ตอนที่ 171 ขอโทษที่ฉันรักคุณ (2)

ในวันที่ปยุดไม่อยู่แล้ว ผลินรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างมาก วันนี้ เผลอดุปฏิทิน คอยนั่งนับจำนวนวันที่ปยุตจากไป จู่ๆกลับตื่น ตระหนกขึ้นมาพบว่าเป็นวันเกิดของชื่นใจ เธอตีหัวตัวเอง หนึ่งที เรานี่มันขี้ลืมจริงๆ ทุกวันมัวแต่คอยคิดถึงแต่สามี เลย ลืมวันเกิดของเพื่อนรักไปซะสนิทเลย

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาชื่นใจทันที แต่เธอกลับ ปิดเครื่องซะนี่ ในใจเธอยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เธอคิดว่า ชื่นใจคงจะโกรธเธอเลยตั้งใจปิดเครื่อง

เธอจัดแจงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วคว้ากระเป๋าถือออกจาก บ้านไป เธอตรงไปยังห้างสรรพสินค้าในเมืองแห่งหนึ่งซื้อ ตุ๊กตาหมีสีดำตัวใหญ่มากตัวหนึ่งให้กับชื่นใจ จากนั้นรีบมุ่ง ไปยังอพาร์ทเมนต์ที่ชื่นใจและไวภพอยู่ เธอกดออดอยู่นาน สักพักหนึ่งถึงมีผู้หญิงหัวฟูคนหนึ่งออกมาเปิดประตู

“ทำไมเธอถึงยังไม่ตื่นอีกละสายป่านนี้แล้ว ?”

ผลินถลึงตามองเธอแบบคาดไม่ถึง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

บนศีรษะของชื่นใจเต็มไปด้วยโรลม้วนผมยุ่งเหยิง หาว อย่างขี้เกียจก่อนจะเอ่ยปาก “ปกติวันหยุดฉันก็เป็นแบบนี้ แหละ อย่าทำเหมือนว่าเพิ่งรู้จักฉันวันนี้

เธอชี้ไปที่โซฟา : “ตามสบายนะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน”
ผลินที่สวมเสื้อคลุมอยู่ดึงชุดนอนของเธอเอาไว้ ยังไม่ให้ เธอไปไหน เอาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่เธอถืออยู่ในมือส่งไปใน อ้อมแขนของชื่นใจ : “สุขสันต์วันเกิดจ้ะ!”

เธอยิ้มแล้วจูบที่ปากตุ๊กตาหมีตัวนั้น : “ขอบใจมากนะ มี แค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละ ไม่มีใครจำวันเกิดของฉันได้ หรอก”

” พ่อแม่ของเธอก็จำไม่ได้หรือ?”

“ฉันหมายถึงคนที่อยู่เคียงข้างฉันตอนนี้น่ะ

“ไวภพก็ไม่รู้หรือ?”

ชื่นใจยักไหล่ : “เขารู้สิ น่าแปลก

“เธอไม่บอกเขา เขาย่อมไม่รู้สิ

“ทำไมฉันจะไม่บอก ฉันให้ไกด์เขาไปตั้ง 2 รอบ รอบแรก ฉันบอกว่า : ฉันอยากจัดงานฉลองวันที่ 20 กรกฎาคม เขา ถามกลับมาว่า : จัดทำไมล่ะ? ฉันบอกว่าเป็นวันครบรอบวัน สำคัญ เขาบอกว่า : หรอ งั้นก็ตามใจนะ”

“ไม่จัดหรือ? ” ผลินเลิกคิ้ว

“ไม่ดีกว่า”

ชื่นใจสีหน้าผิดหวัง “เธอว่าไหมคนคนนี้ช่างไม่ใส่ใจเอาซะเลย ฉันพูดถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีหน้ามาถามอีกว่าเป็นวัน ครบรอบวันสําคัญอะไร ใช่ไหม สุดท้ายก็พูดมาคำหนึ่งว่า ตามใจ ตามใจพ่อมันสิ ชอบให้อารมณ์ขึ้นอยู่เรื่อย ”

“แล้วครั้งที่ 2 ล่ะ?”

