บทที่ 127 จงใจทําให้เธอหมดตัว

เสียงร้องของลูกทำให้คีรินตกใจรีบเดินออกมา เมื่อ เห็นว่าญาดากำลังยืนอุ้มลูกอยู่นั้น เขาก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่คิดว่าคุณจะมีนิสัยแอบฟัง ไม่เจอกันแค่ปีเดียวคุณ เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ !

ญาดาอุ้มลูกแล้วหันหลังเดินไปอีกทาง เพราะไม่ อยากจะเสวนากับเขา ! คีรินเอื้อมมือมาจับไหล่เธอเอาไว้ ไม่ยอมให้เดินหนี น้องใส่ใจเมื่อเห็นคนเป็นพ่อก็อยากจะ ให้เขาอุ้ม เธอจึงดิ้นแรงมาก

คีรินค่อยๆอุ้มลูกไป ตอนนี้มือเขาไม่ว่างจับหัวไหล่ เธอเอาไว้แล้ว ญาดาจึงรีบเดินลงบันได ส่วนเขาก็เดินตาม ลงมา

เขาบอกกับแม่บ้าน “ตั้งโต๊ะกินข้าวได้เลยครับ !

ไม่นานคนงานหลายคนก็มาช่วยกันตั้งโต๊ะอาหารจน เสร็จ คีรินพูดขึ้น “เรากินข้าวกันก่อนเถอะ กินเสร็จผมจะ พาคุณไปเดินเล่นที่ห้าง !

ตอนนี้เธอยังเจ็บไปทั้งตัว ไม่มีอารมณ์เดินห้างอะไร

ทั้งนั้น !

สิ่งที่คีรินทำกับมาร์วินในวันนี้ ญาดารู้สึกว่าเขาควรจะ เก็บไปคิดให้ดี !
“ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ถ้าอยากออกไป คุณก็ออกไป

คนเดียว ! ”

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ญาดาก็เดินขึ้นไปอาบน้ำบน

ห้อง

เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ คีรินก็ถามเธอ “ไม่อยาก จะไปเดินเล่นที่ห้างจริงๆหรอ ผมเห็นพวกผู้หญิงชอบ ช้อปปิ้นกัน”

อันที่จริงญาดานับถือความหน้าด้านของคีรินจริงๆ ไม่ ว่าเขาจะทำเรื่องแย่ๆอะไรไว้ สุดท้ายเขาก็จะทำเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งที่ตอนกลางวันเธอกับเขาทะเลาะกันรุนแรงขนาด

นั้น

แต่พอตอนนี้เขากลับทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ฉันเหนื่อยค่ะ อยากจะนอน ! ” ญาดาบอกเสียง

เรียบ

เขาเดินเข้ามาด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจนัก “ทำไมคุณ ดื้อแบบนี้ สงสัยคงอยากจะให้ผมสั่งสอน ! ”
ญาดาขมวดคิ้วมองหน้าเขา “ฉันเหนื่อยมากจริงๆค่ะ ไม่อยากไปช้อปปิ้งอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคุณไม่โอเค ได้ค่ะ ! ฉันจะเปลี่ยนชุดแล้วตามคุณออกไป พอใจรึยังคะ?”

พูดจบคีรินก็เอื้อมมือมาโอบเอวเธอเอาไว้ “คุณไม่ เปลี่ยนเลยสักนิด ยังคงดูสวยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ! ”

ญาดาไม่ได้รู้สึกดีใจกับคำชมของเขาเลยสักนิด

เขาเดินจับมือของเธอไปที่รถ วันนี้เขาเป็นคนขับรถ เอง ส่วนญาดานั่งอยู่ข้างคนขับ มีบอร์ดี้การ์ดคอยขับตาม อีกหนึ่งคัน

ญาดารู้สึกว่าชีวิตแบบนี้ไม่มีความหมาย มีเงิน แต่ ไม่มีความปลอดภัยในชีวิต ไปที่ไหนก็ต้องมีคนคอย ประกบ เพราะกลัวจะโดนทำร้าย

