บทที่ 209 คีรินทิ้งเธอไว้คนเดียวจริงๆ

ญาดามองรถของคีรินที่ยิ่งขับยิ่งไกล และไม่มี ทีท่าว่าจะหวนกลับมา เธอก็ดูออกว่าคนอย่างคีรินนั้น เป็นคนที่ไร้จิตใจริงๆ ตอนนี้เธอไม่มีทางหลักฐานยืนยัน ตัวตนแล้วเธอจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอ ไม่มีเงินสักบาท แต่ก่อนเขาชอบเอาเงินฟาดหัวเธอ ไม่ใช่หรือไง ทำไมครั้งนี้ถึงไม่ทำแบบนั้น คนๆนี้ทำเกิน ไปจริงๆ ตอนที่สมควรเอาเงินเฟาดหัวเธอ กลับไม่ให้สัก แดงเดียว

ตอนนี้เธอรู้สึกสิ้นหวงมาก เธอนั่งอยู่ตรงท่าเรือ ถึง แม้เธอเติบโตในกรุงเทพ แต่ที่นี่เธอไม่เคยมาจริงๆ เธอ ไม่รู้ว่าจะกลับยังไง และไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน

เธอเหมือนลอยอยู่บนทะเลที่กว้างขวาง และไร้ ซึ่งจุดหมายปลายทาง เธอนั่งอยู่บนพื้นสักพัก รู้สึกขา เริ่มเหน็บชา เลยลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุด หมาย

จริงๆคนเราก็เป็นแบบนี้แหละ มักจะไม่เห็นค่าตอน เวลาที่คนอื่นแคร์ตัวเอง ตอนนี้ถ้าไม่มีใครแคร์ตัวเอง ตัว เองก็กลับรู้สึกเสียใจ

เธอกำลังคิดว่าคืนนี้เธอจะผ่านมันไปได้ยังไง ตอน นี้ก็ห้าโมงเย็นแล้ว เดี๋ยวก็คงจะมืดแล้ว ผู้หญิงคนเดียว อยู่ในที่แบบนี้ มันไม่ปลอดภัย

เธอควรทํายังไงดี
พอนึกถึงคีรินให้เธอเซ็นสัญญาบ้าๆนั่น คิดๆแล้ว เธอไม่ควรเซ็นเลย ถ้าไม่เซ็น เขาก็คงรู้สึกว่าตัวเองยัง ติดค้างอะไรจากเธออยู่ ตอนนี้เขาก็คงไม่ทิ้งเธอไว้แบบ นี้

คิดๆดูแล้ว คีรินตั้งใจทำแบบนี้ ทุกอย่างเขาได้คิด

ไว้แล้ว

ตอนนี้เธอควรหาวิธีเพื่อช่วยให้ตัวเองปลอดภัย ก่อน เธอเดินไปข้างหน้าสักพักก็เห็นร้าน KFC ที่ เปิดตลอด 24 ชั่วโมง เธอควรไปหลบอยู่ในนั้น น่าจะ ปลอดภัยกว่า

ไว้ให้มันผ่านคืนนี้ไปก่อน ถ้าทางร้านสามารถ ให้งานเธอทำ ก็คงจะดี ทางที่ดีที่สุดยังให้มีที่พักและ อาหารให้กินฟรี เธอเป็นแค่เด็กก้าร้า เธอก็เหลือแค่ เพื่อน แค่คิดว่าพอข่าวที่เธอเป็นเมียน้อยถูกเผยแพร่ ออกไป คิดว่าเพื่อนๆของเธอก็คงไม่มีใครอยากรับสาย เธอ

ตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่งจริงๆ ไม่งั้นก็ลองหารินดาดูแล้ว กัน ให้รินดาช่วยเธอไปก่อน

ตอนนี้เธอนั่งอยู่ตรงหน้าร้านKFC และท้องก็กำลัง ร้องจ๊อกๆ แต่เธอไม่มีเงินสักบาท ก็คงต้องทนหิว ตอนนี้ เธอรู้สึกอยากจะร้องไห้มากๆ พอมองผู้อื่นที่กำลังเดิน ผ่านไปผ่านมา พวกเขากำลังรีบกลับบ้านหรือเปล่า ทกคนล้วนมีบ้าน นอกจากเธอคนที่ไม่มี

คีรินพาเธอกลับประเทศ แล้วปล่อยเธออยู่อย่างนี้ เหมือนเขาก็ไม่ได้ดีไปกว่าเส้นชัยเลย

พอเธอเลยมีผู้เฒ่าที่อยู่ข้างๆเธอ กำลังเอามือเขียน บนพื้นว่าตัวเองได้พรากจากจากลูก และไม่มีเงินกลับ บ้าน ใครใจดีให้เงินเขาหน่อยไหม ให้เขาได้กลับบ้าน

เธอกำลังคิดว่าตัวเองควรทำแบบนี้ไหม แต่เธอก็ รู้สึกอับอาย คนที่มีมือมีเท้าและยังเป็นสาวอยู่ คนอื่นก็ คงจะคิดว่าเธอเป็นพวกที่ชอบหลอกลวงคนอื่น

