บทที่ 135 การต้อนรับจากครอบครัวสุขสําราญ

ย่าของคีรินเคยดูถูกเธอยังไง เกลียดเธอยังไง ตอนนี้ ก็ยังคงเหมือนเดิม

ไม่มีวันที่จะรักหรือเอ็นดูเธอ เพียงเพราะคีรินแต่งงาน

กับเธอ

ตรงกันข้าม ย่าของเขาเกลียดเธอยิ่งกว่าเดิม ตอนที่รู้ ว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงอย่างเธอ ย่าของเขาก็แทบจะ เป็นลม

คีรินพูดเสียงดัง “คุณย่าครับ ! ”

คุณย่าหันหน้าหนีไปอีกทาง พวกลุงๆป้าๆของเขาก็ ไม่ต่างกัน ไม่มีใครชอบเธอ

ครอบครัวของเขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัด แบบนี้ เพราะการมาของเธอ

คุณลุงสุชาติมองหน้าญาดาด้วยความไม่พอใจ เพราะแม่ของญาดาเคยเป็นนางบำเรอของเขามาก่อน ญา ดาเองก็เคยเป็นนางบำเรอของลูกชายเขา ซึ่งกำลังจะ เลื่อนขั้นไปเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว

ระหว่างมื้ออาหาร ญาติๆของเขาต่างพูดจาเสียดสี เธอและแม่ที่ตายไปแล้ว
แต่คีรินกลับกระตุกแขนเสื้อเธอ เพื่อบอกให้เธออย่า เถียงกลับ เขาไม่เข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อย

ญาดารู้ดีว่าคนอย่างคีรินดีแต่พูด เขาบอกว่ารัก แต่ การกระทำของเขาไม่เข้าใกล้คำว่ารักเลย

ญาดาสำลักขณะกินข้าว ป้าของเขาก็พูดขึ้น “ไม่มี มารยาทบนโต๊ะอาหารจริงๆ”

คุณย่าพูดเสริม “แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นแบบนั้น ไม่รู้ ว่าคีรินหลงอะไรแม่นี่นัก ถึงคิดจะแต่งงานด้วย”

คีรินขมวดคิ้วแล้วพูดสั้นๆ “ผมรู้ครับ ว่าตัวเองกำลัง ทำอะไร”

ญาดาจึงแกล้งไปเสียงดัง ให้ย่าของเขาโมโห

“ต่ำเหมือนแม่ไม่มีผิด” คุณย่าของคีรินพูดขึ้นแล้ว ปรายตามองญาดา

“คุณหญิงคะ ระวังแม่หนูจะแวะมาหาในตอนกลาง คืนนะคะ ได้ยินมาว่าคนตายไม่ถึงเดือน จะวนกลับมาหา คนที่ผูกใจเจ็บเอาไว้และคนที่รัก ไม่รู้ว่าแม่จะพาพวกคุณ ไปอยู่ด้วยหรือเปล่านะคะ เพราะคุณแม่รักคุณหญิงและ คุณลุงมาก”
“แก…แก…ให้ตายสิ”

คุณย่าจับหน้าอกของตนเอง แล้วพยายามหายใจเข้า

ออก

คีรินและมาร์วินรีบเดินเข้าไปหา แล้วบอกให้คุณย่าใจ

เย็นๆ

นานครู่หนึ่งกว่าคุณย่าท่านจะหายใจสะดวก คุณลุง สุชาติก็พูดขึ้น “ขอโทษคุณแม่เดี๋ยวนี้ ! ”

ญาดาแสยะยิ้ม “หึ ใครกันแน่ที่เริ่มก่อนคะ?”

พวกเขาดูถูกเธอได้ ส่วนเธอดูถูกพวกเขาไม่ได้งั้น หรอ? นี่มันตรรกะบ้าอะไร

“คีริน แกดูผู้หญิงของแก ยังไม่ทันได้แต่งงานกัน ก็ กล้าทำแบบนี้กับคุณย่าแล้ว แกจะแต่งงานกับผู้หญิงแบบ นี้จริงๆรึไง ? ! ”

ก่อนจะมาที่นี่ คีรินกำชับกับเธอเอาไว้แล้ว

เขาบอกว่าไม่ว่าใครจะพูดยังไง ก็ให้เธอเงียบแล้วฟัง เท่านั้น ห้ามพูดหรือเถียงกลับ

ถาดาตกลงที่จะทำตาม แต่เธอแค่พูดไปแบบนั้น เอาจริงๆเธอไม่มีวันยอมให้ใครมาดูถูกตัวเองหรอก

“คิดจะให้ฉันขอโทษคุณหญิงหรอคะ? …ฝันไป เถอะ !

