บทที่ 278 จบความเป็นเพื่อน

คําพูดของรินดานั้นทำให้คนที่ได้ฟังปวดใจ

เมื่อก่อน เรื่องของริษากับคีรินนั้นทำให้ญาดารู้สึก อับอายมาก เพราะสองคนนั้นเป็นคู่หมั้นกัน แต่เธอกลับ ไปเป็นนางบ้าเรอของคีริน

เรื่องนี้เมื่อถูกเปิดเผยออกไป มันทำให้ญาดาเจ็บ ปวดไม่น้อย

วันนี้การที่รินดาหาว่าเธอเป็นมือที่สามจนเคยชิน คำพูดนี้มันเกินไปแล้ว!

รินดาชี้หน้าเธอ “สิ่งที่ฉันพูดมันผิดตรงไหน? แก เป็นมือที่สามของคุณคิรินกับคุณริษาไม่ใช่หรอ? แก ทำให้สองคนนั้นต้องหย่าร้างกัน แล้วตอนนี้แกยังมีหน้า ไปแต่งงานกับเขาอีก ญาดาฉันไม่คิดจริงๆว่าแกจะเป็น ผู้หญิงแบบนี้”

สีหน้าของรินดาในตอนนี้ดูรังเกียจและดูถูกเธอ

ที่รินดากลายเป็นแบบนี้เพราะอะไร? เธอโกรธที่ ญาดากับคีรินแต่งงานกันงั้นหรอ? หรือโกรธที่คีรินไม่ เคยรับรักตัวเอง?”

คีรินเคยบอกกับเธอว่า ตอนนั้นเขาเป็นคนบอก ให้รินดามารับเธอ แล้วเขาก็ขึ้นเงินเดือนบวกเลื่อนตาแหน่งให้รินดา คีรินบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่เธอ เขาคงไล่รินดาไปตั้งนานแล้ว

ญาดารู้สึกว่า ตนเองไม่ได้ติดค้างอะไรรินดา สิ่งที่ รินดาทําให้เธอนั้น คีรินได้ตอบแทนรินดาไปแล้ว

คีรินเป็นสามีของเธอ ดังนั้นสิ่งที่เขาทำให้รินดาก็ เหมือนเป็นสิ่งที่ญาดาทำให้รินดา

“รินดาแกไม่ต้องโมโหขนาดนี้ก็ได้รึเปล่า อันที่ จริงฉันคิดว่าแกจะโมโหที่ฉันกลับไปหาผู้ชายที่ทำให้ ฉันต้องเจ็บปวด แต่สิ่งที่แกทำมันไม่ใช่แบบนั้น” ญาดา เงียบแล้วพูดต่อ “คีรินบอกฉันว่าแกเคยสารภาพรักกับ เขาหลายครั้ง แต่เขาก็ปฏิเสธแกทุกครั้ง ตอนนี้แกคงไม่ เห็นฉันเป็นเพื่อนแต่มองฉันเป็นศัตรูความรักของแกใช่ ไหม”

“ช่างเถอะ เราคงเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว แกเอง ก็คงไม่อยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้วเหมือนกัน ขอโทษ ละกันนะ ถ้าการที่ฉันแต่งงานกับคีรินมันทำให้แกต้อง เสียใจ ”

พูดจบ ญาดาก็ลุกขึ้นเดินออกไป

รินดาคว้าแขนเธอเอาไว้ จากนั้นตบเข้าที่หน้าของ เธอหนึ่งฉาก “ญาดาแกมันผู้หญิงสารเลว แกแย่งผู้ชาย ที่ฉันชอบไป แกทำแบบนี้ลงไปได้ยังไง ทั้งที่ฉันดีกับแกขนาดนี้ แต่แกกลับแย่งผู้ชายที่ฉันชอบไป

ญาดาคิดไม่ถึงจริงๆว่ารินดาจะหลงผู้ชายขนาดนี้ เธอผลักรินดาทิ้ง จากนั้นตะคอกใส่เธอ “รินดา ฉันกับคื รินเรารักกันมานานแล้ว เรื่องของฉันกับคีรินไม่เกี่ยวกับ แก แกไม่ต้องดันทุรังเอาตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้อง คีรินไม่ เคยเป็นของแกมาก่อน ต่อให้เขาไม่แต่งงานกับฉัน เขา ก็ไม่มีวันแต่งงานกับแก”

พูดจบญาดาก็เดินออกไป

นับตั้งแต่นี้เธอจะไม่มีเพื่อนที่ชื่อรินดาอีกต่อไป

รินดายังคงตะโกนตามหลังไม่หยุด “ญาดา แกมัน ผู้หญิงสารเลว แย่งผู้ชายที่เพื่อนชอบ หลายปีมานี้ฉัน ไม่เคยชอบใครมาก่อนนอกจากคุณคีริน แกคืนคุณคีริน มาให้ฉันเดี๋ยวนี้”

ญาดารู้สึกว่ารินดาบ้าไปแล้ว เธอบ้าเพราะผู้ชาย เพียงคนเดียว

ญาดาเดินออกไปจากร้านไม่นาน ก็เห็นคีรินวิ่ง หอบมาหาเธอ

เธอใช้ผมปิดหน้าข้างที่โดนตบเอาไว้ เพราะไม่ อยากให้คีรินเห็น
แต่สุดท้ายดวงตาเหยี่ยวของคีรินก็เห็น คีริซ้อนผม เธอขึ้น เผยให้เห็นรอยแดงบนใบหน้าขาวดุจหิมะของ เธอ วินาทีนั้นคีรินแทบบ้า

“รินดา บคุณหรอ?”

ญาดาไม่อยากปฏิเสธ เพราะคีรินไม่ใช่เด็กสาม ขวบ เขาฉลาดพอที่จะรู้ว่าอะไรคืออะไร “เรากลับบาน กันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่…”

ญาดากลัวว่าคีรินจะทำอะไรรินดา ดังนั้นเธอจึง อยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“ผู้หญิงของผม ใครก็ห้ามแตะต้อง ใครทำให้คุณ เจ็บผมจะทำให้มันเจ็บมากกว่า ”

ญาดารีบรั้งมือเขาเอาไว้ คุณบ้าไปแล้วหรอคะ? คุณเป็นผู้ชายอย่าทำร้ายผู้หญิงเลยค่ะ ไปกันเถอะ ฉัน อยากกลับบ้านแล้ว”

“แต่ผมไม่อยากให้ใครมารังแกคุณได้ง่ายๆ”

“ค่ะ ฉันรู้ว่าคุณรักฉันและไม่อยากให้ใครทำอะไร ฉัน ขอบคุณนะคะ”

คีรินเอื้อมมือมาจับหน้าของคีรินอย่างเบามือ “ผม ไม่อยากให้คุณต้องเจ็บตัว”
“แค่ได้ยินคุณพูดแบบนี้ ฉันก็ไม่รู้สึกเจ็บแล้วค่ะ คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ ถึงแม้ว่าฉันกับรินดาเราจะ จบความเป็นเพื่อนกันไปแล้ว แต่ฉันไม่อยากให้คุณทำ อะไรเธอ ฉันขอร้องละค่ะ…”

คีรินหันมามองเธอ เขาพยายามระงับความโกรธข

องตนเอง

เขาโอบกอดเธอเอาไว้ แล้วตบหลังของเธอเบาๆ เป็นการปลอบโยน “ครับ งั้นเรากลับบ้านกันเถอะ”