ตอนที่ 233 รูบิคของความรัก

ชนัยจ้องมองใบหน้าที่ยุ่งเหยิงของปยุต พูดอย่าง มั่งคงว่า “ดังนั้นประธานยุต ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้คิด พิจารณาเกี่ยวกับมันสำหรับพวกคุณทุกคน แต่ก็ไม่ สามารถบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของผมได้”สีหน้าเขา อ้อนวอน ทันใดนั้นปยุตเปลี่ยนเป็นจริงจัง “ชนัย นายไม่ อยากรู้จักท่านนภันต์พ่อคนนี้จริงเหรอ”

“ใช่ครับ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมรับไม่ได้ชั่วคราว หลังจากการ ไตร่ตรองอยู่หนึ่งปี ผลลัพธ์ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง”

“แต่นายควรรู้ ถ้าฉันช่วยท่านนภันต์ให้ได้พบลูกชาย มันเป็นเงื่อนไขที่มีประโยชน์มากสำหรับฉัน”

“แต่ผมก็รู้ ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจากผม คุณจะไม่ทำ ในเงื่อนไขที่มีประโยชน์สำหรับคุณ

ปยุตหัวเราะแผ่วเบา “ไม่เสียแรงที่อยู่กับฉันมาเป็นสิบ ปี นายรู้จักฉันเป็นอย่างดี

“ประธานยุต ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่เคารพการ ตัดสินใจของผม

“ไม่ต้องขอบคุณ สําหรับมิตรภาพของเราสองคน ฉัน จะไม่เพิกเฉยกับความรู้สึกของนาย
นั่งอยู่ในห้องหนังสือที่บ้านในตอนเย็น ปยุตเก็บ ข้อมูลเกี่ยวกับการผ่าตัดศัลยกรรมเลเซอร์ของชนัยใน ช่วงเวลานั้น ตกอยู่ในความคิดดิ่งลึก ทันใดนั้นประตูก็ เปิดออก ผลินเดินเข้ามา เขารีบยัดข้อมูลลงในลิ้นชัก อย่างวุ่นวาย ขมวดคิ้วเอ่ยถาม “ทำไมเข้ามาก็ไม่เคาะ ประตู”

“ลืมน่ะ ทำไม รบกวนคุณที่กำลังทำลามกอนาจารกับ ฉันอยู่เหรอ”

ปยุตยิ้มอย่างไร้อารมณ์ กอดเธอที่นั่งลงบนตัก “คุณรู้ ได้ยังไงว่าผมกำลังทำลามกอนาจารกับคุณ มันเป็นไป ได้นะที่ผมกำลังทำลามกอนาจารกับคนอื่น”

“ให้คุณยืมร้อยความกล้าเลย”

ผลินบีบจมูกโด่งของเขา “คุณแม่ทำซุปกระดูกวัวไว้ใน ห้องครัว ให้คุณลงไปดื่มน่ะ

“ไม่ดื่ม”

“ทำไมล่ะ”

“นั่นคือสิ่งที่ผมต้องการตอนนี้เหรอ ไม่บำรุงอาจจะ ทำให้หายใจไม่ออก แต่ถ้าบำรุงก็จะตายเร็วขึ้นอีก หน่อย”
ผลินหัวเราะคิกคัก “เกินไปหรือเปล่า คุณแม่อุตส่าห์ ลงครัว ไว้หน้าทานบ้าง”

“งั้นคุณไปดื่มแทนผมหน่อย

“ล้อเล่นอะไร นั่นคือการบำรุงร่างกายของคุณ ฉันดื่ม เข้าไปมันก็จะไม่ทำงาน

ผลินผลักเขา “ไปเลย ฉันจะใช้คอมพิวเตอร์ของคุณ ดาวน์โหลดบางอย่าง

ปยุตจําใจต่อเธอ ต้องลุกขึ้นและเตรียมที่จะออกไป เมื่อถึงประตูก็หันมาเตือนเธอ “อย่าค้นของของผมนะ

“Yes”

เขาไม่เคยเตือนอะไรมาก่อนเลย จู่ ๆ ก็มีการเตือน ผลินนึกไปถึงเมื่อตอนเข้ามา กับความสับสนวุ่นวายใน แววตาของปยุต เธอแอบเปิดลิ้นชักกลางเห็นรายงาน ข้อมูล จึงหยิบมันขึ้นมา ทันใดนั้นก็ปิดปากด้วยความ ประหลาดใจ

