บทที่ 117 ตั้งใจยั่วโมโห

เธอรู้ว่าเป็นตัวเองเป็นผู้หญิงที่เลวจนไม่เหลือชิ้น ดี เธอรู้ดีว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไรกับมาร์วินแล้ว เหลือแค่ ความทรงจำดีๆที่เคยมีกับเขา

แต่เธอกลับใช้มาร์วินเพื่อกระทบจิตใจของคีริน คี รินรักน้องชายของเขามากๆ จริงๆเธอเลือกที่จะมองข้าม ความรู้สึกดีๆที่เธอให้มาร์วิน แต่ตอนนี้เธอแค่รู้สึกว่าทำไม เธอต้องมองข้ามมันไปด้วย เธอสามารถเอามาร์วินเป็น เครื่องมือในการทำให้คีรินต้องเสียใจ

เธอจะให้เขารู้สึกเจ็บปวดที่เธอกักตัวเธอไว้ข้างกาย เขาแบบนี้ เธอไม่มีชีวิตที่ดี งั้นเขาก็ต้องทรมานไปกับเธอ

เขากดตัวเธอไว้ นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความ เกลียดชัง ตอนนี้เขาคงอยากจะกลืนกินเธอตัวเป็นๆ

เขายกมือขึ้นสูงๆ

เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ทำไม อยากจะตบ ฉันหรอ งั้นก็ตบเลย ตั้งแต่เด็กจนโตมีครั้งไหนที่เขาตบ เธอแบบลังเลบ้าง?”

แต่สุดท้ายเขาก็ชกลงข้างหัวของเธอ

เขาหัวเราะเยาะตัวเอง และยังปลอบใจตัวเอง “ผมรู้ว่าคุณไม่อยากอยู่กับผม เลยตั้งใจยั่วโมโหผม ถ้าคุณหา ผู้ชายที่เหมือนมาร์วินได้ ใครจะไปเหมือนเขามากกว่าเขา ล่ะ ญา อย่ามายั่วโมโหผม ถ้าผมทนไม่ไหวจริงๆ เดี๋ยวอาจ จะทำในสิ่งที่ไม่คาดถึงขึ้นได้ ยังไงโลกใบนี้เงินมันทำได้ ทุกอย่าง เอาเงินไปซื้อชีวิตของคนๆหนึ่งได้ คุณว่าไหม?”

เขาจับหน้าของเขาอย่างแรง แล้วประกบจูบบนหน้า ผากของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็นอนอยู่ข้างๆแล้วไม่ พูดอะไรอีก

เมื่อกี้เขากำลังข่มขู่เธอ ถ้าเธอยังตั้งใจยั่วโมโหเขา เขาคงจะฆ่าเอเชียเลยก็ได้

คืนนี้เธอแทบจะไม่ได้หลับ เพราะมีไอ้สารเลวนอนอยู่ ข้างๆเธอ เธอจะหลับลงได้ยังไง

ตอนถึงเวลาตีสี่ เธอเลยหลับไปสักพัก ตอนเช้าที่เธอ ตื่นขึ้นมา เขาก็ไม่นอนอยู่ข้างเธอแล้ว

บนเตียงยังมีชุดเดรสและชุดชั้นในผู้หญิงวางอยู่ เสื้อผ้าพวกนั้นล้วนเป็นแต่ของแบรนเนม ชุดเดรสนั้นเธอ คุ้นตามากๆ น่าจะเป็นแต่ก่อนที่เขาซื้อให้เธอ

กระเป๋าเดินทางของเธอไม่อยู่ที่นี่ เสื้อที่ใส่ข้างนอก อาจจะไม่ต้องเปลี่ยน แต่ชุดชั้นในไม่เปลี่ยนไม่ได้
หนึ่งปีที่ผ่านมาเธอใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ตัวของ เธอก็ไม่ได้ผอมซูบเท่าแต่ก่อน ส่วนสูงของเธอ 165 เซน ตอนนี้น้ำหนัก 43 ถือว่ากำลังหุ่นดี

