บทที่ 234 ฉันรักคุณ คุณจะเชื่อไหมคะ

เธอไม่รู้ว่าคีรินไปหรือยัง แต่ไม่ว่าเขาจะไปหรือยัง ไม่ไป เธอก็จะไม่มีวันออกไปเจอเขา

ญาดาบอกกับตัวเอง เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

เธอไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู ญาดามุดหัวเอาไว้ใน ผ้าห่ม ไม่อยากสนใจคีรินอีกแล้ว

เธอไม่อยากคิดอะไร บอกกับตัวเองให้ผ่อนคลาย จากนั้นก็เผลอหลับไป

ขณะที่เธอสลึมสลืออยู่นั้น รู้สึกเหมือนมีใครบาง คนจับหน้าเธอเอาไว้

เธอลืมตาตื่นขึ้นมา มีใครบางคนนั่งอยู่ข้างๆเธอ

ญาดาชันตัวขึ้นแล้วเปิดโคมไฟ เมื่อเห็นว่าเป็นคีริน จึงถามขึ้น “ทำไมยังไม่ไปคะ?”

“คุณอยากให้ผมไปมากหรือหรอ?” เขาถามด้วย เสียงทุ้มต่ำ

“ฉันแค่รู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ได้ ในอนาคตเรื่องแบบ นี้ก็จะเกิดขึ้นอีก คุณเองก็ไม่มีวันเชื่อใจฉันได้ การที่เรา อยู่ด้วยกันจะทำให้ต่างฝ่ายต่างเจ็บมากกว่า”

นี่คือสิ่งที่เธอขึ้น ระหว่างเธอกับเขาไม่มีวันรักกันได้หรอก

ถ้าขืนเธอกับเขายังดันทุรังรักกัน ต่างฝ่ายต่างก็ ต้องเจ็บปวด

“ผมขอโทษด้วย ที่ผมทำตามความต้องการของ คุณไม่ได้” นานครู่หนึ่ง คีรินพูดขึ้น

“หมายความว่ายังไงคะ?”

“ผมไม่คิดจะไปไหน และไม่คิดจะปล่อยมือจาก ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้น ในเมื่อคุณเอ่ยปากแล้วว่าจะ ญาดา คุณ ให้โอกาสผม ผมก็จะไม่มีวันทิ้งโอกาสนั้นไป…. ผมไม่ใช่สุนัขที่คุณสามารถสั่งให้ทำอะไรก็ได้ตาใจ ชอบ”

คำพูดของเขานั้นดูเจ็บปวดมาก ไม่เหมือนเขาเลย

สักนิด

เขาพูดถูก ครั้งนี้เธอเป็นคนเข้าไปยุ่งกับเขา ถ้า

ไม่ใช่เพราะคืนวันนั้นเขายืนอยู่หน้าบ้าน ไม่ใช่เพราะ เธอร้องเรียกชื่อเขา ไม่ใช่เพราะเธอเชิญเขาเข้ามาและ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นฝ่ายโหยหาเขาก่อนนั้น ตอนนี้พวก เธอคงไม่เดินมาถึงจุดนี้

ครั้งนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเธอ
“คุณคีริน พวกเรา….ถ้าพวกเราคิดจะกลับมาคบ กัน บางทีมันอาจจะต้องเจ็บปวดมาก ฉันให้คุณเป็นคน ตัดสินใจแล้วกันค่ะ ถ้าคุณตัดสินใจที่จะลองกลับมาคบ กัน เราก็ลองพยายามกันสักครั้ง แต่ถ้าคุณคิดจะไป ฉัน จะลืมคุณให้ได้และเราอย่าได้มาเจอกันอีกเลย”

ญาดาให้คีรินเป็นคนตัดสินใจนั้น เพื่อเป็นการให้ โอกาสเธอ และเป็นการให้โอกาสเขา

เธอไม่อยากเป็นคนที่ต้องตัดสินใจ

“บนโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ไม่ลำบากหรอกนะ ญาดา ผมไม่เคยกลัวความลำบาก สิ่งเดียวที่ผมกลัวคือการที่ คุณปฏิเสธความรักจากผม”

