บทที่ 290 สมดั่งใจหวังสักที

คีรินออกแรงมือถูกคิ้วของเธอ จากนั้นก็มองปลาย นิ้วของตัวเองแล้วถามขึ้น “ไม่ได้แต่งงานหรอ? ผมก็นึก ว่าคุณแต่งหน้าอ่อนจนเหมือนไม่ได้แต่งหน้าซะอีก”

เธอดื่มโจ๊กไปหนึ่งคำแล้วมองบนใส่เขา “ฉันออก ไปทำงาน ไม่ได้ออกไปนัดบอด อีกอย่างฉันจะเตรียม ตัวตั้งท้อง ทางที่ดีที่สุดก็คือไม่ต้องแต่งหน้า”

เขาพึงพอใจกับคำตอบเธอมาก เลยพูดขึ้น “เข้าใจ พูด”

ไม่นานเขาก็พูดขึ้น “เดี่ยวกลางคืนตอนคุณเลิก งาน ฉันไปซื้อเครื่องสำอางที่ใช้สำหรับคนท้อง” ตอนนี้เธอยังไม่ได้ท้อง เขาจะพาไปซื้อสำอางคน

ท้องทําไม?

“คุณไม่ใช่ว่าไม่ชอบฉันแต่งหน้าหรอ? ทำไมถึงไป ซื้อเครื่องสําอางล่ะ”

เขาจึงคีบหมูแดงมาให้เธอหนึ่งแผ่นแล้วป้อนให้ เธอ “ผู้หญิงส่วนมากก็รักสวยรักงามแหละ ผู้หญิงคน อื่นเป็นแบบนี้ คุณก็ต้องเป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ก่อนผม เห็นแก่ตัวเอง ที่ไม่ยอมให้คุณแต่งหน้า ตอนนี้ผมคิดได้ แล้ว ความสวยงามเป็นเรื่องสำคัญของผู้หญิง ตอนนี้ผม ไม่ขออะไรมาก แค่คุณไม่ต้องใส่เสื้อผ้าที่มันโป๊เกินไป ก็พอ อย่างอื่นถ้าอยากใส่อะไรก็ใส่ ยังไงถ้าผมคุมคุณเข้มเกินไป คุณก็จะไม่มีความสุขเอา”

เขาพูดความจริง ถ้าเขาคุมเธอเข้มเกินไป ไม่มี ประโยชน์ แต่ว่าถ้าเรื่องเล็กๆน้อยๆที่เขาไม่ชอบ เธอก็ สามารถเปลี่ยนแปลงเพื่อเขาได้ อย่างเช่นเธอชอบทำ เล็บ แต่เขาไม่ชอบ เธอก็ไม่ทํา แม้แต่ผมยังไม่ย้อม

พอกินมื้อเช้าเสร็จเขาก็ส่งเธอไปทำงาน พอลง จากรถเขาห้อมแก้มเธอหนึ่งที แล้วพูดขึ้น “ถ้ารู้ว่า เหนื่อยหรือรู้สึกเพื่อนร่วมงานไม่โอเคก็กลับได้เลยนะ ไปหางานใหม่ ไม่ต้องไปทนกับความลำบาก”

เธอต้องหอมตรงมุมปากของเขาแล้วพยักหน้าให้ เขา “รู้แล้วน่ะ ฉันทำงานของฉัน เพื่อนร่วมงานไม่ดีก็แค่ ไม่ไปจบ จะเกิดเรื่องอะไรได้ คุณรีบไปเถอะ”

พอเธอเริ่มงานทุกอย่างก็หายห่วง บริษัทดี เพื่อน ร่วมงานดี เจ้านายก็ดีด้วย ทุกอย่างไม่ได้ลำบากเลย แต่ ทำงานก็ไม่ได้ง่าย

พอทำงานได้ไปเป็นเดือนกว่าๆ ก็รู้สึกว่าเขาบริษัท นี้ถือว่าโอเค มีงานให้เธอทำทุกวัน เธอจะได้ไม่ต้องไป คิดมากเกี่ยวกับเรื่องของที่บ้าน ตอนนี้กลับทำให้เธอ อวบอ้วนขึ้นหน่อย คีรินยังบอกว่าสีหน้าของเธอดูดีขึ้น เยอะ