ชีวิตเธอกับเขาถูกกำหนดมาตั้งแต่แรก เราไม่มีอะไร ที่เหมาะสมกัน

ญาดารู้สึกคัดจมูก ร้อนๆหนาวๆ เธอคิดว่าตนเอง คงจะเป็นไข้แล้วแน่ๆ

ทั้งๆที่เธอป่วย แต่ก็ยังต้องไปช้อปปิ้งกับเขา
ไม่นานรถคันหรูก็จอดลงตรงหน้าห้างสรรพสินค้า เขาเดินจับมือเธอเอาไว้ ทุกย่างก้าวที่เดินญาดารู้สึกหมอ แรง

“เราไปแผนกเด็ก ซื้อของให้ใส่ใจกัน”

ถึงแม้ว่าคีรินจะทำไม่ดีกับเธอ แต่เขาดีกับลูกของเธอ

มาก

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเขาก็ไม่เคยลืมใส่ใจ

เมื่อไปถึงแผนกเสื้อผ้าเด็ก ในห้างนี้ขายแต่เสื้อผ้า แบรนด์แนมของเด็ก และของใช้ของเด็กเล็กน้อย

คีรินตั้งใจเลือกของให้ลูกมาก และมักจะถามความคิด เห็นของเธอ

คีรินชอบหมวกใบหนึ่ง แต่เขาไม่ชอบสีมันเท่าไหร่ เพราะเป็นสีแดง จึงถามพนักงานขายว่ามีสีชมพูหรือขาว ไหม?

คีรินคงอยากให้ลูกเป็นเจ้าหญิงตัวน้อย เขาชอบให้ เธอกับลูกใส่เสื้อผ้าโทนสีชมพูและขาว

แต่เมื่อพนักงานบอกว่าไม่มี เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรบอกให้ใครบางคนทำหมวกสีชมพู

แต่สุดท้ายเขาก็ซื้อหมวกสีแดงนั้นกลับไป เขาหันมา ถามเธอ “คุณว่าน่ารักไหม !

ญาดาหยิบหมวกขึ้นมาดู “น่ารักค่ะ ! ”

คีรินรักลูกมาก รักถึงขั้นที่แม่บ้านบอกกับญาดาว่าเขา มักจะซื้อของเล่นมาให้ลูก จนกองเต็มห้อง ทั้งๆที่ตอนนี้ ลูกยังเล่นอะไรไม่เป็น ลูกเอาแต่กินและนอนเท่านั้น แต่ รินก็ยังซื้อมา

ญาดายอมรับว่าเขาเป็นพ่อที่ดี แต่เขาไม่ใช่สามีที่ดี และคงไม่มีวันเป็นสามีที่ดีได้

เมื่อเห็นญาดาชมว่าหมวกน่ารัก เขาก็เผยยิ้มออกมา เขาจับที่หน้าของเธออย่างแผ่วเบา “ญาดา ชีวิตแบบนี้ก็มี ความสุขดีไม่ใช่หรอ เรามาซื้อของให้ลูก เลี้ยงลูกด้วยกัน ชีวิตแบบนี้คือแบบที่คุณต้องการไม่ใช่หรอ? คุณไม่ต้อง กังวลเรื่องเงิน คุณแค่ดูแลลูกให้ดีก็พอแล้ว ถ้าคุณยอมอยู่ กับผมดีๆ ผมก็ไม่มีวันโหดร้ายกับคุณ”

ญาดาจับหมวกเอาไว้แน่น นึกถึงเรื่องเมื่อกลางวัน เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหรอ
“รองเท้าคู่นี้ก็น่ารักดีนะคะ”

ญาดาเปลี่ยนเรื่องคุย เธอมองดูรองเท้าสีชมพูของ เด็กที่น่ารักมากๆ แต่มันดูใหญ่ไปนิดนึง ไม่รู้ว่าใส่ใจจะใส่ ได้รึเปล่า?

แต่ว่าเด็กเผลอเปปเดียวก็โตแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะ

ใส่ได้

สายตาที่คีรินมองมาที่เธอนั้น เต็มไปด้วยความเสียใจ เพราะเธอไม่ได้ตอบคำถามเขา

“ถ้าชอบ ก็ซื้อเลย”

คีรินมองดูราคารองเท้าแล้วถามญาดา “คุณเอาเงิน มาด้วยไหม?”

