บทที่ 137 จําฝังใจ

ญาดายิ้มเศร้าแล้วบอกกับมาร์วิน “มันไม่ประโยชน์ หรอกค่ะ คุณก็รู้ดีว่าพี่ชายของคุณเป็นคนยังไง…”

มาร์วินปล่อยมือเธอ “ญาดา ที่จริงถ้าคุณเชื่อฟัง ชายผม พี่คีรินเขาต้องดีกับคุณมากแน่ๆ เมื่อกี้คุณน่าจะ ยอมคุณย่าท่านหน่อย ผมจำได้ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ฉลาด คุณรู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะมีชีวิตที่ดีขึ้น ในเมื่อพี่คีรินอยาก จะแต่งงานกับคุณ แสดงว่าพี่เขารักคุณมาก ถ้าคุณทำตาม ที่พี่ต้องการ พี่ก็ไม่มีวันทำร้ายคุณแน่นอน”

ญาดาคิดไม่ถึงว่ามาร์วินจะพูดแบบนี้กับเธอ

เธอยิ้มเศร้าๆ “คุณมาร์วินพูดถูกค่ะ ญาผิดเองที่ไม่ เชื่อฟัง ญาสมควรถูกทำร้าย ผิดที่ญาไม่รู้จักอดทนเวลา ที่คนอื่นดูถูก ญาเป็นแค่คนต่ำต้อย ก็ไม่แปลกที่จะถูก ครอบครัวพวกคุณดูถูก ญาผิดเองที่ลืมไปว่าตัวเองเป็น ใคร”

มาร์วินทำหน้าเศร้า “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น 11

ญาดาหัวเราะในลำคอ คุณหมายความแบบนี้แต่คุณ แค่พูดให้มันดูดีก็เท่านั้น”

ญาดายิ้มอ่อนๆแล้วพูดตอบเขา “ญารู้ว่าคุณไม่ได้ หมายความแบบนั้น ญารู้ว่าคุณเป็นห่วงญา ญาจะจำเอาไว้นะคะ จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

ญาดาหันหลังกลับ ใบหน้าที่เคยยิ้มก่อนหน้านี้ กลาย เป็นนิ่งทันที

หึ ! เธอจะจำทุกความเจ็บปวดเอาไว้แล้วจะเอาคืนให้

สาสม

ญาดากลับเข้าไปในห้องของคีริน เธอนั่งอยู่บนเตียง

กำลังครุ่นคิดบางอย่าง

พรุ่งนี้คีรินและมาร์วินจะไปเชียงใหม่ เพื่อดูโครงการ บ้านกลางอากาศของพวกเขา ถึงแม้ว่ามาร์วินจะไม่ได้ ทำงานในบริษัท แต่เขาก็ควรที่จะไปให้ทุกคนเห็นหน้า

ญาดายังเก็บของที่มาร์วินเคยให้เอาไว้ในคอนโดที่ เชียงใหม่

เธอคิดว่าเธอควรต้องใช้มันทำบางอย่างกับมาร์วิน

ประตูห้องค่อยๆเปิดออก คีรินเดินเข้ามาพร้อมครีม บางอย่าง

เขานั่งลงแล้วค่อยๆทาครีมลงบนหน้าของเธอ
ญาดากัดฟันแน่นด้วยความเจ็บ

คีรินทำอย่างเบามือ แล้วพูดขึ้น “กลับกันเถอะ ผม ให้คุณหมอไปที่บ้านแลล้ว คุณต้องกลับไปหยอดยาแก้ อักเสบ”

คีรินจับมือของเธอเอาไว้

ญาดาลุกขึ้น “แล้วคุณได้บอกคุณหมอให้พกยาแก้ ปวดกับยาลดบวมมาด้วยไหมคะ? ถ้าฉันกลับบ้านสภาพนี้ ทุกคนคงรู้ว่าฉันถูกคนตบมา พวกสาวรับใช้ที่บ้านถ้าเห็น เข้า คงคิดว่าคุณเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง”

คีรินจับมือเธอแน่น ไม่ได้พูดอะไร

ไม่นานพวกเขาก็กลับไปถึงวิลล่าของคีริน

เขาพูดเสียงเศร้า “ผมไม่ได้ชอบใช้ความรุนแรง เพียงแต่….คุณทำให้ผมโกรธ คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก เรื่องบางอย่างคุณรนหาที่เอง”

หึหึ… สมแล้วที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ทั้งที่ทำร้าย เธอ แต่กลับโยนความผิดมาให้เธอ

