บทที่ 221 คืนสิ้นปี

เมื่อเสียงพลุจบลงนั้น ญาดาก็หันไปมองคนที่อยู่

ตรงหน้า

ภาพของคีรินที่อยู่ตรงหน้าดูเลือนลาง ญาดาจึง ลองร้องเรียกเขา “คุณคีริน!

ญาดาอยากมั่นใจว่าคีรินที่เธอเห็นนั้นคือตัวจริง หรือแค่เธอตาฝาดไป

คีรินค่อยๆก้าวเท้าเดินมาตรงหน้าเธอ เพราะตอนนี้ ดึกมากแล้ว ทำให้เธอมองเห็นเขาไม่ชัดเท่าไหร่

“คุณคีริน…..คุณใช่ไหมคะ?” ทั้งๆที่เธอรู้อยู่แล้ว ว่าเป็นเขา แต่เธอก็ยังจะถาม เพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะ พูดอะไรกับเขาดี

“อื้ม ผมเอง” คีรินพยักหน้า จากนั้นพูดอธิบาย “ผม….มาเที่ยวที่นี่ แต่พอดีผมหลงทาง”

เที่ยว? หลงทาง? ข้ออ้างของเขาสิ้นคิดจริงๆ…

“เข้ามาข้างในบ้านก่อนสิคะ ดึกขนาดนี้แล้ว คุณ คงไม่มีที่ไป” ญาดาพูดแล้วหันหลังกลับ คีรินยังคงยืน นิ่ง ญาดาจึงหันไปพูดกับเขา “หรือไม่คุณก็ไม่นอนที่ โรงแรมหน้าปากซอยก็ได้นะคะ”

วินาทีที่ญาดาเห็นว่าเป็นเขา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ในใจของเธอกลับรู้สึกเต้นแรงและแอบดีใจ

คงเป็นเพราะ เธอเหงามากเกินไปมั้ง

ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นคีรินหรือว่าใคร ถ้ามาถึงหน้า บ้าน เธอก็คงจะชวนพวกเขาเข้ามาด้านในเหมือนกัน เพราะในคืนวันสิ้นปีที่แสนจะเงียบเหงานั้น มันคงดีไม่ น้อยถ้าได้เจอใครสักคน

“ผมหิวข้าวมากเลย ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมขอกิน ข้าวที่นี่สักมื้อได้ไหม” คีรินพูดแล้วเดินตามเธอเข้ามา

ญาดาพยักหน้าแล้วไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็เข้าไป ทำอาหารให้เขากิน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่ตอนนี้เธอ กลับไม่สามารถหุบยิ้มได้

เธอทำอาหารออกมามากมาย แล้วพูดอธิบายกับ

เขา

“เป็นวัฒนธรรมของที่บ้านค่ะ คืนวันปีใหม่เราจะ กินอาหารหลายๆอย่าง เพราะเชื่อว่าจะทำให้ตลอดทั้งปี ใหม่ของเราจะได้กินอิ่มนอนหลับ แต่อาหารพื้นบ้านของ พวกฉันมันต่างกับพวกคุณมากนะคะ”

คีรินมองดูถ้วยหลายใบที่ญาดาวางเอาไว้ แล้วถาม ขึ้น “จะมีคนมากินกับเราหรอ?”
ญาดานั่งลง “ไม่มีค่ะ ถ้าจะมีก็คงเป็นแค่ผี”

“ฉันแค่มโนว่าพ่อกับแม่และคุณย่าท่านจะมากิน ข้าวกับฉัน เพราะการนั่งกินคนเดียวมันเหงาเกินไปก็ เท่านั้น”

คีรินขมวดคิ้วแล้วพูดขึ้น “คุณเองก็โตที่กรุงเทพ ทำไมมีความคิดโบราณๆแบบนี้”

ญาดาไม่อยากเถียงอะไรเขา เธอพูดสั้นๆ กันเถอะค่ะ” “กินข้าว

เขากินไม่เยอะ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะฝีมือการทำ อาหารของเธอไม่ดีนัก คงเทียบไม่ได้กับเชฟของเขา

“มีเหล้าไหม? ผมอยากดื่มเหล้าฉลองปีใหม่” จู่ๆคื รินก็ถามขึ้น จากนั้นญาดาก็หยิบเหล้าขาวออกมาหนึ่ง ขวด

ซึ่งเป็นเหล้าขาวราคาถูกๆทั่วไป

“มีแต่เหล้าขาวนะคะ ไม่มีพวกเหล้าราคาแพงแบบ ที่คุณชอบกินหรอก คุณจะลองดื่มไหม?”