แต่เหมือนครั้งนี้ที่เธออ้วนขึ้น อกของเธอโตขึ้นกว่า เก่า เสื้อชั้นในของแต่ก่อนใส่แล้วมักจะรัด

เธอใส่แล้วรู้สึกไม่อึดอัด แต่ตัวที่เธอใส่มาเธอใส่ไป สองวันแล้ว ถ้าใส่อีกก็คงไม่ดีต่อสุขภาพ

เธอคิดว่าเธอคงจะถูกกักตัวไว้ที่นี่ไปอีกสักระยะ เธอ ไม่เปลี่ยนเสื้อไม่ได้ เลยต้องใส่เสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้

ตอนที่ลงจากห้องนอน ก็เห็นคีรินอุ้มเด็กน้อยอยู่แล้ว กําลังคุยกับใส่ใจอยู่

พอเห็นเธอลงมา เขาเลยส่งยิ้มให้เธอ ” ตื่นแล้วหรอ

มากินอาหารเช้าเร็ว!”

ตอนนี้เวลาเก้าโมงกว่า อาหารบนโต๊ะเป็นอาหารจีน

เธอไม่ได้คุยอะไรกับเขา เลยเดินไปห้องครัว

เขาอุ้มใส่ใจตามเข้าไปด้วย แล้วนั่งดูเธอกินข้าว

เขาจับมือน้อยๆของใส่ใจไว้ แล้วพดขึ้น “บ้องใส่ใจขาาา บอกให้หม่ามี้กินเยอะๆหน่อยนะ ผอมขนาดนั้น เดี๋ยว จะมีน้องชายของหนูไม่ได้”

ใส่ใจก็เหมือนให้ความร่วมมือกับเขามาก พูดภาษา เด็กออกมาอย่างไม่รู้เรื่องจนมุมปากมีน้ำลายไหลออกมา คีรินก็ใช้มือเช็ดออกมาอย่างไม่รังเกียจ

เธอเลยหยุดชะงักไป คีรินที่เป็นผู้ชายเย็นชา ทำไม ผ่านไปแค่ปีเดียวเขาเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้

“ตอนเธอกลับมาเธอน้ำหนัก 43 ไม่รู้ตอนนี้ลดไป โล” พูดจบเธอก็ก้มหน้ากินข้าวต่อ

“ที่บ้านเปลี่ยนพ่อครัว ฝีมือของเขาไม่เลว ไม่กี่วัน คุณคงกินจนอ้วนขึ้นแน่ๆ”

กินเสร็จเธอก็ดึงทิชชู่มาเช็ดปากแล้วมองเขาและเด็ก น้อย “อย่าเสียเวลาอีกเลย รีบไปโรงพยาบาล พูดตามตรง ฉันไม่ค่อยชอบเด็ก ยิ่งถ้าเป็นลูกของคุณ แต่ถ้าฉันมีความ สัมพันธ์กับเด็กคนนี้จริงๆ ฉันก็จะรับผิดชอบ”

มือของเขาอุ้มเด็กไว้ก็กำขึ้นแน่นๆ จนเด็กน้อย เหยียบอยู่บนตักเขา และดึงผมของเขาอยู่ สีหน้าของเขา ดูแย่และปล่อยให้เด็กน้อยจับผมเขาอยู่อย่างนั้น
“คุณพูดผิดไปแล้ว ฉันไม่เหมือนแม่ฉัน ฉันเป็นลูก ของเธอกับผู้ชายชาติชั่วที่ไหนไม่รู้ แต่พ่อฉันก็ยังไม่ รังเกียจฉันกับแม่ แม่ฉันไม่รู้จักขอบคุณ แต่คุณล่ะ คุณเป็น เหมือนพ่อฉันไหม? คุณเคยทำดีกับฉันไหม? คุณเคยให้ อะไรฉันไหม ก็คงให้แต่บาดเจ็บตามเรือนร่างของฉัน เด็ก คนนี้คุณก็มีกับฉันด้วยวิธีข่มขืน ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าคุณมี สิทธิ์อะไรมาบอกว่าจะอยู่กับฉัน”