บทที่ 103 ไม่มีความเชื่อใจอีกต่อไป

คีรินพูดถึงขั้นนี้ก็คงจะคลายข้อสงสัยของเธอทุก อย่างแล้ว

แต่เธอก็ยังอยากจะปฏิเสธที่จะเชื่อเขา เธอก็ไม่รู้ว่า ทำไมถึงไม่เชื่อเขา คงเป็นเพราะเธอเกลียดเขามากเกิน ไป หรือเธออยากจะเหมือนแม่เธอ ที่ในสายเลือดก็มีความ เห็นแก่ตัวอยู่แล้ว

คีรินจึงยื่นมือมาจับคางของเธอ “ญาดา คุณไม่เคย แคร์ของคุณเลยใช่ไหม เพราะว่าเธอไม่ทำหน้าที่แม่ที่ดี คุณเลยไม่รักเธอใช่ไหม!”

เธอเอาแม่ที่ตายไปของแม่มาเป็นข้อเปรียบเทียบให้

เธอฟัง

“ทำไมฉันถึงต้องเชื่อคุณ”

เขาสามารถอุ้มเด็กจากที่ไหนมาก็ได้ หรือว่าเธอต้อง ยอมรับเด็กทุกคนเป็นลูกเลยหรือไง ลูกของเธอได้ตาย จากไปแล้ว และยังเป็นผู้ชาย

“ลูกที่คุณคลอดออกมาเอง ผมไม่เชื่อว่าคุณไม่ได้ รู้สึกผูกพัน หรือว่าคุณจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเหมือนแม่ของ คุณ”
คีรินพูดจึงคำพูดพวกนี้ น้ำเสียงของเขาไม่หนักไม่ เบา ทำไมอารมณ์ของเขาดูนิ่งขนาดนี้ เพราะว่าเธอไม่เชื่อ ว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเธอ เขาต้องรู้สึกโมโหและโกรธ ถึงจะถูก?

คีรินเป็นคนที่เธอไม่เคยมองออกจริงๆ

“ต้องขอโทษด้วยนะ ตอนฉันเห็นเด็กคนนี้ ฉันไม่ได้ รู้สึกผูกพันใดๆเลย คุณบอกว่าเป็นของฉัน ก็ต้องเป็นของ ฉันหรือไง?”

ตอนที่เธอคลอดลูก เพราะรู้ว่าต้องมีสักวันที่ลูกต้อง จากเธอไป เธอเลยกลัวว่าตัวเองจะเป็นทุกข์ เลยเก็บความ รู้สึกของตัวเองไว้ โดยไม่สร้างความสัมพันธ์ใดๆกับเด็ก จนตอนนั้นที่เธอแท้งลูก เธอก็นึกว่าลูกจะตายไปแล้ว

ทันใดนั้น คีรินจึงอุ้มเด็กมาใกล้เธอ เธอจะมีความ ผูกพันได้ยังไง

อีกอย่างเธอรู้สึกสงสัยในคำพูดของเขา และไม่คิดจะ

เชื่อเขา

คีรินจึงออกแรงเยอะมากขึ้น จนตอนนี้เธอรู้สึกคาง ของเธอเหมือนกำลังจะเละ
“อย่างที่เขาว่ากันว่า มีแม่แบบไหนก็มีลูกแบบนั้น ที่แท้ การมีจิตใจที่อำมหิตมันเป็นพันธุกรรมได้ อย่างน้อย แม่คุณยังยอมรับคุณ แต่คุณล่ะ แม้แต่ลูกสาวของตัวเอง ยังไม่ยอมรับ และคลอดมายังไม่เลี้ยงดูอีก คุณยังเป็นคน ไหม?”

คีรินถามเธอว่าเธอยังเป็นคนไหม มันช่างตลกจริงๆ “เหอะ……คุณก็เป็นคนสินะ ทำไมฉันถึงไม่เกิดเป็นคน คุณไปอุ้มเด็กที่ไหนมาไม่รู้ แล้วมาบอกฉันว่าฉันเป็นคน คลอด คุณเป็นคนตลกมากเลยนะรู้ไหม คุณไม่รู้หรอว่า เด็กคนนั้นแท้งตอนอายุครรภ์เจ็ดเดือน แล้วผ่าออกมายัง จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?”

