บทที่ 283 มาทำงานกับผม

คีรินทำงานยุ่งทุกวัน กว่าเขาจะกลับมาก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว

ญาดารู้สึกเศร้าเล็กน้อย เพราะตอนแรกๆที่เธอ ต้องกินยาสมุนไพรนี้ เขาจะคอยเอาลูกอมให้เธอหรือ ไม่ก็กินเป็นเพื่อนเธอ แต่ตอนนี้เขากลับงานยุ่ง

เธอต้องกินมันวันละสามเวลาอย่างเหงาๆ

คืนนี้ ป้าแม่บ้านก็ยกยาสมุนไพรมาให้เธอดื่ม เหมือนเคย แต่ญาดาไม่ยอมดื่ม

ป้าแม่บ้านพูดขึ้น “คุณญาดาคะ ไม่ได้ไม่ได้นะคะ ตอนนี้คุณผู้ชายกับคุณญาดาก็อายุมากแล้ว ต้องรีบมี ลูกถึงจะดีค่ะ”

ญาดาโมโหจึงสะบัดมือไปที่ยานั่น สุดท้ายยาก็หก เลอะเทอะไปหมด

“ทำไมถึงต้องเอาแต่พูดเรื่องนี้ทุกวันคะ ฉันไม่ใช่ แม่ไก่นะคะ จะได้มีหน้าที่ออกไข่อย่างเดียว ทำไมฉัน ต้องอยู่ที่นี่ทั้งวันไม่ได้ออกไปไหน แล้วเอาแต่ดื่มยาบ้าๆ สี่ด้วย”

ญาดาไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอถึงโมโหแบบนี้ เธอ รู้สึกหงุดหงิดไปหมด
ยิ่งนักถึงตอนทีคีรินกลับมาจากที่ทํางาน เขามักจะ ลูบที่หน้าท้องของเธอและเอาแต่พูดว่ารีบๆมาอยู่ในท้อง แม่นะลูก

มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกโมโห น้อยใจ โกรธ อารมณ์

หลายอย่างพรั่งพรูเข้ามา เธอไม่เพียงแต่ไม่ยอมดื่มยา แต่ยังอาละวาดอีก พอป้าแม่บ้านโทรหาคีรินเขาก็รีบกลับมาที่บ้านทันที

เขาพูดเสียงเรียบ “ไปต้มมาอีกถ้วยหนึ่งครับ ยานี้ ต้องกินทุกวันถึงจะเห็นผล ไม่อย่างนั้นที่ทำมาจะเปล่า ประโยชน์

คีรินเปิดประตูเข้ามาในห้อง ญาดาแกล้งทำเป็น

นอนหลับ

เธอไม่อยากคุยกับเขาในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเธอคง ได้ทะเลาะกับเขาแน่ๆ

คีรินพูดขึ้น “ทำไมคุณถึงไม่ยอมกินยา ตอนนี้คุณ ไม่ใช่เด็กแล้วนะญาดา”

“ฉันก็แค่ไม่อยากดื่มยานั่น มันขมมาก ฉันทนกิน มานานแล้วนะคะ”

พอคีรินได้ยินเธอพูดแบบนี้ เขาก็ถึงกับถอนหายใจ
เขานั่งลงบนเตียงแล้วโอบกอดเธอเอาไว้ “ผมรู้ ครับว่ายานี่มันขมมาก แต่การกินยาก็ดีกว่าต้องอาศัย พวกเทคโนโลยีมาช่วยรึเปล่า แบบนั้นคุณต้องเจ็บตัว นะ”

เขาจับมือของเธอเอาไว้ “ญาดา คุณอดทนอีกนิด นึงนะ เราต้องมีลูกด้วยกัน ชีวิตครอบครัวของเราถึงจะ สมบูรณ์แบบ”

คีรินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

“ช่วงนี้ผมงานยุ่งมาก ไม่มีเวลาดูแลคุณ ผม ขอโทษนะ ผมพยายามเคลียร์งานทุกอย่างให้ได้มาก ที่สุด จะได้มีเวลามาอยู่กับคุณได้นานๆไงครับ”

คีรินอธิบายให้เธอฟัง ว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงงายยุ่ง และกลับบ้านดึก

“คุณคีรินคะ ถ้าฉันกินยาแล้วยังไม่สามารถมีลูก ได้อีก ฉันต้องไปพบหมออีกหรอคะ? เราต้องมีลูกอย่าง เดียวเท่านั้นหรอคะ ชีวิตคู่เราถึงจะสมบูรณ์แบบ?”