“หึ ฉันเป็นคนผิด? แล้วมือของคุณที่ตบหน้าฉันเจ็บไหมคะ ฉันต้องกราบเท้าขอขมาคุณด้วยรึเปล่า? ที่หน้า ของฉันทำให้มือของคุณเจ็บ”

“เราอย่าพูดเรื่องนี้อีก และผมจะไม่ให้คุณกลับไปที่ บ้านอีก”

พูดจบเขาก็เดินลงจากรถด้วยความโมโห

ญาดาเดินตามลงไป

คีรินเดินไปที่ห้องทำงานทันที ญาดาเมื่อเห็นว่าคุณ หมอยังไม่มา เธอเห็นเด็กรับใช้ในบ้านกำลังอุ้มใส่ใจอยู่

เธอจึงอยากเข้าไปอุ้มบ้าง

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอรู้สึกว่าใส่ใจหน้าเหมือนเธอ

มาก

แม่บ้านเมื่อเห็นหน้าที่บวมเป่งของเธอก็ไม่ได้พูด อะไร เพราะเธอรู้ว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด

ส่วนเด็กรับใช้อีกสองคน ที่ยังไม่ประสีประสาก็ถาม

ขึ้น

“หน้าของคุณผู้หญิงไปโดนอะไรมาคะ?”
ญาดาตอบสั้นๆ “อ่อ หน้าหรอ ถูกคุณคีริบตบ”

ทุกคนหน้าซีดไปตามๆกัน ญาดามองไปทางคีรินที่ มองมาที่เธอ

ญาดาตั้งใจพูดเสียงดัง เพื่อให้ทุกคนได้ยิน

“เวลาพวกเธอคบใครหรือรักใคร อย่าไปคบกับคนที่ ทำร้ายเราเด็ดขาดเข้าใจไหม ต่อให้รวยแค่ไหนพวกเธอก็ ไม่มีวันมีความสุขหรอก……”

ญาดาพูดไม่จบ ทุกคนก็รีบหาข้ออ้างหนีไปคนละทิศ

“คุณผู้หญิงคะ หนูยังไม่ได้ซักผ้า เดี๋ยวไปซักผ้าก่อน

นะคะ”

“หนูก็ยังไม่ได้ล้างห้องน้ำ ไปล้างห้องน้ำก่อนนะคะ”

สิ่งที่ญาดาพูด พวกเธอรู้ว่าไม่ควรฟัง จึงรีบหาข้ออ้าง แล้ววิ่งแจ้นออกไป

ญาดาเงยหน้าขึ้นมองคีรินบนชั้นสอง แล้วแสยะยิ้ม

ญาดาบอกกับป้าแม่บ้านที่อุ้มใส่ใจ “เดี๋ยวญาอุ้มน้อง เองค่ะ ! ”
“คุณผู้หญิงคะ อย่าหาว่าป้ายุ่งเรื่องเจ้านายเลยนะคะ แต่สามีภรรยาทะเลาะกันบ้างเป็นเรื่องปกติ คุณคีรินรักคุณ ผู้หญิงมากนะคะ อีกอย่างคุณผู้หญิงอย่าพูดเรื่องทำร้าย กันต่อหน้าคุณหนูใส่ใจเลยค่ะ เพราะคุณหนูกำลังโต ป้า กลัวว่าจะเป็นปมในใจและส่งผลต่อการเจริญเติบโตของ คุณหนู”

ญาดาเองก็ไม่อยากให้ลูกเติบโตในที่แบบนี้

“ป้าคะ คนเราจะจำเรื่องตอนเด็กๆได้ตอนอายุเท่า ไหร่ขึ้นไปหรอคะ?”

“ประมาณสามสี่ขวบค่ะ ตอนเราโตขึ้นเราจะจำได้ ลางๆค่ะ”

“อ่อค่ะ” ญาดาพยักหน้าเข้าใจ

ญาดาครุ่นคิดบางอย่าง ตอนนี้ใส่ใจอายุหนึ่งขวบ กว่าแล้ว ญาดาเหลือเวลไม่มาก เธอจะต้องเอาคืนคีรินให้ สาสมแล้วพาใส่ใจหนีไปให้ไกลที่สุด

ญาดาไม่อยากให้ลูกมีความทรงจำแย่ๆพวกนี้ รวม ถึงพ่อของเขา เธอเองก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่ลูกของ เธอเลือกได้แค่สองทางคืออยู่กับพ่อหรือแม่เท่านั้น แม่ ขอโทษนะลูก