บทที่ 113 ความเจ็บปวดที่ญาดาต้องเผชิญ

พอเธอตื่นขึ้นมา เธอก็คิดแต่เรื่องนี้ คีรินเข้ามาปุ๊บ เธอก็อยากจะถามเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาเข้ามาปุ๊บก็ยุ่ง แต่เรื่องลูก เธอเลยไม่อยากถามเขา

ตอนนี้เขากำลังให้นมลูกอยู่ แล้วกำลังเปลี่ยนผ้าอ้อม ให้ลูก เขามีเวลาตอบคำถามเธอแล้ว

เขาอุ้มลูกขึ้นแล้วบอกเธอ “ไปรอผมที่ห้องทำงาน เดี๋ยวผมจะอุ้มใส่ใจไปให้แม่บ้าน

คีรินพูดขึ้นจึงอุ้มเด็กไปข้างล่าง เขาให้เธอไปรอที่ ห้องรับแขก คงจะมีเรื่องสำคัญจะคุยกับเธอ

ในห้องทำงานของเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย และเขาก็ตามมาโดยเร็ว จากนั้นก็ตักน้ำเปล่ามาให้เธอ ด้วย “พึ่งฟื้นขึ้นมา ดื่มน้ำหน่อยเถอะ”

เธอยื่นมือรับแล้วดื่มจนหมดแก้ว

เขานั่งอยู่ตรงเก้าอี้ทำงาน เราสองคนมีโต๊ะคั่นกลาง อยู่ รู้สึกช่วงนี้เขาดูโทรมไปเยอะ

แต่ยังไงก็ยังหล่ออยู่ดี ต่อให้เธอจะเกลียดเขาแค่ ไหน ก็ยังไม่สามารถปฏิเสธว่าเขาหน้าตาดีมาก ตอนนั้น ที่เห็นรูปของแม่เขา แม่ของเขาก็สวยมากๆ และดูผู้ดีและเรียบร้อยมาก

ดูๆแล้ว ผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงแรกๆหน่อย ดังนั้นพ่อ เขาเลยมาข้องเกี่ยวกับแม่เธอตั้งแต่ยังไม่หย่า

“ที่ห้องน้ำตรงปั้ม มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันก็ไม่คิด ว่าคุณจะโรคจิตถึงกับมอมยาสลบให้ฉัน แล้วทำในสิ่งที่ฉัน ไม่ยินยอม!”

“เรื่องนี้ต้องขอโทษจริงๆที่ไม่ได้ดูแลคุณดีๆ ผมกับ บ้านของริษามีเรื่องกันหน่อย พวกเขาเลยอยากจะมาจับ คุณ เพื่อเป็นตัวประกัน ยังดีที่ผมไปเห็นคุณตอนโดนจับ ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เรื่องพวกนี้เกิดขึ้นอีก” เขาพูดอย่าง เหน็ดเหนื่อยและรู้สึกผิดเล็กน้อย

คีรินพูดจบก็ทำหน้าไม่สบายใจ หรือว่าเขากลัวว่าเธอ จะโทษเขา นึกไม่ถึงว่าคีรินก็มีวันนี้ด้วย

“งั้นฉันต้องขอบคุณคุณที่มาช่วยฉันใช่ไหม?”

คีรินส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ผมไม่หวังว่าคุณ จะมาขอบคุณผมหรอก ริษากับผมมีเรื่องบาดหมางใจกัน และเขารู้จุดอ่อนของผม”

คีรินพูดจบก็มองหน้าเธอ
“ริษาอีกแล้วหรอ ทําไมฉันถึงซวยขนาดนี้ ความ ผิดที่พ่อคุณและแม่ฉันคุณก็เอามาลงที่ฉัน ตอนนี้มีเรื่อง กับครอบครัวของริษา พวกเขาก็ยังตามมาทําร้ายฉัน เธอ วางแผนขับรถชนฉัน แถมยังดักรอฉันที่ปั้มน้ำมันแบบนี้ นี่ ฉันทําอะไรผิดไป ทําไมถึงมีแต่คนรังแกฉัน”

“เรื่องพวกนี้ผมจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”

คีรินสัญญากับเธออีกครั้ง

เธอนึกถึงครั้งก่อนที่ริษาส่งคนมาขับรถชนเธอ เขาก็ เคยสัญญากับเธอไปรอบนึงแล้ว เรื่องพวกนี้มันก็ยังเกิด ขึ้นอีก

เธอเลยพูดอย่างเย็นชา “คำพูดพวกนี้คุณเคยบอก ฉันแล้ว คีริน ถ้าความเชื่อวางใจที่คุณให้คนอื่น เป็นการ ลงทุนอย่างหนึ่ง ฉันว่าคุณคงล้มละลายไปนานแล้ว!”

เธอพูดจบก็ตีตัวออกห่างจากเขา แล้วกำลังเดินออก

มา

คีรินเหมือนรู้ว่าเธอกำลังจะออกจากบ้านเขา เลยยื่น มือจับแขนเธอไว้ “อยู่ที่นี่ปลอดภัยกว่า!”