ปยุตลงไปข้างล่างและรีบดื่มซุป แล้วขึ้นไปข้างบน ทันที เมื่อเข้าประตูห้องหนังสือเห็นผลินนั่งอยู่บนเก้าอี้ สำนักงานกับข้อมูลในมือ ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็ เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเอ่ยถาม “มันไม่ใช่ว่าคุณจะไม่คุ้น ของของผมหรอกเหรอ”
“ในเมื่อคุณแน่ใจว่าชนัยเป็นลูกชายของท่านนภันต์ แล้วแต่ทําไมถึงปิดบังฉันละ”

ผลินโต้แย้งกลับ เหมือนคนที่ผิดเป็นเขาไม่ใช่เธอ

“เพราะนิสัยหุนหันพลันแล่นของคุณ ผมจึงไม่กล้าที่ จะบอกเรื่องของท่านนภันต์หลังจากที่รู้

“ทําไมไม่บอกท่านนภันต์ คุณไม่ได้ช่วยท่านนภันต์ ตามหาลูกชายเหรอ”

ปยุตถอนหายใจ “ถ้าคนนั้นเป็นคนอื่นมันไม่สำคัญ แต่ คนคนนั้นคือชนัย มีหลายอย่างที่ต้องคิด”

“ทําไมล่ะ”

“ชนัยไม่ได้ต้องการที่จะรู้จักท่านนภันต์พ่อคนนี้ ผม เห็นชนัยเหมือนพี่น้องของผม ข้อตกลงกับท่านนภันต์ นั้นขึ้นอยู่กับผลประโยชน์ ตอนนี้ชนัยเขาไม่เต็มใจที่จะ ยอมรับ ถ้าผมทำมันก็รู้สึกเหมือนผมหักหลังพี่น้อง”

“มันจะเป็นการหักหลังได้ยังไง” ผลินคิดต่างจากเขา “ฉันคิดว่าแค่เวลานี้ที่ชนัยไม่สามารถยอมรับความแตก ต่างระหว่างตัวเองจากเด็กกำพร้ากลายเป็นไม่ใช่เด็ก กำพร้า มันเป็นแค่เรื่องของจิตใจ และไม่ใช่ว่าจะเอาชนะ มันไม่ได้ ตอนนี้เขามีความบาดหมางกับพ่อของเขา ตราบใดที่ท่านนภันต์พยายามที่จะกำจัดอุปสรรคนี้ พ่อและลูกชายก็จะเข้าใจกัน

“มันง่ายเสมอที่จะแก้ไขปัญหาของคนอื่นจากมุมมอง ของตัวเอง แต่ถ้าเป็นตัวเองมันไม่ง่ายที่จะทํามัน ท่าน นภันต์สูญเสียลูกชายไปเพราะความบาดหมายระหว่าง แก๊ง และมันเป็นความจริงที่ภรรยาของเขาถูกทําร้าย ทางอ้อมจนได้รับความพิการทางสายตา ชนัยมีเหตุผล ที่จะเกลียดเขา”

“ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับท่านนภันต์จะเป็นยังไงก็ตาม แต่ความจริงที่ว่าเขาเป็นพ่อของชนัยก็ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้ ฉันคิดว่าไม่ว่าจะเพื่อชนัยหรือเพื่อคุณ ก็ควรจะบอกท่านนภันต์เกี่ยวกับเรื่องนี้”

“ผมทำอย่างนั้นไม่ได้ แม้ว่าจะต้องการดึงดูดคนผู้นั้น ผมก็จะไม่ใช้ประโยชน์จากพี่น้องตัวเอง!”

ทั้งสองไม่สามารถหาข้อตกลงร่วมกันได้ ปยุตเตือน เธอไม่ให้บอกใครเกี่ยวกับมัน ถ้าเธอเปิดเผยความลับ เขาจะไม่ให้อภัยเธอ

ผลินไม่เคยเห็นใครที่ชอบดื้อรั้นเช่นนี้ เมื่อไม่สามารถ สื่อสารกับเขาได้ เธอจึงตัดสินใจที่จะพูดคุยกับชนัย

ในร้านกาแฟที่มีสภาพแวดล้อมอันหรูหรา ผลินมอง ชนัยและพูดออกไปตรง ๆ “คุณชนัย ฉันรู้แล้วว่าคุณเป็น ลูกชายของท่านนภันต์”
ชนัยขมวดคิ้ว “ประธานยุตบอกคุณเหรอครับ”

“ไม่ใช่คะ ฉันบังเอิญเจอมันด้วยตัวเอง เขาไม่ได้หัก หลังคุณ”

“แล้ว คุณนัดผมออกมามีอะไรครับ”