ตอนนั้นเธอแท้งแล้วตกเลือดเยอะมาก เธอเคยได้ยิน คนที่เคยมีอาการแบบเธอ เด็กคนโอกาสรอด แต่เธอคง ไม่ใช่ผู้โชคดีคนนั้น ตอนนั้นถึงแม้ว่าเธอจะฉีดยาชา แต่ ตอนนั้นเธอยังไม่ได้สลบไป เธอได้ยินหมอบอกว่าลูกของ เธอไม่ร้องไห้ ไม่หายใจ และตัวเขียว

ตอนนี้คีรินกลับอุ้มเด็กคนหนึ่งมาบอกว่าเธอเป็นลูก ของเธอ เธอจะเชื่อได้ยังไง

คีรินจึงปล่อยมือออกจากคางเธอ แล้วถอยหลังอย่าง น่าผิดหวัง แล้วเขาก็มองเธอ และพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “ผมนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงอย่างคุณจะมีจิตใจที่อำมหิตขนาดนี้”

เขาแสยะยิ้มขึ้น “ก็ใช่ เด็กคนแรกอายุครรภ์สี่เดือน แล้ว ตอนนั้นเด็กเกิดเป็นลูกเป็นร่าง คุณบอกว่าจะทำแท้ง ก็ทำแท้งไปโดยไม่คิดอะไรใดๆ ผู้หญิงอย่างคุณมันไม่มี หัวใจ ผมยังจะฝันอย่างลมๆแล้งๆว่าคุณต้องชอบใส่ใจ”

ตอนนี้คีรินคิดจะทำอะไรเธอไม่รู้จริงๆ แต่ว่าถ้าเด็ก คนนี้เป็นลูกของเธอจริงๆล่ะ?

ถึงแม้จะว่าเป็นลูกที่เธอไม่อยากคลอดตั้งแต่แรก แต่ ว่าไหนๆก็คลอดออกมาแล้ว เธอไม่สนใจไม่ได้ ถ้าเธอไป ใช้ชีวิตตามลำพังของเธอ งั้นเธอก็คงไม่ต่างอะไรจากแม่ เธอ

“ฉันจะตรวจ DNA ถ้าเป็นลูกขอฉัน ฉันจะรับเอง นี่ ฉันไม่ได้ทำเกินไปใช่ไหม!”

คีรินมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “คุณไม่เชื่อหรอ?”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่แค่คำพูดที่ออกจากปากคุณ ฉันเชื่อ ยาก ถ้าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉันจริง ตรวจDNAก็คงไม่เสีย หาย”

ตอนนี้เธอเหมือนได้สลับบทบาทกับคีริน ตอนนี้เธอก็เหมือนผู้ชายมีเงินที่ไม่เชื่อว่าผู้หญิงจะท้องลูกของตัวเอง เลยต้องขอให้ฝ่ายหญิงตรวจ DNA เพื่อยืนยันว่าเป็นลูก ของตัวเองจริงๆ

แค่เธอพึ่งจะพูดจบ เก้าอี้ตัวหนึ่งก็เลื่อนผ่านหน้าเธอ แล้วไปกระแทกกับกำแพง

เธอถึงรู้สึกตกใจจนสะดุ้ง

“ไสหัวไป! ไสหัวไป!”

นิสัยของคีรินยังคงเป็นเหมือนเดิม เธอไม่รู้ว่าตัวเอง จะโกรธอะไรนักหนา ที่ผ่านมาเธอเป็นฝ่ายถูกท้องไม่ใช่ หรือไง?

เธอกำลังจะหันหลังแล้วเดินออกไปข้างนอก เธอ อยากจะไสหัวออกจากที่นี่ตั้งนานแล้ว

ที่นี่หารถก็ยาก กว่าจะรอแท็กซี่ผ่านมาหนึ่งคันก็ ต้องปาไปครึ่งวัน พอเธอนั่งขึ้นบนรถ ก็เอามือถือโทรหา โรงแรมและจองห้องให้เอเชีย เขาอุตส่าห์บินมาตั้งไกล เพื่อที่จะมาช่วยเธอทำธุระ เธอจะใจร้ายไม่ให้เขามีที่นอน ไม่ได้

พอเธอจองโรงแรมและจ่ายเงินเสร็จ ก็บอกให้คนขับแท็กซี่ไปสนามบินเลยทีเดียว

อีกไม่นานเอเชียก็มาถึงแล้ว เธอไปนั่งรอที่สนาม บิน และช่วงเวลาที่เธอนั่งรอเอเชีย ในหัวก็คิดถึงแต่เด็กผู้ หญิงที่คีรินอุ้มมาให้เธอ