“ครั้งที่ 2 ก็เมื่อคืนนี้ ฉันอุตส่าห์เอาอกเอาใจเสิร์ฟชาร้อน ให้ถึงในห้องอ่านหนังสือ แล้วบอกเขาว่า : พรุ่งนี้คุณมีเวลา ว่างสักวันหนึ่งไหม? เขาถามกลับมาว่า : มีอะไรหรือ? ฉัน อยากจะให้คุณไปเที่ยวเป็นเพื่อนฉันหน่อย เพราะว่าพรุ่งนี้ เป็นวันพิเศษ นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ฉันอ้างขึ้นว่าเป็นวันพิเศษ แต่ เขาก็ไม่ได้ถามฉันว่าเป็นวันพิเศษอะไร แถมย้อนถามฉันอีก นะ : เธออายุเท่าไหร่แล้ว? ”

ผลินได้แต่ทำตาปริบๆ “หมายความว่าอะไรหรือ?”

“ก็นั่นน่ะสิ ตอนนั้นฉันก็งงมาก เลยถามไปว่าคุณทำไมถาม ถึงอายุของฉัน? สุดท้ายเธอเดาสิว่าเขาตอบว่ายังไง?”

“แล้วเขาตอบว่ายังไงล่ะ?”

“เขาบอกว่าเราไม่ใช่เด็ก3ขวบแล้วนะ ยังต้องให้ผู้ใหญ่พา ไปเที่ยวอีก เขาทํายังกับเป็นพ่อฉันเลย ฉันนะโกรธจนแทบ กระอักเลือดเลยล่ะ”

ผลินได้ฟังดังนั้นก็หัวเราะเสียงดังออกมา พูดเล่นๆว่า : “เธอกับไวภพนี่ช่างเหมาะสมกันดีจริงๆ
“เหมาะสมยังไงไม่ทราบ ก็ที่โรงเรียนฉันไม่กล้าพูดกับเขา เลยแม้แต่คําเดียว ที่บ้านเขาก็ทำยังกับว่าเป็นรุ่นพี่ฉัน ดูแล ทุกสิ่งอย่างตั้งแต่เรื่องกินยันนอน นอกนั้นไม่มีที่ดูเหมือน สามีภรรยากันเลย”

“แล้วเรื่องนั้นล่ะ?”

“เรื่องไหน?”

“ก็เรื่องนั้นน่ะ?”

“เรื่องนั้นน่ะ เรื่องไหนล่ะ?”

เฮ้อ ผลินอุทานออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ “อย่ามาทำ เป็นใสซื่อหน่อยเลย เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าเธอน่ะมัน เย็นชาขนาดไหน

ชื่นใจถูกผลินแกล้งก็ พูดอย่างโกรธๆ : “เธอเคยเห็นท่าที ของพ่อกับลูกสาวไหมล่ะ”

“พ่อเพ่ออะไรกัน คนเขาก็แค่ถามว่าเธอน่ะอายุเท่าไหร่ แล้ว ก็หาว่าเขาเป็นพ่อไปซะแล้ว? เธอต้องโทษตัวเองสิ จะ ต้องอ้อมค้อมไปทำไมกัน กับคนอย่างไวภพเธอควรจะบอก กับเขาไปเลยตรงๆว่าพรุ่งนี้เป็นวันเกิดเธอ ให้เขาลองคิดดู ว่าจะทำยังไงดี แบบนี้ไม่เข้าใจง่ายกว่าหรือ

“ไม่เอาหรอก”
ชื่นใจเบ้หน้า : “ถ้าเขาใส่ใจคำพูดฉันสักนิด ก็น่าจะเข้าใจ ความหมายที่ฉันพูดบ้าง ไม่เช่นนั้นฉันบอกเขาไปตรงๆว่าจะ จัดงานฉลอง เขาก็คงตอบตกลงไปแล้วแหละ”

“ก็ ไม่ดีกว่าหรือ

“ดีอะไรล่ะ นัดฉลองวันสำคัญที่จัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว เธอว่าถึงฉันได้ไปฉันจะมีความสุขไหม?”