คุณย่าของเขาแทบจะเป็นลมอีกครั้ง ญาดาไม่ชอบ ย่าของเขาเลยสักนิด เธอจําได้ว่าตอนเด็กๆเธอไม่ได้เป็น คนทําแจกันที่บ้านแตก แต่ย่าของเขากลับบอกว่าเธอเป็น คนทำ แล้วสั่งให้คนงานที่บ้านเอาไม้มาฟาดเธอ

ตอนนั้นญาดาอายุแค่สิบขวบ พอถูกฟาดแบบนั้น เธอ ก็ร้องไห้ไม่หยุด เธอจำคำพูดของคุณย่าตอนนั้นได้ดี “ตี แรงๆ ให้มันตายๆไปเลย !

เธอในตอนนั้น ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมถึงมีคนที่

ใจร้ายแบบนี้อยู่บนโลก

ถึงแม้ว่าเธอจะโตมาในบ้านหลังนี้ ครอบครัวของเขา เป็นคนเลี้ยงดูเธอ แต่ญาดาก็ไม่ต่างอะไรกับแรงงานเด็ก

เธอทำงานบ้านทุกอย่าง ทั้งล้างจาน ปัดกวาดเช็ดถู และซักเสื้อผ้า

ญาดาคิดว่าค่าข้าวค่าน้ำที่พวกเขาให้เธอนั้น เธอได้ ใช้แรงงานของตัวเองคืนไปหมดแล้ว
ไม่เพียงแค่เรื่องงานบ้าน ตอนเด็กๆเธอยังมักจะถูกตี จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา

ทำให้พอเธอขึ้นมัธยม ญาดาจึงเริ่มออกไปทำงาน พาร์ทไทม์ หาเงินเลี้ยงดูตัวเอง

เพราะเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เธอเลือกที่จะไปอยู่หอของ

โรงเรียนแทน

ถึงแม้ชีวิตในตอนเรียนจะลำบาก แต่มันก็มีความสุข

ญาดาลุกขึ้นยืนขณะที่เธอกำลังจะเดินออกไป นั้น คีรินจับที่ข้อมือของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ขอโทษคุณย่าเดี๋ยวนี้ ! ”

ญาดามองเขานิ่งๆ “ถ้าฉันบอกว่าไม่ล้ะคะ !

คีรินหันมามองหน้าเธอนิ่งๆ “ขอโทษเดี๋ยวนี้ ! ”

“แม่ของมันทำให้แม่ของหลานต้องตาย แล้วตอนนี้ มันกำลังจะทำให้ย่าต้องเลือดในสมองแตกตายเพราะมัน หลานไม่ได้ยินสิ่งที่มันด่าย่าเมื่อกี้หรอ?” คุณย่าพูดขึ้น

ญาดาเคยได้ยินแม่บ้านในบ้านคุยกันว่าตอนที่แม่ ของคีรินยังมีชีวิต
แม่ของเธอมักจะโผล่เข้ามา แล้วพูดต่างๆนาๆ ให้แม่ ของคีรินที่ป่วยอยู่เครียด จนทำให้เธอป่วยหนักขึ้นเรื่อยๆ และตายในที่สุด

ญาดาไม่รู้ว่านี่คือเรื่องจริงหรือโกหก เพราะแม่ของ เธอไม่เคยอธิบายหรือแก้ตัวในเรื่องนี้

แต่เอาตามความจริง คีรินเองก็ทรมานเธอไม่ใช่น้อยๆ ทุกคนที่นี่ต่างก็ทำร้ายเธอมาโดยตลอด แล้วทำไมเธอ ถึงต้องยอมแพ้ให้คนพวกนี้ด้วย? เพราะพวกเขามีเงินกับ อำนาจงั้นหรอ?

อีกอย่างต่อให้แม่เธอเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้แม่ ของคีรินตาย แต่พวกเขาลืมไปแล้วหรือไง ว่าต้นเหตุที่แท้ จริงคือพ่อของเขา

ถ้าผู้ชายมันไม่มักมาก กินไม่เลือก ก็คงไม่มีวันเกิด เรื่องพวกนี้ขึ้นหรอก

คีรินบีบแขนของเธอแน่น ญาดารู้สึกเหมือนแขนของ ตนเองกำลังจะหัก

“ผมบอกให้ขอโทษคุณย่าไง ! ”

ญาดาตอบเสียงแข็ง “ไม่มีวัน ! ”
คีรินลุกขึ้นยืน “คุณพูดอีกรอบสิ”

ญาดาปรายตามองเขา “ฉันบอกว่าไม่มีวัน ! คนจิต ใจดำๆแบบนี้อยู่ไปก็เป็นมลพิษทางอากาศ ”

ญาดาตั้งใจพูดแบบนี้ เพราะเธออยากให้คีรินตบตัว

“เจี๊ยะ !”