ตอนที่ 192 การพบกันใหม่ที่ไม่คาดคิด

วารีรีบไปที่บาร์ ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนเงาตามตัวปยุตมา ตลอดสองปี ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ตราบใดที่เธอต้องการ ไม่ จําเป็นต้องโทรก็สามารถหาจนเจอ

เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับปยุต นอกจากตัวปยุตเองแล้ว เธอ เป็นคนที่สอง ที่เข้าใจสถานการณ์เรื่องเกี่ยวกับคนภายในใจ ของปยุต

“อารมณ์ไม่ดีเหรอคะ ดื่มไวน์เป็นน้ำอีกแล้วเหรอ”

เธอนั่งลงข้าง ๆ ปยุต ถอนหายใจลึกและสอบถาม

ปยุตปิดปากเงียบ สายตาลึกลับเหมือนน้ำในสระ เห็นเขา ไม่พูด เธอจึงพูดอย่างมั่นใจว่า “ดูแล้วคงอารมณ์ไม่ดีมาก ๆ เลยนะคะ”

“เธอกลับมาแล้ว

วารีใจเต้น “ใครคะ” บังคับหัวใจที่กำลังช็อกถามออกไป “ผลินเหรอคะ”

ปยุตพยักหน้า “อืม”

เขาดื่มไวน์ หัวเราะเยาะตนเอง “เธอมีช่วงเวลาที่ดี มีผู้ชาย ที่ยอดเยี่ยมอยู่รอบตัวเธอ ฉันรู้สึกโล่งใจ”
“คุณยังไม่สามารถลืมเธอได้

ปยุตเงียบ ทันใดนั้นวารีก็กอดเขาไว้ “มันเศร้ามากใช่ไหม คะ ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณคงเสียใจมาก ประธานยุตคะ เรามาคบ กันเถอะ ในเมื่อเธอมีครอบครัวที่ดีแล้ว ให้ฉันปลอบใจคุณ ที่กําลังอกหักเถอะนะ ไม่มีใครเหมาะกับคุณมากกว่าฉันอีก แล้ว…….

“วารี เธอก็รู้ ว่าฉันไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว เธอก็รู้ ว่า ฉันสูญเสียความสามารถในการเป็นคนรักไปแล้ว ฉันไม่ อยากทําร้ายใคร

“ฉันไม่แคร์ ฉันไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ตราบเท่าที่ฉันได้ อยู่กับคุณ แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไป ฉันก็จะไม่เจ็บแค้นไม่ เสียใจภายหลัง

ปยุตแกะแขนของเธอที่โอบรอบเอวอยู่ออก “แต่ฉันแคร์ คนที่ยังมีชีวิต มันไม่ดีที่ตัวเองโชคร้ายแล้วจะดึงคนอื่นมา โชคร้ายด้วย มันจะดีกว่าที่ไม่ได้มีชีวิตอยู่อย่างตายทั้งเป็น

เมื่อเขาพูดจบก็วางแก้วลง หันเดินจากไปโดยที่ไม่หัน หลังกลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น นภนต์พาผลินไปเยี่ยมชมบริษัทรักผลิน และ พูดถึงความร่วมมือกันอย่างเป็นทางการ

การที่ได้รู้ว่าประธานของบริษัทรักผลินคือปยุต หัวใจของ ผลินจึงไม่สงบ เมื่อถึงจุดหมาย เธอจ้องมองไปที่ตัวอักษรใหญ่สีทอง บริษัทรักผลิน ทันใดนั้นดวงตาที่ไร้ความรู้สึกถูก ปกคลุมด้วยม่านหมอก

ปยุตพาคนในบริษัทมาพบกับนภนต์ ผลินมองผ่านไปยัง หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ผมยาวคลุมไหล่ ผิวขาวเนียน ดวงตาคู่โตสดใสอย่างมาก ดูเหมือนว่าจะมีการตอบสนอง หญิงสาวเหลือบมองมาที่เธอเช่นกัน เหมือนจะไม่มีอะไรถ้า ไม่มีมุมปากแสดงให้เห็นว่ามีรอยยิ้มจาง ๆ

“คุณต้องการเห็นฝ่ายผลิตหรือฝ่ายวิจัยและพัฒนาก่อน ครับ”

ปยุตถามนภนต์ เขาครุ่นคิด “ดูที่ฝ่ายวิจัยและพัฒนาก่อน ครับ”

