหมือนคนตายไปแล้ว

เวลาเปลี่ยน คนและเรื่องทุกอย่างก็เปลี่ยนไป มีแต่ อย่างเดียวที่ไม่เปลี่ยนก็คือ เธอยังคงถูกเขารังแก

เขาจึงคุกเข่าลงแล้วจับคางของเธอ “นี่ก็คือบท ลงโทษที่เชื่อฟังผม นิสัยดีๆของผมหมดไปเพราะคุณ และ ผู้หญิงคนที่ฉลาดควรรู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร ควรทำอะไร เมื่อกี้คุณรู้สึกเจ็บปวดและถูกเหยียดย่ำศักดิ์ศรีใช่ไหม ผม จะบอกคุณนะ ทุกอย่างเป็นเพราะคุณหาเหาใส่หัวเอง”
พูดจบเขาก็ออกจากห้องทำงาน จากนั้นก็ล็อคประตู จากข้างนอก พอเธอรู้ว่าเขาออกไปแล้ว น้ำตาของเธอก็ ไหลรินออกมาอีกครั้ง เธอร้องไห้อย่างอ่อนแอมากๆ เธอ ยื่นมือของปิดปากของเธอไว้ ไม่ให้ร้องออกเสียง

เธอยังคงนอนอยู่บนพื้น ร่างกายของเธอไม่ค่อยเจ็บ ขนาดนั้น เธอเลยพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วใส่ ทิชชู่ทำความสะอาดตัวเอง จากนั้นก็ดึงกางเกงขึ้น ความ เกลียดชังที่เธอมีต่อเขามันฝังลึกเข้าไปในจิตใจอีก

เธอค้นยาคุมออกมาจากกระเป๋า ถึงแม้วันนี้จะกินไป แล้ว แต่เมื่อกี้เขากระทำอย่างรุนแรง เธอเลยต้องกินเพื่อ ป้องกันอีก

เธอไม่รู้ว่าเธอต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกนานแค่ไหน ถ้า เธอยังคงไม่เชื่อฟังเขา ก็ต้องเจอแบบนี้อีก

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเขาบอกรักเธอ เธอรู้สึกตลก จริงๆ รักเธอแต่ก็ทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

เหอะๆ……

และตอนนี้ก็มีคนมาเปิดประตู

เธอจึงรู้สึกสะดุ้งตกใจ คนที่เข้ามาไม่ใช่คีรินแต่เป็นมาร์วิน

หลังจากนั้นเธอจึงจะรู้ว่า ประตูนี้ต้องสแกนลายนิ้วมือ เข้ามา ที่เธอสามารถเข้ามาก็เพราะว่าคีรินได้เปิดไว้ให้เธอ

ที่ของเขาน้องชายของเขาเข้าออกได้ตามสบาย

เธอเห็นมาร์วิน จึงกระตุกมุมปากขึ้นและแสยะยิ้ม ออกมา เธอรู้สึกว่าชีวิตที่ทรมานที่เธอมีนั้นมีมาร์วินเป็นคน เกี่ยวข้องด้วย

มาร์วินเห็นเธอนั่งอยู่บนพื้น เขาเลยขมวดคิ้วเป็นปม ในห้องทำงานยังคงมีกลิ่นคาวของคีรินยังไม่หายไป เขา คงจะได้กลิ่นอย่างแน่นอน

เขาเดินไปอยู่ตรงหน้าเธอ และถามขึ้นทั้งๆที่รู้ดีแก่ใจ

“คุณนั่งอยู่ตรงพื้นทำอะไร?”

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองเขา น้ำตาก็ไหลพรากลงมา อย่างน่าสงสาร แล้วเรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “พี่รอง!”

เขาเลยหันไปมองข้างหลังของตัวเอง กลัวว่าคีรินจะ

เข้ามา

เขานั่งยองๆลง แล้วมองเธอ “คุณ……เป็นอะไรไป?”

จู่ๆเธอก็ร้องไห้อย่างอึกๆอักๆ แล้วเข้าไปกอดเอว เขา แล้วพึมพำขึ้น “พี่รอง ญาขอเถอะ พาญาออกจากที่นี่ ได้ไหม? ช่วยญาหน่อย เขาเป็นสัตว์เดรัจฉาน ช่วยฉันได้ ไหม ขึ้นฉันเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันต้องตายแน่ๆ

น้ำตาเธอไหลออกมาและเปื้อนเสื้อของเขา เขา พยายามจะเอามือไปแตะไหล่เธอ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้า

เหอะ……..

