บทที่ 119 ฉันจะออกไป

ญาดาเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นกระดาษเอสี่มีรูปเด็ก ผู้หญิง เขาไม่ได้วาดได้ดีมาก แต่ก็สามารถมองออกได้ว่า เด็กสาวในรูปเป็นเธอตอนเด็กๆ

เขาได้ยินที่เธอตะโกนเรียก แต่กลับไม่ได้เงยหน้า แล้วยังคงวาดรูปต่อ คิดว่าเขาคงจะตั้งใจให้เธอเห็น แต่ เธอรู้สึกว่ามันปัญญาอ่อนมากๆ วาดรูปตอนเด็กๆของเธอ จะทำให้เธอซาบซึ้งงั้นหรอ?

หรือว่าเขาไม่รู้ เรื่องราวตอนเด็กๆเธอไม่ค่อยอยากจะ ไปรื้อฟื้น เพราะมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“คีริน ฉันคุยกับคุณอยู่ ไม่ได้ยินหรือไง?”

เขาไม่สนใจเธอ และวาดรูปอย่างตั้งอกตั้งใจ เด็กผู้ หญิงได้สวมชุดกระโปรงสีชมพู เหมือนเจ้าหญิงน้อยจริงๆ

เธอเดินไปตรงหน้าเขา แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ชุด กระโปรงขององค์หญิงหรอ?”

คีรินพยักหน้า

“เหอะๆ……” เธอแสยะยิ้ม “ตอนเด็กฉันไม่เคยใส่ ชุดกระโปรงสวยๆแบบนี้หรอก มีแค่เสื้อผ้าขาดๆที่ใส่แล้ว อบอุ่นก็พอ”
คีรินจึงวางดินสอลง แล้วหยุดชะงัก จากนั้นก็วาดต่อ แล้วพูดด้วยเสียงเบาๆ “ผมไม่ได้วาดคุณ ผมวาดลูกสาว ผมตอนอายุห้าขวบ

เหอะ…….

หน้าของเธอแดงระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว ยังดีที่เขาไม่เงย หน้ามองเธอ เลยไม่เห็นสีหน้าเธอ ไม่งั้นเธอคงหน้าแตก

“คุณสั่งให้ลูกน้องคุณปล่อยฉันออกมา ฉันแค่ไปเดิน เล่นรอบๆวิลล่าเฉยๆ

คีรินไม่พูดไม่จา ท่าทีของเขาแม้แต่รอบวิลล่ายังไม่ อยากให้เธอออกไป

เขาสนใจเธอเลย และตอนที่เธอกำลังจะหงุดหงิด เขาก็เอ่ยปากขึ้น “ผมวาดรองเท้าไม่เป็น คุณช่วยผมวาด หน่อย!”

ดูจากรูปที่เขาวาด เขาน่าจะฝึกไม่นาน ยังไม่ทันได้ วาดโครงสร้างออกมาเลย ทำให้ดูเหมือนเด็กอนุบาล วาด เรื่องนี้ ต้องยอมรับว่าเธอเก่งกว่าเขา เพราะเธอเรียน สถาปนิก

“ถ้าวาดรูปนี้เสร็จ ผมจะให้คุณออกไป!”
เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วบอกให้เธอนั่งวาด

เธอแค่อยากจะไปสูดอากาศข้างนอกเพื่อคลาย เครียด จากนั้นเลยรีบนั่งแล้ววาดรูปให้เขา

จากนั้นเธอก็เอายางลบลบหลายๆจุดที่เขาวาดไป คื รินเลยดูไม่พอใจ ‘ทําไมคุณต้องลบด้วย ผมเสียเวลาตั้ง หนึ่งชั่วโมงในการวาดออกมาเลยนะ”

เธอวาดรูปคนแค่ใช้เวลาสิบกว่านาที ต้องนับถือเขา จริงๆที่วาดไปตั้งหนึ่งชั่วโมง แต่กลับออกมาขี้เหร่ขนาดนี้

“คุณก็ดูที่คุณวาดสิว่าเหมือนจริงไหม ดูเอวที่วาด เล็กอย่างกับตัวการ์ตูน และดวงตาคู่นั้นใหญ่มากเกินไป หรือเปล่า? และจมูกก็ดูไม่สมจริงเลยสักนิด”

เธอเลยพูดขึ้นอย่างจริงจังเหมือนมืออาชีพ จากนั้นก็ ลบที่เขาวาดไว้ทั้งหมด

คีรินเห็นเธอลบจนไม่เหมือนอะไรเลยพูดอย่างไม่ พอใจ “มันคือศิลปะคุณไม่รู้หรือไง? คุณก็แค่เก่งในด้านนี้ มากกว่าผมเท่านั้นเอง”

เธอเอาดินสอขึ้นแล้วมองหน้าคีริน ใบหน้าของเขา

เต็มไปด้วยยิ้มอ่อนๆ
เธอพูดขึ้นกึ่งตลก “คําพูดของคุณถูกมากๆ นอกจาก ที่วาดรูปแล้ว ฉันเทียบอะไรไม่ได้กับคุณเลย ไม่งั้นฉันก็คง ไม่ถูกจับเข้าคุกแล้วถูกขังไว้หนึ่งเดือนหรอก แล้วฆ่าตัว ตายไปและเกือบจะได้ตายไปจริงๆ คุณว่าไหม?”