ญาดาพยักหน้า “เอามาค่ะ”

“ถ้างั้นคุณซื้อรองเท้าให้ลูกนะ คุณยังไม่เคยซื้อ อะไรให้ลูกเลย”

รองเท้าคู่นี้ราคาห้าพันกว่าบาท สำหรับคีรินคงถูก มากแต่ไม่ใช่สําหรับญาดา

แต่ยังไงเราก็เป็นแม่ของเธอ ถึงแม้ว่าเล็กลงนี้จะเป็นลูกของคีรินก็ตาม แต่เธอก็เป็นคนคลอดใส่ใจออกมา

ญาดาหยิบบัตรออกมา แล้วให้พนักงานเอาไปรูด ชีวิตนี้เธอยังไม่เคยซื้อของราคาแพงแบบนี้ให้ตัวเองเลย ด้วยซ้ำไป

คีรินเดินผ่านร้านที่เคยเสื้อคู่แม่และเด็ก เขาจึงหันมา

พูดกับญาดา

“คุณกับลูกยังไม่เคยถ่ายรูปด้วยกันเลย เราควรจะมี รูปคู่แม่และเด็กสักรูปนะ”

ญาดาพยักหน้า “ค่ะ ได้ค่ะ”

คีรินชี้ไปที่เสื้อคู่แม่และเด็ก “เอาเซทนี้แล้วกัน ผมว่า คุณกับลูกต้องใส่ออกมาน่ารักมากแน่ๆ”

ที่นี่คือห้างระดับไฮคลาส ทุกอย่างในนี้จึงราคาแพง

มาก

ญาดาไม่อยากเป็นแม่ที่ไม่ดี แต่เธอแค่รู้สึกว่ามันแพง และสิ้นเปลืองมาก

คีรินเมื่อเห็นญาดาไม่ยอมควักเงินออกมา เขาก็พูด ประชด “หึ…คุณไม่ต่างจากน้าวรรณเลย กับลูกตัวเอง แท้ตยังไม่อยากจะซื้อให้!
ญาดามองค้อนไปที่เขา แล้วเอาบัตรเครดิตให้

พนักงาน

จากนั้นเธอกับเขาก็ไปเลือกซื้อนมผมและแพมเพิส ให้ลูก ซึ่งญาดาเป็นคนจ่ายเงินทั้งหมด

วันนี้เธอซื้อของจนเงินในบัตรเหลือแค่พันกว่าบาท

เธอพึ่งรู้ตัวว่าคีรินตั้งใจพูดประชดเธอ เพื่อที่เธอจะ ได้ใช้เงินซื้อของจนหมด

เพราะถ้าเธอไม่มีเงิน เธอก็หนีไปไหนไม่ได้ แม้แต่ เงินค่าตั๋วเครื่องบินไปเยอรมันเธอยังไม่มีปัญญาจะซื้อ

ญาดารู้สึกว่าเขาเหมือนคนบ้า ที่ใช้วิธีเด็กๆแบบนี้ ขัง เธอให้อยู่กับเขา

แต่โลกนี้ไม่มีคำว่าทางตัน ต่อให้เธอไม่มีเงินติดตัว สักบาก ก็ไม่มีวันใช้ชีวิตอยู่กับเขา

หลังจากที่คีรินเห็นยอดเงินคงเหลือในบัตรของเธอ เขาก็เดินออกจากโซนเสื้อผ้าเด็กด้วยความพอใจ

จากนั้นก็พาเธอเดินไปโซนเสื้อผ้าสตรี
“ใกล้จะเข้าวันแต่งงานแล้ว เรามีหลายอย่างที่ต้อง ซื้อ โดยเฉพาะเสื้อผ้าและเครื่องประดับของคุณ ผมไม่ อยากให้ภรรยาของผมดูไม่ดีในสายตาคนอื่น”

พูดจบเขาก็เลือกซื้อชุดเดรสและเครื่องประดับให้เธอ อีกนิดหน่อย ซึ่งทั้งหมดเขาเป็นคนเลือกเอง โดยที่เธอ แทบจะไม่มีส่วนร่วม