“เธอคาดหวังมากเกินไปแล้วล่ะ ใจเย็นๆก่อน ไวภพก็ ไม่ใช่ผู้ชายที่เอาใจใส่ผู้หญิงอยู่เสมออยู่แล้ว”

“หรอ” ….ชื่นใจอทานมาคำหนึ่ง : “แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ ฉัน ว่าถึงจะไม่พูด เขาคงจะต้องจำวันสำคัญนี้ได้แน่

“เอาละ อย่างเพิ่งมองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยเลย รีบไป อาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวฉันออกไปเป็นเพื่อนเธอเอง”

หลังจากที่ผลินและชื่นใจออกไปจากอพาร์ทเม้นต์ พวก เขาแวะไปทางขนมร้านอร่อยก่อนแล้วจึงไปว่ายน้ำที่สวนสา ธารณะเซินหลินตอนบ่าย ที่บอกว่าไปว่ายน้ำนั้น แท้จริงแล้ว คือชื่นใจสอนผลินว่ายน้ำจนถึงตอนเย็น ชื่นใจปีนขึ้นมาจาก สระ นอนแผ่บนพื้นหายใจเหนื่อยหอบกล่าวว่า : “ไหนว่าจะ ไปฉลองวันเกิดฉันไง ไหงกลายเป็นว่าฉันต้องมารับใช้เธอ เนี่ย”

ผลินหัวเราะชอบใจ : “เอาละ ฉันก็ชดใช้ให้วันหลังแล้วกัน

นะ”
“เธออายุขนาดนี้แล้ว ทำไมเพิ่งจะมาคิดเรียนว่ายน้ำล่ะ?”

“ก่อนหน้านี้ปยุตชอบล้อฉันว่าเป็นเป็ดแห้งว่ายน้ำไม่เป็น ตอนนี้ถือโอกาสตอนที่เขาไปต่างประเทศ อยากจะลองฝึก ว่ายน้ำดูสักหน่อย พอตอนเขากลับมาจะได้เปลี่ยนมุมมอง เสียใหม่

หา! ชื่นใจอุทานอย่างไม่พอใจ : “เธอกล้าใช้วันเกิดของ ฉัน ไปเติมเต็มความสุขชีวิตคู่ของเธองั้นหรือ

“ใจเย็นๆก่อน ฉันไม่มีทางลืมบุญคุณอันใหญ่หลวงของ เธอหรอกน่า”

“อย่าลืมด้วยล่ะ ว่าเป็นเพราะฉันสอนเธอว่ายน้ำต้นขาของ ฉันตะคริวกินไปหลายทีแล้ว”

“เพราะเป็นตะคริวตั้งหลายครั้งเธอถึงได้ยังมีชีวิตอยู่นี่ไง ล่ะ ปาฏิหาริย์แท้ๆ”

สองคนสบตากันหัวเราะต่างก็รู้สึกสบายใจ มีเพื่อนนี่มันดี จริงๆ อย่างน้อยตอนที่ผู้ชายไม่อยู่ ก็ไม่เหงาเท่าไหร่

“เย็นแล้วนะ เธอจะกลับหรือยัง?”