พูดจบเธอก็เห็นสีหน้าของเขาดูแย่มากๆ จากนั้นก็ วาดรูปต่อ และพอเธอเห็นรูปที่เหมือนเธอ เธอก็รู้สึกไม่ พอใจ

เธอเลยเปลี่ยนหน้าตาที่ไม่เหมือนเธอ พอนึกถึง หน้าตาของใส่ใจ เธอคิดว่าตอนใส่ใจตอนประมาณห้าหก ขวบคงจะสวยมากๆ

หน้าตาของคีริมหล่อจนทำให้คนทั้งโลกตกใจได้ ไม่ งั้นริษาคงไม่บ้าเขาเหมือนหมา แล้วกัดเธอไม่ปล่อยแบบนี้ หรอก หรือเธอนึกว่าเธอกําลังจะแย่งผู้ชาย

ตอนเธอเด็กๆ เธออยากใส่กระโปรงเจ้าหญิงสีชมพู มากๆ คงจะเป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงทุกคนที่อยากจะ เป็นเจ้าหญิง แต่เธอไม่มีช่วงเวลานั้นแล้ว เธอก็หวังว่า ใส่ใจจะได้เป็นเจ้าหญิงตอนเด็ก

ถึงแม้เขาจะเลว แต่เขาก็ดีกับใส่ใจมากๆ และเป็นพ่อ

ที่ดีจริงๆ
เธอคิดว่าใส่ใจอยู่กับเขาคงจะมีชีวิตที่ดีมากๆ

ใส่ใจคงไม่ต้องการแม่อย่างเธออีกต่อไป คิดถึงแบบ นี้ เธอก็รู้สึกอยากจะวางแผนทำอะไรบางอย่าง ถ้าเกิดคีริน ไม่ยอมปล่อยเธอไปจริงๆ เธอคงต้องทำอะไรบางอย่าง

แล้วเธอจะจัดการยังไงกับใส่ใจ จะทิ้งลูกไปจริงๆ หรอ? แต่ถ้าเธอเอาใส่ใจไปเลี้ยง เธอจะให้ชีวิตดีๆกับลูก ได้ยังไง?

“ทำไมไม่วาดต่อล่ะ เหม่อลอยอยู่ได้ คิดอะไรอยู่?” เสียงของเขาดังขึ้นเหนือศรีษะเธอ เธอเลยได้สติกลับมา แล้ววาดรูปต่อ วาดไปไม่นานก็สามารถวาดรูปเจ้าหญิง น้อยที่น่ารักออกมา

เธอเลยเลือกทาสีชมพูขึ้นไปที่กระโปรงของเจ้าหญิง

น้อย

“ผมคิดว่าคุณไม่ชอบสีชมพูสักอีก? ตอนนั้นที่ผมซื้อ สร้อยเพชรสีชมพูให้คุณ เหมือนคุณไม่เคยใส่มันเลย” เขาพูดขึ้น

พอเธอวาดรูปเสร็จ เธอมักจะเซ็นลายเซ็นของตัวเอง ไว้ตรงมุมขวาล่าง
แล้วก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ และพูดกับคีริน “วาดเสร็จ แล้ว บอกให้บอร์ดี้การ์ดถอยไปได้แล้ว”

คีรินจึงสังเกตมองภาพวาด แล้วพูดขึ้นอย่างไม่ค่อย พอใจ “สวยนี่สวยอยู่ แต่ลูกสาวควรเหมือนแม่จะสวยกว่า รูปๆนี้ไม่ค่อยเหมือนผม และไม่เหมือนคุณ เหมือนคนข้าง บ้ายเลย”

เขาพูดขึ้นอย่างขบขัน แต่เธอไม่มีอารมณ์นั้นเลย

“ฉันจะออกไป!”

เขาจึงม้วยภาพวาดอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เปิดตู้ เซฟของเขา แล้วป้อนรหัสอย่างไม่กลัวว่าเธอจะเห็น แล้ว ในนั้นยังมีกล่องสามกล่องวางไว้ เธอเลยมองไปแวบตา เดียว

จากนั้นก็แอบจํารหัสที่เขาป้อนเมื่อกี้

คีรินหันมามองเธอ สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยัง ตู้เซฟ เธอคิดว่าเขามองเห็นเธอ

“ของข้างในสำคัญกับผมมาก ภาพวาดที่คุณวาดเมื่อ ก็สำคัญกับผมมากๆ ผมเลยต้องเก็บไว้ดีๆ” เขาเม้มปาก พูดขึ้น