คีรินจ้องมองมาที่เธอ ญาดาห้ามใจตัวเองไม่ได้จึง ต้องจับที่หน้าของเขา “หน้าคุณเย็นจัง คุณรีบขึ้นมา นอนบนเตียงเถอะค่ะ” น้ำตาของเธอไหลลงมาอย่าง ห้ามไม่อยู่

เธอขยับตัวไปอีกฝั่ง เพื่อเว้นช่องว่างเอาไว้ให้เขา ได้นอน คีรินขึ้นมานอนบนเตียง เขาคงยืนอยู่ด้านนอก นานแล้ว ตอนนี้ตัวเขาเย็นมาก ญาดารู้สึกเป็นห่วงเขา และปวดใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้

เธอจึงขยับตัวเข้าไปแนบชิดกับเขา แต่เขากลับ ขยับตัวหนี “อย่าเลย เดี๋ยวคุณก็เป็นหวัดหรอก ไว้รอตัวผมหายเย็นเมื่อไหร่คุณค่อยขยับมาใกล้ผม”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจ” พูดจบ ญาดาก็ขยับตัว เข้าไปใกล้เขา จากนั้นกอดคีรินเอาไว้ มือหนาของเขา กอดตอบเธอ เขาตบที่หลังของเธอเบาๆเหมือนกล่อม เด็กนอนหลับ “ญาดา ขอบคุณนะ….

“คะ? ขอบคุณอะไรคะ?”

“ขอบคุณที่คุณไม่ได้ไล่ผมไปจากชีวิตคุณอีก” คื รินพูดแล้วประทับจุมพิตลงบนหน้าผากของเธอ

เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย “ถ้าฉันไล่คุณไป คุณ จะทำยังไงคะ?”

คีรินหัวเราะแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน “จะทำอะไรได้ ละ คงต้องยืนรอตรงหน้าบ้านคุณ จนกว่าคุณจะใจอ่อน แล้วให้ผมเข้าบ้าน จากนั้นผมจะได้หาข้ออ้างว่าคุณเป็น คนอนุญาตให้ผมเข้ามา คุณเป็นคนเปิดโอกาสให้ผม ญาดา ผมเจ้าเล่ห์มากเลยใช่ไหมครับ”

เขาน่าสงสารมากต่างหาก คนที่มีพร้อมทุกอย่าง กลับยอมทำเพื่อเธอได้มากขนาดนี้

“อย่าพูดแบบนั้นสิคะ ฉันเองก็อยากจะลองเปิดใจ นอกจากคุณแล้วฉันก็รักใครไม่ได้อีก เรามาพยายาม ด้วยกันนะคะ ฉันจะเชื่อใจคุณให้มากขึ้นบางทีมันอาจจะไม่ได้ยากอย่างที่เราคิดก็ได้ค่ะ”

พูดจบ เธอก็กระชับกอดแล้วซบลงตรงแผ่นอก กว้างนั้น ฟังเสียงหัวใจของเขาที่เต้นด้วยความเร็ว

ญาดาคลายยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้นมองคีริน “คุณคีริน คะ ถ้าฉันบอกว่าฉันรักคุณ คุณจะเชื่อไหมคะ?”

คีรินส่ายหน้าแล้วยิ้มเศร้า “ไม่เชื่อครับ คนอย่าง ผมคงทำให้คุณรักไม่ได้หรอก”

ญาดาชี้ไปที่แผ่นอกของเขา “ฉันรู้ว่าที่ตรงนี้ของ คุณมีฉัน ดังนั้นฉันเองก็จะรักคุณนะคะ”

พูดจบ เธอก็ชันตัวขึ้น แล้วจูบเขาอย่างโหยหา คี รินค่อยๆจูบตอบเธอลิ้นของเราพันกัน ญาดาจูบเขาอยู่ นานแล้วผละออกเพราะเธอหายใจไม่ทัน

คีรินดึงตัวเธอเข้ามากอด แล้วพูดขึ้น ขอบคุณนะ

ครับ

คืนนั้นเขากอดเธอเอาไว้ทั้งคืนไม่ยอมปล่อย เธอ เองก็ไม่อยากคลายกอดจากเขาเช่นเดียวกัน เธอคิดถึง และโหยหาอ้อมกอดนี้เหลือเกิน เขาเหมือนยาเสพติดที่ เธอไม่สามารถเลิกเสพได้