ตอนที่ 198 ไม่อาจฝืนโชคชะตา

ธามันถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลกลางดึก ถูกเข็นเข้าไป ในห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน หลังจากสองชั่วโมงของการ ปฐมพยาบาล หมอก็ออกมา

“พ่อของผมเป็นยังไงบ้างครับ”

ปยุตสอบถามด้วยความตึงเครียด

“คุณท่านเวทนเกิดอาการหัวใจขาดเลือดกล้ามเนื้อหัวใจ ตายครับ คนไข้กำลังตกอยู่ในอันตราย ต้องอยู่ในห้องไอซียู สักพัก พวกคุณสามารถเข้าไปเยี่ยมเขาได้ครับ แต่ต้องระวัง อย่าให้เขาถูกกระตุ้นอีก”

“ได้ครับ”

ปยุตพยักหน้ารับอย่างเจ็บปวด เดินเข้าไปหา คุณนาย ท่านร้องไห้จนดวงตาสองข้างแดงก่ำ “คุณแม่ครับ ไม่เป็นไร แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”

เขาบอกให้คนขับรถพาแม่กลับไปพักผ่อน และตัวเอง อยู่ในโรงพยาบาลต่อ กลางดึกเขามาที่ห้องของพ่อ สัมผัสใบหน้าซีดเซียวของผู้เป็นพ่อ พูดด้วยความเศร้าว่า “ขอโทษครับคุณพ่อ ผมมันไม่ดี ผมไม่ควรทำให้คุณโกรธ ผมเป็นลูกชายที่ไม่ดี แม้แต่ตัวเองตอนนี้ผมยังเริ่มเกลียดตัว เองแล้ว…..
“ตายต….”

ธามันได้ยินเสียงลูกชาย จู่ ๆ ก็ตื่นขึ้นมา “อย่าเกลียดตัว เองเลย ทั้งหมดเป็นเพราะพ่อที่ไม่ดี แกเป็นลูกชายที่ดี เพียงแค่….ฉันไม่ใช่พ่อที่ดี”

“ผมมันไม่ดี ผมมักจะดื้อรั้นเสมอ ทำสิ่งที่ทำให้คุณไม่มี ความสุข คิดว่าถ้าทำให้พวกคุณไม่มีความสุขผมก็จะรู้สึก ดีขึ้น แต่ตอนนี้ผมพบว่า ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำได้เพื่อ บรรเทาความเจ็บปวดของผม ผมยังคงรู้สึกแย่อยู่ดี คุณพ่อ ครับ ผมยังคงรู้สึกแย่อยู่ หัวใจของผมมันเป็นทุกข์มาก…มัน เป็นทุกข์มากเกินไปจริง ๆ ครับ……….

ปยุตถอดหน้ากากออกต่อหน้าพ่อ ร้องไห้คร่ำครวญออก มา หัวใจของเขามันเป็นทุกข์มากจริง ๆ ไม่มีใครสามารถ เข้าใจได้ ว่ามันทุกข์แค่ไหน

“ลูกชาย ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ” คุณท่านเวทนน้ำตา ก็ไหลออกมา ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกชาย เห็น ลูกชายเจ็บปวดขนาดนี้ หัวใจของเขายิ่งเจ็บปวด “ฉันเป็น คนทำลายแก ทำลายชีวิตของแก ทำลายความสัมพันธ์ที่ น่าจดจำของแก แกคงเกลียดฉันมาก ไม่เป็นไรหรอก แก เกลียดเถอะ แกเกลียดเถอะ….

ปยุตเงยหน้าขึ้น จับมือพ่อเอาไว้ “ผมไม่ได้เกลียดคุณ ไม่ ได้เกลียดจริง ๆ ครับ คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง รีบหาย ไว ๆ คุณแม่ต้องการคุณนะครับ และผมเองก็ต้องการคุณ เหมือนกัน”
เขาต้องการจะพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับความรักที่มีต่อ พ่อ แต่ถ้อยคำนั้นก็ไม่ได้พูดออกมา ความรู้สึกที่มีต่อพ่อนั้น เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูด พ่อก็เข้าใจ

“พวกเราพ่อลูกไม่ได้ดื่มและพูดคุยกันนานแล้วนะ หลัง จากที่ฉันหายจากอาการป่วยครั้งนี้ พวกเราจะต้องมีช่วง เวลาที่ดีนะ”

“ครับ”