คราวก่อนที่ไปหาหมอ หมอก็บอกให้หยุดกินยาได้เพราะว่าสภาพร่างกายของเธอดีขึ้นเยอะ

เธอกับคีรินได้ตกลงกันไว้แล้ว ถ้าเธอท้องขึ้นมา จริงๆ สามเดือนแรกก็อยู่บ้านเพื่อบำรุงครรภ์ดีๆ ผ่าน สามเดือนแรกไปก็ไปทำงานตามปกติได้

คีรินพูดว่าถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที เพราะงาน ออกแบบไม่เหมือนงานทั่วไป โดยเฉพาะบริษัทเล็กๆ ถ้า ไม่ไปทำงานก็ไม่มีเงินเดือนให้ ดังนั้นเธอจะพักงานหรือ ไง ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอจะเอาเงินเดือนหรือไม่ เธอออกไป ทำงานเพื่อที่จะไปงานของตัวเองทำ ไม่ได้เพราะว่าไป หาเงิน

ต่อจากนี้เธอกับคีรินก็ต้องดูแลสุขภาพดีๆ เธอเริ่ม กินยาบำรุงร่างกาย พวกวิตามินโฟเลต ส่วนเขาก็พา เธอออกไปวิ่งทุกเย็น พวกเขากินอาหารครบห้าหมู่ ต่อ ให้อาหารบางอย่างเขาจะไม่ชอบกิน แต่เขาก็กินเพื่อให้ น้องชายของตัวเองแข็งแรง

แค่สามารถมีลูกและคลอดออกมาได้อย่างแข็งแรง เธอก็รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่สำเร็จที่สุดในชีวิตแล้ว

ในใจของเธอหวังว่าอยากติดลูกไวๆ และครึ่งเดือน นี้ก็ผ่านไปโดยเร็ว

เธอกับคีรินเหมือนกลายเป็นคนใหม่ พอเขามารับ เธอที่ทำงาน พวกเขาไม่ได้ไปไหนเลย แค่กลับบ้านกินมื้อเย็นเสร็จ ก็เดินแถวบ้านพักไปหลายๆรอบ และนับ เวลาตอนที่ไข่จะตก

พอเวลาไข่ตกไปหลายวัน คีรินก็ไม่ได้แตะต้องตัว เธอ ไม่รู้ว่าเธอตั้งท้องหรือเปล่า ถ้าท้องแล้วก็กลัวว่าจะ ทําให้แท้งอีก

เดือนนี้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างกระวนกระวายมากๆ ผ่านไปหลายวันเขาก็ไม่ได้มาถามเธอว่าประจำเดือน เธอมาไหม

สุดท้ายพอถึงตอนที่ประจําเดือนมา คีรินกับเธอ ก็รู้สึกกระวนกระวาย ประจำเดือนมาสายแค่วันเดียว เขาก็พาเธอไปโรงพยาบาลแล้ว จากนั้นก็ทำการตรวจ ร่างกายขึ้น พอก็บอกว่าเธอตั้งท้องได้สามสัปดาห์แล้ว

เธอกับเขานํ้าตาแทบไหลออกมา

พวกเขาหวังให้เด็กคนนี้มาเยือนบนโลกนี้มากๆ คื รินอยากกอดเธอไว้ และอยากจะเปล่าประโยชน์ให้คน ทั้งโลกรู้ว่าเขาเป็นพ่อคนแล้ว แต่เขากลัวว่าจะรัดท้อง ของตัวเองเกินไป สุดท้ายคีรินเลยกอดเธอไว้เบาๆ จาก นั้นก็หอมหน้าผากของเธอ “ขอบคุณนะญา ต่อไปต้อง ลำบากคุณซะแล้ว”

หมอบอกพวกเขาว่าตอนนี้ยังตรวจไม่เจอว่าถึง หัวใจของเด็ก เลยบอกให้อย่าพึ่งดีใจเร็วเกินไป เพราะครรภ์ที่ไม่ถึงสามอาทิตย์นั้นไม่รู้ว่าเด็กจะแข็งแรงเป็น ปกติหรือไม่

