ตอนที่ 239 ตอนจบ
ที่ปลายด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ เกิดเป็นความเงียบที่ ตายแล้ว
มือที่กำโทรศัพท์มือถือของปยุตเต็มไปด้วยเส้นเลือด เขากัดฟันและบีบคำเตือนผ่านช่องว่างระหว่างฟันของ เขา “ถ้าคุณกล้าพูดอะไรต่อหน้าภรรยาของผม ผมจะให้ คุณตายอย่างน่าสังเวช!”
ทัตดายิ้มอย่างไม่เห็นด้วย “สุนัขกระโดดข้ามกำแพง เมื่อพวกมันจนตรอก นับประสาอะไรกับคน หากคุณ ยืนยันที่จะไม่ไว้ชีวิตฉัน เหตุใดฉันต้องใส่ใจชีวิตและ ความตายของผู้อื่น”
เธอยิ้มอย่างเย็นชาและวางสายโทรศัพท์ ได้ยินเสียง สัญญาณสายไม่ว่างที่ข้างหู ปยุตเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือ ลงกับพื้น โทรศัพท์มือถือแตกเป็นเสี่ยง ๆ
จนถึงเวลาเลิกงาน ผลินเห็นปยุตยังไม่ออกมาจากห้อง ทำงานเสียที เธอจึงผลักประตูห้องทำงานของประธาน อย่างสงสัยและเดินเข้าไป เห็นปยุตนั่งหลับตาอยู่ในความ คิด การแสดงออกบนใบหน้าของเขานั้นหนักหน่วง เธอ เดินเข้าไปช้า ๆ เอ่ยเตือนเบา ๆ “คุณยุต กลับบ้านได้แล้ว”
ปยุตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา โบกมือเรียกเธอ “ลิน คุณมานี่ หน่อย”
เธอเดินงุนงงไปที่ขาของเขาและนั่งลง สอบถามราย ละเอียด “เกิดอะไรขึ้นเหรอ คุณดูไม่ปกติเลย
“ไม่มีอะไรหรอก พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันเถอะ”
“เที่ยวเหรอ ช่วงนี้บริษัทยุ่งมากใช่ไหมเหรอ”
“ก็ไม่ได้ยุ่งอะไร ก่อนหน้านี้สัญญากับคุณไว้นี่ เพิ่งค้น พบว่าเงินตรามันไม่มีค่าอะไรเลย”
“แต่ตอนนี้มันเป็นช่วงปลายฤดูหนาว พวกเราจะไป เที่ยวที่ไหนกัน
“ฮอกไกโด”
ปยุตโพล่งออกมาโดยไม่ต้องคิด
ผลินแปลกใจ ถามออกไปอย่างคลุมเครือ “อยู่ดี ๆ ทำไมคุณถึงจะพาฉันไปฮอกไกโดล่ะ”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่คุณเคยปราถนาเหรอ อยู่กับผมผมไม่ อยากให้คุณเสียใจ ดังนั้นผมต้องการที่จะช่วยให้คุณ ผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้อย่างสมปราถนา”
เธอยิ้ม “ถ้าหากไม่เห็นหิมะเพชร บางทีพวกเราอาจจะ เดินทางไปโดยเปล่าประโยชน์”
“ไม่เป็นไร ปีนี้ไม่เห็นก็เป็นปีหน้า ปีหน้าไม่เห็นก็เป็นปี ถัดไป เรามีเวลาทั้งชีวิตที่จะพิสูจน์ต่านานนี้นี่ใช่ไหม”
ผลินเอียงศีรษะ ดวงตาทั้งสองข้างเป็นเหมือนดวงตา ของแมว ราวกับว่าจะเจาะทะลุหัวใจของเขา “แปลกจัง อยู่ดี ๆ ก็มาทำตัวแปลก ๆ กับฉัน…
“แล้วที่ผมทำกับคุณไม่ดีเหรอ ไม่ใจดีเหรอ”
ปยุตจ้องเธอ “เอาล่ะ คุณไปรอผมข้างนอก ผมจะเก็บ ของแล้วเดี๋ยวพวกเรากลับบ้านกัน”