พวกเขามาที่ชั้นสองแผนกวิจัยและพัฒนา ผู้อำนวยการ ฝ่ายวิจัยและพัฒนาอธิบายผลของการวิจัยและพัฒนา หลัง จากที่นภนต์ได้ยินก็ยิ้มและพูดว่า “คุณรู้หรือไม่ว่าผมมี พนักงานที่ดีในแผนก R&D อยู่ข้างหลังผม กลุ่มผลิตภัณฑ์ 3 + 2 ของบริษัทก็เป็นแรงบันดาลใจจากเธอ นับเป็น พรสวรรค์ที่หายาก

เสียงหัวเราะดังออกมาจากฝูงชน ผลินอธิบายอย่างเจียม เนื้อเจียมตัว “ที่พวกเราได้รับรางวัลมากมาย นั่นคือเครดิต ของพนักงานทุกคนในแผนกของเราค่ะ”

“ดูสิครับดู เธอเป็นคนที่ดีที่สุดในจุดนี้ ไม่เคยภูมิใจในตัว เองเลย ดังนั้นวันแรกของผมในฐานะผู้จัดการใหญ่ วันต่อมาเธอจึงได้เป็นผู้ช่วยพิเศษให้กับผู้จัดการใหญ่”

ฮ่า ๆ ๆ เสียงหัวเราะที่ร่าเริงเกิดขึ้นอีกครั้ง ผู้บริหารระดับ สูงที่งานเลี้ยงเมื่อวานพูดขึ้น “ดูเหมือนว่าคุณเวทิดาจะ เป็นคนเก่งจริง ๆ ไม่รู้ว่ามีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนงานไหมครับ ทานประธานยุคของเราต้องการคนที่เจียมเนื้อเจียมตัวและ กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้แบบคุณนะ”

“อ้าว ผมถูกขุดตัดหน้าซะแล้ว ไม่เที่ยงแท้จริง ๆ”

นภนต์ยิ้มและมองอย่างหยอกล้อไปที่หญิงสาวที่อยู่หลังป ยุต “ประธายปยุตไม่ได้มีเลขาฯ อยู่แล้วเหรอครับ”

“ไม่จำเป็นต้องเป็นเลขาฯ ถึงจะขุดมันออกมาได้ คนมี พรสวรรค์อยู่ตําแหน่งไหนก็มีความสามารถ ฮ่า ๆ”

หลังจากการล้อเล่นกันสนุกสนาน พวกเขาย้ายจาก R&D ไปยังฝ่ายผลิต ผลินมองดูเสียงปกติของเครื่องจักรที่กำลัง ทำงาน อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น ในขณะที่คนอื่นกำลัง พูดคุยกัน เธอเอื้อมมือไปหาผลิตภัณฑ์ตรงเครื่องจักรเพื่อดู แต่เพียงแค่ครึ่งทางทันใดนั้นก็มีคนมาดึงแขนเอาไว้ มีเสียง ดังขึ้นในโสตประสาทที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง “มัน อันตราย”

ปยุตเตือนเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในขณะเดียวกันก็ ปล่อยมือที่จับแขนของเธอออก

“วารี พาคุณเวทิดาไปดูผลิตภัณฑ์ที่เสร็จแล้ว
วารีพยักหน้า “ได้ค่ะ”

แล้วทำท่าผายมือเชื้อเชิญ “คุณเวทิดาคะ กรุณาตามฉัน มา”

ผลินตามเลขาฯ ของปยุตมายังห้องผลิตภัณฑ์สำเร็จรูป เธอมองไปที่ผลิตภัณฑ์ที่เสร็จแล้วบนโต๊ะ พลางคิดในใจ ว่าทำไมตอนนี้ปยุตถึงเปลี่ยนไป ทำไมเขาถึงไม่ทำงานใน บริษัทของเขาเองแล้วมาสร้างบริษัทรักผลินที่นี่

“คุณผลิน อยากดื่มน้ำไหมคะ”

ชื่อที่ดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ร่างกายของผลินแข็ง ที่อ เธอหันกลับมาอย่างเย็นชา จ้องหน้าเลขาฯ หญิงอย่าง สงสัย “คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ”

“คุณผลินค่ะ”

วารียิ้ม “น่าแปลกจัง ที่ฉันรู้ชื่อคุณ ฉันไม่เพียงแต่รู้ชื่อคุณ ยังรู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณกับประธานปยุตของพวกเรา ด้วยนะคะ”

“ฉันไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับเขา คุณเข้าใจผิด” ผลินหันหลังแล้ววางสินค้าลง เตรียมเดินออกไป

“ฉันเคยคิดค่ะว่าผู้หญิงแบบไหนกัน ที่ทำให้เราผลักดัน ตัวเองเพื่อไปให้ถึงจุดนั้น ตอนนี้ ในที่สุดใจฉันก็ได้คำตอบแล้ว”