“คุณจะไม่พบคุณพ่อของคุณจริงเหรอ ที่จริงฉันได้ยิน จากคุณปยุต ว่าท่านนภันต์ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คุณคิด”

“ผมไม่ได้บอกว่าเขาไม่ดี ที่จริงแล้ว ทุกอย่างที่เกี่ยว กับเขามันไม่เกี่ยวกับผม

ผลินรู้สึกว่าชนัยมีอคติอย่างมากต่อท่านนภันต์

“คุณก็รู้ว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ไม่ปกติ หากท่านนภันต์ ร่วมมือกับทัตดามันจะเป็นผลเสียอย่างมากต่อเรา คุณ สามารถละทิ้งอคติส่วนตัวของคุณได้หรือไม่ แล้วคำนึง ถึงสถานการณ์โดยรวมได้ไหม”

“ที่บอกผมมามันเป็นข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวมาก”

ชนัยถอนหายใจ “ผมขอโทษครับนายหญิง ผม เข้าใจดีซึ่งการเดิมพันนั้น แต่ผมไม่ต้องการที่จะมีความ สัมพันธ์กับผู้ชายคนนั้น”

ผลินเห็นเขาเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ รู้ว่าไม่สามารถเปลี่ยนใจเขาได้อีก เธอจึงเปลี่ยนคำพูด “คุณวางแผนที่จะ แต่งงานกับน้องณีเมื่อไหร่”

“ไว้ค่อยคุยเถอะครับ” สายตาของชนัยล่องลอยไป ไกลออกไปเล็กน้อย

ชื่นใจกลับบ้านหลังจากการเดินทางไปทิเบตยี่สิบวัน ทันทีที่เข้ามาในห้องก็ได้เห็นใบหน้าบอกบุญไม่รับของ ไวภพ ตัวเธอรู้ว่าผิด จึงก้าวเข้าไปอย่างสุภาพ “ที่รักคะ ฉันกลับมาแล้ว”

ไวภพแสร้งทำไม่ได้ยิน ดูทีวีต่อไป

“ดูของฝากที่ฉันซื้อให้คุณสิ นี่นี่นี่…คุณชอบมันไหม”

เธอเปิดกระเป๋าเดินทางแล้วดึงเอากระต่ายน่าเกลียด ตัวหนึ่งออกมา กดสวิตช์ กระต่ายเริ่มหมุนไปหมุนมา เป็นวงกลม หันไปรอบ ๆ และตะโกนออกมา “I Love You”

ชื่นใจหัวเราะจนปวดท้อง “เป็นยังไง เป็นยังไง ชอบ ไหม”

เธอกดสวิตช์อีกครั้งด้วยความตื่นเต้น “ฉันเห็นมันใน ร้านขายของขวัญ แค่เห็นครั้งแรกก็ชอบชอบมันเลย สังหรณ์ว่าคุณก็น่าจะต้องชอบเหมือนกัน ดังนั้นฉันจึง ซื้อมันกลับมา”
“I Love You” กระต่ายตะโกนอีกครั้ง ชื่นใจที่หัวเราะ อยู่บนโซฟา เมื่อมองไปยังไวภพกลับไม่หัวเราะ เขาไม่ แม้แต่จะกะพริบตา

“เป็นยังไง ไม่ชอบเหรอ”

ไวภพก็ยังทําเหมือนหูหนวกต่อไป ไม่มองเธอเลยสัก

นิด

“ไวภพ ฉันรู้ว่าผิด คุณอย่าโกรธได้ไหม เห็นคุณ โกรธหัวใจของฉันทั้งเจ็บปวดและสั่นเทาไปหมดเลย นะ…”

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงชอบคุณ ฉันคิดว่าคุณเป็น สุภาพบุรุษ และที่จริงแล้วฉันไม่ได้มองคุณผิดเลย คุณ เป็นสุภาพบุรุษจริง ๆ

“ถึงแม้ว่าฉันจะออกจากบ้านไปเอง แต่หัวใจของฉัน ไม่เคยทิ้งคุณ ไวภพคุณรู้สึกไหม ว่าหัวใจของฉันอยู่กับ คุณ”

คำพูดไร้สาระของชื่นใจดังก้องในหูของไวภพ แม้ว่า คำพูดจะเต็มไปด้วยความรู้สึก การแสดงออกเต็มไป ด้วยความรัก แต่ใจที่โกรธของไวภพไม่ได้สัมผัสถึงเลย เขายังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับ เห็นเธอเป็นธาตุอากาศ สิ่งที่เธอพูดเหมือนผายลม
“ไวภพ ถ้าคุณไม่สนใจฉันงั้นฉันก็จะใช้กำลังเลยแล้ว กัน”