เธอรู้ดีว่าเธอไม่สำคัญกับเขาจริงๆ ยังไงพี่ชายของ เขาก็สำคัญกว่าเธออยู่แล้ว

“ญา…….พี่ใหญ่ชอบญาจริงๆ พวกคุณมีลูกกันแล้ว คุณต้องหัดฉลาดหน่อย ถ้าขัดขืนคำสั่งเขา เขาจะทำดีกับ ญาแน่นอน เชื่อผมเหอะ อย่าทำแบบนี้!”

เธอจึงผลักตัวเขาออก แล้วกระชากเสื้อของเธอออ เหมือนคนบ้า จนได้เห็นผิวอันขาวเนียนของเธอ

เขายื่นมือมาจับมือของเธอ “ญาอย่าทำแบบนี้ คุณ เป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่แล้ว คุณเป็นพี่สะใภ้ของผม คุณทำ แบบนี้.….….…..”
เขายังพูดไม่จบ เธอก็ตะคอกเสียงดังใส่เขา “คุณ ดูเองสิ พี่ใหญ่ที่แสนดีของคุณ ข่มขืนฉันครั้งแล้วครั้ง เล่า คุณคิดว่าฉันจะอยู่กับเขาได้เพราะเงินงั้นหรอ ฉันถูก บังคับ”

น้ำตาของเธอไหลออกมาเหมือนดั่งสายน้ำ “ฉันไม่ เพียงแต่ฝันแค่ครั้งเดียว ฉันฝันทุกครั้งว่าจะมีช่วยมาช่วย ฉันออกจากขุมนรก ฉันรอมานานมาก ทำไมคุณถึงไม่มา ทำไม……..เพราะฉันเกิดมาต่ำต้อย เลยสมควรถูกพวก คุณสองพี่น้องรังแกงั้นหรอ?”

เธอร้องไห้จนหายใจไม่ทัน

เขาเลยยื่นมือของใส่เสื้อของเธอดีๆ วันนี้ที่รินกระทำ ชำเรากับเธอ จนทิ้งรอยดูดและรอยนิ้วมือที่เขาจับผิวของ เธอจนบอบช้ำ

มาร์วินคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเธอแล้วมองเธอร้องไห้

เขาอยากจะเอ่ยปากพูดบางอย่างกับเธอหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูด

เธอร้องไห้หนักกว่าเก่า เหมือนเขาจะทนดูไม่ไหว เลยยื่นทิชชู่ซับน้ำตาของเธอ “อย่าร้องเลย ทีแรกผมมา หาคุณ แต่คุณบอกว่าพี่ใหญ่ให้คุณในสิ่งที่คุณต้องการตอนนี้มาร้องไห้อีกทำไม?”

“ฉันถูกเขาบังคับๆ คุณก็รู้ดี ทำไมถึงพูดกับฉันอย่าง ไร้จิตใจแบบนี้?”

เธอตะคอกใส่เขาอีกครั้ง

มาร์วินจึงมองเธออย่างทนไม่ได้ “ญา บางครั้งผมไม่ รู้จริงๆว่าคุณคิดอะไรอยู่ ผมเดาคุณไม่ออก และไม่อยาก เคา”

เธออยากทำอะไรงั้นหรอ ก็คงอยากจะหลุดพ้นจากคี ริน และอย่าได้เจอหน้าเขาอีกต่อไป

เธอแค่อยากจะใส่ชีวิตที่เรียบง่าย เขาบอกว่าเขาไม่รู้ ว่าเธออยากจะทำอะไร เขาไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้ ตอนนี้ เธอรู้สึกปลงกับสองพี่น้องจริงๆ

เธอผุดลุกขึ้นจากพื้น รู้สึกเท้าเหน็บชาจนล้มลงกลาง อกของมาร์วิน

เขายื่นมือมารับเธอไว้ ทีแรกเธออยากจะผลักออก แต่ ตอนนี้เธอได้หันคนเปิดประตู

เสียงเปิดนั้นแผ่วเบามาก เธอสังเกตตรงประตูอยู่ตลอดเวลา

เธอจึงเงยหน้ามองเขาด้วยคราบน้ำตา “พี่รอง กอด ฉันหน่อยได้ไหม กอดฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันเหนื่อยมาก จริงๆ ”

จากนั้นเขาจึงกอดเธอ มือใหญ่ๆของเขาวางอยู่แผ่น หลังของเธอ เธอเงยหน้า เขาก้มหน้า……

มุมนี้ถ้ามองจากข้างหลังก็คงเห็นว่าพวกเขากำลังจูบ

กันอยู่

จากนั้นเธอจึงเห็นคีรินพุ่งเข้ามาหาพวกเขาโดยเร็ว และดึงตัวพวกเขาออกมาจากอย่างเต็มแรง