บทท 157 ไปทางาน
วันนี้ญาดาตื่นแต่เช้า อากาศในวันนี้ก็สดใสมาก
ญาดาอยากจะออกไปเดินเล่นที่สวน ตอนที่เธอตื่น นั้นคีรินยังคงนอนอยู่ เธอจึงค่อยๆลุกช้าๆแต่สุดท้ายก็ ทำให้เขาตื่นอยู่ดี
เขาพูดด้วยเสียงแหบพร่า “คุณจะทำอะไร?”
“ตื่นนอนไงคะ” ญาดาบอก
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“หกโมงกว่าแล้วค่ะ”
คีรินขมวดคิ้วแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ “พึ่งจะ หกโมงเช้าเอง คุณจะตื่นแต่เช้าทำไม ปกติคุณนอนตื่น สายตลอดไม่ใช่หรอ?”
“ฉันไปทำงานวันนี้เป็นวันแรก ควรจะตื่นแต่เช้ามา อาบน้ำแต่งตัวไม่ใช่หรอคะ?”
คีรินลุกขึ้นนั่ง แล้วหันมามองเธอด้วยความแปลกใจ “คุณจะไปทำงานอะไร? ที่ไหน?”
“คุณเคยรับปากกับฉันว่าจะให้ฉันไปทำงานกับคุณ คอมปากแล้วข้ามคืบคุณรับปากแล้วห้ามคืนคำ”
คีรินหาวยาวๆ “แล้วแต่ ถ้าอยากไปก็ไป ผมอยากรู้ว่า คุณจะทํางานได้นานแค่ไหนเหมือนกัน”
ญาดาไม่สนใจเขา แล้วรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แต่ เธอก็เลือกเสื้อผ้าไม่ได้สักที
เพราะเสื้อผ้าส่วนใหญ่ของเธอแม่บ้านเป็นคนจัดการ ชุดออกไปนอกบ้านของเธอแทบจะเป็นแขนยาวและขา ยาว แต่ชุดนอนนั้นไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงกลางคืน
ช่างเป็นแม่บ้านที่รู้ใจคีรินจริงๆ
ตอนที่คีรินเดินเข้ามานั้น ญาดากำลังคิดอยู่ว่าจะใส่ กางเกงหรือกระโปรงดี เขาพูดขึ้นเสียงเรียบ “ไปทำงาน หรือไปเดินแฟชั่น ทำไมต้องเลือกเสื้อผ้านานด้วย”
ญาดาหันไปมองค้อน “ไปทำงานก็ควรจะแต่งตัว สวยๆไม่ใช่หรอคะ?”
คีรินพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ผมว่าคุณคงไม่อยาก ไปทำงานหรอก ไปทำอย่างอื่นมากกว่า ”
ญาดาไม่อยากจะคุยกับเขา เพราะช่วงนี้อารมณ์ของคีรินขึ้นๆลงๆ
“คุณไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก ฉันอยากทำอะไรมันก็ เรื่องของฉัน”
คีรินเดินเข้ามา “ญาดา คุณอยากจะหาเรื่องแต่เช้า เลยใช่ไหม ! ”
“ถ้าคุณโกรธหรือโมโหอะไร รบกวนไม่ต้องมาลงที่ ฉันได้ไหมคะ? ฉันไม่ใช่เครื่องระบายอารมณ์ ฉันแค่อยาก จะแต่งตัวสวยๆ ทำไมต้องว่ากันด้วย?”
คีรินเงียบไป
ญาดาพูดต่อ “คุณคีริน ฉันไม่ใช่เครื่องระบายความ โกรธของคุณ”
เธอพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
เขาหัวเราะในลำคอ “ไม่มีเครื่องระบายอารมณ์ ที่ไหนดแบบนี้หรอก นับวันคุณก็ยิ่งปีกกล้าขาแข็ง กล้าต่อ ปากต่อคำกับผม”
ญาดาไม่สนใจเขา เธอเลือกหยิบชุดกระโปรงยาว ที่ แหวกหลังออกมา
คีรินเมื่อเห็นแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วเป็นม
เขาพูดเสียงเรียบ “คุณไปทำงาน หรือไปยั่วผู้ชาย กันแน่?”