ชื่นใจให้เวลาสามวินาทีในการตัดสินใจว่าจะไม่สนใจ เธอหรือไม่ ไวภพไม่เปลี่ยนใจ เธอจึงกระโจนเข้าใส่ เขาเหมือนหมาป่า จับคอของเขามาปล้ำจูบ ไวภพ ก กระตุ้นจากความเร่งเร้านั้นและไม่สามารถควบคุมได้ แต่ เมื่อนึกถึงการกระทำอันโหดร้ายของเธอที่ทิ้งโน้ตไว้ใน เช้าวันนั้นและหนีออกจากบ้านไป จึงผลักเธอออกพร้อม ด้วยการเขวี้ยงรีโมตคอนโทรลในมือจากนั้นก็หันเข้าไป ในห้องหนังสือ

“ไวภพ คุณทําแบบนี้แล้วคุณจะสียใจ!

ชื่นใจก็โกรธแล้ว มันเป็นความผิดของเธอที่เธอหนี ออกจากบ้าน ตอนนี้เธอขอโทษแล้ว พูดทุกอย่างทั้งคำ ชมเชยและออดอ้อน แถมยังกระทำการไร้ยางอาย แต่ เขาก็ยังคงใจแข็ง หัวใจของชายคนนี้ทำมาจากหินแน่ ๆ เธอยืนยันแน่นอน

ถ้าอ่อนเกินไปก็มีแต่จะทำให้ไม่ได้ผล เธอจึงหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมา โทรไปยังเบอร์หนึ่ง จงใจพูด เสียงดัง “ปวีณ คุณถึงบ้านแล้วเหรือยัง”

“ผมถึงบ้านแล้ว การไปเที่ยวทิเบตครั้งนี้น่าสนใจมาก ผมยังสนุกไม่พอเลย….
“งั้นทําไมพวกเราไม่ไปลี่เจียงกันอีกล่ะ ตอนช่วงวัน หยุดฤดูหนาว ใช้ประโยชน์ไปพักผ่อนเพื่อผ่อนคลาย ร่ายกายและจิตใจ…

“ได้สิ ตกลงตามนี้ ผมจะติดต่อพวกเสี่ยวในภายหลัง เอาไว้ตรวจสอบวันเวลากำหนดการเดินทางแล้วจะบอก คุณ”

ชื่นใจพูดคุยกับเขาต่อไป มีความเร้าอารมณ์ในบท สนทนาเป็นอย่างมาก คุยกันจนไวภพทนไม่ได้ ระเบิด ความโกรธออกมา ทันทีที่เธอวางสาย ไวภพก็ออกจาก ห้องมา คำรามด้วยสีหน้าหมองคล้ำ คราวนี้ถ้าคุณกล้า ไปอีกผมจะหักขาคุณคอยดู!”

ชื่นใจแสดงออกมาถึงความไม่พอใจ แต่ในความเป็น จริงหัวใจกลับมีความสุข เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ไวภพ โกรธเธอ ในที่สุดเธอก็เห็นสีหน้าที่สองนอกจากสีหน้า สุภาพของเขา

“ใครใช้ให้คุณไม่สนใจฉันล่ะ ในเมื่อคุณทำเหมือนฉัน เป็นอากาศธาตุแล้วจะให้ฉันอยู่บ้านหลังนี้ได้ยังไง มันดี กว่าที่จะไปเที่ยวต่อ เพื่อไม่ให้คุณต้องเสียสายตาและ รําคาญใจ”

“คุณเอาแต่ตีโพยตีพายว่าผมไม่สนใจคุณ ทำไมคุณ ไม่คิดว่าทำไมผมถึงไม่สนใจคุณ ผู้หญิงที่ไหนจะทิ้ง สามีของตัวเองไปเป็นสิบวันครึ่งเดือน แล้วไปกับผู้ชายคนอื่น คุณจะทํายังไงถ้าผมไปเที่ยวกับผลินบ้าง คุณจะ กลับมาและทักทายผมด้วยรอยยิ้มได้ไหม!

ชื่นใจรีบวิ่งเข้าไปกอดแขนและตบหน้าอกของเขา แล้วพูดว่า “คุณมั่นใจได้ ฉันจะไม่หักขาของคุณถ้าคุณ ไปเที่ยวกับเธอ ฉันจะตามพวกคุณไป จากนั้นพยายาม ทำให้คุณอยู่ห่างจากเธอ ให้อยู่แค่กับฉันเท่านั้น