คีรินคว้าขวดเหล้าจากมือเธอไป “ถึงแม้รสชาติจะ ไม่ดีเหมือนกัน แต่ยังไงมันก็ทำให้เราเมาได้ ผมดื่มสัก หน่อยแล้วกัน”
ญาดายักไหล่ “แล้วแต่นะคะ ถ้าคุณคิดว่าดื่มได้ ฉันก็จะดื่มกับคุณ ที่ฉันซื้อมาเพราะฉันอยากดื่มอยู่ พอดี”

“มาดื่มด้วยกันเถอะ!

ญาดาทุบโต๊ะ แล้วพูดขึ้น “มาดื่มกันเถอะค่ะ แต่ ไม่มีแก้วเราใช้ถ้วยแทนแก้วละกัน”

คีรินคลายยิ้ม “อั้ม ได้”

พูดจบคีรินก็เทเหล้าขาวให้เขาและตนเอง

เขายกถ้วยที่มีเหล้าขาวไม่เยอะมากมาให้เธอ “คุณเป็นผู้หญิง ดื่มน้อยๆหน่อย”

ญาดาขมวดคิ้ว แล้วบอกให้เขาเทเหล้าเพิ่ม “เทอีก ค่ะ เรื่องดื่มเหล้าไม่แบ่งชายหญิง ดื่มให้สุดเหวี่ยงไปเลย ดีกว่า”

พูดจบ เธอก็ยกถ้วยขึ้นชนกับเขา จากนั้นคีรินพูด ขึ้น “ก็จริง คุณไปเที่ยวบาร์ติดต่อกันยี่สิบกว่าวัน ถ้าคอ ไม่แข็งก็คงไปเสียเปล่า มาดื่มกันเถอะ!

ญาดารู้ว่าคีรินคงไม่ชอบให้เธอไปเที่ยวบาร์ แต่ ตอนนี้เขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอแล้ว เธออยากจะทำ อะไรมันก็เรื่องของเธอ
จากนั้นเธอก็ดื่มรวดเดียวจบ เหล้าที่แสบร้อนไหล เข้าไปในคอ

ญาดารู้สึกร้อนไปทั้งตัว

เธอหันไปมองคีริน เขาเองก็ดูแสบคอไม่น้อย เขา ขมวดคิ้วเป็นปม คงเพราะไม่ค่อยชินกับการดื่มเหล้า ขาวเถื่อนๆแบบนี้สักเท่าไหร่

“ดื่มไม่ได้ก็ไม่ต้องดื่มค่ะ” ญาดาพูดขึ้น

ถึงแม้ว่าเธอจะไปดื่มบ่อย แต่เธอก็ไม่ใช่คนคอแข็ง มาก หลังจากที่ดื่มไปสักพัก ญาดาก็เริ่มรู้สึกเวียนหัว พวกเธอในตอนนี้เหมือนคนเป็นโรคประสาท

เธอมองไปที่คีริน คีรินเองก็มองมาที่เธอ

คีรินหันมาถาม “คุณหัวเราะอะไร??”

“ฉันหัวเราะคุณ ที่คุณบอกว่ามาเที่ยวแล้วหลงทาง คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือหรือไงคะ?”

ญาดาพูดแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นน้ำตาของ

เธอก็ไหลลงมา

เธอฟุบตัวลงนอนร้องไห้บนโต๊ะ
“ฉันอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากมีครอบครัวที่ อบอุ่น แต่ผู้ชายที่ฉันคิดว่าจะเข้ากับเขาได้ดี กลับรับไม่ ได้ที่ฉันเคยทำแท้ง ชีวิตนี้ฉันคงต้องอยู่คนเดียวละสินะ ไม่เหมือนคุณ คุณคีริน….”

ญาดาชี้ไปที่เขา “คุณคงต้องแต่งงานกับผู้หญิงสัก คน จากนั้นก็มีลูกด้วยกัน ส่วนฉันกลับต้องอยู่คนเดียว มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด คุณเป็นคนทำลายชีวิตฉันแต่ คุณกลับมีชีวิตที่ดีกว่า ถ้าไม่มีคุณ ชีวิตของฉันควรจะดี กว่านี้ ฉันคงใช้ชีวิตอย่างที่คนอื่นเขาใช้กันและคงจะมี ครอบครัวที่อบอุ่น แต่งงานกับผู้ชายที่ฉันรัก”