บทที่ 121 ตัวไป

ญาดารู้ดีว่าคนอย่างคีรินอดทนได้แค่ไม่กี่วัน คนอื่น เท่านั้นที่มีสิทธิรองรับอารมณ์ของเขา

ในที่สุดวันนี้เขาก็ทนไม่ได้แล้ว เขายังคงเป็นคีรินคน เดิมไม่เปลี่ยน

“หึ……คุณศิริ นอกจากนั้นแล้ว คุณยังทำอย่าง อื่นเป็นอีกไหม?”

ญาดาพูดขึ้น

คีรินกลับทำหน้าไม่ใส่ใจ เขาใช้มือบีบมาที่หน้าอก

ของเธอ

แรงบีบของเขา ทำให้เธอปวดไปหมด

เขาปลดกระดุมเสื้อของเธอออก เผยให้เห็นบรา ลูกไม้สีดำตัวจิ๋ว

“คิริน คุณคิดจะทำอะไร?” การกระทำของเขา ญาดา รู้ดีว่าเขาคิดอยากจะทำอะไร

มือหนาเอื้อมมาแตะที่แผ่นหลังของเธอ จากนั้นปลด

เสื้อในของเธอออก

เขาใช้มือเพียงข้างเดียวรวบตึงมือทั้งสองข้างของเธอ ขาทั้งสองข้างก็ถูกเขาใช้เท้าล็อคเอาไว้ ตอนนี้ญาดา ไม่สามารถทําอะไรได้เลย

“แล้วคุณคิดว่า…ผมอยากทําอะไรละ คุณไม่ใช่ผู้ หญิงใส่ซื่อ ผมทำถึงขนาดนี้แล้วยังเดาไม่ได้หรอ?”

คีรินพูดพร้อมแสยะยิ้มร้ายกาจ

“นี่คุณคีริน ! อย่าคิดจะทำอะไรฉันเด็ดขาด ไม่อย่าง นั้นฉันจะเกลียดคุณ”

ญาดาขู่เขา

คีรินหัวเราะในลำคอ “คุณก็เกลียดผมตลอดอยู่แล้ว ไม่ใช่หรอ? จะเกลียดมากขึ้นอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป

พูดจบเขาก็ช้อนตัวเธอขึ้น แล้วค่อมเธอเอาไว้บนโต๊ะ มือของเขาตรึงมือของเธอเอาไว้

เขามองมาที่เธอ

“ญาดา ผู้หญิงอย่างคุณผมจะจัดการเอง”

คีรินพูดแล้วกระชากเสื้อในของเธอออก จากนั้นงับ มาที่หน้าอกคู่สวย เธอรู้สึกเหมือนไฟฟ้าสถิตไปทั้งตัวปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าตอนนี้เธอเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้ว

“คุณคีรินปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ คนสารเลว ! นอกจากเอา เรื่องเซ็กส์มาข่มเหงฉัน เรื่องอื่นคุณยังทำอะไรเป็นอีก บ้าง?”

ญาดาด่ากราดออกไป

เขาก้มหน้าเลียที่ปานแดงของเธอ แล้วพรมจูบไปทั่ว เรือนร่าง เหมือนเขาลุ่มหลงในปานแดงของเธอเป็นอย่าง มาก

เมื่อก่อนเขาก็เคยเป็นแบบนี้

คีรินเงยหน้าขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ตอนที่ผม อายุสิบแปด คุณวิ่งเข้ามาในความฝันของผม คุณรู้ตัวบ้าง ไหมครับ?”

ญาดาไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไร

“ปล่อยฉัน !

“ไม่ ชีวิตนี้ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไปอีก ถ้าผมรู้ตัว เร็วกว่านี้ว่าคุณคือใคร บางทีเราอาจจะมีความสุขมากแล้ว ก็ได้ แต่น่าเสีย…….
คีรินยิ่งพูดเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ

เธอกับเขารู้จักกันมานานแล้วหน? แล้วเขา หมายความว่าอะไรกันแน่?

เขาก้มหน้าลงแล้วกัดที่ริมฝีปากของเธออย่างอ่อน โยน “คุณรู้บ้างไหมว่าคุณเป็นคนรักในฝันของผมมาสิบ กว่าปีแล้ว เพราะปานแดงของคุณ ทําให้ตั้งแต่ผมโตเป็น หนุ่มก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน คุณทรมานผมมาตั้ง หลายปี คุณว่าผมควรจะลงโทษคุณอย่างไรดี?”

คีรินพูดแล้วไล่มือถลกกระโปรงของเธอขึ้น “ผม ลงโทษคุณ โดยการมีน้องชายให้ใสใจดีไหม !

มือของเขาอยู่ตรงชั้นในของเธอแล้ว

“คุณคีริน ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉัน ฉันจะตายให้คุณดู

คีรินพูดอย่างไม่ใส่ใจ “ไม่เป็นไร ผมจะให้คนที่คุณ แคร่ตายไปพร้อมกับคณ”

เขามันเลวมาก

“คนที่ฉันรักและแคร์มาโดยตลอดคือน้องชายของ คุณ ฉันรักเขามยี่สิบปีแล้ว จะเลิกรักง่ายๆได้ยังไงคะ ถ้า บาร์วินตายไปพร้อมกับอันก็ดีเหมือนกัน ถึงแม้ว่าตอบชีวิตอยู่เราจะไม่รักกัน แต่อย่างตายไปเราก็ได้อยู่ด้วยกัน”

สีหน้าของคีรินเปลี่ยนไปในทันที

“หึหึ…อย่ามาโกหกผม คนที่คุณแคร์ ไม่ได้มีแค่มาร์ วินคนเดียว นอกจากผมแล้ว คุณก็แคร์ผู้ชายทุกคน”

พูดจบ เขาก็กระชากชั้นในของเธอออก

ญาดารู้ว่าครั้งนี้คีรินไม่ได้มาเล่นๆ

เขามองมาที่เธอ “ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะลืมอดีตให้ หมด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยู่กับผม คุณจะมีความสุขบน กองเงินกองทอง คุณไม่ต้องดิ้นรนเพื่อขวนขวายการมี ชีวิตอยู่” พูดจบเขาก็ดึงเข็มขัดของเขาออกมามัดแขนญา ดาเอาไว้

เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ขัดขืน เขากระแทกมัน

เข้ามา

ญาดาเจ็บต้องกัดฟันแน่น

น้ำตาของเธอไหลลงมา ด้านบนเป็นโคมไฟคริสตัล สะท้อนให้เธอเห็นตัวเองที่ตอนนี้เปลือยเปล่า
ขาของเธอเปิดกว้าง ผู้ชายใจร้ายคนนั้น กำลัง กระแทกเข้ามาในตัวเธอ

เธอเหมือนปลาที่ตายไปแล้ว หมดซึ่งเรี่ยวแรง

สุดท้าย สติของเธอค่อยๆเลือนลาง…….