ปยุตพยักหน้าหนัก ศีรษะของเขาซบลงกับหน้าอกของพ่อ

ไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันรุ่งขึ้นชนัยมาที่โรงพยาบาล พูด ด้วยความกังวลว่า “ประธานยุตครับ คุณกลับบ้านไปพักผ่อน หน่อยเถอะครับ

“รบกวนนายด้วย เดี๋ยวฉันกลับไปที่บริษัทก่อน ชนัยจับมือเขาไว้ “คุณจะไม่กลับบ้านไปพักผ่อนเหรอครับ” “ฉันไม่เหนื่อย”

ปยุตพยักหน้าให้เขา และรีบเดินทางไปที่บริษัท

วันนี้ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขาจะต้องไปที่บริษัท เพราะวันนี้ผลินกำลังจะไปแล้ว

ยืนอยู่ที่หน้าต่างของห้องประธาน เขาจ้องมองลงไปด้านล่างของอาคาร ผลินยืนอยู่กับนภนต์ จับมือกับเพื่อนร่วมงาน ในบริษัท เขาไม่ได้ลงไปเพื่อพบกันข้างล่าง ภาพแบบนั้น เขาไม่ชอบ

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ ศีรษะของผลินแหงนเงยขึ้น เล็กน้อย จนได้พบกับภาพของปยุตโดยบังเอิญ มันเป็นแค่ ช่วงเวลาที่สบกันช่วงสั้น ๆ แต่ทำให้หัวใจทั้งสองดวงเจ็บ ๆ ปวดไปหมด

เธอกับเขาต้องพบกับการแยกทางกันอีกครั้ง และครั้งนี้ อาจเป็นตลอดไป

รถเริ่มสตาร์ตเครื่องแล้ว เขาไม่ได้ลงไป และเธอก็ไม่ได้ ลงมา ทั้งสองเหมือนกับเมื่อสองปีก่อน ออกไปจากโลกของ กันและกันอีกครั้ง

หนึ่งเดือนต่อมา

อาการเจ็บป่วยของธามันยังคงทรงตัว เพื่อความสะดวกใน การรักษา เขาจึงยังต้องอยู่ในโรงพยาบาล

วันนั้น ผู้เยี่ยมที่ไม่คาดคิดอย่างทัตดามาที่ห้อง เธอถือ ดอกไม้สดและผลไม้ มองผู้ชายที่ดูซีดเซียวบนเตียงและพูด ว่า “ธามัน ฉันมาเยี่ยมคุณ

ธามันลืมตา ถามอย่างอ่อนแรง “เธอมาทําไม”

“ฉันไม่ได้บอกไปเหรอว่าฉันมาเยี่ยมคุณ
“ไม่ต้องหรอก”

ทัตดาใบหน้าบึ้งตึง นั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง “คุณเกลียด ฉันมากเลยเหรอ”

“ผู้หญิงที่ร้ายล็กอย่างเธอ ฉันจะไม่ชอบเธอจนกว่าฉันจะ ตาย”

คำพูดนั้นทิ่มแทงหัวใจของทัตดาที่ถูกทำร้ายมานาน หลายทศวรรษ ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวพลางพูดว่า “ผู้ หญิงที่ฉลาดคือดนุชา เธอทำทุกอย่างเพื่อแย่งคุณไปจาก ฉัน ทำไมจนถึงตอนนี้คุณก็ยังคงไม่เห็นตัวตนที่แท้จริงของ เธอ!”

“เธอไม่เคยแย่งอะไรที่เป็นของเธอ เพราะฉันเป็นของเธอ ทัตดา เธอฟังฉันให้ดี ฉันไม่ได้รักเธอ และไม่เคยรัก

คำพูดนั้นฉีกทิ้งหัวใจของทัตดาอย่างสมบูรณ์ เธอหัวเราะ ออกมาฉับเพลัน พูดด้วยสายตาที่โหดร้าย “คุณไม่ได้รักฉัน ใช่ไหม ดี งั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ….

เธอก้มลงไปที่ใบหูของธามัน พูดอะไรบางอย่างเงียบ ๆ เมื่อเธอพูดจบ ใบหน้าของธามันก็กลายเป็นสีเทาหมองคล้ำ เขากมหน้าอก ชนิ้วที่สั่นเทาไปยังทัตดา “คุณ…..คุณ…….

ฮ่าๆๆๆ

เสียงหัวเราะที่น่ากลัวเกิดขึ้น หันกลับและจากไปอย่างมีความสุข ในเมื่อเธอรู้สึกแย่ ถ้าอย่างนั้นทุกคนก็อย่าได้มี ความสุข!

