บทที่ 257 ญาดาอย่าไปจากผม 2

รถค่อยๆเคลื่อนตัวจอดลง

คีรินยังคงนอนหลับ ญาดาไม่อยากปลุกเขา เธอ ปรับผนักเก้าอี้ของเขาลง จากนั้นมองดูเขานอนหลับอยู่ ภายในรถ

เธอใช้หลังมือแตะตรงหน้าผากของเขา ตอนนี้ไข้ ของเขาลดลงมากแล้ว

มีเหงื่อไหลลงมาตามซอกคอ ญาดาใช้กระดาษทิช ชู่ซับเหงื่อให้เขา

แต่จู่ๆเขากลับคว้ามือของเธอเอาไว้ “ญาดา อย่า ไปจากผม…”

ญาดานึกว่าเขาตื่นแล้ว “คุณคีรินคะ ในเมื่อคุณ ตื่นแล้ว เราเข้าบ้านกันเถอะค่ะ นอนในห้องจะได้นอน สบายๆ นอนบนรถแบบนี้คุณคงเมื่อยตัวแย่เลย”

แต่คีรินกลับเงียบแล้วจับมือของเธอเอาไว้แน่น เอาแต่พูดไม่หยุด “ญาดา อย่าไปจากผม ผมเสียคุณไป ไม่ได้” เขา

ญาดามองดูคีริน เขายังคงหลับตาพริ้ม ที่แท้แม้แต่ ตอนนอนเขายังกลัวว่าเธอจะไปจากเขา

ญาดารู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ญาดาจูบลงบนหน้าผากของเขาอย่างแผ่วเบา

“ฉันจะไม่ไปจากคุณค่ะ ถ้าคุณดีกับฉัน ฉันก็จะ ไม่มีวันไปจากคุณ ตอนนี้เราไปนอนบนห้องดีไหมคะ?”

ญาดาจับที่หน้าของคีรินอย่างแผ่วเบา เขาลืมตา ขึ้น นัยน์ตาของเขาเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม “ดีจัง ตื่นมา ก็ได้เจอหน้าคุณเลย”

คีรินพูดแล้วดึงตัวเธอเข้าไปจูบ จูบของเขานั้นเต็ม ไปด้วยความร้อนรุ่ม คงเป็นเพราะไข้ที่ยังลดไม่หมด ทำให้สัมผัสที่เธอได้รับจากเขานั้นร้อนผ่าว

คีรินจูบเธอได้เพียงไม่นาน ญาดาก็สำลัก “เป็น อะไรไปครับ รู้สึกไม่สบายตรงไหนรึเปล่า ทำไมถึง สำลักแบบนี้ ผมตามหมอมาดูอาการไหม?”

คีรินถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็เดินลง

จากรถ

เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มเอาไว้ “เมื่อคืนคุณคงไม่ ได้นอนใช่ไหม คืนนี้มานอนกับผมนะ”

ญาดาพยายามจะเดินด้วยตนเอง แต่เขากลับอุ้ม เธอเอาไว้แน่น

“คุณคีรินคะ เดี๋ยวฉันเดินเองก็ได้ คุณกำลังป่วยอยู่นะคะ” ญาดาพูดขึ้น เพราะเขายังป่วย เธอจึงไม่ อยากให้เขาอุ้มเธอ

“ภรรยาของผมทั้งคน แค่นี้ผมอุ้มได้อยู่แล้วครับ” เขาอุ้มเธอขึ้นไปบนห้องแล้วค่อยๆวางเธอลงอย่าง

แผ่วเบา

คีรินโน้มตัวลงนอนข้างๆเธอ เขาเอาแต่มองหน้า เธอตาไม่กระพริบ

“คุณง่วงไม่ใช่หรอคะ ทำไมถึงยังไม่นอนล้ะ”

“ผมอยากจะมองหน้าคุณแบบนี้นานๆ ผมกลัวว่า ถ้าผมเผลอหลับไป พอตื่นขึ้นมาคุณจะหายไป”

ญาดาลุกขึ้นห่มผ้าให้เขา “คุณนอนหลับพักผ่อน นะคะ เดี๋ยวฉันลงไปด้านล่างก่อน”

“อย่าไป ผมอยากให้คุณอยู่กับผม”

“เวลาไม่ได้กลิ่นของคุณ มันทำให้ผมนอนไม่หลับ คุณนอนเป็นเพื่อนผมนะ อย่าไปที่ไหนเลย”