ผลินพยักหน้า หมุนตัวแล้วเดินออกไป เห็นโทรศัพท์มือ ถือที่ถูกเขวี้ยงแตกละเอียดตกอยู่ตรงมุมห้อง ร่องรอย ของความประหลาดใจประกายในดวงตา มองย้อนกลับ ไปและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อคิดเกี่ยวกับ มันแล้วจึงเลือกที่จะไม่พูด
ระหว่างทางกลับบ้าน ท้ายที่สุดเธอไม่สามารถต้านทาน มันได้ ถามด้วยความสงสัย “มีอะไรเกิดขึ้นเหรอที่ทำให้ คุณโกรธจนต้องเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือของคุณ”
“ไม่มีอะไร แค่เถียงกับทัตดาไม่กี่ประโยค
“นังแม่มดเฒ่าน่ะเหรอ” ผลินถอนหายใจ “สามี ฉันคิดว่า คุณกำลังโกรธเธอมากเกินไปแล้วนะ”
“มีบางอย่างที่คุณไม่เข้าใจ”
“มีอะไรเหรอที่ฉันไม่เข้าใจ”
ปยุไม่ตอบอะไร เปลี่ยนทิศทางรถ “คืนนี้ไปทานข้าง นอกกัน คุณอยากทานอะไร” เขาเปลี่ยนเรื่อง
ผลินไม่ได้ถามต่อ เพราะแต่เดิมเขาก็ไม่ใช่คนที่จะบอก อะไรกับเธออยู่แล้ว
“ฉันอยากทานปู ฉันอยากทานหอยเป๋าฮือ ฉันอยาก ทานหม้อไฟ และฉันยังอยากทานคุณ…
“คุณอยากทานผมยังไง”
“แค่ล้างแล้วก็ทาน
“มันจะดีกว่าถ้าเราไม่ไปทานข้าว ตรงกลับบ้านเพื่อล้าง และให้คุณแทะดีไหม
“ไม่ได้ ต้องทานอะไรเพื่อเพิ่มความแข็งแรง เดี๋ยวไม่มี แรงที่จะแทะสิจริงไหม”
“งั้นคุณอยากทานอะไรก่อน
“ไส้กรอกแฮม”
“ผลิน คุณนี่มีสีสันมากขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ”
“ใกล้ชาดเป็นสีแดง ใกล้หมึกเป็นสีดำ เช่นกันเช่นกัน”
เสียงของทั้งสองคนจางหายไป จนกระทั่งจมอยู่ใต้แสง ไฟนีออนที่ส่องสว่างในยามค่ำคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น ผลินและปยุตถือกระเป๋าเดินทางตาม กันลงไปข้างล่าง คุณนายท่านถามด้วยความประหลาดใจ “พวกเธอกำาลังทําอะไรกัน”
“คุณแม่ พวกเรากำลังจะไปเที่ยวกันค่ะ”
“เที่ยวเหรอ ทำไมไม่เคยได้ยินพวกเธอพูดมาก่อน”
“ตัดสินใจกะทันหันน่ะค่ะ”
“โอ๊ย หนุ่มสาวนี่ดีจริง อยากทำอะไรก็ทำ ขึ้นอยู่กับ ความกระตือรือร้น
ผลินกับปยุตมองหน้ากันและยิ้มให้กัน หลังอาหารเช้าก็ ออกเดินทาง
มันเป็นตอนเย็นแล้วเมื่อมาถึงฮอกไกโด พวกเขาเข้าเช็ กอินที่โรงแรม ผลินถามปยุตว่า “เพื่อนมาเฟียคนนั้นครั้ง ก่อนของคุณอยู่ที่ไหน ยังอยู่ที่ญี่ปุ่นหรือเปล่า”
“ไปแล้ว ไปอเมริกาเพื่อพัฒนา”
“ไม่เลวเลย อนาคตยาวไกลไม่สิ้นสุด” “อะไรคือยาวไกลไม่สิ้นสุด แค่เล่นสนุกกับชีวิต”
“เย็นนี้พวกเราทานอะไรกันดี”
“คุณจะทานอะไรอีก บนเครื่องบินก็ทานไปตั้งเยอะ ลง จากเครื่องบินก็เพิ่งทานไป”
“ฉันหิว”
“แล้วทําไมผมไม่หิว ผมไม่ใช่คนเหรอ”
“คุณเป็นคน แต่เป็นหนึ่งคน ฉันเป็นสามคน พวกเราไม่ เหมือนกัน”
หี ปยุตยิ้มอย่างไร้อารมณ์ มันค่อนข้างสมเหตุสมผล