ชื่นใจส่ายหน้า : “วันหยุดไวภพยุ่งมาก ถ้าไม่ได้ไปงานนี้ ก็ ต้องไปงานนั้น ฉันกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว อยู่กับเธอก่อนดี กว่า”
“ได้เลย งั้นพวกเราไปหาอะไรกินกัน กินเสร็จแล้วค่อยไป ร้องคาราโอเกะต่อ

“OK”

สองพี่น้องจูงมือกันออกไปจากสโมสรว่ายน้ำในสวน สาธารณะเซินหลิน ราวกับได้ย้อนไปสมัยรุ่นๆที่ยังเรียน มหาวิทยาลัยกันอยู่

สนุกสนานกันจนถึงราวสี่ทุ่ม ทั้งสองถึงเตรียมตัวจะแยก ย้าย ผลินถามขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ : “โทรศัพท์เธอทำไมทั้งวัน ไม่ดังเลยล่ะ คนรู้จักเธอก็พอพอกับฉันนะ อย่างน้อยก็น่าจะ มีข้อความอวยพรวันเกิดจากนักเรียนหรือไม่ก็เพื่อนเข้ามา บ้างนะ”

ชื่นใจใจหายหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า : “ตายแล้ว ฉันปิดเครื่อง?”

“เธอไม่ได้เปิดเครื่องทั้งวันเลยหรือ? ”

ผลินเหล่ตามอง ทีแรกคิดว่าเป็นเพราะตัวเองโทรหาชื่นใจ เธอจึงปิดเครื่อง

“ฉันลืมไปสนิทเลย

เธอจึงรีบกดเปิดเครื่อง ติ๊ด.ติ๊ด.ติ๊ด ข้อความเข้ามาไม่ขาด สาย เธอเดินไปดูไป
“เป็นข้อความเตือนสายที่ไม่ได้รับใช่ไหม?”

“อืม มีก็ข้อความอื่นๆด้วย

“สายที่ไม่ได้รับมีไวภพด้วยไหม?”

“มี ครั้งเดียว”

ผลินยิ้ม : “ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยก็มีหนึ่งครั้ง นั่นแสดงว่าเขา ก็ยังคิดถึงเธอ”

“หาโอกาสยากนะที่เขาจะคิดถึงสักครั้ง”

ชื่นใจโบกมือให้ : “ฉันไปก่อนนะ บ๊ายบาย

เมื่อกลับถึงบ้าน โคมไฟในห้องรับแขกยังคงเปิดอยู่ เธอ เดินสำรวจอย่างมีความหวัง ไม่เห็นแม้แต่เงาของไวภพ จึง เดินตรงไปที่ห้องหนังสือ เธอแอบมองผ่านช่องประตูที่แง้ม เอาไว้ ตายละ อยู่ที่ห้องหนังสือจริงๆด้วย เกือบจะกลายเป็น หนอนหนังสือไปแล้วมั้งน่ะ”

เธอเข้าห้องอาบน้ำไปอย่างห่อเหี่ยว อาบน้ำร้อน คิดว่า สุดท้ายไวภพก็ไม่รู้อยู่ดีว่าวันนี้เป็นวันเกิดเธอ ในใจเต็มไป ด้วยความโกรธ

หลังจากออกมาจากห้องอาบน้ำ ชนกับไวภพเข้าอย่างจัง “เธอถามอย่างเกรงใจว่า : “จะอาบน้ำหรือคะ?”
“อืม”

ไวภพพยักหน้า

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ ผูกสายคาดเอวชุดคลุมอาบน้ำ พลางเดินออกไป

ขณะที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องรับแขก ได้ยินเสียงไวภพ เรียกเธอ : “ชื่นใจครับ รบกวนคุณช่วยหยิบโทรศัพท์ให้ผม หน่อยครับ”

เธอถามกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ : “เวลาอาบน้ำ จะเอาโทรศัพท์เข้าไปทำอะไรหา?”

“มีเรื่องสำคัญต้องโทรน่ะ อยู่ในลิ้นชักที่ห้องหนังสือผม

ขอร้องล่ะ”

“เรื่องมากจริง”

เธอเดินเข้าไปในห้องหนังสือของเขาแบบไม่เต็มใจ ปาก ก็บ่นว่าไปตลอดทาง ดึงลิ้นชักบนสุดออกมาก็ไม่มีโทรศัพท์ ลิ้นชักต่อมาก็ไม่มี ลิ้นชักที่สามก็ยังไม่มีอีก ถึงลิ้นชักที่สี่ กลับมีของขวัญสวยงามชิ้นหนึ่ง ด้านบนยังมีการ์ดแผ่นหนึ่ง เขียนไว้ : “สุขสันต์วันเกิด”