พูดจบ เขาก็ดึงตัวเธอลงบนเตียง แล้วกอดเธอเอาไว้
ญาดาพูดขึ้น “คุณคีรินคะ บางครั้งคุณก็ทำให้ฉัน โมโหจนอยากจะหนีไปให้ไกลๆ แต่บางครั้งคุณกลับน่า สงสารจนฉันไม่สามารถทำให้คุณเสียใจได้…”

ญาดาพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

คีรินเงียบอยู่นาน จากนั้นก็พูดขึ้น

“ญาดา ผมขอโทษด้วยนะสำหรับเรื่องเมื่อวาน ผม รับปากว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแล้ว ผมจะไม่ ทำให้คุณรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า คุณอย่าพูดเรื่องหย่าอีก เลยนะ”

ญาดาที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาพูดขึ้น “ค่ะ แต่ว่า คุณต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง”

“ครับ เรื่องอะไรครับ?”

ญาดาเงยหน้าขึ้นมองเขา “หลังจากนี้ไม่ว่าเราจะ ทะเลาะกันยังไง คุณห้ามทิ้งฉันไป โดยเฉพาะในตอน กลางคืน…”

“ฉันรู้ว่าคุณอยากจะอยู่เงียบๆคนเดียว แต่สิ่งที่ คุณทำนั้นมันทำให้ฉันเสียใจ ฉันรู้สึกเหมือนคุณไม่ ต้องการฉันอีกแล้ว”

คีรินหยิกแก้มของเธอเบาๆ “เด็กโง่ ผมจะทิ้งคุณได้ยังไง ระหว่างเรามีแต่คุณเท่านั้นที่ทิ้งผม ผมไม่มีวัน ทิ้งคุณหรอก”

ญาดาอมยิ้ม “ค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณรีบนอนพัก ผ่อนเถอะ ฉันเองก็ง่วงแล้วเมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืนเลย”

เธอหลับไปในอ้อมกอดของเขา

ญาดาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่เห็นคีรินแล้ว เธอร้อง เรียกชื่อเขาแต่ก็ไม่มีคนตอบ

ญาดาเดินลงไปชั้นล่าง เห็นแม่บ้านกำลังทำความ สะอาดอยู่ เมื่อเธอเห็นญาดาเดินลงมาจึงถามขึ้น “คุณ ผู้หญิงคะ ตื่นแล้วหรอคะ วันนี้ดิฉันทำซุปไก่ตุ๋นเอาไว้ เดี๋ยวยกขึ้นไปให้บนห้องนะคะ”

“ป้าเรียกหนูว่าญาดาเหมือนเมื่อก่อนเถอะค่ะ อย่า เรียกว่าคุณผู้หญิงเลย”

“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผู้หญิงเป็นภรรยาของคุณคื ริน ดังนั้นก็ต้องเป็นคุณผู้หญิงของบ้านสิคะ”

“เรียกญาดาเถอะค่ะ เรียกคุณผู้หญิงแบบนี้ฟังดู แก่มากเลยค่ะ ว่าแต่คุณคีรินออกไปข้างนอกหรอคะ?”

“คุณผู้ชายอยู่ที่ห้องทำงานค่ะ ตอนนี้กำลังทำงาน อยู่ คุณผู้ชายงานยุ่งแบบนี้มาโดยตลอด เพราะต้องคอยดูแลเรื่องต่างๆของบริษัทมากมาย”

“ค่ะ งั้นเดี๋ยวญาไปหาคุณคีรินก่อนนะคะ”

ขณะที่ญาดากำลังจะเดินไปที่ห้องทำงานของคีริน นั้น “หนูญาดา หนูอยากจะกินซุปอยู่ไหมจ๊ะ?”

ญาดาจับท้องของตนเองแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ ถ้า ป้าทำเสร็จรบกวนยกไปให้หนูที่ห้องทำงานของคุณคื รินหน่อยนะคะ”

ป้าแม่บ้านทำหน้าลำบากใจ “แบบนี้ไม่ได้มั้งคะ คุณผู้ชายกำลังทำงานอยู่ ถ้าขืนคุณผู้หญิงเข้าไปกิน ในห้องทำงาน จะเป็นการรบกวนได้นะคะ”

ญาดามองไปที่เธออย่างไม่พอใจเท่าไหร่

“ป้าแม่บ้านคะ นี่เป็นบ้านของญากับคุณคีริน ญา เป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ญาอยากจะกินข้าวที่ไหน ก็เรื่องของญา ป้าไม่ต้องมายุ่งหรอค่ะ” ญาดาพูดอย่าง ไม่เกรงใจ