หลังจากทานอาหารเย็น พวกเขายืนกอดกันมองดูดาว ตรงหน้าต่างโรงแรม ผลินพูดว่า “สามี คุณว่าดาวที่ญี่ปุ่นดู สวยงามกว่าที่จีนของเราหรือเปล่า”
“ไม่เลย”
“แล้วคุณคิดว่าผู้หญิงญี่ปุ่นดูดีกว่าผู้หญิงจีนของเรา ไหม
“ไม่คิดอย่างนั้น”
“คุณไม่คิดแล้วทำไมถึงเอาแต่จ้องเจ้าของโรงแรมล่ะ! ทันใดนั้นผลินก็หันไปอย่างดุเดือด ทำให้ปยุตตกใจ เขาเร่งรีบอธิบาย “ผมเอาแต่จ้องมองเจ้าของโรงแรม เมื่อไหร่กัน”
“ยังพูดว่าไม่อีก เชื่อหรือไม่ว่าฉันสามารถขุดลูกตาของ คุณแล้วเอามาเตะเป็นลูกบอลได้น่ะ”
“ถึงคุณจะขุดลูกตาผมเอามาเตะเป็นลูกบอลผมก็ไม่ สามารถยอมรับสิ่งที่ไม่ได้ทำได้หรอก…
“ดีเลย งั้นคืนนี้คุณนอนบนพื้นเย็นไปเลย”
“ทําไมผมต้องนอนบนพื้น
“เพราะคุณกำลังเล่นชู้กับผู้หญิงคนอื่นแต่คุณปฏิเสธที่ จะยอมรับมัน”
เมื่อผลินนึกถึงภาพเมื่อตอนทานอาหารก็โมโห เจ้าของ โรงแรมหน้าอกใหญ่ก้นใหญ่ เดินกระเพื่อมไปมาต่อหน้า พวกเขา ปยุตจ้องมองเธอตลอดเวลา ดูเหมือนว่าหัวใจ ของผลินจะถูกแมวข่วน ถ้าในร้านอาหารไม่ได้มีแขก มากมาย เธอต้องการที่จะระเบิดมันตรงนั้นเลย
“ผมเปล่า ผมไม่ได้สนใจผู้หญิงญี่ปุ่นสักนิด”
“คุณตอแหลแล้ว คุณน่ะหิวกระหาย ตราบใดที่เป็นผู้ หญิงก็ไม่รังเกียจที่จะมีเพศสัมพันธ์ ไม่สำคัญว่าเป็นใคร”
“คุณพูดเหมือนว่าผมเหมือนซีเหมินฉิงที่ต้องการความ
รัก”
“คุณไม่ได้ต้องการความรักเหมือนซีเหมินฉิง คุณแค่ เพราะว่าฉันท้องจึงไม่สามารถตอบสนองคุณได้ นั่นคือ เหตุผลที่คุณคิดไม่ซื่อกับผู้หญิงอื่น”
ปลุตนวดหน้าผาก “เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว ที่ผมเพิ่ง จ้องไปที่เจ้าของโรงแรม มันเป็นเพราะเธอเคยมีช่วงเวลา ที่ดีกับเพื่อนมาเฟียของผมช่วงหนึ่ง ผมคิดว่าเธอจะจำผม ได้ แต่ผลสุดท้ายคือจำผมไม่ได้”
“อ้าว แล้วทําไมคุณไม่บอกก่อนล่ะ”
“ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณจะมีความคิดที่น่ารังเกียจแบบนี้”
พวกเขาทะเลาะกันไปมาจนเที่ยงคืน ขณะที่นอนบน เตียงอันอบอุ่น ผลินพูดถึงความรู้สึกทั่วไปขึ้นมาว่า “คุณ ยุต พวกเราไม่กลับไปแล้วอาศัยอยู่ที่นี่เลยได้ไหม”
“ทำไมล่ะ”
“ไม่มีอันตรายในธุรกิจ ไม่มีความเกลียดชังที่ลึกซึ้ง แค่ เราสองคนเท่านั้น คงมีความสุขมาก”
“ใช่ แถมยังสามารถดูหิมะเพชรได้ด้วย”
“ใช่ งั้นคุณลองคิดเกี่ยวกับมันดูไหม”
“ไหนคุณลองพิจารณาซิ ว่าพวกเราจะกินอะไร ทิ้ง ธุรกิจในประเทศแบบนั้น ดื่มลมตะวันตกเฉียงเหนือเหรอ”
ผลินกอดเอวของเขา เจาะเข้าไปในแขนของเขา “คุณมี ความสามารถมาก ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่ทำให้ฉันหิวจนต้อง ดุมลมตะวันตกเฉียงเหนือหรอก….