ทุกคําพูดของวารเข้าสู่โสตประสาทของผลินทุกคำ แต่ว่า เธอไม่ได้หันหลังกลับไป

หลังจากการเยี่ยมชมเป็นเวลาสองชั่วโมง นานต์ก็มีความ เข้าใจโดยทั่วไปของรูปแบบธุรกิจของบริษัทรักผลิน ผู้เยี่ยม ชมและผู้บริหารระดับสูงเสร็จสิ้นภารกิจ ผลินและนภนต์ เข้าไปยังสํานักงานของปยุต

“ประธานปยุคครับ ผมมีความสนใจมากในผลิตภัณฑ์ใหม่ ของคุณ ตอนนี้พวกเรามาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องความร่วมมือ กันดีไหมครับ*

นภนต์หันมาพูดกับผลินที่อยู่ข้าง ๆ “เอาสัญญาออกมา ครับ”

ปยุตโบกมือ “อย่าเพิ่งรีบเซ็นสัญญาครับ ดูแผนการผลิต ของเราก่อน”

เขาเอาเอกสารออกมาจากโต๊ะ “มันเป็นชุดเอกสารของ แผนการที่ได้วางแผนไว้ก่อนหน้านี้หลังจากการวิจัยราย ละเอียดกับผู้บริหารของบริษัท ถ้ารักผลินและจินเยว่ทำงาน ด้วยกัน ก่อนที่ผลิตภัณฑ์จะถูกวางตลาด พวกคุณน่าจะส่ง พนักงานที่เชื่อถือได้มายังบริษัทของผม หากมีความคิดเห็น หรือความคิดที่จะปรับเปลี่ยนก็สามารถเสนอแนะออกมาได้ ทุกเมื่อ มิฉะนั้นเมื่อต้องการเปลี่ยนรูปร่างผลิตภัณฑ์ในตอน ที่เสร็จแล้วมันจะไม่ง่ายที่จะเปลี่ยน ในเมื่อเราเป็นหุ้นส่วนเพื่อผลประโยชน์ร่วมกัน ผลิตภัณฑ์ต้องตอบสนองต่อทั้ง สองฝ่าย เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่ไม่จำเป็นอันเกิดจาก ความคิดเห็นที่แตกต่าง ประธาณนภนต์ คุณคิดว่ายังไงครับ

นภนต์ครุ่นคิดไม่กี่วินาที “ประธานปยุตพูดถูก ผมลองคิดดู แล้ว คนที่ผมไว้ใจมากที่สุดและเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการ….. ดวงตาของเขาค่อย ๆ ขยับไปทางผลิน “ก็มีเพียงคุณ เท่านั้น”

“ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“ทำไมคุณจะทำไม่ได้

ผลินสับสนตื่นตระหนก เธอไม่คาดคิด ว่านภนต์มีแผนจะ ทิ้งเธอไว้ที่บริษัทของปยุต สำหรับเธอแล้ว แบบนี้ก็เหมือนมี ชีวิตไม่ต่างจากตาย

“คุณป้าของฉันต้องมีฉันคอยดูแล”

“ผมจะดูแลแทนคุณเอง”

“นั่นไม่ใช่ประเด็น”

“แล้วอะไรคือประเด็น

“บริษัทต้องการฉัน

“แล้วบริษัทไม่ต้องการผมเหรอ”
แอนด์ไลบี “เอาล่ะ หยดหาเหตุผลได้แล้ว แม้ว่าพวกเขา จะรวผมชอบคุณ แต่คุณไม่สามารถทำให้ผมขายหน้าดอ หน้าคนอื่นได้ ฉันยังเป็นเจ้านายของคุณอยู่

ผลนพูดไม่ออก ที่จริงแล้วเธอไม่ได้ต้องการที่จะพูดคุย กับนานต์ต่อหน้าปอดมากเกินไป จะรอจนกว่าจะกลับไปที่ โรงแรม เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะอยู่ในเมือง B แม้ว่าจะลาต้อง ออก เธอก็จะไม่อยู่เช่นกัน

“เจ้าหน้าที่จะจัดการให้หลังจากที่พวกคุณได้กลับไป ตกลงกันแล้วหลังจากนี้ หากไม่คัดค้านข้อเสนอนี้ก็เซ็น สัญญาได้เลยครับ”

