บทที่ 122 ของขวัญ

เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหิว

ตอนนี้ญาดารู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ญาดาเสียใจจริงๆที่เธอเข้าไปใน ห้องทํางานของเขา แล้วยังโง่คิดว่าเขาจะไม่กล้าทำอะไร เธออีก

ตอนนี้เธอเหมือนตกอยู่ในมือซาตาน เธอสู้อะไรเขา

ไม่ได้เลย

ญาดาลุกขึ้นนั่ง มีกระดาษบางอย่างวางไว้บนตู้ข้าง เตียง “ของขวัญสำหรับคุณ ลองเปิดดูสิ”

สิ่งที่เขาทำไม่ต่างอะไรกับตบหัวแล้วลูบหลัง

ญาดาไม่ได้เปิดดูกล่องของขวัญ เธอโยนมันทิ้งด้วย

ความโมโห

คีรินเดินเข้ามาพอดี เขาเปิดกล่องของขวัญนั้นแล้ว หยิบสร้อยออกมา

สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูโกรธมาก

“ไม่ชอบหรอ?”
“คุณคีริน ทํากรรมเอาไว้เยอะ ระวังเวรกรรมมันจะไป ตก ลูกของคุณ”

คีรินเดินเข้ามาแล้วกระชากผมของเธอ “จะด่าอะไร ผมก็ได้ สาปแช่งผมก็ได้ แต่ห้ามแตะต้องลูกของผม เพราะใส่ใจก็เป็นลูกของคุณเหมือนกัน ผมขอเตือนเป็น ครั้งสุดท้าย ไม่อย่างนั้นผมจะจัดการคนที่คุณแคร์…”

ญาดามองไปที่เขาอย่างเกรี้ยวกราด

“สารเลว !

เขาตบที่หน้าของเธอเบาๆ “ส่วนผม คุณอยากจะด่า อะไรก็เชิญ”

พูดจบเขาก็หยิบสร้อยนั้นมาใส่ให้เธอ

“ไปกินข้าว ผมจะพาคุณเข้าไปที่บริษัท ไปเจอเพื่อน เก่าของคุณ ผมอนุญาตให้คุณมีเพื่อนผู้หญิงได้”

ญาดาผลักเขาออก แล้วกระชากใส่คอออกมาโยนลง

บนพื้น

“คุณอยากจะทำอะไรก็เชิญ !
คีรินมองสร้อยที่ถูกเธอโยนทิ้งไปบนพื้น เขาเงียบ อยู่นานแล้วค่อยพูดขึ้น “ในเมื่อคุณโยนทิ้งตั้งหลายครั้ง แสดงว่าคงจะไม่ชอบจริงๆ ไม่เป็นไร ไว้ตอนเย็นผมจะพา คุณไปเลือกเองที่ร้านเครื่องเพรช”

พูดจบ เขาก็เหยียบสร้อยนั้น เหมือนระบายอารมณ์ ไปที่สร้อยแทน

คีรินให้คนรับใช้ยกอาหารขึ้นมาให้ แต่ญาดาไม่ยอม กิน คีรินจึงบอกให้พ่อบ้านยืนรอจนกว่าเธอจะกิน

ญาดาทนเห็นคนแก่ยืนรอตัวเองไม่ได้ สุดท้ายเธอจึง ต้องยอมกิน

“ยกลงไปไว้ข้างล่างเลยค่ะ เดี๋ยวญาลงไปกิน พ่อบ้านมองญาดาเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอ

พูด

“คุณลุงลงไปก่อนนะคะ เดี๋ยวญาเปลี่ยนชุดแล้วค่อย เดินตามลงไป”

“พูดจริงๆนะคะ คุณผู้หญิง !

“ไม่ต้องเรียกญาว่าคุณผู้หญิง ญาไม่ได้เป็นคุณผู้หญิง”

“ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณผู้ชายสั่งแม่บ้านและพ่อ บ้านทุกคนให้เรียกคุณญาดาว่าคุณผู้หญิงครับ”

พบจบ เขาก็เดินยกอาหารลงไป

ญาดาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ แล้วเดินออกมา เธอได้ยิน คีรินคุยกับพ่อบ้าน “คุณผู้หญิงบอกว่าจะลงมาไม่ใช่หรอ ทำไมยังไม่ลงมาอีก ถ้าไม่กินข้าวเดี๋ยวก็ปวดกระเพาะขึ้น มาใครจะรับผิดชอบ ขึ้นไปตามอีกรอบ ”