เธอเลยสะบัดมือออกแล้วพูดขึ้นอย่างโมโห “อยู่ห่างจากคุณนี่แหละปลอดภัยสุด”

พูดจบเธอก็เดินออกจากห้องทำงานของเขา และ กำลังจะออกจากวิลล่า แต่ก็มีบอดี้การ์ดสองคนที่ใส่ชุดสูท ขวางทางเธอไว้ “ขอโทษด้วยนะครับคุณญาดา ถ้าไม่ได้ รับคำสั่งจากคุณคีริน คุณห้ามออกจากที่นี่ครับ”

เธอหันหลังไปแล้วเดินไปหาคีรินจากนั้นก็ชี้ไปยัง ประตูใหญ่ แล้วหัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม อยากจะกักขัง ฉันหรือไง?”

คีรินหันข้างใส่เธอ แล้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ผมแค่กลัวคุณเป็นอะไรไป คุณอยู่ที่นี่แหละปลอดภัย สุด”

ตอนนี้เธอเป็นอันตรายเพราะใครกันแน่

“ถ้าฉันนอนห้องเดียวกันกับคุณก็คงจะปลอดภัยกว่า

ใช่ไหม?”

เขาพูดแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องของเขา เหมือนกำลัง พูดประชดเขา แม้แต่ศักดิ์ศรีของผู้หญิงก็ไม่เหลือ

จากนั้นคีรินจึงหน้าแดงระเรื่อ “ถ้าคุณยินยอม ผมก็ ไม่ปฏิเสธ”
“ถย! คีริน คุณอย่าฝันลมๆแล้งๆได้ไหม ไม่ว่าคุณ กำลังคิดจะทำอะไรอยู่ ฉันไม่รักคุณและไม่มีทางอยู่กับ คุณ”

เธอตะคอกเสียงดัง คิดว่าบอดี้การ์ดกับคนใช้คง ได้ยินหมด คีรินเป็นคนที่เอาหน้ามาก เธอพูดขึ้นแบบนี้ ทำให้เขาดูไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด!

ดั่งที่คาด ตอนนี้เขาโมโหมาก เขาจึงอุ้มเธอขึ้น “เลิก โวยวายได้แล้ว มีอะไรคุยกันดีๆ ตะคอกเสียงดังไปก็แก้ ปัญหาอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”

เธอมองเขาด้วยความเย็นชา “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับ คุณจริงๆ ปล่อยฉัน!”

การวางตัวดีๆของคีรินก็หายไป ตอนนั้นเขาจึงใช้มือ ดถบสะโพกเธอ “พอเถอะ ญาดา ความอดทนของผมมีขีด จำกัดนะ ถ้าคุณยังทำแบบนี้ใส่ผม อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ คุณ”

เธอแสยะยิ้ม “ทำไมต้องเกรงใจล่ะ ตบตีฉันสิ หรือว่า ส่งตัวฉันไปนอนกับผู้ชายคนอื่น ไหนๆก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ คุณไม่เคยทําอยู่แล้ว”

เขาปล่อยฉันลงแล้วขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด
“ผมไม่เคยคิดจะส่งคุณไปนอนกับใคร คุณก็รู้ว่าผมมี ใจให้คุณ ทําไมคุณยังเข้าใจผมผิดอีก ต่อให้ผมจะเลวแค่ ไหน ผมก็ไม่เลวถึงกับส่งผู้หญิงที่รักให้ผู้ชายคนอื่น”

เขาตะโกนเสียงดังขึ้น ไม่รู้ว่าลูกน้องของเขาจะ ได้ยินไหม ทุกครั้งที่พวกเขาทะเลาะกันก็มักจะรุนแรงแบบ นี้ และไม่สนใจว่าคนอื่นจะได้ยินและจะเสียหน้าไหม

พวกเขากำลังจะสู้กันอย่างดุเดือด

“ไอ้เฒ่าหัวงูคนนั้นล่ะ เหอะ……..อย่าบอกนะว่าคุณ ประธานลืมไปแล้ว”

เธอพูดจบก็สังเกตสีหน้าของคีริน สีหน้าของเขายิ่งดู แย่ลง

“คุณพูดบ้าอะไร คุณไม่รู้อะไรทั้งนั้น ทำไมคุณถึงคิด แบบนี้ วันนั้นไม่ใช่อย่าที่คุณเห็น ผม……อธิบายให้คุณ ได้”

“อธิบาย…….เหอะๆ……ไม่ต้องหรอก ที่ฉันเห็น ไม่ใช่เรื่องจริง? งั้นมีอะไรที่เป็นเรื่องจริงบ้าง คุณช่วยฉัน ที ตอนฉันอายุห้าขวบคุณให้ฉันคุกเข่าตากลมหนาวกลาง สวน ตอนอายุหกขวบ คุณกดหัวฉันลงในสระน้ำไม่ใช่ เรื่องจริง อายุเจ็บขวบปล่อยงูที่ห้องนอนฉันไม่ใช่เรื่องจริง….. ”

เธอพูดอย่างเคียดแค้น “ตอนอายุสิบสองจับฉันเข้า คุกไม่ใช่เรื่องจริงหรือไง…….ตอนอายุสิบสี่ คุณส่งผู้ชาย ชาติชั่วพวกนั้นดักฉันในซอยแล้วยังฉีกเสื้อฉันขาด เกือบ จะข่มขืนฉัน คุณว่ามาสิ ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง…….”