เด็กน้อยที่น่ารักคนนั้นเป็นลูกของเธอจริงๆหรอ ทำไมเธอจึงตัวเล็กขนาดนั้น ไม่เหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบ คีรินบอกว่าเด็กน้อยเข้ารักษาตัวมาห้าครั้ง แล้วเด็กน้อย ตัวเล็กขนาดนั้นจะทนไหวหรอ

เขาบอกว่าพึ่งพาเด็กน้อยกลับจากโรงพยาบาลเมื่อ เดือนที่แล้ว เพราะว่าเด็กน้อยเข้ารักษาตัวที่โรงพยาบาล เลยไม่เหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบใช่ไหม?

เธอถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเด็กคนนั้นเป็น ลูกเธอจริงหรอ ทำไมเธอถึงไม่ได้รู้สึกผูกพันเลยสักนิด หรือว่าเธอจะเป็นคนที่ไม่มีจิตใจและเห็นแก่ตัวเหมือนแม่ ของเธอ

แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ต้องรอผลตรวจ DNA เธอถึง จะสบายใจ ถ้าเด็กเป็นของเธอจริงๆ ถ้าคีรินต้องการแม่ อย่างเธอรับผิดชอบเด็ก เธอก็คงไม่หนี ไม่ว่าจะยังไงเธอก็ จะไม่เหมือนแม่เธอเด็ดขาด
PS: นักอ่านทุกคน จริงๆครั้งที่แล้วที่คีรินไป หาญาดาที่เดนมาร์ก ก็เพราะจะไปตามตัวเธอกลับมา เพราะครั้งนั้นเป็นการเข้าผ่าตัดครั้งที่สี่ของลูก เขาเลย คิดว่าถ้าคนเป็นแม่มาให้กำลังใจลูกเอง ก็คงจะดี แต่ ตอนนั้นเขากลับเห็นญาดาอยู่กับผู้ชายคนอื่น รอยยิ้ม ที่ญาดาส่งให้เอเชียนั้นชื่นบานมากๆ แบบที่ไม่เคยยิ้ม ให้เขามาก่อน ในใจเขาเลยคิดว่า ใส่ใจลูกสาวของ พวกเขาก็ทำการผ่าตัดครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างทรมาน แต่แม่ของเธอกลับมีความสุขกับผู้ชายคนอื่น วันนั้น เขาเห็นพวกเขาเข้าห้องไปด้วยกัน จากนั้นคีรินจึงเฝ้า อยู่ตรงนอกประตูและยังตากหนาวอยู่อย่างนั้น หลาย ครั้งที่เขาคิดจะถีบประตูเข้าไป แต่เขาก็คิดว่าเขามี สิทธิ์อะไร ตอนนั้นไม่ใช่เธอติดค้างเขา แต่เขาเป็น ฝ่ายติดค้างเธอ ตอนที่ใส่ใจทำการผ่าตัดครั้งสุดท้าย เสร็จ หมอก็บอกเขาว่าเธอสามารถใช้ชีวิตอยู่อย่าง เด็กปกติ เขาเลยคิดอยากจะเติมเต็มให้ชีวิตของใส่ใจ เป็นชีวิตที่สมบูรณ์แบบ ตอนนี้ลูกได้รับความรักจากพ่อ แล้ว แต่ขาดแค่ความรักจากแม่ เขาเลยคิดจะเห็นแก่ ตัวอีกครั้ง แล้วทำให้เธอกลับมาอยู่เคียงข้างเขา เขา รู้สึกอิจฉาผู้ชายคนนั้นที่เธอยิ้มให้อย่างสวยงาม ทั้งที่ เขาไม่เคยได้รับ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ! เชื่อว่า ทุกคนคงจะเกลียดคีรินมากๆ ไรท์ก็เช่นกันค่ะ เพราะได้ชื่อว่าเป็นซาตาน ยังไงก็ต้องเลวให้ถึงที่สุด แต่ จริงๆคีรินก็เคียดแค้นนางเอกที่ตอนอายุสิบกว่า เกือบ จะถูกแทงตาย เลยเอาแต่จะทำร้ายญาดามาตลอด พอรู้ตัวว่าชอบเธอ มันก็สายไปแล้ว ตอนนี้เขาเลย สามารถจะกู้ทุกอย่างให้กลับมาดีขึ้น!! ขอบคุณคนที่ ติดตามนิยายของไรท์นะคะ จุ๊บๆ