อารมณ์ของธามันค่อย ๆ สงบลง เขาจ้องมองเพดานอย่าง ว่างเปล่าเหมือนคนตายที่ยังมีชีวิต สองดวงตาขุ่นมีหยาด น้ำตาหยดลง ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงไปตลอดกาล

ถึงแม้ว่า แววตาสุดท้ายก่อนตาย จะไม่เต็มใจจากไปก็ตาม

ปยุตยืนอยู่ตรงหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องทำงาน ถือถ้วย กาแฟอุ่นในมือ วันนี้เปลือกตาของเขากระตุก หัวใจรู้สึกไม่ สบายใจมากอย่างอธิบายไม่ได้ มันทําให้เขาไม่สามารถ ทำงานได้ จึงดื่มกาแฟเพื่อฟื้นฟูตัวเอง อาจเพราะช่วงนี้ เหนื่อยเกินไป

ในตอนนั้นเอง ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ชนัยเข้ามา พร้อมกับร้องไห้ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “ประธานยุตครับ นาย ทาน…..นายท่าน…..ท่านเสียแล้วครับ”

ชนัยร้องไห้อย่างขมขื่น

เพลัง! ถ้วยกาแฟในมือของปยุตตกลงกับพื้น

ในห้องพักของโรงพยาบาล มีแต่เสียงร้องแห่งความเศร้า โศก คุณนายท่านร้องไห้อย่างขมขื่นกอดร่างของสามี เธอ กับธามันแต่งงานอยู่กินด้วยกันมานานถึงสามสิบปี ความ รู้สึกซึมลึกลงไปในกระดูก แม้ว่าจะมีคนมากมายที่ไม่เข้าใจ พวกเขา แต่พวกเขายังคงรักกันมากที่สุดของชีวิตกันและกัน ในวันนี้คนคนหนึ่งตายจากไปกะทันหัน อีกคนหนึ่งจะมี ชีวิตอยู่ได้อย่างไร……

เมื่อปยุตไปถึงโรงพยาบาล ก็ทรุดลงคุกเข่าตรงหน้า พ่อ ร้องไห้อย่างขมขื่น เขาจับคอเสื้อของหมอและคำราม “ทำไมพ่อผมถึงตาย ไม่ได้บอกเหรอว่าเขาจะดีขึ้น ทำไมอยู่ ๆ ถึงต้องตาย!!”

“คุณป ตช่วยใจเย็นลงหน่อยนะครับ คุณท่านเวทนเป็น โรคกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลัน ไม่มีอะไรที่เราสามารถ ทําได้ ผมขอโทษด้วยจริง ๆ ครับ”

“ผมฝากคุณพ่อไว้ให้กับพวกคุณ ให้พวกคุณรักษาเขา พวกคุณไม่ต้องมาขอโทษ คืนชีวิตของพ่อผมมา!!”

ความรู้สึกของปยุตพังทลายลง เขาไม่สามารถยอมรับ ความจริงที่ว่าพ่อของเขาเสียชีวิตแล้ว

“คุณนายท่าน!”

ในที่สุดดนุชาก็หมดสติไปเพราะความเศร้าโศก ในโรง พยาบาลเต็มไปด้วยความหดหู่ กลิ่นของความเศร้าโศก ตลบอบอวลจนไม่สามารถหายใจได้

ผลินออกจากเมือง B และกลับไปที่เมือง F ชีวิตกลับ มาเงียบสงบอีกครั้ง ทำงานเก้าโมงเช้าเลิกงานห้าโมงเย็น นอกจากนั้นแล้วยังไปเดตกับนภนต์
ถึงแม้ว่าหัวใจเธอจะยังไม่เต็มที่กับเขา แต่อย่างน้อยก็ พร้อมที่จะอยู่กับเขา นภนต์เป็นผู้ชายที่ไม่เครียด อยู่กับเขา เธอรู้สึกผ่อนคลาย ไม่รู้ว่าผู้ชายแบบนั้นจะเหมาะกับเธอ หรือไม่ แต่ป้าบอกว่า ‘ผู้ชายแบบนี้เท่านั้นที่สามารถอยู่ด้วย ได้อย่างปลอดภัยและมั่นคง ยิ่งผู้ชายคนไหนที่ทำให้เธอ มีความรู้สึกท่วมท้น ผู้ชายคนนั้นยิ่งไม่อยู่กับเธอไปจนถึง ที่สุด’

