บทที่ 223 ผมไม่เคยหนี คุณต่างหากที่เอาแต่คิดหนีไปจากชีวิตผม

คีรินนิ่งค้างไป ญาดาพยายามรุกจูบเขา

แต่คีรินกลับดูนิ่งเฉย เธอรู้สึกร้อนรนขึ้นมา คีริน เม้มปากแน่นไม่ยอมให้เธอแทรกลิ้นเข้าไป ญาดาจึง พรมจูบไปที่ซอกคอขาวของเขา จากนั้นก็กัดมันเบาๆ เพราะเขาไม่มีท่าทีใดๆกับตน

ญาดาพยายามถอดเสื้อของเขาออก เธอปลด กระดุมนั้น มือของเธอลูบไล้บนแผ่นอกกว้าง ความนิ่ง เฉยของเขาทำให้ญาดารู้สึกโมโห

ญาดาเงยหน้าขึ้นไปมองคีริน แล้วตะคอกเสียงดัง “ทำไมคุณเอาแต่นิ่งแบบนี้!

คีรินขมวดคิ้ว “ผมควรจะถามคุณมากกว่า ว่าคุณ ทำแบบนี้ทำไม??

“ฉันทำขนาดนี้แล้ว คุณไม่รู้หรือไงคะว่าฉัน ต้องการจะทำอะไร?

คีรินยิ้มเหยียดเธอ “วันไนท์แสตนหรอ??”

“ฉัน…..” คำพูดของเขา ทำให้ญาดาหยุดการกระ ทําของตน

“ถ้าคุณคิดจะวันไนท์แสตนกับผม ขอโทษด้วย ผมไม่ต้องการ!” เขาพูดแล้วผลักเธอออก
ญาดารีบกอดเขาเอาไว้ “ไม่ค่ะ อย่าผลักไสฉัน เลย ฉันต้องการคุณ ต้องการคุณจริงๆ ”

ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออะไร แต่ญาดา ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้แล้ว

คีรินเชยคางเธอขึ้น “คุณรู้ตัวรึเปล่า ว่าคุณกำลัง ทำอะไร??”

ญาดาพยักหน้า “รู้สิ คุณช่วยตอบสนองความ ต้องการของฉันหน่อยได้ไหม ฉันไม่ไหวแล้ว”

พูดจบญาดาก็ถอดเสื้อผ้าของตัวเอง คีรินหยุดเธอ เอาไว้ “ญาดา คุณต้องคิดให้ดี ถ้าเรามีอะไรกันในคืนนี้ เรื่องมันจะไม่ใช่แค่วันไนท์แสตน คุณเข้าใจที่ผมพูดใช่ ไหม?”

ตอนนี้ญาดารู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว เธอไม่คิดอะไร ทั้งนั้น ต้องการเพียงแค่คีริน ต้องการเขาเพียงคนเดียว เท่านั้น เขาคือคนเดียวที่จะสามารถดับความเร่าร้อนนี้ บนตัวเธอ

“ฉันเข้าใจค่ะๆๆ” ญาดาพูดจบแล้วจูบเขาอย่าง

โหยหา

คีรินอุ้มเธอเอาไว้ แล้วถามขึ้น “ห้องของคุณอยู่

ไหน?”
ญาดาชี้ห้องของตนให้เขา จากนั้นคีรินก็อุ้มเธอ เข้าไปด้านในนั้น

เขาโยนเธอลงบนเตียง แล้วขึ้นมาค่อมเธอ เตียงไม้ เก่าๆในห้อง แค่พลิกตัวก็เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าด คีรินขมวด คิ้วด้วยความรำคาญ

จากนั้นเขาก็ถอดเสื้อของตัวเอง เขาในตอนนี้ดูรีบ ร้อนกว่าเธอเสียอีก เขาค่อมเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงมา จูบเธอ

มือหนาของเขาลูบไล้ไปทั่วตัว ญาดารู้สึกร้อนและ ต้องการเขาเป็นอย่างมาก

คีรินอ้าขาของเธอจนกว้าง จากนั้นสอดใส่เข้ามา ความรู้สึกนั้นทำให้ญาดารู้สึกมีความสุข

เขาในตอนนี้มีเหงื่อไหลอยู่เต็มหน้า ญาดาเองก็ไม่ ต่างกัน

หลังจากที่เขาสอดใส่เข้ามาด้วยความรุนแรงจน สาสมใจแล้วนั้น ญาดาก็พูดขึ้น

“พอแล้วค่ะๆ…”
เหมือนเขาเองก็โหยหาเธอมานาน เขาทำแบบนั้น กับเธอไม่หยุด จนญาดาต้องปรามเขา เพราะเธอเริ่ม เหนื่อยแล้ว

“พอได้แล้ว?? หมายความว่าอะไรครับ” เขาคลาย ยิ้มเจ้าเล่ห์ ตอนนี้หน้าของญาดาแดงเพราะความเขินอาย เธอ

รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า

ญาดาลุกขึ้นมากอดเขาเอาไว้ จากนั้นก็เล้าโลม เขาอีกครั้ง ถึงมันจะเหนื่อยแต่เธอกลับไม่รู้สึกพอ ตรง กันข้ามเธอรู้สึกคิดถึงและโหยหามันมาก

พูดได้คำเดียวว่า มีความสุขมาก!