ทั้งสองคุยกันอีกสักพักแล้วก็หลับไป นอนยังไม่ถึงห้า ชั่วโมง ตีสี่ครึ่งปยุตถูกปลุกให้ตื่นโดยผลิน “สามี ลุกขึ้น มา ลุกขึ้นมา”
“ทำอะไร”
ปยุตง่วงมากจนเกือบจะตาย พลิกตัวหันไปอีกทางและ หลับไปอีกครั้ง
“ไปดูหิมะเพชร เร็วเข้า ถ้าสายก็ไม่เห็นนะ”
“มันยังไม่สว่างเลย ให้ผมนอนต่อเถอะ”
“เช้าจนตะวันส่องก้นแล้ว ลุกขึ้นมาเร็ว เร็วเข้าเลย”
ผลินดึงเขาขึ้นมา เอาเสื้อผ้าสะอาดออกมาจากกระเป๋า เดินทาง “รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ฉันจะไปอาบน้ำ”
สองคนตื่นแต่เช้า ร้านอาหารยังไม่เปิด ต่างคนต่างถือ ถุงขนมปัง ห่อหุ้มด้วยเสื้อคลุมตัวหนา ขึ้นเขาด้วยไฟฉาย ผลินมีสปิริตสูงมาก แม้ว่าจะตั้งครรภ์แต่เดินไม่ช้าไปกว่า คนปกติ ปยุตจับมือเธอไว้แน่น ก้าวต่อก้าวเหยียบย่ำไป บนหิมะจนมาถึงภูเขาฮอกไกโด
“คุณจ๋าถ้ำนั้นได้ไหม ที่พวกเรามีเซ็กซ์กันเมื่อครั้งก่อน”
ปยุตส่องไฟฉายไปทางซ้าย ผลินตีแขนเขาอย่างเขิน อาย “น่ารังเกียจ”
เดินต่อไปเรื่อย ๆ จนมาถึงสถานที่ที่ดีที่สุดที่จะเห็นหิมะ เพชร ทั้งสองคนเปิดม้านั่งพับและนั่งลง ร่างกายใกล้ชิด กัน ปยุตจับมือของผลิน ใช้ปากเป่าลมหายใจร้อนลงไป “อุ่นขึ้นไหม”
“อืม อุ่นขึ้น”
เธอยิ้มหวาน เอียงศีรษะลงบนไหล่ของเขา
“มันยังเร็วเกินไป คุณนอนไปก่อน ผมจะเรียกคุณถ้า หิมะตกลงมา”
“ได้ คุณห้ามหลับนะ อย่าลืมเปิดตาของคุณไว้ ถ้าฉัน หลับแล้วคุณก็หลับเหมือนกัน หากพลาดเพชรหิมะ คุณรู้ นะว่าผลอะไรที่ตามมา
“เชื่อฟังครับ คุณผู้หญิง”
ปยุตจับศีรษะของเธอให้พิงลงบนหน้าอก คลุมเสื้อคลุม ผ้าฝ้ายหนาไห้ ผลินรู้สึกถึงความอบอุ่น ไม่นานนักก็นอน หลับไป
เธอไม่ได้นอนนานมากนัก อย่างน้อยความฝันของเธอ ก็ยังไม่จบ ปยุตปลุกเธอขึ้นมา “ลิน ตื่น ตื่นได้แล้ว ดวง อาทิตย์ขึ้นแล้ว”
ผลินขยี้ตางัวเงีย “แล้วเพชรหิมะล่ะ ตกลงมาแล้วหรือ เปล่า”
“ยังหรอก คุณไม่ได้บอกว่าหิมะจะตกเฉพาะเมื่อดวง อาทิตย์ขึ้นไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ ดังนั้นจากนี้ไปเราต้องตั้งใจดูนะ”
คนสองคนรอแล้วรอเล่า รอจนผ่านไปครึ่งชั่วโมง จนมันเริ่มสว่าง แต่ก็ยังไม่เห็นหิมะเพชร ค่อย ๆ ถอดใจและนด บางทีมันอาจจะเป็นเพียงตำนานจริง ๆ
“คุณยุต พวกเรามาเสียเที่ยวอีกแล้ว”
ผลินไม่สามารถพูดได้ว่าผิดหวังขนาดไหน พลันสลด ลง ถอนหายใจด้วยความเสียใจ
“ลิน คุณเห็นอะไรนั่นไหม”
ปยุตชี้ไปทางทิศตะวันออก เธอมองไปในทิศทางนิ้ว ของเขาด้วยความสนใจเล็กน้อย ทันใดนั้นปากก็เปิด เป็นรูปตัวอักษร O หิมะเพชร หิมะที่เหมือนเพชร เธอ กระโดดขึ้นจากม้านั่ง และเช็ดดวงตาที่พร่ามัว ใช่ ไม่ผิด หิมะที่ส่องประกายเหมือนเพชร ค่อย ๆ ตกลงมาจาก ท้องฟ้าเม็ดแล้วเม็ดเล่า….
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