ในวันที่นภนต์ขอเธอแต่งงาน เธอได้รับโทรศัพท์จากชื่น ใจ ได้ยินข่าวที่ทำให้เธอเศร้า นั่นคือพ่อสามีเสียแล้ว

หลังจากรับโทรศัพท์เธอก็พูดอะไรไม่ออกอีก รีบออกจาก บริษัทแล้วกลับบ้าน ทีปินาเห็นเธอดูเศร้าเหมือนวิญญาณ สูญเสีย จึงถามด้วยความกังวล “เกิดอะไรขึ้น”

“คุณป้าคะ ฉันต้องไปที่เมือง B

“ไปเมือง B เหรอ เธอจะไปทำอะไรที่เมือง B

“พ่อสามีของฉันเสียแล้ว ฉันต้องกลับไปแสดงความ กตัญญูค่ะ”

ทีปินาจ้องด้วยความตกใจ จนเมื่อได้สติ ผลินก็หิ้วกระเป๋า เดินทางออกจากห้องไปแล้ว เธอวิ่งตามไปจับมือของหลาน สาวและพูดว่า “ไม่ต้องไป เธอลืมไปแล้วเหรอว่าครอบครัว นั้นทำอะไรกับเธอไว้บ้าง และเธอกับปยุตหย่ากันไปแล้ว นะ!”
“ถึงแม้ว่าฉันจะหย่ากับเขาแล้ว แต่พ่อของเขาก็ยังคงเป็น พ่อสามีของฉัน ด้วยเหตุนี้ ฉันต้องกลับไปค่ะ”

เมื่อหลุดออกจากมือของป้า ก็วิ่งออกไปจากบ้านโดยไม่ หันกลับมา

วันงานพิธีศพของคุณท่านเวทน ท้องฟ้าเป็นสีเทา ชื่นใจ และไวภพก็เข้าร่วมพิธีศพด้วย คุณนายท่านร้องไห้อย่าง ขมขื่นกับเถ้ากระดูกของสามี และแล้วผลินก็แต่งชุดไว้ทุกข์ เข้ามายังสถานที่พิธี

ทุกคนที่รู้จักเธอมองมาด้วยความประหลาดใจ ไม่คิดว่า เธอจะมาในตอนนี้ มันเป็นเพราะข้อความจากชื่นใจ ดังนั้น ชื่นใจจึงไม่แปลกใจ แต่ไวภพที่อยู่ข้าง ๆ ดูตกใจมาก

ผลินจุดธูป คุกเข่าต่อหน้ารูปของพ่อสามี โค้งคำนับสาม ครั้ง แล้วจึงหันมาหาแม่สามี โอบกอดแม่สามีที่ร้องไห้จน เสียงนั้นฉีกทิ้งขั้วหัวใจ

ไม่ปฏิเสธว่านอกจากเรื่องที่พ่อสามีทำให้เธอเสียใจใน เรื่องของจันทร ตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อสามีรักเธอเหมือน ลูกสาวแท้ ๆ นั่นคือเหตุผลที่เธอไม่เคยเกลียดพ่อสามี

ตาที่พร่ามัวไปด้วยน้ำตาของเธอมองไปยังปยุต เขาจะ เศร้ามากแค่ไหน แต่ยังคงทำหน้าแบบนั้น เหมือนหุ่นที่ไม่มี ความรู้สึก

ตอนนั้นเอง คนที่ไม่ได้รับเชิญก็เดินเข้าประตูมา ทัตดาสวมชุดสีดำา มีดอกไม้ขนาดเล็กติดอยู่บนศีรษะ ไปที่รูป ของธามัน ยังไม่ทันที่ธูปจะถูกจุด ปยุตมาคว้าธูปจากมือของ เธอ ออกคำสั่งด้วยสีหน้าบึ้งตึง “ออกไป!”

ทัตดายกดวงตาที่เย็นชามอง “ฉันมาที่นี่เพื่อเคารพศพพ่อ ของคุณ คุณมาทําท่าทางแบบนี้ได้ยังไง”

“ผมจะจัดการกับคุณหลังจากงานศพของคุณพ่อ อย่าคิด ว่าผมไม่รู้ว่าก่อนที่พ่อของผมจะตาย คนสดท้ายที่ไปเยี่ยม คือคุณ”

“ฉันก็เสียใจในการตายของพ่อคูณ แต่มันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันรู้จักพ่อคุณมาหลายสิบปี มันมีอะไรผิดปกติถ้าเขาป่วย แล้วฉันจะไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล

