บทที่ 155 ความอ่อนโยน

ญาดามองดูคีรินที่ดึงเธอไม่เข้าเรื่อง แต่บางทีใจนึง เธอก็อยากจะสวมเขาให้เขาจริงๆเหมือนอย่างที่เขาพูด

“คุณเลิกพูดอะไรทำนองนี้สักทีได้ไหมคะ มัน บั่นทอนความรู้สึก”

คีรินหัวเราะในลําคอ

“อีกอย่างเรื่องที่คุณกล่าวหาว่าฉันขโมยผลงานวิจัย ของคุณไป คุณไม่มีหลักฐานสักหน่อย เลิกกล่าวหากัน ด้วยเรื่องนี้เถอะค่ะ”

ญาดาแกล้งทำเป็นน่าสงสาร เหมือนถูกเขากล่าวหา

เขาเชยคางเธอขึ้น แล้วหัวเราะในลำคอ “เดี๋ยวนี้คุณ แสดงละครเก่งขึ้นนะญาดา ผมเชื่อว่าวันนึงผู้หญิงเจ้าเล่ห์ อย่างคุณ ต้องแพ้ภัยตัวเองอย่างแน่นอน ผมเคยบอกคุณ แล้วใช่ไหมญาดา เชิญคุณทำตามความต้องการเลย แต่ ถ้าวันหนึ่งผมหมดความอดทน ผมหมดรักคุณ วันนั้นจะ เป็นวันตายของคุณ”

ญาดาเหยียดยิ้ม “หึ นี่คือสิ่งที่คุณทำให้คนที่คุณ บอกว่ารักหรอคะ? ฉันคงต้องขอบคุณความรักที่ล้ำค่านี้ สินะ”
พูดจบญาดาก็พลักตัวหันหลังให้เขา เธอไม่อยากไป อาบน้ำล้างตัวแล้ว นอนลงไปทั้งๆที่ยังสกปรกแบบนี้แหละ

แต่คีรินเป็นคนรักสะอาด เขาลุกไปอาบน้ำในห้องน้ำ

ไม่นานเขาก็เดินออกมา

เขาเลิกผ้าห่มของเธอขึ้นแล้วช้อนตัวเธอขึ้นมา” ไป อาบนํ้า เหงื่อออกขนาดนี้เหม็นเหงื่อ”

ญาดามองเขาด้วยความไม่พอใจ แต่เธอก็ทำอะไรไม่

ได้

เขาวางเธอลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่

เขามองเธอด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

เหมือนเขากำลังมองมาที่เธอ แต่ก็เหมือนว่าเขามอง

ผ่านเธอไป

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ญาดาพันผ้าขนหนูเอาไว้แล้ว ลุกขึ้น คีรินยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เธอเดินผ่านตัวเขาไปแล้ว พูดขึ้น

“คุณคิดจะนอนในห้องน้ำหรอคะ? ทำไมยังไม่ยอม ลุกขึ้น”
คีรินค่อยยันตัวลุกขึ้น เขากอดเธอจากด้านหลัง น้ำ เสียงของเขาดูอ่อนโยนกว่าที่เคย “ญาดา ผมอยากจะใช้ ชีวิตกับคุณอย่างมีความสุขจริงๆนะ”

ญาดาเหยียดยิ้ม น่าเสียดายที่นั่นไม่ใช่ความฝันของ

เธอ

การแต่งงานคือเรื่องของคนสองคน แต่เขากลับทำ เหมือนเป็นเรื่องของเขาเพียงคนเดียว

ญาดาตอบกลับเขาสั้นๆ

“ค่ะ ฉันรู้แล้ว”

เหมือนเขากำลังคิดบางอย่าง

คีรินหมุนตัวเธอให้หันกลับไปหาเขา เชยคางของ เธอขึ้น เธอกับเขาสบตากันอยู่นาน ความเงียบเข้าคลอบ

คลุม

คีรินพูดขึ้น ทำลายความเงียบนั้น “ตาของคุณสวย มากเลยนะญาดา แต่ตอนนี้ตาที่เคยสดใสนั้นกลับเปลี่ยน ไป อันที่จริงตอนที่คุณอายุสิบแปด ผมเคยไปหาคุณที่ มหาวิทยาลัยด้วย”
“คะ? คุณบอกว่าอะไรนะ?”

เขาบอกว่าเคยไปหาเธอที่มหาวิทยาลัย

ญาดานั่งคิด ตอนอายุสิบแปดเธอน่าจะอยู่ปีหนึ่ง แล้ว เขามาหาเธอทำไม

ญาดาหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ

คีรินส่ายหน้า “เปล่า ไม่มีอะไร ผมแค่เบลอๆก็เลย พูดจาแปลกๆ”

พูดจบเขาก็โน้มหน้าลงมาแล้วจูบเธอ แต่ครั้งนี้จูบ ของเขาดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง เป็นจูบที่ทำให้เธอรู้สึกว่า เขากำลังรักและทะนุถนอมเธอ

เขาช้อนตัวเธอขึ้นมา แล้ววางเธอลงบนเตียง

ตอนแรกญาดาคิดว่าเขาจะเล่นเพลงรักกับเธออีก ครั้ง แต่เขาไม่ได้ทำ เขาจุมพิตลงบนหน้าผากเธออย่าง แผ่วเบา จากนั้นก็กอดเธอนอนทั้งคืน

ญาดานึกถึงเรื่องที่มาร์วินเคยพูดตอนที่เธออยู่ มหาวิทยาลัย มาร์วินบอกว่าเขาเหมือนจะเห็นพี่ชายตัวเอง ที่มหาวิทยาลัย
ตอนนั้นญาดายังหัวเราะ คิดว่าเขารู้สึกผิดที่ไม่ได้ไป หาคีรินแต่กลับมาหาตัวเองแทน ดังนั้นก็เลยตาฝาดไป

มาร์วินยิ้มแล้วตอบกลับมา “คงจะเป็นเหมือนที่ญา พูด ผมไม่ได้เจอพี่คีรินมานานแล้ว แต่คนที่ผมเห็นนั้นหน้า เหมือนพี่คีรินมากๆ”

จากนั้นเธอกับมาร์วินก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะต่างก็คิด ว่ามาร์วินแค่ตาฝาด