ญาดาไม่รู้ว่าเธอกับเขาจบเพลงรักนี้เมื่อไหร่ แต่ ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งกับมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ที่นอนอยู่บนเตียง

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเหมือนแค่ฝันไป แต่ญาดารู้ ดีว่านั่นไม่ใช่ความฝัน เธอได้กลิ่นเหงื่อและกลิ่นราคะ ของชายหญิงบนที่นอน ระหว่างขาของเธอเองก็รู้สึก เจ็บหน่วงๆ

ญาดาหัวเราะกับตัวเอง เขาบอกว่าระหว่างเธอกับ เขาจะไม่มีคำว่าวันไนท์แสตน แต่พอเธอตื่นขึ้นมานั้นเขากลับหายไป

ป่านนี้เขาคงกลับไปหาผู้หญิงของเขาแล้ว ส่วนเธอ ก็คงต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ต่อไป

น้ำตาของญาดาไหลลงมา เธอยิ้มทั้งน้ำตา

ขณะที่เธอกำลังก่นด่าคีรินในใจนั้น ประตูห้องก็ เปิดออก เธอรีบเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว

ญาดาเหลือบมอง คนที่เดินเข้ามาคือ…….

คีริน

คีรินเดินเข้ามา แล้วลูบผมของเธอเบาๆ “ทำไม ต้องตกใจขนาดนั้นตอนที่เห็นผมด้วย??”

ญาดาพูดพึมพำ “คุณ…..คุณลืมของหรอคะ?”

คีรินขมวดคิ้ว “ทำไมถึงถามผมแบบนี้ละ คิดว่าผม เป็นคุณรึไง พอได้ผมแล้วก็หนีผมไป”

ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวิ่งอยู่ในหัวของญาดา เธอจำ ได้ว่าหลังจากที่จุดพลุแล้วก็เจอคีริน เธอกับเขากินข้าว และกินเหล้าด้วยกัน จากนั้นเธอก็ก่นด่าเขา แล้วหลัง จากนั้นเธอก็ยั่วยวนเขาจนสุดท้ายเขาก็ทนไม่ได้
“ฉัน…..คิดว่าคุณกลับไปแล้ว” ญาดาพูดตามจริง

คีรินจับที่มือของเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน เขามอง มาที่เธอแล้วจูบบนหน้าผากเบาๆ “ผมไม่เคยหนีมาก่อน คนที่หนีผมคือคุณต่างหาก”

ญาดาหวนคิด เหมือนเขาจะพูดถูก ตั้งแต่ที่เธอกับ เขามีอะไรกัน เธอก็คิดแต่จะหนีไปจากเขา

“คุณ…..ออกไปไหนมาแต่เช้าคะ?” ญาดา พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เธอรู้ว่าเขาคงไปตลาดมา เพราะเธอได้กลิ่นอาหารเช้าที่ลอยมาจากด้านนอก เธอ รู้สึกอบอุ่นในใจขึ้นมา

แต่ตอนที่สายตาเธอเหลือบไปเห็นยาคุม สีหน้า ของญาดาก็ดูไม่พอใจเท่าไหร่

หึหึ…..ที่แท้เขาก็ออกไปซื้อยาคุมให้เธอนิเอง คง กลัวว่าเธอจะตั้งท้องลูกของเขาสินะ

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เพราะเธอเองก็ไม่อยากจะ สานสัมพันธ์กับเขา

คีรินสังเกตุเห็นถึงสีหน้าของเธอ เขาจึงพูดขึ้น “ผม คิดดูแล้ว คุณจําเป็นต้องกินยานี้ เพราะว่า…….

ญาดาหัวเราะในลำคอ “ฉันร้ค่ะ ต่อให้คุณไม่ออกไปซื้อ ฉันก็ต้องออกไปซื้อมากินเองอยู่ดีนั่นแหละ ขอบคุณนะคะ”

เธอพูดเสียงนิ่ง

จากนั้นก็กินยาคุมเข้าไป ยังไงเธอเองก็ไม่อยากจะ สานสัมพันธ์กับเขาอยู่แล้ว