แม่บ้านอีกคนกำลังจะขึ้นมาตาม ก็เห็นญาดาเดินลง บันไดมาแล้ว

เธอบอกกับคีรินด้วยความดีใจ “คุณผู้หญิงลงมาแล้ว

ค่ะ”

คีรินนั่งอุ้มลูกอยู่ตรงโซฟาห้องรับแขก เมื่อเห็นญา ดาเดินลงมา เขาก็ลุกขึ้น

“รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวเราพาใส่ใจไปเดินเล่นกัน”

ญาดามองดูใส่ใจที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา ใส่ใจ กำลังส่งยิ้มมาให้เธอ ตอนนี้ฟันของเธอเริ่มมีมากขึ้นแล้ว
ใส่ใจไม่เหมือนเด็กอายุหนึ่งขวบเลย เธอเหมือนเด็ก อายุไม่กี่เดือนมากกว่า ที่ใส่ใจเป็นแบบนี้ก็เพราะร่างกาย ของเธอไม่ค่อยแข็งแรง คีรินต้องพาเธอไปหาหมออยู่ บ่อยๆ

ไม่ว่ายังไงญาดาก็ยังคงอยากไปตรวจดีเอ็นเอ เพราะ เธอกลัวคีรินจะสร้างเรื่องมาโกหกเธอ

คีรินอุ้มใส่ใจแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “ใส่ใจคะ เรียก ม๊าม๊า ม๊าม๊า”

เด็กน้อยที่กำลังฝึกพูดอยู่นั้น พยายามจะพูดตาม “มะ….มา…..”

ถึงแม้ว่าใส่ใจจะพูดไม่เป็นคํา แต่คีริน ดีใจมาก เขา หันมาคุยกับเธอด้วยความดีใจ “ญาดา ใส่ใจเรียกแม่เป็น แล้ว”

เด็กน้อยเอาแต่หัวเราะและยิ้มให้เธอ เด็กที่น่ารักแบ บนี้ญาดาเกลียดไม่ลงจริงๆ

คีรินยื่นใส่ใจมาให้เธออุ้ม แต่ญาดาไม่เคยอุ้มเด็กมา ก่อน เธอจึงกลัวเล็กน้อย

จนทําให้ใส่ใจเกือบตกลงมา คีรินตกใจจนหน้าซีด
เขาตะคอกใส่เธอ “คุณทำอะไรของคุณ? ถ้าลูก ตกลงไปหัวกระแทกพื้นจะทำยังไง?”

ญาดาพยายามจะอธิบาย

“ฉัน..

ใส่ใจเองก็ตกใจจนร้องไห้ คีรินมองตาขวางมาที่เธอ แล้วอุ้มใส่ใจเอาไว้

แม่บ้านบอกให้ญาดาไปกินข้าวก่อน เธอเองก็กินได้ แค่นิดเดียว

คีรินเดินเข้ามาบนโต๊ะอาหาร ตอนนี้เขาไม่ได้อุ้ม น้องใส่ใจไว้แล้ว มีคนมากมายคอยดูแลใส่ใจ ทั้งคุณครูที่ เชี่ยวชาญเกี่ยวกับการเรียนรู้ของเด็กเล็ก คุณหมอที่คอย ดูแล และแม่นม

แม่บ้านเคยบอกกับญาดาว่า คีรินรักน้องใส่ใจมาก เวลาอยู่บ้านเขามักจะคอยเล่นกับน้องใส่ใจอยู่ตลอดเวลา

คีรินเมื่อเห็นญาดากินข้าวไปแค่นิดเดียว จึงพูดขึ้น “ทำไมกินแค่นิดเดียวล้ะ?”

ญาดาไม่สนใจเขา
บรรยากาศในมื้ออาหารผ่านไปอย่างน่าอึดอัด

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ เขาก็พาเธอออกไปข้างนอก เธอไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธออยากจะออกไปซื้อยาคุม ญา ดาเป็นคนที่ท้องง่ายมากๆ ถ้าไม่ได้กินยาคุมเธอกลัวว่าจะ ท้องขึ้นมาอีก”

เธอไม่อยากจะมีลูกกับผู้ชายอย่างเขา

คีรินขับรถออกไป ด้านหน้าและด้านหลังมีรถของบ อร์ดิการ์ดคอยขับตามประกบ

เมื่อก่อนคีรินไม่เคยต้องทำถึงขนาดนี้ คงเป็นเพราะ เขาทำเรื่องเลวๆไว้กับคนอื่นเยอะ เขาจึงกลัวขึ้นมา