บทที่ 167 ผู้หญิงของฉัน แกอย่ายุ่ง

แต่ก่อน คนที่สำคัญที่สุดของเธอก็คือมาร์วิน เขา ชอบกินอะไร เธอก็จะฝึกทำให้หมด เขาชอบผู้หญิงยังไง เธอก็จะเป็นผู้ชายแบบนั้น

ตอนเล็กๆเธอมักจะมีชีวิตที่ทรมานจนทำให้เธอกลาย เป็นคนไม่ค่อยพูดและไม่ค่อยสดใส แต่เพราะมาร์วินชอบ ผู้หญิงที่ร่าเริงแจ่มใส ได้ เธอก็จะเปลี่ยนแปลงเพื่อเขา เธอจะพยายามกลายเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ

แต่สุดท้ายเขากลับทิ้งเธอไป

ตอนที่เธอกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อย มาร์วินก็ได้ยิน

เสียงกริ่ง

เธอเลยเงยหน้าไปมองเขาพลางถามขึ้น “เวลานี้ใคร จะมาที่นี่”

มาร์วินเลยพูดขึ้น “คุณกินก่อน ผมจะไปเปิดประตู” เธอไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆใจของเต้นถึงเต้นเร็ว

ตอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตู เธอก็รู้แล้วว่าทำไมจู่ๆถึง ได้ใจเต้นขนาดนี้ ที่แท้คนที่มาคือคีรินนี่เอง

คีรินจึงเข้ามาที่ห้องรับแขกแล้วมองเธอที่นั่งอยู่บน

โต๊ะพลายยยิ้มที่เย็นชาขึ้น “อิบข้าวที่บ้านคนอื่นอร่อยกว่าใช่ไหม?”

เธอเงยหน้าอย่างอึดอัดใจ 11

เธอแสดงให้ตัวเองดูกลัวเขา และทำสีหน้าที่อึดอัด

ใจได้อย่างสมจริงมาก

แต่ก่อนเธอไม่เคยเรียกคีรินแบบนี้เลย เธอแค่เรียก ชื่อเต็มกับเขา

นี่ทำให้คีรินยิ้มอย่างเย็นชามากขึ้น

เธอรู้ว่าเขายิ้มอะไรอยู่ เขายิ้มว่าเธอเสแสร้งเก่ง ตอน อยู่กับเขาก็ทําตัวอีกแบบ ตอนอยู่หน้ามาร์วินก็ทำตัวอีก แบบ

“พี่ใหญ่อย่าทำให้ญาตกใจแบบนี้!” มาร์วินพูดกับคื รินด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

คีรินลากเก้าอีดออก จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าเธอ เขา พูดกับมาร์วิน “วิน ฉันไม่ได้กินแม้กระทั่งมื้อเช้า แกไปเอา ถ้วยมาให้ฉันหน่อย คงไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มาร์วินมองเธอ เธอก้มหน้าลง ตอนนี้เธอแค่ทำตัวน่าสงสารก็พอ ไม่ต้องเล่นบทบาทอะไรมาก

เธอไม่ได้รู้สึกอะไร ตอนนี้คีรินพูดว่าไม่ได้กินทั้งมื้อ เช้าและมื้อเที่ยง แต่มาร์วินฟังแล้วเหมือนจะเจ็บปวดใจ ยัง ความสัมพันธ์ของพวกเขา มันไม่ได้ทำลายง่ายๆอยู่แล้ว

เขาเลยไปเอาถ้วยและตะเกียบมาให้คีริน “พี่ใหญ่ กินเสร็จก็กลับไปเถอะ ส่วนญา ผมจะไม่ปล่อยให้เธอกลับ กับพี่อีก พี่ไม่คู่ควรกับเธออีกต่อไป”

คีรินไม่ได้ตอบสนองใดๆกับน้องชายเขา แค่คีบหมู สามชั้นขึ้นแล้วยัดเข้าปาก “หมูสามชั้น รสชาติไม่เลวหนิ วิน ฉันจำได้ว่าแกทำกับข้าวไม่เป็น อาหารพวกนี้ ญาเป็น คนทําเองหรอ?”