คิดไปคิดมา เธอจึงเข้าไปคุยกับผู้เฒ่าอย่างหน้า ด้านๆ “คุณลุง ให้หนูยืมช็อกของคุณลุงหน่อยได้ไหม”

ผู้เฒ่าจึงมองเธอเหมือนมองสัตว์ประหลาด

“สาวน้อย ตัวเองก็มีมือมีเท้า แถมยังหน้าตาดี ทำไมถึงไม่ไปหาเงินเอง มาแย่งลูกค้าของลุงทำไม?” สีหน้าของผู้เฒ่าเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

ผู้เฒ่าคนนี้ไม่ได้เป็นขอทานเพื่ออยากกลับบ้าน แต่เป็นพวกสิบแปดมงกุฎ

เธอเลยคิดว่าไม่ใช้วิธีนี้จะดีกว่า เดี๋ยวสุดท้ายเงินก็ ขอไม่ได้ กลับต้องเสียศักดิ์ศรีของตัวเองไปฟรีๆ
ตอนที่เธอกำลังเดินออกจากลุงคนนั้น จู่ๆก็มีคน ข้างหลังเรียกเธอ “ญาดา แกเองหรอ?”

เธอหันไปมอง ก็เห็นคนๆหนึ่งโผล่หัวออกมาจากรถ มินิคูเปอร์สีแดง

“รินดา” เธอเรียกขึ้นเสียงเบา

รินดาลงมาจากรถ แล้วเดินมาหาเธอ “ทำไมดึก ป่านนี้ยังออกมาข้างนอกอีก ”

“ฉัน….ออกมาซื้อของ” เธอโกหกขึ้นและพูดขึ้น อย่างติดๆขัดๆ ไม่อยากให้รินดารู้เรื่องของตัวเอง

“แกใส่เสื้อบางขนาดนี้ ไม่หนาวหรอ” รินดาพูด

ขึ้น

เธอเลยมองเธอด้วยความอับอาย พอเธอนึกถึงครั้ง สุดท้ายที่เจอรินดา รินดายังบอกว่าตัวเองรู้สึกอายที่ ต้องคบเธอเป็นเพื่อน

ตอนที่เจอหน้ากันอีก พวกเธอก็คงไม่เป็นเพื่อนกัน

อีก

“ค่อยยังช่วย ไม่ค่อยหนาว แกกำลังจะกลับบ้าน ใช่ไหม งั้นแกก็กลับเถอะ”
เธอหวังให้รินดารีบกลับ เธอไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงขั้น นี้แล้ว กลับยังต้องทำตัวหยิ่งผยองแบบนี้

ถ้าเธอหน้าด้านพอ ก็คงขอให้รินดาช่วย รินดาเป็น คนที่มีน้ำใจ ก็คงจะช่วยเธออยู่แล้ว

“ฉันจำได้ว่าแกพักอยู่ไกลจากที่นี่มาก” รินดา ไม่มีท่าทีจะไปไหน

เธอไม่รู้ว่าควรโกหกยังไงอีก รินดาคงคิดว่าตัวเอง ยังอยู่กับคีรินงั้นหรอ?

“ฉัน….” แค่เธอยังพูดไม่จบ รินดาก็เอ่ยพูดขึ้น “ญา แกไม่มีบ้านให้กลับแล้วใช่ไหม?”

เธอจึงพูดขึ้นตรงๆ

ผ่านไปสักพัก เธอจึงพยักหน้าด้วยความอับอาย

“ฉันกับคีรินไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ฉันพึ่งกลับจากต่าง ประเทศ ทั้งกระเป๋าตังค์ พาสป็อตก็ทิ้งไว้ที่นั่นหมด เลย

เธอไม่มีอะไรติดตัวสักอย่าง ถ้าต้องไปทำเอกสาร ยืนยันตัวตนใหม่ ก็คงสุดปัญญาจริงๆ ตอนนี้เธอเลย ต้องหน้าด้านไปขอความช่วยเหลือจากรินดา

“ไม่งั้นแกก็ไปอยู่กับฉันสักระยะ รอให้แกได้พวกพาสป็อตกลับมา และหางานทำ ก็ค่อยย้ายออกจาก บ้านฉัน แกว่าแบบนี้ดีไหม?” รินดาแนะนำขึ้น

เธอรู้สึกซึ้งใจมากๆ “ริน……..……….ไม่เกลียดฉัน แล้วหรอ?”

เธอส่ายหัว “เรื่องที่มันผ่านไป ก็ปล่อยมันผ่านไป เถอะ อีกอย่างพวกฉันก็รู้ๆกันอยู่ คุณคีรินต้องแต่งงาน เพราะสัญญาทางธุรกิจ ฉันรู้ว่าแกก็มีเรื่อง งลำบาก กลับบ้านฉันกับฉันเถอะ!”

เธอเลยเรียกญาดาขึ้นรถไป