“คุณรู้ไหมว่าฉันกดดันตัวเองมากเลย ฉันเครียด มาก คุณอย่ากดดันฉันได้ไหมคะ? ฉันอยากออกไป ทำงาน ยิ่งอยู่บ้านทั้งวันแบบนี้ฉันก็ยิ่งคิดมาก คุณให้ฉัน ออกไปทำงานเถอะนะคะ ฉันจะเป็นเด็กดีตั้งใจกินยา”
การที่เธอโมโหแล้วไม่ยอมดื่มยานั้น ไม่ได้ หมายความว่าเธอจะไม่ดื่ม

เธอก็แค่โมหเท่านั้น

“ที่ผมไม่ให้คุณไปทำงานนั้นเป็นเพราะอยากให้ คุณอยู่บ้านพักผ่อน การไปทำงานจะทำให้คุณเหนื่อย และเครียดได้ คุณเชื่อผมนะ ปล่อยให้หน้าที่ทำงานเป็น หน้าที่ของผมคนเดียวก็พอแล้ว”

ญาดาผลักมือคีรินทิ้ง “ทำไมฉันต้องเอาแต่อยู่ที่ บ้าน คุณไม่รู้สึกว่าแบบนี้มันเกินกว่าเหตุหรอคะ? ทำไม ผู้หญิงคนอื่นพอแต่งงานไปแล้วสามารถทำงานได้ ทำ สิ่งที่รักได้ แต่ฉันกลับทำไม่ได้??”

สีหน้าของคีรินดูเคร่งขรึมขึ้น ญาดาดูออกว่าเขา กำลังระงับอารมณ์โกรธของตนเอง

แต่เธอไม่อยากอยู่บ้านแบบนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเบื่อ และรู้สึกว่าชีวิตตัวเองไม่มีคุณค่า

เธออยากจะมีหน้าที่การงานเป็นของตัวเอง อยาก

จะมีเพื่อนร่วมงาน

อยากจะไปช้อปปิ้งกับเพื่อน ไม่ใช่เอาแต่หมุนรอบคีรินแบบนี้ไปวันๆ
“ญาดา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงไม่อยากมี ชีวิตที่สุขสบาย ชีวิตในตอนนี้ไม่ดีตรงไหน ผู้หญิงตั้ง มากมายต่างก็อิจฉาชีวิตของคุณ แต่ทำไมคุณกลับไม่ พอใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้ละ?” คีรินถามขึ้น

คำถามของเขาทำให้เธอรู้สึกโมโห “ใช่ค่ะ ฉันไม่ พอใจ ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงที่คิดแต่จะจับคนรวยมาเป็น สามีแล้วใช้ชีวิตสุขสบาย และฉันไม่อยากให้ตัวเอง กลายเป็นผู้หญิงแบบนั้นด้วย”

เขามองมาที่เธอเหมือนคนแปลกหน้า

เหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน ญาดาเดาไม่ออกว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่

สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้ก็คือเขากำลังโมโห โมโห

มากด้วย

“คุณคีรินคะ ฉันอาจจะพูดแรงไปหน่อย แต่ฉัน หมายความตามที่พูด การที่คุณขังฉันเอาไว้ในบ้านแบบ นี้ มันทำให้ฉันกดดันและเครียดมาก บางทีการที่คุณ ปล่อยให้ฉันออกไปทำงาน ไปเจอกับสังคม พอสภาพ จิตใจของฉันดีขึ้น ฉันอาจจะท้องง่ายขึ้นก็ได้นะคะ”

คีรินนวดขมับตัวเองด้วยความปวดหัว

“ถ้าคุณเบื่อก็ออกไปช้อปปิ้งสิ คุณสามารถไปกับภรรยาของเพื่อนผมก็ได้ ผมเห็นพวกเธอก็อยู่บ้านใช้ เงินสามี เบื่อๆก็ออกไปช้อปปิ้ง”

“ทำไมพวกเธอทำได้ แต่คุณกลับทำไม่ได้ล้ะ?” คื รินเอ่ยถามอย่างหมดความอดทน

“เพราะฉันเป็นฉันไงคะ ฉันคือญาดา ฉันคือผู้ หญิงที่รักในการทำงาน จะให้ฉันใช้ชีวิตแบบคุณหญิง คุณนายพวกนั้น ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ ฉันอยากจะ ทำงานหาเงิน ซื้อของเล็กๆน้อยๆให้คุณในโอกาสพิเศษ โดยใช้เงินของตนเอง ไม่ใช่เงินที่คุณให้ฉัน ฉันต้องการ แค่นี้ไม่ได้หรือไงคะ??”

ในที่สุดคีรินก็ยอมใจอ่อน

“คุณอยากไปทำงานก็ได้ แต่ผมมีข้อแม้” คีริน

เงียบอยู่นาน

“พูดมาสิคะ”

“มาทำงานที่บริษัทของผม ผมไม่อยากให้คุณไป ทำงานที่อื่น ผมเป็นห่วง”

แต่ญาดาก็รีบปฏิเสธในทันที “ไม่ค่ะ ฉันอยาก ไปทำงานแบบที่ทำจริงๆไม่ใช่ทำไปเล่นไป ถ้าฉันไป ทำงานที่บริษัทของคุณ คงไม่มีใครกล้าคบฉันเป็นเพื่อน หัวหน้าแผนกก็คงไม่มีใครกล้าสอนงานฉัน หรือไม่เวลาที่ฉันทำงานผิดก็คงไม่มีใครกล้าว่าอะไร”