คีรินพูดจบก็ขมวดคิ้วขึ้น

เธอพยักหน้าแล้วตอบอืม

“เหอะๆ……” คีรินหัวเราะออกมา

“ทีแรกญาก็ทำกับข้าวเป็นอยู่แล้ว แต่เสียดายฉันกับ ใส่ใจสองพ่อลูกยังไม่เคยได้กินเลย แต่อาของใส่ใจกลับ ได้กิน”
คีรินพูดไปก็กินหมูสามชั้นอีกชิ้น

แต่ก่อนคีรินเคยให้เธอทำกับไปหนึ่งครั้ง แต่เพราะว่า พวกเขาทะเลาะกันก่อน และเขาปล้ำเธอตอนที่อยู่ที่บ้าน เช่าเก่าของเธอ จากนั้นก็หายตัวไป ไม่ทันได้กินข้าว เธอ จำได้ว่ากับข้าวมื้อนั้นเธอต้องเสียเงินไปเยอะมาก ยังมีปู อีก

หลังจากนั้น เธอก็ไม่เคยทำกับข้าวให้เขาอีกเลย

ตอนนี้เขาตั้งแต่พูดถึงใส่ใจ คำพูดพวกนี้เขาพูดให้ มาร์วินฟัง เพราะเขารู้ดีว่าเขาพูดแบบนี้ให้เธอฟัง เธอคง ไม่สนใจอะไร

มาร์วินเลือกที่นั่งที่ใกล้เธอ ไม่ได้เลือกที่จะนั่งข้างพี่ ชายเขา เขาเลือกที่จะนั่งตรงที่นั่งของเจ้าบ้าน

วันนี้เขาตั้งใจทำแบบนี้ก็แค่หวังว่าเธอจะมีชีวิตที่ดี หน่อย ไม่ต้องทนอยู่กับพี่ชายเขาอีก แต่เขาก็ไม่คิดจะ กลับมาคบกับเธอ ดังนั้นเขาเลยเลือกที่นั่งที่ใกล้เธอ แต่ ไม่ได้นั่งข้างเธอ

ไม่ว่าจะยังไง ในใจของมาร์วิน คนที่สำคัญที่สุดก็คือ พี่ชายของเขาอยู่แล้ว พวกเขาสามคนเลยนั่งกินข้าวอยู่ ด้วยกัน เธอกับมาร์วินไม่ได้กินอะไรมาก เพราะไม่ได้อยากอาหาร กินแค่ข้าวครึ่งข้าวแล้วก็น้ำซุปสาหร่าย

กินเสร็จก็เอาทิชชู่มาเช็ดปาก

“ญา ไปเถอะ ผมจะส่งคุณกลับบ้านก่อน ตอนบ่ายผม ยังต้องทำงาน” คีรินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

เขาทำแบบนี้ก็ทำเหมือนว่าภรรยาของเขาแค่มาเที่ยว เฉยๆ ตอนเที่ยงเขามารับภรรยากลับบ้าน ไม่ได้คิดจะทำ อะไร ทําเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พี่ พี่กับญาเลิกกันเถอะ พวกพี่ไม่เหมาะสมกันจริงๆ อย่าได้ทำร้ายซึ่งกันและกันอีกเลย” มาร์วินกำมือเป็นหมัด และวางอยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็เงยหน้ามองคีริน

คีรินไม่ได้ทำสีหน้าที่โกรธเคืองใดๆ จากนั้นก็พูดขึ้น อย่างเรียบเฉย “วิน ฉันกับญามีลูกสาวที่น่ารักหนึ่งคนแล้ว ฉันกับเธอไม่มีวันเลิกกัน”

มาร์วินจึงผุดลุกขึ้นและมองไปที่เขา “ทำไมถึงเลิก กันไม่ได้ เมื่อคืนผมยังนึกว่าพี่จะเลิกกับเธอสักอีก”

มาร์วินดึงมือเธอไป แล้วกระตุกแขนเสื้อขึ้น เธอรู้ว่า เขาจะทําอะไร เธออยากจะหยุดเขา แต่ไม่ทัน เขาเลยเอา มือที่มีแผลให้ดู “นี่มันอะไร พี่คิดว่าพวกพี่ไม่มีทางเลิกกันงั้นหรอ?ดูจากเมื่อวานสิ พี่เกือบจะตีเธอให้ตายด้วยซ้ำ!!”