“คุณแค่ไปเยี่ยมเขาเหรอ คุณสาบานได้ไหมล่ะว่าคุณไม่ ได้พูดอะไรบางอย่างกับเขา”

ปยุตพูดรอดไรฟันและก้าวเข้าหา สายตาที่พร้อมจะฆ่าคน พุ่งออกมา

ทัตดาตอบอย่างใจเย็น “ฉันไม่ได้ทำ ฉันแค่มองดูเขาหลับ วางกระเช้าผลไม้และดอกไม้แล้วก็กลับ ถ้าคุณต้องการโทษ ฉันสำหรับการตายของพ่อคุณ มันต้องมีหลักฐาน มิฉะนั้น แขกมากมายที่มองอยู่ จะรู้สึกว่าตระกูลทรัพยสานของคุณ ไม่ยินดีต้อนรับแขก

“มองอยู่แล้วยังไง เชื่อหรือไม่ว่าผมสามารถบีบคอคุณได้”
มือข้างหนึ่งของปยุตจับไปที่ต้นคอของทัตดา

“ปล่อยแม่ฉัน”

ไวภพเป็นคนแรกที่วิ่งขึ้นไป ยกกำปั้นขึ้นต่อยปยุต ชาย สองคนต่อสู้กัน

“หยุดนะ ฉันบอกให้หยุด!!”

ผลินวิ่งไปขวางหน้าคนสองคน คำรามออกมาเสียงดัง “วัน นี้เป็นวันพักผ่อนของคนตาย พวกคุณคิดจะให้เขาไม่มีวัน สงบตลอดไปหรือไง”

ปยุตเช็ดเลือดที่มุมปาก พูดกับทัตดาอย่างโหดเหี้ยมว่า “คุณรอผมได้เลย ผมจะให้คุณชดใช้มันทั้งหมดด้วยเลือด!”

เขาออกจากห้องพิธีไปด้วยความโกรธ ผลินช่วยพยุงแม่ สามีที่เหมือนตายไปแล้วและพูดว่า “คุณแม่คะ ไปกันเถอะ ค่ะ พวกเราขับรถไปส่งคุณพ่อครั้งสุดท้ายกันนะคะ

ในที่สุดคุณท่านเวทนก็ถูกฝัง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยละออง ฝน หลังจากที่แขกเหรื่อทุกคนทยอยกันออกไป ปยุตก็ คุกเข่าลงต่อหน้าหลุมศพของพ่อ

เขาเอาขวดไวน์กับถ้วยสองใบมา รินไวน์ให้พ่อ และริน ไวน์ให้ตัวเอง

“คุณพ่อครับ มันเป็นสัญญาของเราก่อนที่คุณจะตาย ถึงแม้ว่าคุณจะผิดสัญญา แต่ผมยังต้องการที่จะรักษาสัญญา”

“พวกเรามาดื่มกันเถอะ วันนี้ให้ผมดื่มกับคุณนะครับ”

ปยอดื่มไวน์ขม น้ำตาไหลลงมาจากดวงตา “คุณพ่อครับ ที่ จริงแล้วผมอยากบอกกับคุณ ผมวางแผนที่จะรอจนกว่าคุณ จะออกจากโรงพยาบาล แต่ผมไม่คิดว่าผมจะไม่ควรรอจนถึง วันนี้ ผมรักคุณ ผมไม่เคยเกลียดคุณ คุณได้ยินไหมครับ คำ สารภาพนี้มันคงช้าไป แต่ผมรู้ ว่าคุณอยากได้ยินคำนี้มา ตลอด ลูกชายที่ไม่ดีคนนี้ในที่สุดก็สามารถพูดมันออกมา

หลังจากที่ผลินช่วยพยุงแม่สามีไปขึ้นรถแล้วจากนั้นจึง กลับไปที่สุสาน เธอยืนอยู่ข้างหลังปยุต มองดูเขาดื่มและ พูดคุยกับพ่อ ในตอนนั้นเธอรู้สึกว่าเขาช่างโดดเดี่ยว หัวใจ เต็มไปด้วยความขมขื่น เธอก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว จู่ ๆ ก็ กางแขนออกและกอดเขาไว้จากทางด้านหลัง

เมื่อนานมาแล้ว เวลาที่เขาเศร้า เธอจะกอดเขาเอาไว้ โดยที่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่กอดเขาไว้ มันเป็นคำปลอบ ใจที่ดีที่สุดสําหรับเขา…..

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