ญาดาหันไปมองเขาด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ไม่พูด
อะไร
เธอเดินไปนั่งแต่งหน้า จากนั้นถ่ายรูปตัวเองแล้วลง
ในโซเชี่ยล
คีรินกัดฟันกรอด ถอนหายใจแล้วเดินออกไป
ตอนที่เดินลงมานั้น แม่บ้านกำลังอุ้มน้องใส่ใจเอา ไว้ คีรินหอมแก้มใส่ใจไปสองฟอดใหญ่ ญาดาเองก็จะไป หอมแก้มลูกบ้าง แต่เขากลับเอามือมาดันหน้าเธอเอาไว้
“คุณแต่งหน้า ห้ามหอมลูกไม่อย่างนั้นลูกเกิดแพ้ เครื่องสําอางค์ขึ้นมาจะมีปัญหา”
ญาดามองค้อนใส่เขา แล้วเดินไปที่โต๊ะกินข้าว
ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่นั้น เขาก็พูดขึ้น “เครื่องสำ อางค์ที่คุณใช้เป็นของไร้คุณภาพ มีสารเคมีมากมาย จะ ทำให้ลูกแพ้ได้”
ญาดายอมรับว่าเครื่องสำอางค์ที่เธอซื้อราคาไม่แพง เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้ถูกขนาดนั้นเสียหน่อย มันก็เป็นราคา กลางๆที่สามารถซื้อใช้ได้
ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ ญาดาจึงพูดขึ้น
“คุณรวยมากไม่ใช่หรอคะ ทำไมถึงไม่ซื้อเครื่องสํ อางค์แพงๆดีๆให้ฉันสักชุดล่ะ?”
ญาดารู้ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงที่แต่งหน้าแต่งตา เขาไม่ ชอบเวลาที่หอมเธอแล้วมีแป้งติดไปด้วย
เขาเห็นเธอพูดแบบนั้น จึงตอบกลับ “ถ้าอยากได้ คืน นี้เลิกงานแล้วผมไปซื่อแล้วกัน”
หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเขาเตรียมตัวออกไป ทำงาน ญาดาจงใจเดินไปใกล้เขาแล้วควงแขนเอาไว้ คื รินหันมามองเธอด้วยสายตาแปลกใจ แต่ก็ส่งยิ้มมาให้
ตอนที่เดินออกมานั้น ก็เห็นเพื่อนบ้านกำลังเอาหมา ของเขามาวิ่งเล่น
เส้นชัยกล่าวทักทายเธอกับคีริน “อรุณสวัสดิ์ครับ
คีรินพยายามใจเย็น เขาฝืนยิ้มให้เส้นชัย “อรุณสวัสดิ์ครับ”
ญาดาส่งยิ้มให้เขา “ฉันไปทำงานก่อนนะคะ คุณเส้น ชัย บ๊ายบายค่ะ”
พูดจบคีรินก็หันมามองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ จาก นั้นก็พาเธอขึ้นไปนั่งบนรถ
เขาหันมามองค้อนเธอ แต่ญาดาแกล้งทำเป็นไม่ สนใจ “คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?
“คะ? ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดถึงอะไร?”
คีรินกัดฟันกรอด “หยุดตอแหลสักทีได้ไหม”
ญาดาทำหน้าใสซื่อ “ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นกับ สามีสุดที่รักด้วยละคะ” พูดจบญาดาอยากจะตัดลิ้นตัวเอง จริงๆ”
คีรินหันมามองหน้าเธอนิ่งๆ “คุณชอบเส้นชัยใช่ไหม
ถึงได้ยิ้มให้เขาแบบนั้น”
เขาถามเหมือนเด็กสามขวบ ญาดารู้สึกตลกกับความ คิดของคีริน
เธอส่ายหน้า “ฉันก็แค่ทักทายเขาตามภาษาเพื่อน บ้าน ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย คุณคิดมากเกินไปแล้ว”
“แล้วทำไมคุณต้องยิ้มแบบนั้นให้มันด้วย”
ญาดาฝืนยิ้มแล้วพูดขึ้น “มารยาทในการเข้าสังคม คุณไม่เข้าใจหรือไงคะ?”
คีรินเงียบ ไม่ยอมพูด จนขับมาถึงหน้าบริษัทของเขา
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