โดยเฉพาะร่างกายของญาดาไม่ค่อยดี ไข่ไม่ค่อย แข็งแรง แต่เธอก็เชื่อว่าไม่ทางมีปัญหาแน่นอน เพราะ ฟ้าได้อนุญาตให้เธอตั้งท้องแล้ว เด็กคนนี้ต้องเกิดมา ด้วยความราบรื่น

พอกลับบ้านไปคีรินมองใบรายงายผลตรวจก็ได้ ยิ้มขึ้นไม่หยุด เขาดูมีความสุขจริงๆ

เธอนั่งอยู่ข้างๆเขาแล้วยื่นมือมาลูบหัว “คีริน ครั้งนี้ คงจะสมดั่งใจคุณหวังจริงๆแล้วสินะ”

คีรินพยักหน้า “อั้ม สมดั่งใจหวังจริงๆแล้ว”

คีรินอ่านผลตรวจอย่างละเอียด จากนั้นก็เก็บ เอกสารไว้ดีๆ แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าเธอพลางกุมมือ ของเธอไว้ “ญา คุณอย่าไปทำงานได้ไหม ผมก็ไม่ไป ทำงานแล้ว ผมเป็นห่วงคุณจริงๆ ผมจะไม่ทำงานคุณ รู้สึกเบื่อ ผมจะอยู่บ้านกับคุณทุกวัน”

คีรินพูดขึ้นอย่างระมัดระวังจริงๆ “ได้ ฉันจะไม่ไป ทำงาน ยังไงเรื่องลูกก็สำคัญกว่าอยู่แล้ว แต่คุณไม่ไป ทำงานไม่ได้ บริษัทของคุณใหญ่โตขนาดนั้น คุณไม่ ทำงานได้ยังไงกัน?”
คีรินจูบมือของเธอ “ไม่มีอะไรสำคัญเท่าคุณกับ ลูกหรอก”

เธอเริ่มดูแลครรภ์อยู่ที่บ้าน คีรินก็อยู่กับแต่บ้าน เพื่ออยู่เป็นเพื่อนกับญาดา หนึ่งอาทิตย์จะเข้าบริษัทแค่ สองถึงสามครั้งเท่านั้น

เพราะการตั้งครรภ์ตอนสามเดือนแรกเสี่ยงต่อการ แท้งได้ เขาเลยใส่ใจอย่างดี

วันนี้ตอนที่พวกเขาออกจากโรงพยาบาลเธอจึง ถามคีริน “คุณอยากรู้ไหมว่าได้ผู้ชายหรือผู้หญิง”

คีรินครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น “จะชายหรือหญิงเป็นไม่ สำคัญ ลูกแข็งแรงก็พอแล้ว”

“ตอนนี้เราสามารถตรวจได้แล้วหนิว่าเป็นผู้ชาย หรือผู้หญิง”

คีรินจึงพูดขึ้น “ช่างเถอะ รอลุ้นตอนคลอดแล้ว กัน”

เธอพูดขึ้น “มีอะไรน่าลุ้น รู้ก่อนจะได้เตรียมตัวไว้ ทัน คุณยังหวังว่าเป็นผู้ชายใช่ไหม เลยกลัวว่าจะผิด หวังถ้ารู้ตั้งแต่ตอนนี้”

เขาจเลยรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย “นี่คุณพูดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ ถ้าลูกในเป็นคนหญิง ฟังแล้วคงจะรู้สึก โกรธขนาดไหน”

เธอจึงอ้อนขึ้น “นี่ให้ฉันไปตรวจหน่อยเถอะน่ะ ฉัน อยากรู้ จะได้ตั้งชื่อถูก!”

สุดท้ายเขาก็โต้เถียงกับเธอไม่ไหว เลยได้สั่งให้ คุณหมอมาเอาเลือดเธอไปตรวจ และได้รู้ผลเกือบๆ อาทิตย์ เร็วสุดก็สามสี่วัน