ใบหน้าของยุคนั้นไม่มีการแสดงออกทางสีหน้าใด ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ สิ่งนี้ทำให้ผลินนึกถึงวันเวลาที่แต่งงาน กับเขาครั้งแรก เขาก็เย็นชาเช่นกัน แต่อย่างน้อยก็ยังยิ้ม ตอนนี้ใบหน้าของเขาเป็นอัมพาตหรือเปล่า แม้แต่รอยยิ้ม การค้าก็ไม่มีอีกต่อไปแล้วอย่างนั้นหรือ

นานต์พยักหน้า นำปากกาออกมา เขาเซ็นชื่อลงในตอน ท้ายของสัญญา ผลินมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง ในตอนนั้น เธอมีแรงกระตุ้นที่จะหยุดมัน หยุดนานต์จากการร่วมมือกับ ปยุต เพื่อที่พวกเขาจะได้ออกจากเมือง B และจะได้ไม่มี โอกาสได้เจอกันอีก

แต่เธอรู้ ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เว้นเสียแต่ว่าเธอจะบอกความ จริง มิฉะนั้นนานด์จะไม่มีวันยกเลิกโครงการความร่วมมือ ครั้งนี้แน่
มีสัญญาที่เหมือนกันทั้งหมดสามชุด เซ็นชุดแรกเสร็จ นภนต์ลุกขึ้นและกล่าวว่า “ผมขอไปห้องน้ำหน่อย รอสักครู่ นะครับ”

“ครับ”

ปยุตส่งสัญญาณ “ออกไปและเลี้ยวขวาครับ”

หลังจากที่นภนต์ออกไป บรรยากาศในสำนักงานเปราะ บางมาก ผลินจำกัดเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก็เปิดปากขึ้นก่อน “ไม่ได้เจอกันนานนะ

“อืม ไม่ได้เจอกันนาน”

เธอมองไปที่เขา “คุณมีช่วงเวลาที่ดีไหม”

ปยุตพยักหน้า “ก็ดี”

จากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อกันอีก

หลังจากผ่านไปสักพัก ผลินทำลายความเงียบลงอีกครั้ง “คุณจะไม่ถามเหรอว่าฉันมีช่วงเวลาที่ดีหรือไม่”

“ไม่ต้องถามก็มองเห็นได้ ว่าคุณมีช่วงเวลาที่ดี”

หึ ผลินมองเขาด้วยใจสลาย มีความรู้สึกเศร้าที่ร้องไห้ไม่ ได้หัวเราะก็ไม่ออก
“แล้วคุณคิดว่า ระหว่างพวกเราใครมีช่วงเวลาที่ดีกว่ากัน”

เธอถามแดกดัน

“คงจะเป็นคุณ”

“ก็คงจริง เพราะสำหรับฉัน สิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด ก็คือการ ทำให้คุณได้เห็นว่าฉันมีชีวิตที่ดีกว่าคุณ

“อืม สิ่งที่ผมพอใจมากที่สุด ก็คือการเห็นคุณมีชีวิตที่ดีกว่า ผม”

“พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน

นภนต์เดินเข้ามา สอบถามอย่างไม่รู้ความ

“ไม่มีอะไร”

ผลินส่ายหน้าอย่างเศร้าหมอง รู้สึกโกรธมากกับทัศนคติ ของปยุตที่มีต่อเธอ

เมื่อเซ็นสัญญาเสร็จ นภนต์ไม่ได้วางแผนที่จะกลับทันที แต่อยู่พูดคุยกับปยุตในเรื่องที่นอกเหนือจากหัวข้องาน

“ประธานปยุต เมื่อคืนผมได้ยินมาจากรองประธานของ บริษัทของคุณว่าคุณสนิทกับดาราหญิงคนหนึ่งมาก มันเป็น ความจริงเหรอครับ”
ปยุตไม่ปฏิเสธ “อืม”

“คุณอยู่ท่ามกลางดอกไม้แบบนี้ ภรรยาของคุณไม่มีปัญหา เหรอครับ ผมไม่เคยถามเธอ”

นภนต์ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “คุณไม่ได้ ถามเธอ แล้วเธอไม่มีปัญหากับคุณเลยเหรอครับ”

“มันเคยมีปัญหาเมื่อนานมาแล้ว จากนั้นมันก็ไม่มีอีกแล้ว”

“ทำไมเหรอครับ”

“บางทีเธออาจจะรู้สึกเหนื่อยแล้ว”

“นั่นก็จริง ผู้หญิงมักจะไม่สามารถทนกับผู้ชายที่ทำตัวไร้ สาระข้างนอกได้ หากเลือกที่จะอดทน ส่วนใหญ่ไม่เต็มใจที่ จะละทิ้งชีวิตที่หรูหรา