พอคีรินได้ยินแบบนี้ จึงโมโหขึ้นมาทันที

คีรินเอาแขนของเธอไปดู แล้วมองเธออย่างดูถูก “เหอะๆ……นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะโหดเหี้ยมกับตัวเอง แบบนี้”

ตอนนี้มาร์วินกำลังโกรธอยู่ เขาไม่มีทางฟังคำพูด ของคีรินหรอก

“พี่ ผมจะบอกพี่อีกครั้ง พี่กับเธอไม่เหมาะสมกับ แยก กันเถอะ พี่ปล่อยเธอไปเถอะ! ถือว่าผมขอล่ะ ได้ไหม?”

มาร์วินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนัก

คีรินจึงกระชากตัวเธอไป จากนั้นก็เอามือใหญ่ๆของ เขาจับแขนของเธอดูไปทั่ว แขนของเธอมีแต่แผล ตอนนี้ เธอรู้สึกเจ็บจนเหงื่อเย็นผุดพรายออกมาตรงหน้าผาก

“เจ็บ…..” เธอพูดขึ้นด้วยเสียงเบา

มาร์วินเห็นเธอทำสีหน้าที่เจ็บปวด เลยจับคอเสื้อของ พี่ชายเขา “พี่ปล่อยญานะ พี่ยังคิดจะทำอะไรอีก เธอเจ็บ จนตัวสั่นหมดแล้ว พี่ไม่เห็นหรอ?”
“มาร์วิน นี่เป็นผู้หญิงของฉัน เรื่องของฉัน ไม่ต้องมา ยุ่งได้ไหม”

ตอนแรกคีรินที่พยายามจะควบคุมอารมณ์ เขาทน จนถึงตอนนี้ และสุดท้ายก็ได้ระเบิดออกมา

“วันนี้ยังไงผมก็จะยุ่ง ถ้าพี่ทำตามสัญญาที่ให้ผมไว้ ตอนแรกว่าจะดูแลเธอดีๆ พี่เคยทำได้ไหม? ดูสิ ทั้งตัวของ เธอมีแต่แผลเต็มไปหมด

มาร์วินจึงกระชากกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา แล้วโยน

ไปที่โต๊ะ

นั่นเป็นผลตรวจแผลตรงหัวของเธอ

“พี่ใหญ่ พี่ดูเอง เรื่องดีๆที่พี่ทำ ทำให้ญาเจ็บขนาดนี้ ยังมีหน้ามาตามตัวเธอกลับไปอีกหรอ??”

เมื่อคืนคีรินกระชากผมของเธอ และลากตัวเธอจาก ห้องนอนไปห้องน้ำ เขากระชากแรงมากๆ หน้าไม่ใช่ เพราะว่าหนังหัวของเธอแข็งแรง ผมของเธอคงร่วงหมด หัวแน่ๆ

ตอนเช้าตอนเธอตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกเจ็บหนังศรีษะ

มากๆ
คีรินจึงปล่อยมือเธอออก จากนั้นก็ดึงผลตรวจมาด แล้วมองเธอด้วยนัยน์ตาที่สับสน

เธอคิดว่าเขาคงไม่ยอมรับว่าเขาเป็นคนทำ เขาต้อง สงสัยว่าเธอเป็นคนทำตัวเองอีกแน่ๆ

ดั่งที่คาด เขาพูดขึ้น “ญาดา ผมรู้สึกว่าคุณยิ่งอยู่ยิ่ง เก่งแล้วนะ ทำไม ทำให้พี่กับน้องทะเลาะ คุณจะรู้สึกภูมิใจ มากใช่ไหม!