ศรีภรรยาที่หน้าบูดเบี้ยวเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นกล่องของขวัญ แล้วเปลี่ยนเป็นหน้าตามีความสุขทันที เธอเปิดกล่องของ ขวัญออกอย่างไม่รอช้า ในนั้นเป็นแหวนที่ทำอย่างประณีตวงหนึ่ง เธอใจหาย ความรู้สึกนี้ครั้งแรกคือตอนได้แหวน แต่งงาน ตั้งแต่แต่งงานกับไวภพจนถึงตอนนี้ไม่เคยได้แห วนใดๆอีกเลย นึกถึงคำที่เพื่อนร่วมงานชอบพูดกันว่าไม่มี แหวนแต่งงาน งานแต่งย่อมไม่เกิดขึ้น เธอกระโดดโลดเต้น อยู่ในห้องหนังสือพูดขึ้นว่า : “สวยจังเลย สวยจังเลย ขนาด พอดีเลย พอดี้พอดี!!”

เธอนั่งลงที่เก้าอี้ของไวภพ หัวเราะเสียงดังตื่นเต้นราวกับ คนบ้า ทันใดนั้น ได้ยินเสียงอันอ่อนโยนลอยมา ถามว่า “คุณ ชอบไหม?”

เธอหันหน้ามาส่งสายตาค้อนไปทางไวภพที่อยู่ห้องข้างๆ สะกดอารมณ์ดีใจเอาไว้ไม่อยู่ ถือแหวนพลางรีบวิ่งไปอย่าง โอ้อวด : “ชอบคะ ชอบมากเลย ชอบมากที่สุด”

ไวภพถูกเธอกอดแน่นแทบจะหายใจไม่ออก รีบพูดว่า : “ปล่อยผมก่อนค่อยพูดได้ไหมครับ”

เธอจึงปล่อยไวภพพร้อมกับก้มหัวให้แสดงความขอโทษ รู้สึกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ สายตาบังเอิญเหลือบไปเห็น ที่มือของเขาพบว่าเขาก็ใส่แหวนแบบเดียวกันกับแหวน แต่งงานที่ให้เธอ ทันใดนั้นหัวใจเต้นแรงขึ้นอีก ทั้งสองสวม แหวนแต่งงานที่เหมือนกันทุกอย่าง นี่ไม่ใช่ข้อพิสูจน์ว่าเขา ต้องการใช้ชีวิตร่วมกันเธอในทุกทุกวันหรือ?

ในใจร้อนผ่าว เธออดไม่ได้ที่จะกอดไวภพไว้แน่น ครั้งนี้ หนักกว่าเดิม เอาขาทั้งสองข้างรัดตัวเขาไว้ด้วย ดิ้นก็ดิ้นไม่ หลุด……..
ยังดีที่มีเรื่องสิทธิมนุษยชน เธอจึงต้องยอมปล่อยเขา

เวลา 1 เดือนช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ว่าในที่สุดก็ผ่าน พ้นไปแล้ว วันนั้นที่ปยุตกลับมาถึง ผลินรีบไปรอที่สนามบิน แต่หัววัน เมื่อเห็นว่าปยุตออกมาจากทางออกVIPแล้ว เธอ รีบโบกมือทั้งสองข้าง เขาก็เพิ่งเห็นเธอครั้งแรกเช่นกัน ทั้ง สองคนโผกอดเข้าหากันดังเช่นสามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงาน กันใหม่ๆ

“คุณดูคล้ำไปนะคะ ผอมลงด้วย ที่นั่นงานหนักมากใช่ไหม คะ?”

ผลินโอบกอดใบหน้าซูบผอมของปยุตเอาไว้อย่างปวด ใจ ไม่สามารถจินตนาการได้ว่าระยะเวลา1เดือนนั้นเขาจะ ลําบากแค่ไหน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