“เธอไม่ใช่ เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะแต่งเข้ามาใน ครอบครัวของเรา แต่มันไม่เกี่ยวกับทรัพย์สมบัติของผม

หึ เป็นอีกครั้งที่ผลินยิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าสองปีที่ ผ่านมา เขาและจันทรได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แม้แต่คำพูดก็ ดูเหมือนจะเข้าใจเธอ

“โอ้ นั่นเป็นผู้หญิงที่ดีนะครับ ผู้หญิงแบบนั้น คุณไม่ควร ทำให้เธอผิดหวัง
“ก็อาจจะ”

ปยุตยักไหล่ ในที่สุดก็ยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่แย่เสีย ยิ่งกว่าการร้องไห้

อย่างน้อย นั่นก็คือสิ่งที่ผลินคิด

นภนต์ดูนาฬิกาบนข้อมือ “มันสายแล้ว พวกเราขอตัวกลับ ก่อนนะครับ”

“ไปทานข้าวกลางวันด้วยกันนะครับ ผมได้จองร้านอาหาร เอาไว้แล้ว”

“ไม่ดีกว่าครับ พวกเรามีนัดตอนเที่ยง หลังจากที่เป็นหุ้น ส่วนกัน ยังมีโอกาสที่จะทานด้วยกันอีก”

ปยุตพยักหน้า “งั้นก็ได้ กลับดี ๆ นะครับ”

ผลินและนภนต์ออกจากสำนักงานของปยุต ก่อนออกไป เธอจ้องมองเขาดด้วยความเกลียดชัง

หัวใจรู้สึกเจ็บปวด ยิ่งคิดยิ่งโกรธ เมื่อออกจากประตูบริษัท จู่ ๆ เธอก็พูดว่า “รอเดี๋ยวนะ

“อะไรเหรอ”

นภนต์หันกลับมาด้วยความสงสัย
“เหมือนฉันจะลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่ออฟฟิศ ฉันจะกลับ ไปเอา”

“ช่วงนี้คุณมีปัญหากับต่อมไร้ท่อเหรอ ท่าไมถึงขี้ลืมจัง เร็ว เข้า ผมจะไปรอคณที่รถ

นภนต์จิ้มหัวของเธออย่างไร้อารมณ์

ผลินหันตัววิ่งกลับไป ที่จริงแล้วโทรศัพท์มือถือของเธอไม่ ได้หล่น เธอแค่รู้สึกว่าเธอไม่สามารถเดินจากไปแบบนั้นได้ ถึงแม้ว่าจะกลับ ก็ต้องได้พูดในสิ่งที่ต้องการจะพูดก่อน ฉะนั้นเธอไม่เต็มใจ

กลับไปที่สํานักงานของปยุต ปยุตยืนหันหลังให้เธอที่ หน้าต่างฝรั่งเศส ด้านหลังมีร่องรอยความเหงา

ได้ยินเสียงฝีเท้า เขาหันหน้ากลับ เกิดประกายของความ ประหลาดใจ “คุณกลับมาทำไม”

ผลินตรงไปที่เขา ถามด้วยสายตาที่เปล่งแสงเหมือนไฟ “ทำไมกัน ทั้งที่คนที่ทำผิดคือคุณ แต่มันเหมือนกับว่าฉัน เป็นคนผิด คุณมีคุณสมบัติอะไรที่มาเย็นชาใส่ฉัน

ปยุตชะงักไป ทันใดนั้นเขาก็โต้กลับมาด้วยน้ำเสียงของ การถากถางดูถูกที่ไม่คุ้นเคย “คุณพูดถูกเพราะผมไม่ได้ตื่น เต้นอยากกอดคุณในเวลาที่เห็นคุณ รวมไปถึงร้องไห้เพื่อ คุณ สำหรับคุณมันทำให้ผิดหวังในความคิดใช่ไหม ถ้าเป็น อย่างนั้นคุณบอกมาตามตรงว่าให้ผมทำในสิ่งที่คุณต้องการให้ทํา

ปยุตจ้องมองพลางก้าวเข้ามาจนชิดเธอ ผลินได้สติจาก ความตกตะลึง ผลักเขาออกด้วยความโกรธ “ไอ้เลว!!”

ตาของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา หันกลับวิ่งออกไป จ้อง มองไปที่ประตูที่ถูกกระแทกปิดอย่างแรง แววตาที่จ้องมอง ด้วยความถากถางดูถูกของปยุตค่อย ๆ จางหายไป และ แทนที่ด้วยการจ้องมองอย่างสิ้นหวังและเศร้าโศก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